(ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ – Μέρος 4)

«Αν κοιτούσε κανείς και μας μελετούσε από ένα μακρινό αστέρι, τα κεφαλαία γράμματα της ενθάδε ύπαρξεώς μας ίσως να τον οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι η γη είναι ένα πράγματι ασκητικό αστέρι, μια γωνιά κατοικημένη από δυσαρεστημένα, επηρμένα και απωθητικά όντα, που δεν μπορούν να απαλλαχθούν από μια βαθιά αηδία για τον εαυτόν τους, για τη γη, για όλη τη ζωή, και που επιδιώκουν να κάνουν όσο πιο πολύ κακό μπορούν στον εαυτό τους, από ευχαρίστηση να κάνουν κακό – πιθανόν τη μόνη τους ευχαρίστηση.

Friedrich Nietzsche, «Zur Genealogie der Moral».

Στον βαθμόν που σχεδόν όλη η ανθρωπότης επηρεάζεται από την τεχνολογικήν «πρόοδον», τα αποτελέσματά αυτής της προόδου γίνονται αισθητά σε όλον τον κόσμο. Αλλά για να εκτιμηθεί ορθώς ο ασυναγώνιστος βαθμός στον οποίον οι επιπτώσεις αυτών των αποτελεσμάτων επηρεάζουν τώρα την πολιτικήν σφαίρα στην Δύση της Νέας Ατλαντίδος, οι πολιτικοί φιλόσοφοι και οι υπεύθυνοι χαράξεως πολιτικής στην Ευρασιατική Ανατολή και στον Παγκόσμιο Νότο πρέπει να λάβουν υπ όψη την πολύ μακροτέρα διάρκεια και το πολύ μεγαλύτερον βάθος του «τεχνολογικού νιρβάνα» στην Δύση : Μεγάλο μέρος της Δύσεως έχει ζήσει επί πολύ περισσότερον και πολύ βαθύτερον απ΄ότι τα περισσότερα άλλα μέρη του κόσμου στην «πραγματικότητα φούσκας», υποστηριζομένη από την τεχνολογία.

Από αυτήν την άποψη, η απερίγραπτη στέρηση και απόγνωση που υπέστησαν επεισοδιακώς χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα κατά την διάρκειαν του 20^ου  αιώνος, (μερικά από αυτά τα βιώματα ευρίσκονται στα όρια της μνήμης ζωντανών ακόμη ανθρώπων), εξακολουθούν να τις «ανοσοποιούν» ενάντια στις χειρότερες στρεβλώσεις της αντιλήψεως και στις παραληρηματικές ιδέες (που προκαλούνται από την άρνηση των Δυτικών, την επερχομένη μετά  από μακροχρόνια έκθεση στην «ζωή φυσαλίδος», τύπου επιστημονικής φαντασίας). Όπως κατά την διάρκειαν του 20^ου  αιώνος ο Δεύτερος και ο Τρίτος Κόσμος επιθυμούσαν τα «Τρία Α» (Αυτοκίνητο, Αεροπλάνο, Αεροκλιματισμό) του τεχνολογικού νιρβάνα του Πρώτου Κόσμου, η σχετικώς καθυστερημένη «συνάντησή» τους με αυτά φαίνεται τώρα ότι παρέχει στην Ευρασιατικήν Ανατολήν και στον Παγκόσμιον Νότον ένα ψυχοκοινωνικό αλλά και ένα πολιτικό πλεονέκτημα : Γνωρίζουν πώς να προχωρούν χωρίς αυτά, αλλά και να ζουν στον πραγματικόν κόσμον.

Το Αυτοκίνητο, ένα ταχύ μαγικό μηχάνημα, που κάποτε συνεδέθη με την ανδρικήν τόλμην, την φουτουριστική περιπέτεια και την ατομικήν ελευθερία, έχει περιορισθεί σε ένα τυπικό «οικιακό αντικείμενο»,σχετιζόμενο με την γυναικεία άνεση, την μονοτονία της κυκλοφοριακής συμφορήσεως και την μαζική συμμόρφωση. Τώρα το Αυτοκίνητο απομονώνει τον βαριεστημένο επιβάτη από τις φυσικές πραγματικότητες της γεωγραφικής αποστάσεως, των συνθηκών του εδάφους και των εποχικών καιρικών συνθηκών, ακόμη και όταν η πανταχού παρούσα χρήση του από δισεκατομμύρια ασυνειδήτους «καταναλωτές» οδηγεί τους πλέον «ευκαταστάτους» εξ αυτών στην «ζωή φυσαλίδας» των πλουσίων προαστίων. Παραλλήλως η χρήση αυτή συντείνει  και στους «πολέμους πετρελαίου» για τους εξηντλημένους πόρους ορυκτών καυσίμων, (για να μην αναφέρουμε πάλιν την παγκόσμιο κλιματική αλλαγή).

