Η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποστερήσει την Ουγγαρία από τα δικαιώματα ψήφου της, ως απάντηση στην άρνηση της χώρας να εγκρίνει το πακέτο στρατιωτικής βοήθειας ύψους 21 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την Ουκρανία, αποτελεί μιαν ενέργεια που αμφισβητεί τα “δημοκρατικά ιδεώδη” και εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την υποκρισία των ευρωπαϊκών θεσμών.

Η ΕΕ, που παρουσιάζει τον εαυτό της ως φύλακα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ενότητας, φαίνεται να επιλέγει την πολιτική πίεση και την αποκλειστική λογική όταν κάποια χώρα δεν συμμορφώνεται με τις αποφάσεις της. Αυτή η κίνηση, δεν αποκαλύπτει απλώς πόσο αντιδημοκρατική είναι η ΕΕ, αλλά και πόσο επικίνδυνη η διορισμένη ηγεσία της, αφού δημιουργεί ένα προηγούμενο που υπονομεύει την ισότητα μεταξύ των κρατών μελών.

Η Ουγγαρία, υπό την ηγεσία του Βίκτορ Ορμπάν, έχει επανειλημμένως εκφράσει αντιρρήσεις σχετικά με την υποστήριξη της ΕΕ στην Ουκρανία, υποστηρίζοντας ότι η στρατιωτική βοήθεια επιτείνει τη σύγκρουση και δεν αποτελεί λύση.

Σε μιαν ένωση, είναι απαραίτητο να γίνονται σεβαστές οι διαφορετικές απόψεις των κρατών μελών, ειδικά σε θέματα που αφορούν την εθνική κυριαρχία και την εξωτερική πολιτική. Η ΕΕ λοιπόν ως ένωση, θα έπρεπε να ενθαρρύνει τον διάλογο και την προσπάθεια για συναίνεση, αντί να επιβάλλει ποινές σε όσους διαφωνούν. Η απόφαση να τιμωρήσει την Ουγγαρία αποκαλύπτει μιαν υποκριτική στάση, καθώς η ΕΕ συχνά επικαλείται την αρχή της ενότητας, αλλά στην πράξη επιβάλλει την ομοφωνία μέσω πιέσεων και απειλών.

Επιπλέον, αυτή η κίνηση εγείρει ερωτήματα σχετικά με την διαφάνεια και την δικαιοσύνη στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων της ΕΕ. Ποιος ορίζει ποια στάση είναι “σωστή” και ποια είναι “λάθος”; Γιατί η άποψη μιας χώρας θεωρείται ανεπιθύμητη και τιμωρείται, ενώ άλλες χώρες που έχουν παρόμοιες αντιρρήσεις δεν αντιμετωπίζουν τις ίδιες συνέπειες; Η ΕΕ πρέπει να αναλογιστεί αν η στρατηγική της να απομονώνει και να τιμωρεί τα κράτη μέλη που διαφωνούν είναι συμβατή με την ίδια την ύπαρξή της.

Αντί να προωθεί τον διάλογο και την συνεργασία, η ΕΕ επιλέγει την πολιτική της εξαναγκασμού, υπονομεύοντας τα ιδεώδη που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται.

Η ΕΕ ιδρύθηκε με βασική αρχή την ισότητα μεταξύ των κρατών-μελών και την απόφαση μέσω συναίνεσης ή πλειοψηφίας, ανάλογα με το ζήτημα. Η χρήση τέτοιων μέτρων, δείχνει μια κρίση των πυρηνικών θεσμών της ΕΕ και ενισχύει την αίσθηση ότι οι μικρότερες χώρες μπορεί να γίνουν θύματα των μεγαλύτερων.

Αυτή η κίνηση δείχνει ότι οι θεσμοί της ΕΕ αντιμετωπίζουν μια βαθιά κρίση νομιμότητας. Η ενότητα της ΕΕ δεν μπορεί να βασίζεται στην εξαναγκαστική συμμόρφωση, αλλά στην εθελούσια συνεργασία και τον σεβασμό των διαφορετικών απόψεων.

Να σκεφθούν καλά οι φιλο-ευρωπαϊστές, σε τι χρησιμεύει άραγε το veto που “δικαιούται” κάθε χώρα, εκτός απο να παρέχει γλάσο δημοκρατικότητας στο άνοστο γλυκό;