Η παγκόσμια αλλαγή επιταχύνεται με ρυθμό που κόβει την ανάσα, ειδικά μετά το ξέσπασμα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, καθώς και του πολέμου στην Μέση Ανατολή. Η ΕΕ παραμένει και επιμένει σε ένα καθεστώς (δυτική παγκόσμια κυριαρχία) που πλέον δεν υπάρχει. Το χάσμα μεταξύ της ταχείας αλλαγής της πραγματικότητας και της αντίληψης της πραγματικότητας από τους Ευρωπαίους πολιτικούς-φορείς λήψης αποφάσεων (με ολίγες εξαιρέσεις) και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης των μέσων ενημέρωσης μεγαλώνει.
Τα τελευταία χρόνια ήταν μια χαμένη περίοδος για την ΕΕ όσον αφορά την παγκόσμια πολιτική και επίσης όσον αφορά την εσωτερική ασφάλεια, ακόμη χειρότερα: Οι οικονομίες των χωρών-μελών κλυδωνίζονται, οι τιμές της ενέργειας εκτοξεύονται, η αποβιομηχάνιση προχωρά, πολύτιμα χρήματα των φορολογουμένων πηγαίνουν στην Ουκρανία. Οι ευρωπαϊκές πολεμοκάπηλες ελίτ που στρατοπέδευσαν τα τελευταία χρόνια στο πλευρό του βαθέως κράτους των ΗΠΑ, καυχιόνταν δημοσίως έως πρόσφατα ότι ήθελαν να προκαλέσουν μια «στρατηγική ήττα» στην Ρωσία προκειμένου να διαιρέσουν την γιγαντιαία αυτή χώρα σε έως και 30 μικρά κράτη, όπως δήλωνε η νέα επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Kaja Kallas και όχι μόνο αυτή.
Η ευκολότερη λύση για να βγούμε από το αδιέξοδο θα ήταν να σταματήσουμε και να γυρίσουμε πίσω. Αλλά αυτό αποκλείεται για τους πολιτικούς ταγούς αυτής της ευρωπαϊκής παρέκκλισης. Διότι με αυτόν τον τρόπο, θα παραδέχονταν στην πατρίδα τους και μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο την μεγαλειώδη αποτυχία τους, η οποία κόστισε ακριβά στον πληθυσμό των χωρών τους. Θα παραδέχονταν επίσης ότι δεν έχουν καμία στρατηγική για να βγουν από το ζοφερό αδιέξοδο στο οποίο έχουν πέσει.
Δυστυχώς μεταξύ των σημερινών κυβερνώντων πολιτικών ηγετών της ΕΕ δεν υπάρχουν προσωπικότητες ακεραιότητας που παραδέχονται τα λάθη τους και προτιμούν να παραιτηθούν για να κάνουν χώρο για νέες δυνάμεις και έτσι να σώσουν τον λαό τους από την πορεία προς την άβυσσο. Αντ ‘αυτού, συναντιούνται, όπως έκαναν πρόσφατα στο Παρίσι για κρίσιμες συνομιλίες, όπου ο πρόεδρος Μακρόν και οι συνδαιτημόνες του αποφάσισαν να συνεχίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία και να τορπιλίσουν την πολλά υποσχόμενη ειρηνευτική πρωτοβουλία του προέδρου των ΗΠΑ με τον πρόεδρο της Ρωσίας. Αλλά ευτυχώς κατέστη σαφές στο Παρίσι ότι η πολυδιαφημισμένη ενότητα και αλληλεγγύη εντός της ΕΕ αφήνει πολλά κενά, επειδή εξακολουθούν να υπάρχουν υπολείμματα κοινής λογικής στην μία ή την άλλη κυβέρνηση κράτους της ΕΕ.
