Τα απύθμενα βάθη της Σκοτεινής Εποχής (Κάλι Γιούγκα)

[Χάος ἦν καὶ Νὺξ Ἔρεβός τε μέλαν πρῶτον καὶ Τάρταρος εὐρύς·
γῆ δ᾽ οὐδ᾽ ἀὴρ οὐδ᾽ οὐρανὸς ἦν· Ἐρέβους δ᾽ ἐν ἀπείροσι κόλποις
τίκτει πρώτιστον ὑπηνέμιον Νὺξ ἡ μελανόπτερος ᾠόν]

Στην αρχή υπήρχε Νύχτα και Χάος, πλατύς Τάρταρος κι Έρεβος μαύρο·
ούτε αέρας υπήρχε, ούτε γη ή ουρανός· τότε μέσα στου Ερέβους τον κόρφο τον απέραντο,
στην αρχή η Νύχτα η μαυροφτέρουγη γεννάει  έν᾽ άσπορο αυγό

                                                          Αριστοφάνους «Όρνιθες», 693-695 

Από την Παραδοσιακρατική σκοπιά, δεν προκαλεί καμίαν έκπληξη το γεγονός ότι η τελική παρακμή του Δυτικού πολιτισμού, (ο οποίος είναι ο «πλέον σύγχρονος» από όλους τους πολιτισμούς με την έννοιαν ότι ευρίσκεται εγγύτερον στο τέλος του παρόντος κύκλου των κοσμικών καιρών), δείχνει όλα τα χαρακτηριστικά της Σκοτεινής Εποχής, της τρομακτικής Κάλι Γιούγκα. ²

Αυτό που θα ήταν καλό να ενθυμούνται οι πολιτικοί φιλόσοφοι και οι υπεύθυνοι χαράξεως πολιτικής στην Ευρασιατικήν Ανατολή και στον Παγκόσμιο Νότο είναι ότι, η διακυβέρνηση της Κάλι, που είναι η προσωποποίηση της αδέσμευτης και ανεξέλεγκτης  γυναικείας αρχής, εξαλείφει την λογική και τον λογισμόν από την πολιτική σφαίρα, αντικαθιστώσα αυτά με το πάθος και τον συρμόν, την «μόδα»: Η Βεδική αρχή της Μάγια, δηλαδή της «Μαγικής Αυταπάτης» έχει καταστεί κυρίαρχος. Καθώς αποκτά όλο και τυπικότερα γυναικεία χαρακτηριστικά, η Δυτική πολιτική σφαίρα χαρακτηρίζεται τώρα όλο και περισσότερον από την πλέον επικίνδυνη από όλες τις πολιτικές παγίδες : Την αυταπάτη που καθοδηγείται από την άρνηση. Η ευθραυστότης και η αποφυγή του κινδύνου ακολουθούνται από φόβον και γνωστικήν ασυμφωνία, που με την σειρά τους ακολουθούνται από οργή και αδυναμία αντιμετωπίσεως της πραγματικότητος. Στο τελικό στάδιον, η προτίμηση της μυθοπλασίας έναντι των γεγονότων και η σκόπιμος άρνηση της πραγματικότητος κυριαρχούν στην πολιτική σφαίρα.

Βεβαίως, αυτή η «θηλεοποίηση της πολιτικής» διευκολύνεται και ενισχύεται από τις τεχνολογικές εξελίξεις : Διάφορες μορφές τεχνολογίας, από τον «αυτοματισμό της παραγωγής» έως τον «έλεγχον των γεννήσεων», υπονομεύουν τώρα τις προσπάθειες οικοδομήσεως χαρακτήρος και σχηματισμού της ανθρωπότητος που συνδέονται αμέσως στον άνδρα και στην γυναίκα, αντιστοίχως, με την εργασία και την τεκνοποίηση. Αυτές οι δύο μεγάλες «αφανείς ευλογίες» έχουν διαμορφώσει την ζωήν των …. απογόνων του Αδάμ και της Εύας μετά την εκδίωξή τους από την Εδέμ, αλλά οι Δυτικοί, άνδρες και γυναίκες, έχουν στερηθεί σε μεγάλο βαθμόν τις ευλογίες αυτές, από την λεγομένη τεχνολογική «πρόοδον», η οποία αφαιρεί τους φυσικούς μηχανισμούς ελέγχου, που είναι – γενικώς – απαραίτητοι για την ατομικήν αξιοπρέπεια και την βιώσιμο κοινωνία.

Ημπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η «ζωή μέσα σε φούσκα» και η «εικονική πραγματικότης», οι οποίες επί του παρόντος κατακλύζουν τους περισσοτέρους άνδρες και γυναίκες της Δύσεως, τους έχουν απομειώσει ουσιαστικώς σε αχρήστους κομπάρσους, σε «Μη Παίζοντες Χαρακτήρες», σε μιαν εξωπραγματική ζωήν τύπου «επιστημονικής φαντασίας».

[«Δεν υπάρχει θεραπεία για αυτό το επίπεδο ναρκισσισμού, εκτός από το να “πιάσουμε πάτο”, πράγμα που είναι ένα αποτέλεσμα στο οποίον πλησιάζουν ταχέως οι Δυτικές γυναίκες και η κοινωνία στο σύνολό της» : Αυτό είναι ένα  εύστοχο σπάραγμα του κειμένου μιάς αναρτήσεως που εξεκίνησε στο ιστολόγιο zerohedge.com τον Ιανουάριο του 2021 και διεσπάρη ταχέως στο διαδίκτυο, «Ο φεμινισμός και η πληθώρα αγοραίων γυναικών [Hoeflation = hoe/”τσούλα” + inflation/πληθωρισμός] έχουν καταστρέψει τους ερωτικούς δεσμούς στη Δύση ;»]

1. Η επικεφαλίς του κειμένου ήταν ο τίλος μιάς ταινίας τρόμου του 2005 με θέμα το «βολοκώπημα» (το σβάρνισμα-θρυμμάτισμα των βόλων/χωματίνων συσσωματωμάτων μετά την άρωση) της Κολάσεως, του Άγγλου κινηματογραφικού και τηλεοπτικου σκηνοθέτη, παραγωγού και σεναριογράφου Νηλ Μάρσαλ, ο οποίος την έγραψε και την εσκηνοθέτησε. Η εντατική και ζοφερά πλοκή αφορά σε έξη γυναίκες, οι οποίες εισέρχονται  σε ένα αχαρτογράφητο βαθύ σπηλαιώδες πλέγμα, όπου αγωνίζονται ανεπιτυχώς να επιβιώσουν, μαχόμενες συνεχώς εναντίον τερατωδών κανιβαλικών ερπόντων ανθρωποειδών.  

2. Ο συγγραφεύς προβαίνει σε εκτενή και λεπτομερή ιστορικο-πολιτιστική ανάλυση της αναδυομένης νέο-μητριαρχίας στην Δύση, στο βιβλίον του «Λευκον Ρόδο. Δέκα παραδοσιοκρατικά δοκίμια, περί την κρίση στην σύγχρονο Δύση» («Alba Rosa. Ten Traditionalist essays about the crisis in the Modern West», Λονδίνο, εκδόσεις Arktos, 2019). Σε αυτό διαλαμβάνονται πολυάριθμες και πολυποίκιλες παρατηρήσεις και διαπιστώσεις, αφορώσες στην Σκοτεινήν Εποχην:

