Λαμβάνοντας υπόψη τα πρόσφατα γεγονότα, θα μπορούσε κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει πραγματικά και αυτό που τον κάνει τόσο αφόρητα συναρπαστικό είναι το γεγονός ότι τίθεται τώρα το ερώτημα, θα υπάρξει τελικά ειρήνη ή ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος θα πάει κατευθείαν στον τρίτο. Οι πρωταγωνιστές μπορεί να άλλαξαν κοστούμια μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου», αλλά εξακολουθούν να είναι οι ίδιοι κύριοι χαρακτήρες: ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο.
Μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ένωσης, το ΝΑΤΟ παρέμεινε ως παγκόσμιος τραμπούκος στην παγκόσμια σκηνή, έστω και αν πολύ έξυπνα μεταμφιέστηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως αμυντική συμμαχία στην οποία κυριαρχούσαν σαφώς οι Αγγλοαμερικανοί, οι οποίοι είχαν βγει νικητές και από τους δύο πολέμους, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον «Ψυχρό Πόλεμο». Μαζί μετά to 1991 διεξήγαγαν πολέμους, υποκίνησαν πραξικοπήματα, φιλονικούσαν εδώ κι εκεί για τα προσχήματα και για πολύ, πολύ καιρό νόμιζαν ότι ήξεραν ποιος φορούσε το παντελόνι, ήτοι οι ΗΠΑ ως μονοπολική παγκόσμια δύναμη.
Οι Βρετανοί ουσιαστικά δεν σταμάτησαν ποτέ να ονειρεύονται την παλιά τους «Βρετανική Αυτοκρατορία» και ήταν πάντα οι πρώτοι στον απόηχο του «μεγάλου αδελφού» τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ειδικά πίσω από τα παρασκήνια, οι μυστικές υπηρεσίες CIA και MI6 συνεργάσθηκαν, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για τις λεγόμενες «Καλυμμένες Επιχειρήσεις» (Covert Operations CIA), στις οποίες το «Βαθύ Κράτος» καθόρισε την πραγματική παγκόσμια πολιτική πορεία, την οποία η πολιτική έπρεπε στην συνέχεια να ακολουθήσει. Αυτή η πολιτική πωλήθηκε στον λαό μέσω των μέσων ενημέρωσης υπό το σύνθημα «Είμαστε τα καλά παιδιά».
Όμως στο ζήτημα της Ουκρανίας το ένα από τα «καλά παιδιά» έγινε τώρα «κακό παιδί» για τους Ευρωπαίους συμμάχους του, ένα ωστικό κύμα πλήττει την «παλιά Ευρώπη» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έτσι ο Κιρ Στάρμερ, ο Βρετανός πρωθυπουργός, κάλεσε τα εναπομείναντα γεράκια της Ευρώπης να «σχηματίσουν έναν συνασπισμό των προθύμων», το γνωστό παλιό τέχνασμα δημοσίων σχέσεων του Μπους από τον πόλεμο στο Ιράκ, όταν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ προσποιήθηκαν ότι είναι κάποιο είδος «Στρατού Σωτηρίας» για να σώσουν τον κόσμο από τα βιολογικά-χημικά όπλα του μη αρεστού Σαντάμ (όπλα που ακόμη τα ψάχνουν στις ερήμους του Ιράκ).
Στις 2 Μαρτίου 2025, ο Στάρμερ συγκέντρωσε γύρω του στο Λονδίνο όσους θέλουν να συνεχίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία, προκειμένου να φτάσουν τελικά στην «θέση ισχύος», έτσι ώστε να επιτευχθεί μια δίκαιη ειρήνη για τον γελωτοποιό τους Ζελένσκι. Στους στρατιώτες στο Βερντέν πριν πολλές δεκαετίες είχε ειπωθεί κάτι παρόμοιο, το οποίο τελικά οδήγησε σε τρία ολόκληρα χρόνια αιματοχυσίας και άλεσης οστών, κάτι που είναι παρόμοιο στο ουκρανικό μέτωπο αυτή την στιγμή. Απλά παράλογος θάνατος χωρίς σκοπό και αναγκαιότητα, όπως έχει αποδειχθεί εν τω μεταξύ, αν ξέρουν οι αναγνώστες από πού να αντλήσουν πληροφορίες.