Το Αεροσκάφος, μια εκπληκτική ιπταμένη μηχανή, που κάποτε συνεδέθη με την ανδρικήν φιλοπαίγμονα διάθεση, τον ηρωισμόν υψηλού κινδύνου και την απόδραση από τα γήινα δεσμά, έχει περιορισθεί σε ένα εργαλείον μαζικής μεταφοράς που σχετίζεται με τις διακοπές των πληβείων και την εποχιακήν 
«απόδρασή»  τους, με την ευκολία των «ερωτικώς ευφλέκτων» κοριτσιών και με την παγκοσμιοποίηση. Το Αεροπλάνο επιτρέπει πλέον στον homo aeroporticus («αερολιμενικό άνθρωπο») να υπερβεί τις προηγουμένως πολύτιμες πραγματικότητες του φυσικού διαχωρισμού, της πολιτιστικής-ιστορικής ασυμβατότητος και του ιερού γεωγραφικού περιορισμού¹, ακόμη και όταν η αλόγιστη μαζική χρήση του από δισεκατομμύρια «επιχειρηματίες», «εκπατρισμένους» και τουρίστες επιδεινώνει την παγκόσμιο κλιματική αλλαγή.

Τέλος, η χρήση του μηχανικού Αεροκλιματισμού, του περιβοήτου «Air condition», απαραιτήτου σε συγκεκριμένες εργαστηριακές και εργοστασιακές συνθήκες και καταλλήλου για την προστασίαν ευπαθών ομάδων, όπως βρέφη, ηλικιωμένοι και νοσοκομειακοί ασθενείς, έχει επεκταθεί εκθετικώς, εισβάλλυσα σε σπίτια, γραφεία, καταστήματα, εστιατόρια, ακόμη και σε … υπαίθριες αυλές και αναβαθμίδες.

Κατά την διάρκειαν του 20^ου  αιώνος, η χρήση του κλιματισμού περιωρίσθη σε μεγάλον βαθμόν στην «ζωή μέσα σε φούσκες» της αστικής τάξεως, επιτρέπουσα σε αυτήν να αγνοήσει την φυσικήν πραγματικότητα για χάρη των ενδυματολογικών κωδίκων και των κοινωνικών διακρίσεων. Όμως κατά την διάρκειαν του 21^ου  αιώνος η χρήση του ήλθεν να διευκολύνει την «ζωή φούσκας» και των πληβείων, επιτρέπουσα στις ηλίθιες μάζες των υπηκόων του «Χρυσού Δισεκατομμυρίου»² να εκφράζουν τις διάφορες «επιλογές του “πολυτελούς τρόπου ζωής”» τους, ως τουρίστες ή παρεπιδημούντες πάροικοι στις χώρες του Παγκοσμίου Νότου.

Κατά ειρωνικόν τρόπο, έχουμε φθάσει στο σημείον στο οποίον τα Τρία Α του τεχνολογικού νιρβάνα, τώρα αξιοποιημένα αμετακλήτως στην «ζωήν φούσκας» των ηλιθίων μαζών του «Χρυσού Δισεκατομμυρίου», πρόκειται να αναιρέσουν την ιδία την «ζωή φούσκας» : Δεν επιβαρύνουν μόνον τους παγκοσμίους ενεργειακούς πόρους και τα δίκτυα υποδομής (υφιστάμενα ήδη πολύ σοβαρά ζητήματα βιωσιμότητός τους σε ορισμένα μέρη), αλλά προξενούν επίσης μιαν «απόδραση», με έναν συνακόλουθο ομοιοστατικώς αυτοενισχυόμενο βρόχο της παγκοσμίου κλιματικής αλλαγής, επιβάλλοντα εν τέλει συνθήκες «παγκοσμίου υπερθερμάνσεως» (οι οποίες σε ορισμένα μέρη έχουν ήδη φθάσει στο στάδιον του «παγκοσμίου βρασμού»). Αυτές οι συνθήκες είναι απλώς ασύμβατες με τα συνήθη, με τις συνήθεις δραστηριότητες και, τελικώς, με την ιδία την ανθρωπίνην ζωήν.