«…..Το βιβλικόν όραμα της Μεγάλης Πόρνης πραγματοποιείται ψυχοϊστορικώς στην Μητριαρχία της Συγχρόνου Δύσεως. Αυτή η μητριαρχία δεν είναι η κυριολεκτική αποκλειστική άσκηση εξουσίας από υπερ-χειραφετημένες γυναίκες-παρά το ότι  και αυτή η πτυχή του συρμού είναι όλο και πιο ορατή-αλλά μάλλον η δραστική θηλεοποίηση του Δυτικού πολιτισμού. Ποίοι  ακριβώς ασκούν την εξουσία είναι δευτερευούσης  σημασίας : Εξουδετερωμένοι «ευνουχισμένοι» άνδρες, κατά προτίμηση σαφώς αναγνωρίσιμοι ως ομοφυλόφιλοι, διεμφυλικοί και υπάκουα πλάσματα «συναινετικής δράσεως», ημπορούν να κατευθύνουν μια Μητριαρχία τόσον αποτελεσματικώς όσον και οι μαιναδικές «μετουσιωμένες» γυναίκες. Το μόνο πράγμα που μετρά είναι ο τελικός προορισμός της νοσηράς πορείας προς την ολική θηλεοποίηση : Η αντι-ταυτότης.»

Στο πόνημά του «Το ηλιοβασίλεμα της Παραδόσεως και η προέλευση του Μεγάλου Πολέμου» («The Sunset of Tradition and the Origin of the Great War», Νίουκαστλ από Τάϊν, εκδόσεις Cambridge Scholars, 2018), ο συγγραφεύς χρονολογεί την μητριαρχικήν κατάληψη της εξουσίας (γερμανιστί Machtübernahme στο κείμενο)στα απακόλουθα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου : «….Ο άρρην πληθυσμός της Δύσεως είχεν  αποδεκατισθεί από τέσσερα έτη πολέμου χαρακωμάτων και ο γυναικείος πληθυσμός της Δύσεως ηναγκάσθη να αναλάβει αρσενικές κοινωνικές λειτουργίες. Οι υπόλοιποι, επιζώντες, άρρενες της Δύσεως, ως επί το πλείστον  πάσχουν –υποσυνειδήτως- από συλλογική ταπεινωτική «ενοχή του επιζώντος» και ευρίσκουν εαυτούς αποστερημένους από τις Παραδοσιακές δομές που αντιπροσωπεύουν ρητώς την αρσενικήν αυθεντία, την γεμάτη κύρος, βεβαίαν  αρχή της Auctoritas. Η μοναρχία, η αριστοκρατία και η εκκλησία έχουν χάσει την υπολειμματικήν παγκόσμιον εξουσία τους μετά τη συνολική νίκη της νεωτερικότητος και τη συνολικήν ήττα της Παραδόσεως.»

«Ο τρομακτικός συνδυασμός της κοινωνικής ενδορρήξεως και της εθνοτικής αντικαταστάσεως, που εξακολουθεί να αποκρύπτεται σε μεγάλον βαθμόν οπίσω από την (αυτο-)λογοκρισία του καρτέλ των ΜΜΕ, είναι τόσον απροσδοκήτως αηδιαστικός ώστε είναι αποτελεσματικώς απερίγραπτος. Το πλείστον, μερικές παραισθησιογόνες και αποτρεπτικές  λεπτομέρειες εμφανίζονται περιστασιακώς κάθε φορά που η κοινωνική ενδόρρηξη πλήττει κάποια  μη-Δυτικά θύματα (όπως η αλγερινής καταγωγής, Γαλλίς φεμινίστρια ακτιβίστρια Σαμίρα Μπελίλ, η οποία 14 ετών έπεσε θύμα κατά συρροήν ομαδικών βιασμών και ξυλοδαρμού από ομοθρήσκους της το 2002, ο Γάλλος πολίτης εβραιομαροκινής καταγωγής Ιλάν Χαλίμι  που απήχθη, εβασανίσθη και εφονεύθη  με πυρπόληση από την ιβοριανή «Σπείρα των Βαρβάρων» το  2006 και η υπέργηρη Γαλλοεβραία επιζήσασα των στρατοπέδων συγκεντρώσεως Μιρέϊγ Νόλ, που εφαγιάσθη από δύο Γαλλοαλγερινούς το 2018).

