(ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ – Μέρος 5)
Έχει ειπωθεί συχνάκις ότι το τέλος του παρόντος κοσμικού κύκλου, εμφανίζει όλα τα χαρακτηριστικά της Σκοτεινής Εποχής – Κάλι Γιούγκα. Όποια και εάν είναι η αλήθεια αυτής της διαπιστώσεως, ένα πράγμα είναι ήδη βέβαιον: Τώρα πλέον, «τα πράγματα θερμαίνονται» υπό την αιγίδαν της Κάλι: Πολλά πράγματα που αντιπροσωπεύουν συμβολικώς την άρρενα αρχήν – ο ουρανός, η χιών, ο πάγος, το ψύχος, το λευκόν χρώμα – εξαφανίζονται σε ολόκληρον τον δυτικόν κόσμον – ολοέν και περισσότερον.
Η τρομακτική βασιλεία της Κάλι στην πολιτιστική σφαίρα, η οποία τώρα χαρακτηρίζεται από την μνησίκακο και μοχθηρά φεμινιστική «αντιστροφήν όλων των Αξιών», καθώς και η άνοδος μιάς νέας, πρωτογονικής, Μητριαρχίας, έχουν το τρομακτικόν ισοδύναμόν τους στη φυσικήν σφαίρα. Μετά την βεβήλωση των πόλων και των ορέων με την «εξερεύνηση» και την «εκμετάλλευση», ο αιώνιος πάγος του πλέον απομεμακρυσμένου βορρά και του αντιστοίχου νότου, αλλά και οι μεγάλοι παγετώνες των ορεινών υψών τήκονται ταχέως1. Οι κυανοί ουρανοί σπιλώνονται και χάνονται λόγω των «αεροψεκασμών» και οι έναστρες νύκτες καταστέλλονται από την «φωτορύπανση». Τα λευκά Χριστουγέννα και οι γλυπτοί χιονάνθρωποι ατονούν στην ζώσα μνήμη. Το λευκόν δέρμα και οι κυανοί οφθαλμοί καθίστανται περίεργες σπανιότητες στους δρόμους και στα σχολεία της νυν «εθνικώς ποικιλομόρφου» και «πολιτισμικώς εμπλουτισμένης» Δύσεως.
Οι προφητείες των μεγάλων θρησκειών του κόσμου συμφωνούν ότι το τελικόν στάδιον της «Σκοτεινής Εποχής» – «Κάλι Γιούγκα» δεν είναι τίποτα ολιγότερον από μιαν «κάθοδο στην κόλαση». Από Παραδοσιοκρατικήν άποψη, αυτό είναι αυτονοήτως λογικόν, επειδή ένας πλήρης καθαρισμός αποτελεί μιαν απαραίτητον προϋπόθεση, ώστε ο κοσμικός κύκλος να ανανεωθεί και να επιστρέψει στην παρθένα «μηδενικήν ρύθμιση» της «Αληθούς Εποχής» – «Σατύα Γιούγκα». Τα οράματα του τελικού σταδίου διατηρούνται στις εσχατολογικές διδασκαλίες των μεγάλων θρησκειών του κόσμου, οι οποίες καταδεικνύουν επίσης εντυπωσιακήν συμφωνία ως προς το μέσον καθαρισμού, δηλαδή το πυρ.
Συμβολικώς, το πυρ αντιπροσωπεύει το υψηλότερον στάδιον της ανεμποδίστου θηλείας ισχύος, την προσωποποίηση της θερμότητος, αναλίσκον τελικώς το σώμα και την γην, καταλείπον μόνον σκότος, εκδιώκον όλα όσα είναι άρρενα : ψύχος, πνεύμα και ουρανόν, εξαλείφον την λευκότητα. Ευτυχώς, η ακριβής φύση και το χρονοδιάγραμμα του τελικού φωτισμού αυτού του καθαρτηρίου πυρός αψηφούν τον ανθρώπινον λογισμόν, όμως αυτό σημαίνει επίσης ότι η ανθρωπίνη μεσιτεία δεν ημπορεί να αποκλεισθεί ως εκλυτική του «σκανδάλη», ίσως ακόμη και ως ενάρετος πράξη βουλήσεως κατά την διάρκειαν αυτού που καλείται Ιερός Πόλεμος.