Η ενδεχομένη αλλαγή του κλίματος θα ημπορούσε κάλλιστα να είναι η απόλυτος Νέμεση των ανθρώπων του «Golden Billion» : Καθώς η φύση συναντά την ανθρωπίνη ανοησία, τα «Τρία Α», (που αυτήν τη στιγμήν προστατεύουν από την πραγματικότητα τις καταναλωτικές μάζες) τελικώς θα αποτύχουν, δίδοντα τέλος σε πολλές «ζώνες ανέσεως» και στις εκεί «ζωές φούσκας». Συμφώνως με πολλαπλασιαζομένους αριθμούς ολοέν και εντονότερον ανησύχων ειδικών για το κλίμα, είναι πλέον αντιληπτό και κατανοητόν ότι, ο πολιτισμός, η ανθρωπότης και η ίδια η ζωή θα οδηγηθούν σε ένα απότομον τέλος, αποδεικνύοντα το γεγονός ότι η φύση έχει τον τελευταίον λόγον. ³

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Για την περίληψη του συγγραφέως σχετικώς με την  Παραδοσιακήν έννοιαν της Ιεράς Γεωγραφίας, βλέπε το πόνημά του, «Μία Παραδοσιοκρατική Ιστορία του Μεγάλου Πολέμου, Βιβλίον II. Η Πρώην Γη» («A Traditionalist History of the Great War, Book II. The Former Earth», 2021), σελίς 33 και ένθεν, όπου γράφεται :

«Πριν από την Πτώση, κάθε ποτάμι ήταν ο Γάγγης και κάθε όρος ήταν το Καϊλάσα (κατοικία του Θεού Σίβα, ο οποίος διέμενε εκεί μαζί με τη σύζυγό του, Θεάν Παρβατί), διότι η Δημιουργία ήταν ακόμα «εσωτερική», η γνώση του καλού και του κακού δεν είχεν ακόμη «εξωτερικευθεί» ή «υλοποιηθεί» και ομοίως: για τον σοφόν, κάθε ποτάμι είναι ποτάμι του Παραδείσου – Φρίτγιοφ Σουόν(Frithjof Schuon, 1907-1998, κορυφαίος παραδοσιοκράτης, γερμανικής καταγωγής Ελβετός μεταφυσικός, ποητής και συγγραφεύς)

Ο “Πρώην Κόσμος” αναφέρεται στην Παραδοσιακήν έννοιαν του Ιερού Χώρου για να αποσαφηνίσει το χωρικόν του πλαίσιο. Με τον ίδιον τρόπον που ο παραδοσιακός άνθρωπος εβίωνε μιαν άλλην χρονική πραγματικότητα από τον σύγχρονον άνθρωπον, έτσι εβίωνε και μιαν άλλη χωρικήν πραγματικότητα. … η διαφορά αφορά στις βιωματικές δυνατότητες που διαθέτει ο καθείς και… στην θεμελιώδη σχέση μεταξύ Εγώ και μη-Εγώ.

Για τον Παραδοσιακόν άνθρωπον, ο χώρος, ο χρόνος και η αιτιότης είχαν πολύ διαφορετικόν χαρακτήρα από ό,τι έχουν στην εμπειρίαν του συγχρόνου ανθρώπου. (Έβολα «Εξέγερση εναντίον του Συγχρόνου Κόσμου» 143-5) Έτσι, …εάν ο Παραδοσιακός άνθρωπος είχε μιαν εμπειρίαν χρόνου ουσιαστικώς διαφορετικήν από αυτήν του συγχρόνου ανθρώπου, συνεπάγεται ότι ανάλογες σκέψεις πρέπει να γίνουν αφορούσες στην εμπειρίαν του χώρου. …Αφ’ ενός,  ο Σύγχρονος χώρος είναι ομοιογενής:… το γεγονός ότι ένα πράγμα ευρίσκεται ή ότι ένα γεγονός ημπορεί να λάβει χώρα σε ένα σημείον του χώρου και όχι σε άλλο, δεν προσδίδει κάποιαν ιδιαιτέραν ποιότητα στην στενήν φύση αυτού του πράγματος ή αυτού του γεγονότος.