Αλλά, το συλλογικόν κόστος  που καταβάλλεται από τις γενεές Δυτικών που ηκολούθησαν τους «Μπέιμπι μπούμερς» (δημογραφική ομάς γεννηθείσα  μεταξύ 1946-1964) γίνεται όλο και πιο ορατό στις επίσημες στατιστικές και στην δημοσία σφαίρα. Ο «Λευκός Θάνατος» τους έχει πολλά πρόσωπα: Τα ανησυχητικά ποσοστά αυτοκτονίας, τον επιδημικόν εθισμό στα ναρκωτικά, την κλιμακουμένη ψυχοπαθολογία, την τεραστίαν ανεργία των νέων, τη συλλογικήν πενία και την μόνιμο κοινωνική υποβάθμιση.

Για να παραταθεί η «ροζ δηλητηρίαση» της Μητριαρχίας, επί όσο το δυνατόν περισσότερον, η πραγματικότης της κοινωνικής μητριαρχικής ενδορρήξεως παραμένει ένα δημόσιο και πολιτικό απηγορευμένο αντικείμενο / «ταμπού».  Η (αυτο-)λογοκρισία, εν μέρει υποσυνείδητη, είναι ένα περίπλοκον μέρος της ολοκληρωτικής «πολιτικής ορθότητος» που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε Μητριαρχία. Το δόγμα της κοινωνικοπολιτισμικής «προόδου»-και του παραγώγου της, της θηλεοποιήσεως-είναι το τελευταίο δημόσιο είδωλο της Νεωτερικότητος. Η θεσμική γνωστική δυσαρέσκεια είναι μια απόλυτη ψυχοϊστορική προετοιμασία για μιαν ευημερούσα μητριαρχία. Με τον ίδιον τρόπο που η Μητριαρχία χαρακτηρίζεται ιδιωτικώς από μιαν υπο-ορθολογική (διεστραμμένη, σαδομαζοχιστική) σεξουαλικότητα και μία μηδενιστική (αντι-διανοητική, ηθικώς αποδομητική) εκπαίδευση, αναλόγως χαρακτηρίζεται δημοσίως από πολιτικήν αδιαφορία και δικαστικήν αναποτελεσματικότητα. Κατά την διάρκειαν των παρατεταμένων «διακοπών» και εκουσίας αποχής της μετανεωτερικής Μητριαρχίας από κάθε δεοντολογία και κάθε ηθική, οι άρρενες αρχές του Νόμου και του Κατέχοντος εξαλείφονται από την δημοσίαν σφαίρα. Η εξάλειψη των παραδοσιακών αρσενικών αξιών όπως η ειλικρίνεια, το θάρρος και η δικαιοσύνη, σημαίνει ότι οι φύλακες πύργοι του πολιτισμού εξορίζονται. Έτσι, οι κίνδυνοι της θηλεοποιήσεως παραμένουν ταμπού μέχρις ότου καταστούν αντιληπτοί στις έσχατες συνέπειές τους. Το ταμπού στη Μητριαρχία θα τελειώσει μόνον όταν τελειώσει η δύναμη της Μητριαρχίας. Μέχρι εκείνη την εποχή, ο Δυτικός πολιτισμός είναι καταδικασμένος σε μιαν αληθινή «οδυνηρά κόλαση», σε ένα βωλοκόπημα / σβάρνισμα  εκ μέρους της Κολάσεως…»

Ο σπουδαίος (άξιος σπουδής) Κολομβιανός συγγραφεύς Νικολάς Γκόμεζ Ντάβιλα (Nicolás Gómez Dávila, 1913 –1994) έγραψε συναφώς : «Όταν η πατριαρχία που ιδρύθηκε από τους πολεμιστές τελικώς εξαλείφεται, η ατομικιστική και πολεμική κοινωνία των τελευταίων χιλιετιών επιστρέφει στην προγεννητική κατάσταση του αταβισμού της κοινοκτημοσύνης»  