Έτσι, ένα σενάριον πυρηνικού ολοκαυτώματος δεν είναι εγγενώς περισσότερον ή ολιγότερον πιθανόν από ένα σενάριον υπερθερμάνσεως του πλανήτη λόγω ανεξελέγκτου φαινομένου του θερμοκηπίου. Στην πραγματικότητα, δεδομένων των καθοδηγουμένων αρνητικών αυταπών που χαρακτηρίζουν τώρα την πολιτικήν σφαίρα της Νεο-Ατλαντιδείου Δύσεως, είναι μάλλον πιθανότερον, ακόμα και αν ο ανθρώπινος παράγων προσλάβει την μορφήν απλού εσφαλμένου υπολογισμού, πιθανώς συμπίπτοντος με κάποιαν θανατηφόρον επιθυμίαν από πλευράς της καταδικασμένης Σατανικής-Παγκοσμιοποιητικής Δυτικής ελίτ, η οποία ημπορεί να προτιμήσει να πυρπολήσει ολόκληρον τον κόσμον, προκειμένου να μην παραδεχθεί την ήτταν της .
Από Παραδοσιοκρατικής απόψεως, η Κάλι Γιούγκα δεν είναι απλώς το καταληκτικόν σενάριον της τελευταίας φάσεως ενός κοσμικού κύκλου, είναι επίσης το βραχύτερον: Καθώς το ωρολόγιον του κοσμικού χρόνου αποχορδίζεται και τελειώνει, τα ιστορικά γεγονότα επιταχύνονται. Καθώς η ιστορική «πρόοδος» φθάνει στην ασυμπτωτική τελική φάση της, οι αλληλουχίες των άνευ προηγουμένου εξελίξεων επιταχύνονται έως σημείου του ψευδαισθητικού υπερρεαλισμού, όπως επιβεβαιώνεται από τα διαρκώς βραχύτερα διαστήματα μεταξύ των μεγάλων «σημείων καμπής» της προσφάτου ιστορίας. Στην ιδεολογική σφαίρα, ο κομμουνισμός διήρκεσεν επτά δεκαετίες, αλλά ο νεοφιλελευθερισμός διήρκεσε μόνον το ήμισυ εκείνου του χρόνου. Στη γεωπολιτική σφαίρα, ο διπολικός «Ψυχρός Πόλεμος» διήρκεσεν τέσσαρες δεκαετίες, αλλά η «Πολυπολική Στιγμή» διήρκεσεν μόνο το ήμισυ εκείνου του χρόνου. Αναποφεύκτως, ο ολοέν και ταχύτερος στροβιλισμός των γεγονότων προκαλεί μια συλλογικήν αίσθηση ίλιγγου, προσδίδων μιαν ονειρικήν ποιότητα σε οποιαδήποτε παρατήρηση και επηρεάζων την πρόσληψη της παραγματικότητος από τις μάζες.
Καθώς προσεγγίζει ο τελικός «ορίζων των γεγονότων» της Κάλι Γιούγκα, μόνον μια δράξ «προώρων» ή «αχρόνων» παρατηρητών είναι ακόμα σε θέση να σταθεί εκτός του βαθυτέρου στροβιλισμού των γεγονότων των εσχάτων καιρών, παρέχοντες διάφορες ιδέες για την αληθή εσχατολογική σημασία τους (όπως π.χ. η θρησκευτική σύλληψη του «Σημείου Ωμέγα» του Τεγιάρ ντε Σαρντέν, η «Μοναδικότης» («Singularity») του Ρέημοντ Κουρτσβάϊλ,* η φιλοσοφική έννοια της «φασματικής επαναστάσεως» του Τζέισον Ρεζά Τζορτζανί 2 και η στρατιωτική έννοια της «δρομοκρατίας» 3 του Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν).