…Αφ’ ετέρου, ο παραδοσιακός χώρος είναι ζωντανός και κεκορεσμένος από κάθε είδους ιδιότητες και ένταση («Εξέγερση εναντίον του Συγχρόνου Κόσμου», 148-9) …Όπως μια στιγμή του παραδοσιακού χρόνου δεν αντιστοιχούσε σε μιαν άλλην, έτσι δεν υπήρχεν σημείον, περιοχή ή τόπος παραδοσιακού χώρου που να αντιστοιχούσε σε ένα άλλο. … Υπήρχεν πράγματι μια αληθής Ιερά Γεωγραφία, η οποία ενέπνεε την πίστη σε «ιερές» χώρες και πόλεις, στα παραδοσιακά κέντρα πνευματικής επιρροής επί της γης, καθώς και σε περιβάλλοντα αφιερωμένα έτσι ώστε να «ζωντανεύουν» κάθε δράση προσανατολισμένη στην Υπέρβαση που λαμβάνει χώρα μέσα τους. («Εξέγερση εναντίον του Συγχρόνου Κόσμου», 150).

Ουσιαστικώς, η Παραδοσιακή ανθρωπότης εβίωσεν αυτήν την Ιερά Γεωγραφία ως μια συνεχή αναζήτηση για τον εντοπισμόν, τον παραμερισμόν και τον καθαγιασμόν εκείνων των τοποθεσιών, εντός του φυσικού της οικοτόπου, οι οποίες ηυνόουν την διατήρηση δεσμών με την Υπερβατικήν σφαίραν. Η Παραδοσιακή ανθρωπότης –σε όλες τις μορφές της, από τις πλέον πρωτόγονες φυλές έως τους πλέον προηγμένους πολιτισμούς– πάντα αφιέρωνεν σκοπίμως όλην την υποδομήν και την αρχιτεκτονικήν της, από τα πλέον πρωτόγονα τοτέμ μέχρι τα πλέον προηγμένα αστικά συγκροτήματα. Σε όλους τους Παραδοσιακούς πολιτισμούς, όλος ο φυσικός γήινος χώρος, είτε οργανωμένος φυσικώς είτε ανθρωπογενώς, θεωρείται ότι αντανακλά μιαν ανωτέρα και ιεράν τάξη και ιεραρχίαν. Τα τελικά σημεία αναφοράς αυτής της ιεράς τάξεως και ιεραρχίας είναι οι ουράνιες σφαίρες. Στην ιεραρχίαν της Παραδοσιακής Αρμονίας των Σφαιρών, η υψηλοτέρα ορατή από αυτές τις ουράνιες σφαίρες ήταν η «αστρική σφαίρα» των σταθερών άστρων, ισοδύναμος με το λίαν  απομεμακρυσμένο αλλά ακόμα ορατόν σύμπαν που εμελετήθη από την σύγχρονον επιστήμη της αστρονομίας : Αυτή είναι η δευτέρα υψηλοτέρα σφαίρα, που ευρίσκεται ακριβώς υπό τον αόρατον και απρόσιτον Υπερβατικόν Έμπυρον» [όρα «Η Δύση της Παραδόσεως και η προέλευση του Μεγάλου Πολέμου» («The Sunset of Tradition and the Origin of the Great War»», 2018), σελίς 347]

Η Παραδοσιακή Ιερά Γεωγραφία εθεώρει την φυσικήν και ανθρωπίνην γεωγραφίαν της Γης ως πλήρως ενσωματωμένες στο ευρύτερον σχήμα αυτής της Αρμονίας των Σφαιρών και ο απώτερος στόχος της ήταν να ανιχνεύσει (μικροκοσμικές) γήινες αναλογίες με την (μακροκοσμικήν) κοσμολογικήν τάξη του μεγαλυτέρου σύμπαντος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον στους Παραδοσιακούς πολιτισμούς τα πεδία της αστρονομίας, της γεωγραφίας, των μαθηματικών και της φυσικής, που εχωρίσθησαν στην σύγχρονον επιστήμη, ήσαν ουσιαστικώς ενοποιημένα : Οι αρχαίοι μελετητές επιδίωκαν όλους τους κλάδους της γνώσεως της αναφερομένης στον χώρον, με ενιαίον τρόπον, επειδή επεδίωκαν ως μοναδικόν στόχον να καθιερώσουν γήινες (μικροκοσμικές) αναλογίες προς την μεγαλυτέρα (μακροκοσμικήν) τάξη του σύμπαντος.