[Ο Dávila ήταν ένας κολομβιανός αντιδραστικός φιλόσοφος και συγγραφεύς  «αφορισμών» (ήτοι συνοπτικών, οξυαίχμων, λακωνικών ή και αλησμονήτων εκφράσεων γενικής αληθείας ή αρχών). Μερικές φορές αναφέρεται ως «Νίτσε των Άνδεων». Η φήμη του ήρχισε να εξαπλώνεται μόνον τα τελευταία έτη πριν από τον θάνατόν του, ιδιαιτέρως μέσω των γερμανικών μεταφράσεων των έργων του. Ήταν ένας από τους πλέον ριζοσπαστικούς κριτικούς της νεωτερικότητος, του οποίου το έργον αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από αφορισμούς, τους οποίους απεκάλεσεν  «Escolios» («Σχόλια»). Ανέδειξεν απροκαλύπτως την πρόθεσή του να δημιουργήσει ένα «αντιδραστικό συνοθύλευμα», επειδή η πραγματικότης, όπως έλεγε, δεν ημπορεί να εκπροσωπηθεί σε ένα και μόνον φιλοσοφικόν σύστημα. Απέφυγεν επιμελώς οποιανδήποτε πολιτική δραστηριότητα, μιαν απόφαση που είχε από ενωρίς στην παραγωγή του ως συγγραφεύς. Από αυτήν την απόφασή του απέρρευσεν η ισχυρά κριτική του όχι μόνον της αριστεράς, αλλά και των δεξιών και συντηρητικών πολιτικών πρακτικών, παρ’ όλον που οι ρητώς αντιδραστικές αρχές του καταδεικνύουν ομοιότητες και συμπάθειες με τις συντηρητικές απόψεις. Η σκεπτικιστική ανθρωπολογία του εβασίσθη σε λεπτομερή μελέτη του Θουκυδίδης και του μεγάλου Ελβετού ιστορικού της τέχνης και του πολιτισμού Καρλ Γιάκομπ Κρίστοφ Μπούρκχαρτ, καθώς επίσης και στην εκ μέρους του αποδοχήν των ιεραρχικών δομών της τάξεως  στην κοινωνία, στο κράτος και στην εκκλησία

Εδημιούργησεν τον «αντιδραστικόν» ως το αδιαμφισβήτητο λογοτεχνικό προσωπείον του, το έπραξενε  με ένα ιδιότυπον Παραδοσιοκρατικόν είδος σκέψεως περι του συγχρόνου κόσμου. Στο μεταγενέστερον έργον του προσεπάθησε να καθορίσει τον «αντιδραστικό» με τον οποίον εταυτίζετο,  με καταφατικόν τρόπον, θέτων εαυτόν  πέραν της αριστεράς και της δεξιάς. Επέκρινε σφόδρα τον νεωτερισμόν και είδε τον εαυτόν του ως έναν στρατευεμένο αγωνιστή για μιαν «αθάνατη αλήθεια».]

Υφίσταται επίσης μία βαθεία και εν πολλοίς άρρητος συσχέτιση του κοσμικού δρωμένου με την ύπαρξη και λεοτουργίαν των Κρατών : Στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου, «Προς Θεσσαλονικείς Β΄» 6-7, υπάρχει ένας μυστηριώδης όρος, «το Κατέχον»: « …καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε• εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ. Τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας• μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται» ( Και τώρα ξέρετε τι είναι το κατέχον, εκείνο δηλαδή που τον εμποδίζει (τον Αντίχριστο), ώστε να φανερωθεί όταν έλθει ο καιρός του. Η μυστική δύναμη της ανομίας είναι ήδη επί το έργον. Αυτό όμως θα γίνεται μόνον εως ότου φύγει από την μέση αυτός που τώρα είναι το εμπόδιο». Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι το Κατέχον είναι η Αυτοκρατορική Πολιτεία. («Μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται· τουτέστιν, η αρχή η Ρωμαϊκή όταν αρθή εκ μέσου, τότε εκείνος ήξει»).