Εν τω μεταξύ, τα έως τούδε πολλαπλά ανεπίστροφα «σημεία ανατροπής» περνούν δίχως να το αντιλαμβάνονται οι μάζες: Σχεδόν όλα τους απέτυχαν να ευαισθητοποιήσουν το κοινό. [Το σημείον ανατροπής για το παγκόσμιον κλίμα, σημείον του καλουμένου «Έτους των Άμπα» («Abba-year» 1974 -όταν το σουηδικό μουσικό συγκρότημα ΑΒΒΑ ενίκησε στον διαγωνισμόν της Eurovision. Το 1974 ακολουθούμενο από την διαπιστωθείσα μη αναστρέψιμον θέρμανση του πλανήτη, όπως διέγνωσαν ο Γερμανός Έντουαρντ Πέστελ και ο Σέρβος Μιχαήλο Μεσάροβιτς, ερευνητές του Πανεπιστημίου Case Western Reserve στο Οχάϊο του Κληβελαντ με το έργο τους «Η ανθρωπότης στο Σημείον Στροφής» («Mankind at the Turning Point»), αποδεκτόν επισήμως ως η «Β΄Αναφορά» του «Κλάμπ της Ρώμης» – Το σημείον ανατροπής στην Δυτική πολιτική την «6ην Ιανουαρίου» (μετά την εισβολή στο Καπιτώλιο πιστών τραμπιστών και επίθεσή τους στο Κογκρέσσο την 6/1/2021 ώστε να ακυρωθεί η εκλογή Μπάϊντεν, μία πρωτοφανής εκδήλωση εσωτερικής ενόπλου αντικυβερνητικής βίας στις ΗΠΑ μετά τον αμερικανικόν εμφύλιον), σημείον ακολουθούμενο από μη αναστρέψιμον (νέο-φεουδαρχικόν) ολοκληρωτισμόν και – Το σημείον ανατροπής στον μετανθρωπισμό, με τους κυβερνητικώς αποφασισθέντες «διατεταγμένους εμβολιασμούς», ακολουθούμενον από την μη αναστρέψιμον βιο-μηχανικήν της νανοτεχνολογίας και του mRNA].
Για τις μετανθρωπικές, υπανθρωποποιημένες και απανθρωποποιημένες μάζες της Δύσεως (εκείνες του υπολοίπου κόσμου δεν έχουν ακόμη αλωθεί), αναγκαστικώς βυθισμένες σε θανάσιμον αμαρτία και υπερηφάνως προσκεκολλημένες στην δήθεν «ελευθέραν επιλογή» τους, στην ταχύτητα και στην ψευδαίσθηση της συλλογικής πτώσεώς τους, αποκλείεται αποτελεσματικώς κάθε ατομική ευαισθητοποίηση περί του τελικού προορισμού τους, που είναι η κόλαση.
Αυτές οι μάζες, ζώσες έξω από το Νόμον του Θεού, χωρίς το πνεύμα του Θεού, στερημένες από την χάρη του, έχουν ήδη καταδικάσει τους εαυτούς τους στην κόλαση, χαμένες αμετακλήτως !
Alexander Wolfheze
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Περί της πολιτισμικο-ιστορικής ερεύνης του Παραδοσιοκρατικού όρου της «ιεροσυλίας των συνόρων» ιδέ στο βιβλίον του συγγραφέως «Μία Παραδοσιοκρατική Ιστορία του Μεγάλου Πολέμου. Βιβλίον Β΄-Η Πρώην Γη» («A Traditionalist History of the Great War, Book II – The Former Earth», εκδόσεις Cambridge Scholars Publishing, 2021), σελίδες 57- 63, όπου εν πολλοίς γράφεται :
Η Ιεροσυλία των Συνόρων
[Οὐ μετακινήσεις ὅρια τοῦ πλησίον, ἃ ἔστησαν οἱ πατέρες σου ἐν τῇ κληρονομίᾳ, ᾗ κατεκληρονομήθης ἐν τῇ γῇ, ἣν Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι ἐν κλήρῳ.]