2. Ο όρος «Χρυσό Δισεκατομμύριο» («Ζολότοϊ Μιλιάρντ – золотой миллиард») αφορά μια θεωρία συμφώνως προς την οποίαν μια ομάς παγκοσμίων ελίτ κινεί τα νήματα για να συγκεντρώσει πλούτον για το πλουσιότερο δισεκατομμύριον ανθρώπων του κόσμου, σε βάρος της υπολοίπου ανθρωπότητος. Είναι ένας ιδιαιτέρως δημοφιλής όρος στον ρωσόφωνο κόσμον. Ο όρος επενοήθη από τον Ανατόλυ Τσικούνοφ (που έγραφεν ως Ανατόλυ Κούζμιτς) και εχρησιμοποιήθη σε άρθρα του στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Συνκεντρώθησαν το 1994 στο βιβλίον «Η συνωμοσία της παγκοσμίου κυβερνήσεως : Η Ρωσία και το χρυσό δισεκατομμύριο» («The Plot of World Government: Russia and the Golden Billion»). Ο όρος διεδόθη από τον Ρώσον εθνικιστή συγγραφέα Σεργκέϊ Καρά-Μουρζά. Σύμφωνα με τον Καρά-Μουρζά, η πλειονότης όλων των πόρων στον πλανήτη καταναλώνεται από το «κορυφαίον» δισεκατομμύριον ανθρώπων, το οποίον αναφέρεται ως το «Χρυσό δισεκατομμύριο». Ισχυρίζεται ότι το «Χρυσό δισεκατομμύριο» είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται από τις Δυτικές ελίτ, ο οποίος απορρεέι από σύνθεση της Δυτικής εννοίας της «Χρυσής Εποχής» προόδου και ευημερίας με την απαισιόδοξον αναγνώριση των περιορισμένων πόρων της Γης και την αδυναμίαν επεκτάσεως αυτής της ευημερίας σε ολόκληρον τον σημερινόν πληθυσμόν του πλανήτη (μεγαλύτερον των οκτώ δισεκατομμυρίων).

Ο Καρά-Μουρζά υποστηρίζει ότι στην «Σύνοδον Κορυφής για την Γην» [επίσης γνωστήν ως «Συνέδριον του ΟΗΕ για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη»  (United Nations Conference on Environment and Development – UNCED) και Συνέδριον του Ρίο ντε Τζανέϊρο, και  ECO92, πορτογαλιστί δε «Cúpula da Terra», στο Ρίο της Βραζιλίας από 3 έως 14 Ιουνίου 1992] απέρρευσεν το συμπέρασμα ότι οι πόροι θα επήρκουν μόνον για τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες του πληθυσμού της Δύσεως,ενώ ισχυρίζεται ότι η κοινότης των ειδικών γνωρίζει καλώς το συμπέρασμα και ποτέ δεν το αμφισβητεί, αλλά το τηρεί σιωπηρώς. Μεταξύ άλλων πηγών που εχρησιμοποίησεν ο Καρά-Μουρζά για να αποδείξει ότι οι Δυτικές ελίτ ανησυχούν πολύ για τους διαθεσίμους πλανητικούς πόρους, ήταν το βιβλίον  «Τα Όρια της Αναπτύξεως» («The Limits to Growth»). [Αυτό ήταν μία εκτενής αναφορά του 1972, παραγγελθείσα από το πλουτοκρατικόν – υπερεθνικόν «Κλάμπ της Ρώμης», (ανάλογον της σκοτεινής «Τριμερούς»), όπου με χρήση υπολογιστικών προσομοιώσεων ανελύετο η πιθανότης μιας ραγδαίως αυξανομένης οικονομικής και πληθυσμιακής αυξήσεως, με πεπερασμένην υποστήριξη από τους διαθεσίμους πόρους]. Επίσης εχρησιμοποίησεν  και αρκετά άρθρα του Ντέηβιντ Πίμεντελ(David Pimentel) για την ενέργειαν από βιομάζα. [Ο David Pimentel,(1925 –2019) ήταν ένας διάσημος Αμερικανός εντομολόγος. Υπήρξεν καθηγητής της Εντομολογικής Οικολογίας και των Γεωργικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιον Κορνέλ. Είναι μεγάλη η συνεισφορά του στην οικολογία, στην εντομολογία, στις αγροκαλλιέργειες, στην βιοτεχνολογία και στην περιβαλλοντικήν πολιτικήν. Ήταν αναγνωρισμένος ως διεθνής αυθεντία σε ποικίλες αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων και του περιβάλλοντος.]