Ως δεύτερος άνθρωπος δίπλα στον Στάρμερ, ο Ναπολέων Μακρόν της Γαλλίας φυσικά συμφώνησε αμέσως και στην τελική φωτογραφία τύπου στάθηκαν όλοι στην σειρά, δίπλα και ο ένας πάνω στον άλλο σε μια σκάλα, ο «συνασπισμός των προθύμων», όλοι τους να μοιάζουν με τον Δον Κιχώτη, που απεγνωσμένα προσπαθεί να επιδείξει μια τελευταία εξέγερση από την οποία ελπίζει να μπορέσει να ακτινοβολήσει τόση δύναμη ώστε να γοητεύσει το κοινό του, σίγουρα όχι τον Ντόναλντ Τραμπ, ένα τελευταίο «σχέδιο νίκης», όμως ως γνωστό τα περιπετειώδη σχέδια του Δον Κιχώτη δεν είχαν ποτέ καλή κατάληξη. Ergo, οι θανατηφόροι Δον των «προθύμων» μοιάζουν περισσότερο με ένα στράτευμα ηλιθίων που στερείται στρατού, πολεμικού υλικού και του μεγάλου συμμάχου πέραν του Ατλαντικού.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Θα προσπαθήσουν πραγματικά οι «πρόθυμοι» να συνεχίσουν τον πόλεμο κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία ή θα αποσυρθούν από τα πολεμικά σχέδια τους αφού βρουν κατά κάποιον τρόπο τα λογικά τους, όπως συνέβη με τον Δον Κιχώτη ντε λα Μάντσα.
Το ερώτημα φαίνεται να έχει απαντηθεί, αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη όλες τις δηλώσεις από την Ευρώπη μετά την διαμάχη Τραμπ-Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο. Η ΕΕ, η Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία και άλλες χώρες, και η Ελλάδα, ανακοίνωσαν ότι θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν την Ουκρανία ακόμη και χωρίς τις ΗΠΑ. Πολλές από αυτές τις δηλώσεις ήταν εντελώς οργουελικές, η πρωθυπουργός της Δανίας, για παράδειγμα, ανακοίνωσε ότι «η ειρήνη θα ήταν χειρότερη για την Ουκρανία (και την Ευρώπη) από την συνέχιση του πολέμου». Τι σημαίνει αυτό;
Εάν οι πρόθυμοι Ευρωπαίοι είναι πράγματι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας χωρίς τις ΗΠΑ, τότε οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ για τον τερματισμό του πολέμου δεν θα είχαν νόημα, επειδή το Κίεβο θα αντιτασσόταν στο αποτέλεσμα με την υποστήριξη των Ευρωπαίων. Εξάλλου, ο Ζελένσκι θέλει την συνέχιση του πολέμου ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Δεν είναι απίθανο ο Τραμπ να υπολογίζει σε μια τέτοια εξέλιξη. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Τραμπ ήταν πάντα ισχυρός υποστηρικτής των παραγγελιών για την αμερικανική βιομηχανία όπλων, οπότε είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα απαγόρευε στους Ευρωπαίους να παραγγείλουν όπλα από τις ΗΠΑ για να τα μεταβιβάσουν στο Κίεβο. Ούτως ο Τραμπ θα μπορούσε να παρουσιάσει τον εαυτό του στις ΗΠΑ ως αυτόν που κατάφερε να βγάλει τις ΗΠΑ από την περιπέτεια της Ουκρανίας. Εάν οι Ευρωπαίοι θέλουν να συνεχίσουν να πολεμούν μετά από αυτό, η Ουάσιγκτον μπορεί να το καταδικάσει, ισχυριζόμενη ότι δεν μπορεί να βοηθήσει.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οι ΗΠΑ αποσύρονται από την περιπέτεια της Ουκρανίας και τερματίζουν εντελώς την συνεργασία με το Κίεβο. Οι ΗΠΑ καταλήγουν σε συμφωνία με την Ρωσία σε ορισμένα άλλα θέματα, όπως τα ζητήματα στην Μέση Ανατολή, αλλά οι ΗΠΑ υποχωρούν από την ανοιχτά αντιρωσική στάση, αφήνοντας τους Ευρωπαίους να συνεχίσουν να πολεμούν στην Ουκρανία.