Η πρόθεση του Μακρόν και του Βρετανού πρωθυπουργού Στάρμερ να συνεχίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία χωρίς τους Αμερικανούς δεν είναι στρατηγική, διότι είναι υλικά αδύνατη από κάθε άποψη. Και θα ήταν ακόμη πιο αδύνατο για την ΕΕ να συνεχίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία ενάντια στα σχέδια του Τραμπ, ο οποίος θα το έβλεπε μια τέτοια πρωτοβουλία ως άμεση πρόκληση από τους Ευρωπαίους. Ο Τραμπ θέλει να δημιουργήσει μια κοινή βάση με τον Πούτιν για συνολική μελλοντική συνεργασία, όπως έγινε σαφές πριν από λίγες ημέρες στην πρώτη ρωσο-αμερικανική συνάντηση στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας. Το σημερινό πρόβλημα της Ουκρανίας παίζει μόνο έναν ενοχλητικό δευτερεύοντα ρόλο για την Ουάσιγκτον, οι επισκέψεις Μακρόν και Στάρμερ στον Λευκό Οίκο δεν πρόκειται να αλλάξουν την στρατηγική των ΗΠΑ. Οι Ευρωπαίοι της ΕΕ, υστερικά προσκολλημένοι στην Ουκρανία και την Ρωσία, πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό που ξεκινά και σχεδιάζουν να κάνουν Τραμπ και Πούτιν υπερβαίνει κατά πολύ τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.
Οι Ευρωπαίοι πρέπει να κατανοήσουν ότι η ειρήνη με την Ρωσία αποτελεί την βάση για την διατήρηση της ευημερίας μας και, ως εκ τούτου, είναι υπαρξιακά σημαντική για το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας. Η ειρήνη με την Ρωσία, όχι η ικανότητα διεξαγωγής πολέμου εναντίον της Ρωσίας, εγγυάται την ασφάλειά μας για το μέλλον. Η ειρήνη με τη Ρωσία θα μας εξοικονομήσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε δαπάνες για την ενέργεια και την βιομηχανία όπλων, δαπάνες οι οποίες μπορούν αντ’ αυτού να επενδυθούν στην ανάπτυξη μιας ειρηνικής, κοινωνικής και δίκαιης κοινωνίας.
Είμαστε μάρτυρες της ιστορίας. Η μεταπολεμική τάξη με τις ΗΠΑ στο τιμόνι της Δύσης καταρρέει. Πιστεύουμε ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Αλλά η κατάρρευση δεν είναι επικείμενη. Το πολιτικό και οικονομικό χάος είναι πιθανό να ταρακουνήσει τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και να δημιουργήσει εσωτερικές πιέσεις τα επόμενα δύο χρόνια που θα ωθήσουν τα διάφορα έθνη να αναζητήσουν το δικό τους μονοπάτι ασφάλειας έξω από τα σύνορα του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ.
Οι εσωτερικές πιέσεις ήδη είναι εμφανείς στην μετεκλογική Γερμανία. Δεν επρόκειτο απλώς για μία ακόμη εκλογική αναμέτρηση. Είναι μια εξέγερση των απογοητευμένων, των στερημένων, που παραμερίζονται στην μεγάλη θυσιαστική πυρπόληση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, της ευρωπαϊκής ταυτότητας και της ευρωπαϊκής βούλησης. Το 20% του AfD είναι κάτι παραπάνω από ένας αριθμός. Είναι ένα χτύπημα με σφυρί στον ναό ενός γεροντικού κατεστημένου που προσκολλάται σαν παράσιτο στην δύναμη ενός ετοιμοθάνατου ξενιστή. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, πάντα παραμονεύοντας στην σκιά της παρακμής, χαμογελά από την άβυσσο, το όραμά του για την πτώση της Δύσης, την αναπόφευκτη βύθιση στην πολιτισμική νύχτα, τώρα υλοποιείται πλήρως στα χλωμά, κούφια μάτια των απογόνων της Μέρκελ, του Σολτς και των εν Ελλάδι υποτακτικών τους.