Στο άρθρον που έκανε δημοφιλή τον όρον, («Η έννοια του “χρυσού δισεκατομμυρίου” και της νέας παγκοσμίου τάξεως» – «Концепция “золотого миллиарда” и Новый мировой порядок»), ο Καρά-Μουρζά παραπέμπει στην έννοιαν της Νέας Παγκοσμίου Τάξεως. Επιπλέον, χρησιμοποιείται ο όρος «мировой элиты», που μεταφράζεται σε «παγκόσμιος ελίτ». Συμφώνως προς τον Καρά-Μουρζά, στην Ρωσίαν ο Τσικούνοφ ήταν εκείνος ο οποίος διετύπωσεν την κυρίαν ιδέα του «Χρυσού Δισεκατομμυρίου»: Οι ανεπτυγμένες χώρες διατηρούν υψηλά επίπεδα καταναλώσεως για τους πολίτες τους και υποστηρίζουν πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά μέτρα, τα οποία έχουν σχεδιασθεί για να κρατήσουν τον υπόλοιπον κόσμο σε μη ανεπτυγμένη κατάσταση, ως περιοχήν απορρίψεως αποβλήτων και πηγήν ευθηνού εργατικού δυναμικού.

Στα άρθρα του την δεκαετίαν του ‘90, ο Τσικούνοφ υπεστήριζεν ότι υπήρχαν πόροι μόνον για ένα δισεκατομμύριον ανθρώπους, γιά τον λόγον αυτόν οι δυτικές χώρες θέλουν να ελέγξουν τους πόρους της Ρωσίας λόγω ελλείψεως ιδικών τους. Για τους ανθρώπους εκτός του προνομιούχου – βιωσίμου πληθυσμού των 2 δισεκατομμυρίων, συμφώνως προς τον Τσικούνοφ, υπήρχαν σχέδια από τις δυτικές ελίτ για τεχνητήν μείωση του πληθυσμού, οι δε άνθρωποι εκτός του βιωσίμου πληθυσμού στις αναπτυσσόμενες χώρες θα περιωρίζοντο στη χρήση των πόρων τους σε επίπεδα επιβιώσεως, ενώ μόνον οι Δυτικοί θα ημπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρη υλικήν ευημερία. Κατά την γνώμην του,  περί τα τέλη της ΕΣΣΔ επεβλήθησαν από τις δυτικές ελίτ μεταρρυθμίσεις ώστε να περιορίσουν τη χρήση των πόρων στη Ρωσία, με απώτερον στόχον την δημιουργίαν μιας κεντρικής ολοκληρωτικής Παγκοσμίου Κυβερνήσεως. Για να υποστηρίξει την θεωρίαν του, εχρησιμοποίησεν πολυάριθμες παραπομπές σε έγγραφα από τον ΟΗΕ, το Διεθνές Νομισματικόν Ταμείον και την Παγκόσμιον Τράπεζα.

Ο Καρά-Μουρζά, ακολουθών τον Τσικούνοφ, ισχυρίζεται με την σειράν του ότι η Δύση διεξάγει «θερμόν και ψυχρόν πόλεμον» εναντίον της Ρωσίας για τους πλανητικούς πόρους. Υποστηρίζει ότι λόγω των πολιτικών που υποτίθεται ότι επιβάλλονται από τις δυτικές ελίτ, ο πληθυσμός της Ρωσίας εν τέλει θα εμειούτο κατά τα δύο τρίτα. Λέγει : «Τα τελευταία μεταψυχροπολεμικά έτη υπάρχει μια συνωμοσία κατά της Ρωσίας, με την πλουσίαν δυτικήν ελίτ να συνειδητοποιεί ότι η οικολογική αλλαγή και η παγκόσμιος καταστροφή θα προξενήσουν περαιτέρω ανταγωνισμόν για τους πλανητικούς πόρους, καθιστώσες τελικώς τον κόσμον ακατοίκητον για όλους εκτός από ένα δισεκατομμύριον προνομιούχων. Αυτή η ελίτ ευλόγως θεωρεί την Ρωσίαν, με τους φυσικούς της πόρους, την τεράστιαν έκταση και την βόρειον τοποθεσίαν της ως εξαιρετικήν, οπότε πρέπει να τεθεί υπό τον έλεγχον των Διεθνών Επικυριάρχων  με οποιοδήποτε μέσον, απαραίτητον για την ιδικήν τους επιβίωση».