Τι είναι λοιπόν το περιβόητο «Κατέχον» και τι παρεμποδίζει; Είναι μία κατάσταση η οποία εμποδίζει την επικράτηση της «ανομίας», δηλαδή όλων εκείνων των δυνάμεων που εναντιώνονται στην Χριστιανική διδασκαλία και προετοιμάζουν την έλευση του Αντιχρίστου: Εκείνου  που θα  «νομιμοποιήσει  όλα  τα  παράνομα». Η γνωστική φύση αυτού του όντος είναι  σαφεστάτη. Ο «Κατέχων»  και το «Κατέχον», εκτός από τις καθαρά θεολογικές ερμηνείες  τις οποίες δύνανται  να  λάβουν (πχ. η δύναμη του Αγίου Πνεύματος), ημπορούν κατ’ επέκταση να  θεωρηθούν  εκείνες οι εξουσίες  που συγκρατούν, που επικρατούν στις δυνάμεις τις ανομίας και τις ΚΡΑΤΟΥΝ υπό έλεγχον. Οι γνώμες των Χριστιανών συγγραφέων στους οποίους οι περισσότεροι, αλλά και οι εγγύτεροι στους Αποστόλους, είναι της απόψεως ότι Κατέχων / Κατέχον είναι η Αυτοκρατορία. Δηλαδή, είναι η  σωτήρια «προστατευτική  Αρχή» ενός Ορθοδόξου Χριστιανικού Κράτους. Ακριβώς γιά τον λόγον αυτόν το Δυτικό κατεστημένο δεν ενοχλείται ιδιαιτέρως από μία χώρα της οποίας απλώς η εκκλησία είναι Ορθόδοξη (όπως π.χ. η πατρίδα μας), αλλά ενοχλείται βαθύτατα από εκείνες τις  χώρες όπου το κράτος (και άρα η νομοθετική εξουσία) ακολουθούν δραστικώς και συστηματικώς την  ορθόδοξη παράδοση (όπως η μετασοβιετική Ρωσία του Βλαδίμηρου Πούτιν).

Αλλά τι διαπιστώνουμε σαφώς στα τελευταία τρία περίπου χρόνια; Μια μανιώδη τάση σε όλο τον  Δυτικό κόσμο για την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων (ωσάν ζήτημα…. Πρωτευούσης βαρύτητος). Μάλιστα, κάποιες εκκλησίες όπως η Αγγλικανική δέχονται να τελέσουν και το μυστήριον του γάμου. Έχουμε επίσης την νομιμοποίηση των ναρκωτικών «για προσωπική χρήση», αλλά γενικότερον και την προστασία και προώθηση κάθε είδους φρενήρους αποσυνθετικού παραβατισμού, που γίνεται αποδεκτός από τους κρατικούς θεσμούς (δηλαδή το κράτος σταματά πλέον να «συγκρατεί», παύει να υφίσταται ως «το Κατέχον»). Εξ άλλου, είναι ευρέως γνωστόν ότι οι κοινωνιολόγοι απεκάλεσαν την μετανεωτερική εποχήν ως την εποχήν της «ετερότητος», δηλαδή, εποχήν όπου οι παραβατικές μειοψηφίες καθίστανται  εξουσία. Ακριβώς αυτός είναι ο απόκρυφος  στόχος  του «προοδευτισμού» σε όλη την ιστορία: Η «παντί τρόπω» εξάλειψη του «Κατέχοντος». Ο  «προοδευτισμός» είναι φύσει και θέσει το «αντι –Κατέχον».