Η Γερμανία, κάποτε ένας τιτάνας της βιομηχανικής παραγωγής, βλέπει τώρα τα εργοστάσιά της να κλείνουν, τους λογαριασμούς ενέργειας να εκτοξεύονται σε άγνωστα ύψη, τους δρόμους της πλημμυρισμένους όχι από την πρόοδο αλλά από την ήσυχη απελπισία ενός εγκαταλελειμμένου λαού. Η ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση επιβαρύνει ένα ήδη καταρρέον σύστημα, αποδυναμώνει την εθνική συνοχή, τροφοδοτεί την αύξηση της εγκληματικότητας και επιδεινώνει την οικονομική αναταραχή. Η αποβιομηχάνιση δεν είναι πολιτική. Είναι μια τελετουργική αυτοκτονία σκηνοθετημένη από μια ελίτ τάξη που χλευάζει τους εργάτες που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί. Αυτή η αυτοπροκληθείσα καταστροφή οφείλεται στην ανόητη απόφαση να διακοπεί η παροχή ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ κλείνουν εντελώς ασφαλείς και καθαροί πυρηνικοί σταθμοί, καθαρά μια πράσινη υστερία, που καθιστά την χώρα ενεργειακά πεινασμένη και ευάλωτη. Η άνοδος του AfD είναι η αντίδραση, η επιστροφή των καταπιεσμένων, το τελευταίο, απελπισμένο ουρλιαχτό ενός έθνους που αρνείται να γονατίσει μπροστά στους δήμιους του.
Και όμως, ακόμα και με τα εκλογικά ποσοστά του AfD, η σήψη παραμένει. Το 20% δεν αρκεί. Όχι ακόμα. Οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) με τον υπάλληλο της BlackRock ως αρχηγό, ένα κόμμα το οποίο ήταν πάντα ο χαμαιλέοντας της πολιτικής που αλλάζει σχήμα, θα μετατραπεί σε κάθε γκροτέσκο συνασπισμό που απαιτείται για να κρατήσει την μηχανή σε λειτουργία. Το σύστημα έχει σχεδιαστεί για να διαιωνίζεται και να καταπνίγει την πραγματική επανάσταση πριν μπορέσει να ριζώσει. Ο Αριστοτέλης το γνώριζε αυτό: Το τέλος της δημοκρατίας δεν συνοδεύεται από ένα ξαφνικό πραξικόπημα, αλλά με μια αργή, σχολαστική ασφυξία, με τις μάζες να νανουρίζονται σε μια ζάλη, ενώ οι ολιγάρχες εδραιώνουν την επιρροή τους.
Η Ευρώπη ως γεωπολιτική δύναμη εξαφανίζεται. Οι μεγάλες πρωτεύουσες, το Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο, είναι φλοιοί των οποίων η σημασία αιμορραγεί μέχρι θανάτου με κάθε χρόνο που περνάει, με κάθε απόφαση να αποδυναμώσουν τον ίδιο τους τον λαό. Οι μετατοπίσεις ισχύος, είναι τεκτονικές και μη αναστρέψιμες. Τα νέα κέντρα της Δύσης δεν βρίσκονται πλέον στις Βρυξέλλες ή το Στρασβούργο, αυτές τις νεκροπόλεις της ξεπεσμένης γραφειοκρατίας, αλλά στην Μόσχα στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο, με τους σκληρούς άνδρες της Ρωσίας και την αναβίωση του Τραμπ στην Αμερική, όπου η θέληση για εξουσία δεν έχει ακόμη σβήσει.
Το λυκόφως του Σπένγκλερ είναι εδώ και το μάθημα του Αριστοτέλη ακούγεται πιο δυνατά από ποτέ: Οι δημοκρατίες δεν πεθαίνουν στις φλόγες. Σαπίζουν από μέσα προς τα έξω και σαπίζουν μέχρι που δεν είναι τίποτα περισσότερο από καμένα ερείπια, περιμένοντας να πέσει το τσεκούρι της ιστορίας.