Ο Τσικούνοφ απέθανεν υπό ασαφείς συνθήκες, ένα έτος μετά την δημοσίευση του βιβλίου του, προξενών έτσι περισσότερον «μυστήριον». Μετά από δύο δεκαετίες, η θεωρία του είναι πανταχού παρούσα στην ρωσικήν κυβέρνηση :  Υψηλόβαθοι Ρώσοι αξιωματούχοι όπως ο πρώην Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ και ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ την έχουν επαναλάβει εκτενώς σε δημόσιες συγκεντρώσεις. 

Κατά τη διάρκειαν μιας διασκέψεως τύπου στις 18 Ιουλίου 2022, στην Μόσχα, ο Πρόεδρος Πούτιν εδήλωσεν συναφώς: «Βεβαίως, αυτό το “χρυσό δισεκατομμύριον” έγινε χρυσό για κάποιον λόγον. Έχει επιτύχει πολλά. Αλλά δεν έλαβεν τέτοιες θέσεις μόνον χάρη σε ορισμένες προϋπάρχουσες ιδέες που υλοποιήθησαν. Σε μεγάλον βαθμόν εσχηματοποίησεν τις θέσεις του, ληστεύον άλλους λαούς: στην Ασία και στην Αφρική. Πράγματι, έτσι έγινε. Ιδείτε πώς έχει λεηλατηθεί η Ινδία. Το πρότυπον  της “ολοκληρωτικής κυριαρχίας” του λεγομένου χρυσού δισεκατομμυρίου είναι άδικον. Γιατί θα έπρεπε αυτό το χρυσό δισεκατομμύριο από ολόκληρον τον παγκόσμιον πληθυσμόν να κυριαρχεί επάνω σε όλους και να επιβάλει τους ιδικούς του κανόνες συμπεριφοράς;»

3. Για την εκ μέρους του συγγραφέως Παραδοσιακήν ανάλυση του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής, βλέπε το βιβλίον του «Φρικτή Υδρόγειος» («Globus Horribilis»), σελίδες 434-44, Κεφάλαιον 9  – «Η φύση κτυπά τελευταία : Το τέλος της φύσεως» («Nature Bats Last: The End of Nature»), όπου αναφέρει :

“Ο Πόλεμος κατά του Κόσμου”

«Με την διαδικασίαν του σταδιακού εξευτελισμού του ανθρώπου και την ταυτόχρονo εξόντωση των ευγενεστέρων ζώων και την καταστροφήν των δασών, η διαδικασία της βεβηλώσεως και του δυσμορφισμού της Γης συνεχίζεται. Δεν ημπορεί να είναι διαφορετικά, δεδομένης της ψυχικής στάσεως όσων ευρίσκονται τώρα στην εξουσία». — [Από το βιβλίον (γραφέν υπό την σκιάν της Ακροπόλεως και εκδοθέν στο Νέον Δελχί το 1976), της ομοεθνούς μας Μαξιμιανής Πόρτα / Σάβιτρι Ντέβι Μούκερτζι, «Αναμνήσεις και αντανακλάσεις μιας Αρίας» («Souvenirs, et reflexions d’une aryenne»), σελίς 318].

Όπως στον ανθρώπινο πόλεμο, στο παρελθόν και στο παρόν, η στρατηγική της «καμένης γης» – η πλημμύρα, η καύση και η δηλητηρίαση της γης και του νερού – έχει μεγάλη σημασία στο πλαίσιον του ολοκληρωτικού πολέμου του συγχρόνου ανθρώπου κατά του Κόσμου. Καθώς τα στοιχεία της «ανθρωπίνης αναπτύξεως» της Νεωτερικότητος – υπερπληθυσμός, εκβιομηχάνιση, αστικοποίηση, ρύπανση – συνδυάζονται σε έναν ολοέν ταχύτερον και πλέον παραισθησιογόνον μετασχηματισμόν της ιδίας της Γης, ο σύγχρονος άνθρωπος αποκαλύπτεται όλο και περισσότερον ως αυτό που πράγματι είναι: ‘Ενας εξωγήινος κατακτητής που έχει υποτάξει και αντικαταστήσει τον παραδοσιακόν άνθρωπο και τώρα έχει στραφεί εναντίον της ιδίας της Γης, καταστρέφων το φυσικόν ενδιαίτημα του ανθρώπου.