«Δεν θα μεταθέτεις τα σύνορα του πλησίον σου, που τα καθώρισαν οι πατέρες σου στο μερίδιον γης, το οποίον σου παρεχωρήθη ως κληρονομία στην γην, που σου δίδει ο Κύριος ο Θεός σου διά να την κληρονομήσεις».
Δευτερονόμιον 19:14.
«Στον κόσμον της Παραδόσεως, όλα τα γεωγραφικά όρια, είτε φυσικά είτε ανθρώπινα, εθεωρήθησαν ιερά. Στην Ιερά Γεωγραφία όλα τα ανθρώπινα σύνορα εθεωρήθησαν ότι ήσαν θεϊκώς διατεταγμένα – αυτά τα σύνορα εθεωρήθη ότι αντικατοπτρίζουν την θείαν τάξη και η απομάκρυνση των συνοριακών δεικτών ωρίσθη ως ιεροσυλία. Ωστόσον, στον σύγχρονον κόσμον, οι υποθέσεις της Ιεράς Γεωγραφίας είναι συστηματικώς ανεστραμμένες: Στην ανίερο, βλάσφημο γεωγραφία, όλα τα σύνορα μειώνονται σε ρευστά φαινόμενα, αντανακλώντα την προσωρινήν και «ρεαλιστικήν» φύση της μετατοπίσεως των ανθρωπίνων συμφερόντων. Ουσιαστικώς, η άνοδος της βλασφήμου γεωγραφίας κατά την Σκοτεινήν Εποχήν αντικατοπτρίζει την αντικατάσταση της υπερφυσικής (θείας) τάξεως της Παραδόσεως με την φυσικήν (ανθρωπίνη) τάξη της νεωτερικότητος. Το πλέον εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτής της διαδικασίας είναι η Σύγχρονος ιεροσυλία των συνόρων, δηλαδή η σκόπιμος βεβήλωση όλων των Παραδοσιακών συνόρων, τόσον φυσικών όσον και ανθρωπίνων. Όσον αφορά στην ανθρωπίνη γεωγραφία, αυτή η ιεροσυλία αναφέρεται στην σκόπιμον διαγραφήν όλων των αυθεντικών πολιτικών, θρησκευτικών, φυλετικών και εθνικών συνόρων.
….Η βλασφημία του νεωτερισμού κατά των συνόρων στον πολιτικόν τομέα είναι η πλέον θεμελιώδης κινητήριος δύναμη της πολιτικής ιστορίας της συγχρόνου Δύσεως. Η άμεσος σημασία της πολιτικής ιεροσυλίας των συνόρων για την παγκόσμιο γεωπολιτικήν ισορροπίαν ισχύος, την παραμονή, του Μεγάλου Πολέμου, εξετάζεται μέσω της αναλύσεως της παρακμής της παραδοσιακής «Αυτοκρατορικής Αρχής» («Αρχής του Imperium»). Ωστόσον, πριν από την αντιμετώπιση της πολιτικής πτυχής της ιεροσυλίας των συνόρων, θεωρείται χρήσιμον να εξετασθούν εν συντομία οι θρησκευτικές και φυλετικές της πτυχές. Ιστορικώς, η αντίθεση μεταξύ των βορείων και νοτίων κλάδων της ανθρωπότητος έχει προκαλέσει διάφορες θεωρίες για τις διαφορετικές φύσεις και την προέλευσή τους, όπως εκφράζονται σταθερώς σε βαθείες θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές. Από αυτήν την άποψη, είναι σημαντικόν να γίνει διάκριση μεταξύ των αυθεντικών θρησκειών και των εθνοτήτων που υπήρχαν πριν από την Σκοτεινήν Εποχή και των υποβαθμισμένων υπολειμμάτων αυτών των θρησκειών και εθνοτήτων που επιβιώνουν στην Σκοτεινήν Εποχή. Η έναρξη της Σκοτεινής Εποχής και η ταχεία οπισθοδρόμηση των καστών αναποφεύκτως έφεραν την ισοπέδωση όλων των αυθεντικών μορφών θρησκείας και εθνικότητος, μια διαδικασία διαλύσεως και σήψεως, η οποία επί του παρόντος ευρίσκεται στο τελικόν της στάδιον υπό την αιγίδαν του Μηδενισμού του Μεταμοντέρνου Πολιτισμού.»