Ο μεγάλος  Εθνικιστής Γερμανός νομικός και  φιλόσοφος  του δικαίου Καρλ Σμιτ, ήδη από το 1947 είχε κατανοήσει αυτήν την μυστική διαδικασία : Το Κατέχον αντιπροσωπεύει, για την Πολιτική Θεολογία του Σμιτ, την μοναδικήν διανοητικοποίηση της αρχαίας Χριστιανικής Αυτοκρατορίας, που με όλες τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις  της  επιδιώκει να διασώσει και εν τέλει να επιβάλει την ορθόδοξη ηθική [βλέπε : «Ο Νόμος της Γης στο Δίκαιον των Λαών/ Διεθνές Δίκαιον του ΕυρωπαΊκού Δημοσίου Δικαίου» («Der Nomos der Erde im Völkerrecht des Jus Publicum Europaeum», 1950, Κολωνία, εκδόσεις Greven)]. Στο μετά θάνατον δημοσιευθέν ημερολόγιόν του, στην καταχώρηση της 19^ης  Δεκεμβρίου του 1947, διαβάζουμε: «Πιστεύω στο “Κατέχον” : Είναι για εμένα ο μόνος δυνατός τρόπος για να κατανοήσουμε την χριστιανικήν ιστορία και να την  εύρουμε  γεμάτη από νόημα». («Glossarium : Aufzeichnungen aus den Jahren 1947 bis 1958», σελίς 63.). Και  ο μεγάλος στοχαστής προσθέτει : «Πρέπει κάποιος να είναι σε θέση να αναφέρει το Κατέχον για κάθε εποχή των τελευταίων 1948 χρόνων. Ο χώρος ουδέποτε υπήρξεν κενός, άλλως δεν θα υπήρχαμε πλέον.»

Κατά την διάρκειαν της αναγεννήσεως της εννοίας της «Αυτοκρατορικής Πολιτείας», της Αυτοκρατορίας, του Ράϊχ,  στην εργογραφίαν της (κατά το πλείστον προτεσταντικής προελέυσεως) «Συντηρητικής Επαναστάσεως» στην δεκαετίαν του 1930, αναψηλαφείται και η έννοια του Κατέχοντος, π.χ. ο Γερμανός Εθνικιστής, προτεστάντης ιστορικός της τέχνης, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος Ότο Φρήντριχ Βίλχελμ Στάπελ (Otto Friedrich Wilhelm Stapel, 1882-1954) γράφει : «Η ουσία της “Αυτοκρατορίας”, δεν είναι τίποτα άλλο από την αποκαλυπτικήν ευθύνη (Β’ προς Θεσσαλονικείς 2,7). Κάθε κράτος έχει σκοπόν να εξασφαλίσει την τάξη και την ειρήνη, αλλά η “Αυτοκρατορία” έχει αυτόν τον σκοπόν με μιαν ιδιαιτέραν έννοιαν».

Ειδικότερον  κατά την διάρκειαν του πολέμου κατά της Σοβιετικής Ενώσεως στον Β’ Μεγάλον Πόλεμο, η μεσαιωνική ιδέα της Αυτοκρατορίας η οποία ενεργεί ως Κατέχον, εχρησιμοποήθη όχι μόνον από τον Καρλ Σμιτ, αλλά επίσης και από αρκετούς καθολικούς επισκόπους και ιστορικούς, ώστε να νομιμοποιήσουν τον αγώνα «ενάντια στον ιουδαϊκό μπολσεβικισμό». Στον αγώνα αυτόν το Κατέχον ανθίσταται στο έργον του Αντιχρίστου (ο οποίος επροσωποποιήθη από αρκετούς τότε  συγχρόνους στον σοβιετικό κομμουνισμό ή στον άνθρωπο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς- Στάλιν) και το σταματά.

Στην πρόσφατο περίοδο, ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν ενεσωμάτωσεν την ιδεάν του Κατέχοντος στη φιλοσοφίαν του και το 2014, μαζί με τον τραπεζίτη, νομικό και απολογητή της μοναρχίας Κωνσταντίν Βαλέριεβιτς Μαλοφέεφ,  ίδρυσεν την οργάνωση «Κατέχον» στην Μόσχα.