Αυτό υποδηλώνει ότι η δήθεν «ανθρώπινη ανάπτυξη» της νεωτερικότητος καθοδηγείται από μιαν μη-ανθρώπινη και αντι-ανθρώπινη δύναμη που τείνει να καταστρέψει τον κοσμικόν οίκον της ανθρωπότητος. Από αυτήν την άποψη και έχοντες υπ΄όψη το λατινικόν ρητόν «bellum se ipsum alet» – «ο πόλεμος θρέφει τον εαυτόν του» (αποδιδόμενο στον Ρωμαίο πολιτικό και ιστορικό Μάρκο Πόρκιο Κάτωνα τον Πρεσβύτερο), η συστηματική ρύπανση του αέρα, της γης και της θαλάσσης καθώς και η συστηματική καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, με όλες τις διάφορες επιπτώσεις της, (συμπεριλαμβανομένης της απωλείας ζωικών ειδών, της υποβαθμίσεως του εδάφους, της ερημοποιήσεως και της κλιματικής αλλαγής), αρχίζουν να έχουν νόημα. Τώρα, η ανθρωπότης υπόκειται σε μιαν συστηματικήν και προοδευτικήν στρατηγικήν «απαγόρευση περιοχής», (όρος γνωστός στους επαγγελματίες στρατιωτικούς και ιδιαιτέρως χρήσιμος εφ΄ όσον ένας ολόκληρος πληθυσμός χαρακτηρίζεται ως εχθρός). Σε αυτήν την περίπτωση, είναι σαφές ότι η τελικώς επιδιωκομένη «περιοχή στόχος» περιλαμβάνει ολόκληρη την Γην. Δυστυχώς, παρά τον ρομαντισμόν των φανταστικών σεναρίων «επιστημονικής φαντασίας» και των φερ΄ειπείν επιζώντων «προπαρασκευασθέντων της ημέρας της κρίσεως», η ανθρωπότης δεν έχει εναλλακτική κοσμικήν κατοικίαν — και ούτε της αξίζει μετά την μακράν, εθελοντικήν υποτέλεια της σε μια δαιμονική δύναμη.

Εκείνοι οι σύγχρονοι άνθρωποι που ελπίζουν να επιβιώσουν, υπηρετούντες πιστώς με κάποιον τρόπον αυτήν την δύναμη και οι οποίοι εξακολουθούν να διασκεδάζουν με τις βραχύβιες υλικές ανταμοιβές για την προδοσία των συνανθρώπων τους – όλοι εκείνοι οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί και οι ακαδημαϊκοί που ζουν τις ημέρες τους σε οάσεις ειρήνης και ευημερίας – καλως θα έπραττον να θυμούνται ότι υπηρετούν μια δύναμη που δεν τους αποδίδει καμίαν καλή θέληση πέραν της παρούσης φευγαλέας χρησιμότητός τους. Ομοιάζουν με τα μέλη των «Ειδικών μονάδων» (Sonderkommando) των στρατοπέδων εξοντώσεως — ζουν μερικές ημέρες φευγαλέων προνομίων υπηρετούντες τον εχθρόν, αλλά είναι βέβαιον ότι θα ακολουθήσουν τους προδοθέντες συντρόφους τους στα απτεφρωτήρια).

 [Η φύση έχει τον τελευταίον λόγον : Από τον τίτλον του εν λόγω 9^ου  Κεφαλαίου «Nature bats last» – «Η φύση κτυπά τελευταία»  = Αναφορά στο μπέιζμπολ, στο οποίον η γηπεδούχος ομάς έχει το πλεονέκτημα να πλήττει με το ρόπαλο την μπάλα τελευταία. Αυτό σημαίνει ότι η γηπεδούχος ομάς έχει πάντα την ευκαιρία να κερδίσει, ακόμα και αν οι φιλοξενούμενοι προπορεύονται. Ανιθέτως, μόλις η γηπεδούχος ομάς προηγηθεί των επισκεπτών στον γύρον της 9^ης περιόδου ή επί ισοπαλίας σε επι πλέον γύρο, ο αγών τελειώνει και οι φιλοξενούμενοι δεν έχουν την ευκαιρία να ανακάμψουν. Κατ΄αυτήν την αναλογίαν, η φύση είναι η «γηπεδούχος ομάς», οπότε ακόμη και εάν μερικοί υπερφίαλοι θεωρούν πως την έχουν ξεγελάσει, αυτή έχει τα τελευταία κτυπήματα.]