Άρα όλα εξαρτώνται τώρα από τους Ευρωπαίους. Εάν οι Ευρωπαίοι συνέλθουν και καταλάβουν ότι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την συνέχιση του πολέμου κατά της Ρωσίας, αλλά πολλά να χάσουν, τότε το ζήτημα θα διευθετηθεί και ο δρόμος θα ανοίξει για την ειρήνη. Όμως όλες οι επιθετικές δηλώσεις από την Γαλλία, την Βρετανία και επίσης την Γερμανία ακούγονται σαν να θέλουν να συνεχίσουν τον πόλεμο κατά της Ρωσίας με κυριολεκτικά οποιοδήποτε τίμημα. Η πρωθυπουργός της Δανίας θεωρεί την ειρήνη στην Ουκρανία χειρότερη από τον πόλεμο, ο Γάλλος πρόεδρος τάχθηκε κατά της κατάπαυσης του πυρός στην Ουκρανία, λέγοντας ότι η ειρήνη «δεν μπορεί να δημιουργηθεί με οποιοδήποτε τίμημα και υπό ρωσική δικτατορία, ούτε μπορεί να είναι συνθηκολόγηση της Ουκρανίας». Ο μελλοντικός Γερμανός καγκελάριος Μερτς ζητά την στάθμευση γαλλικών πυρηνικών όπλων στην Γερμανία και θέλει να δαπανήσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν κάνει λόγο για μια νέα «εποχή στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης». Και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής. (Δεν αναφερόμαστε στις δηλώσεις της Ύπατης Εκπροσώπου της ΕΕ, Κάγια Κάλλας, καθώς αυτές αποτελούν μνημείο ηλιθιότητας).
Οι επόμενες εβδομάδες θα δείξουν αν τα δυνατά λόγια των Ευρωπαίων θα ακολουθηθούν από πράξεις. Αλλά ας υποθέσουμε ότι οι Ευρωπαίοι είναι πραγματικά σοβαροί, τότε τι μέλλεσθε;
Η Ουκρανία αιμορραγεί μέχρι θανάτου. Έχει μια γιγαντιαία έλλειψη στρατιωτών και αν θέλει να συνεχίσει τον πόλεμο, σύντομα θα πρέπει να καλέσει όλους τους άνδρες ηλικίας 18 ετών και άνω. Ωστόσο, λόγω έλλειψης χρόνου, δύσκολα θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν σωστά, έτσι ώστε να έχουν αξιοπρεπή τεχνική κατάρτιση των περίπλοκων δυτικών όπλων. Θα ήταν καθαρή τροφή για τα ρωσικά κανόνια, το Κίεβο θα μπορούσε να αγοράσει χρόνο, τίποτα περισσότερο. Έτσι, αν οι Ευρωπαίοι θέλουν να συνεχίσουν τον πόλεμο, θα πρέπει να στείλουν τους δικούς τους στρατιώτες στην Ουκρανία πολύ σύντομα, αλλιώς θα πρέπει να αναγνωρίσουν μια συνολική ρωσική νίκη, την οποία όμως προς ώρας δεν θέλουν καν να διαπραγματευτούν με την Ρωσία. Δεδομένου ότι ο Τραμπ σίγουρα δεν θα διακινδυνεύσει έναν πόλεμο με την Ρωσία, μπορεί να υποτεθεί ότι θα μιλάμε για έναν πόλεμο ενός «συνασπισμού των προθύμων», δηλαδή μεμονωμένων ευρωπαϊκών κρατών (αλλά όχι του ΝΑΤΟ), εναντίον της Ρωσίας. Και με όλες τις συνέπειες που προκύπτουν.
Ας φανταστούμε ότι η Ουκρανία πραγματοποιεί μια συνολική κινητοποίηση 18χρονων και οι Ευρωπαίοι υλοποιούν τα σχέδιά τους να διοχετεύσουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια περισσότερα στον πόλεμο στο εγγύς μέλλον, κάτι που αναπόφευκτα θα αποβεί εις βάρος των κοινωνικών παροχών και της οικονομίας στις ευρωπαϊκές χώρες. Στρατεύματα αποκλείεται να στείλουν, καθώς μια τέτοια ενέργεια θα σήμαινε την κήρυξη πολέμου στην Ρωσία, με ότι αυτό συνεπάγεται. Συνεπώς, οι λαοί της Ευρώπης θα αισθανθούν πολύ σύντομα μια οδυνηρή πτώση του βιοτικού τους επιπέδου. Εάν, για παράδειγμα, σε έναν άλλο χρόνο οι 18χρονοι Ουκρανοί έχουν επίσης σκοτωθεί σε τόσο μεγάλους αριθμούς που το μέτωπο τελικά καταρρέει, πώς θα αντιδράσουν οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες; Είναι ρεαλιστικό να στέκονται μπροστά στους ψηφοφόρους τους και να ανακοινώνουν: «Συγγνώμη, ηλίθιε πολίτη, τα χρήματά σου χάθηκαν, αλλά τώρα πρέπει να καταλήξουμε σε συμφωνία με την Ρωσία»;
Οι «πρόθυμοι» ζουν σε μια ουτοπία που νομίζουν ότι είναι πραγματικότητα, όπως ακριβώς ο τρελός Δον Κιχώτης. Η Ρωσία δεν είναι ανεμόμυλος που μπορούν να πολεμήσουν νικηφόρα, αλλά ένας πραγματικός γίγαντας. Όπερ…