* Περί των θέσεων του Τεγιάρ Ντε Σαρντέν και του Ρέημοντ Κουρτσβάϊλ, ο παρών ιστότοπος έχει αναφερθεί στα περί διανθρωπισμού-μετανθρωπισμού άρθρα.
2. Ο γεννηθείς το 1981 ιδιότυπος, πολυπράγμων και πολυμαθής Αμερικανός, «αντισυστημικός» φιλόσοφος Τζέϊσον Ρεζά Τζορτζανί (αυτοχαρακτηριζόμενος μεταξύ άλλων και … «Ιρανός Σιωνιστής»), υποστηρίζει ότι έχουμε γοητευθεί από τα φαντάσματα των αρχαίων Ελλήνων Τιτάνων Προμηθέως και Άτλαντος, των οποίων οι μύθοι προεκάλεσαν την άνοδον της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ο Τζορτζανί (στο πρώτο κεφάλαιον του βιβλίου του «Προμηθεύς και Άτλας»-εκδόσεις Arktos, 2016, σελίδες 48-80) περιγράφει την «φασματικήν επανάστασή» του ως μίαν διεργασία κατά την οποίαν η ανθρωπότης αφυπνίζεται σε διηυρημένες διαστάσεις συνειδήσεως, έξω από τον επιστημονικόν και τεχνολογικόν τομέα. Ειδικότερον, προτρέπει την μελέτην του παραφυσικού. Πιστεύει ότι αν κατανοήσουμε ορθώς την φύση του Προμηθέως και του Άτλαντος, έχουμε την δυνατότητα να καλλιεργήσουμε έναν νέον πολιτισμόν, που εγγίζει, τιμά και χρησιμοποιεί τα βάθη του νοός στην φύση.
3. Ιδέ Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν, «Δρομοκρατία. Η Ταχύτης ως Ισχύς» («Dromocracy. Speed as Power», στον διαδικυτυακόν ιστότοπον Geopolitika.ru, την 18ην Οκτωβρίου 2022.
«… Ο Γάλλος φιλόσοφος Πωλ Βιριλιό* (Paul Virillo), ο οποίος εμελέτησε την σημασίαν της ταχύτητος για τον σύγχρονο τεχνικόν πολιτισμόν, προέτεινεν έναν ειδικόν όρνο: δρομοκρατία. Από τις ελληνικές λέξεις δρόμος (ταχύτης) και κράτος (δύναμη, ισχύς). Η θεωρία του Πωλ Βιριλιό βασίζεται στον ισχυρισμόν ότι στις νέες συνθήκες του πολιτισμού δεν είναι ο ισχυρότερος, ο ευφυέστερος ή ο καλύτερον εξοπλισμένος αυτός ο οποίος κερδίζει, αλλά ο ταχύτερος. Είναι η ταχύτης που αποφασίζει τα πάντα. Εξ ού και η επιθυμία να αυξηθεί με όλα τα μέσα η ταχύτης των επεξεργαστών και, κατά συνέπειαν, όλων των ψηφιακών λειτουργιών. Σήμερον, αυτό το δεδομένον ευρίσκεται στο επίκεντρον της περισσοτέρας σκέψεως για την τεχνικήν καινοτομία, οι πάντες αναμετρώνταιι ακριβώς με ταχύτητα.
[*Ο Βιριλιό (1932-2018) ήταν Γάλλος πολιτιστικός θεωρητικός, πολεοδόμος, αρχιτέκτων και αισθητικός φιλόσοφος. Είναι γνωστός για τα κείμενά του περί των σχέσεων τεχνολογίας, ταχύτητος και ισχύος, με ποικίλες αναφορές στην αρχιτεκτονική, τις τέχνες, την πόλη και το σράτευμα. Περί του προαναφερομένου ζητήματος είναι κομβικόν το σύγγραμμά του «Ταχύτης και Πολιτική: Ένα Δοκίμιον περί Δρομολογίας» («Speed and Politics: An Essay on Dromology», Νέα Υόρκη, εκδόσεις Semiotext–e, 1977)]
Ο σημερινός κόσμος είναι ένας αγών για την ταχύτητα και όποιος αποδεικνύεται ότι είναι ο ταχύτερος κερδίζει το απόλυτο βραβείον: την Ισχύ. Σε όλες τις εκδοχές και τις διαστάσεις της: πολιτικές, στρατιωτικές, τεχνολογικές, οικονομικές, πολιτιστικές.
Εν τω μεταξύ, στην δομήν της δρομοκρατίας, το πολυτιμότερον πράγμα είναι οι πληροφορίες. Η ταχύτης με την οποίαν μεταδίδονται οι πληροφορίες είναι η απτή έκφραση της ισχύος και αυτό ισχύει τόσον για την λειτουργίαν των χρηματιστηρίων του κόσμου, όσον και για την διεξαγωγήν του πολέμου. Όποιος είναι σε θέση να κάνει κάτι ταχύτερον, κερδίζει την πλήρη κυριαρχίαν εφ όλων εκείνων οι οποίοι διστάζουν.
Ταυτοχρόνως, η δρομοκρατία, ως συνειδητώς επιλεγμένη στρατηγική, δηλαδή ως προσπάθεια κυριαρχίας του χρόνου αυτού καθαυτού, ημπορεί επίσης να οδηγήσει σε περίεργα αποτελέσματα. Ο παράγων μέλλον εισέρχεται στο παίγνιον. Εξ ού και το φαινόμενον των προθεσμιακών συναλλαγών και των αντισταθμιστικών κεφαλαίων τους, καθώς και άλλων οικονομικών μηχανισμών παρομοίου φύσεως, στους οποίους οι κύριες συναλλαγές αφορούν κάτι που ακόμη δεν υπάρχει.
… .. Αυτή είναι ακριβώς η εποχή που, αν δεν κινηθούμε ταχύτερον, η κατάσταση θα ημπορούσε να γίνει πολύ επικίνδυνη.
Όσον συντομότερον το πράττουμε, τόσον συντομότερον το λύνουμε. Δεν ομλώ καν για τον εξοπλισμόν των στρατιωτών μας με διαδικτυακά προσόντα, επιταχύνοντα την διαδικασίαν διοικήσεως και εισάγοντα αποτελεσματικά μέτρα ασφαλείας στον κυβερνοχώρο, αλλά είναι απλώς απαραίτητον να ευρίσκεται στο ίδιον επίπεδον με έναν καλώς εξοπλισμένο εχθρό. Και πάλιν: Εάν η κερδοσκοπία σχετικώς με το κόστος των ελαχίστων στολών για τους επιστράτους δεν απαντηθεί αμέσως από ένα γρήγορο κύμα αμέσων αντιποίνων από τις αρχές, αυτό είναι ένα πολύ κακό σημείονι : Κάποιος στην εξουσία φαντάζεται ότι εξακολουθούμε να φρενάρουμε, παρ’ όλον που τρέχουμε ήδη με πλήρη ταχύτητα. Αυτό είναι κάτι επείγον για να σκεφθούμε σχετικώς. Άλλως, ίσως να βυθιζόμεθα, (πώς ημπορώ να το θέσω αβρότερον) … ολίγον προς την λάθος κατεύθυνση.
Η δρομοκρατία δεν είναι αστείον. Δεν πρόκειται για την υπέρβαση της Δύσεως. Πρέπει να την υπερβούμε …. από την ιλιγγιώδη αλαζονεία της, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ενεργούμε με ταχύτητα αστραπής και με λογικόν τρόπον. Η Ρωσία δεν έχει πλέον το δικαίωμα ή τον χρόνο να αδρανεί και να το αφήσει να της εκφύγει.»
