Ο φιλελευθερισμός, αυτό το θλιβερό δόγμα της νεωτερικότητος, φορά μια μάσκα ανοχής, ενώ ξεσκίζει τις ρίζες των πολιτισμών. Ο κόσμος που έχτισαν οι πρόγονοί μας, πέτρα – πέτρα, είναι τώρα ραγισμένος υπό το βάρος των δικών του αντιφάσεων. Η ταυτότητα δεν αποτελεί υποσημείωση στην ιστορία – είναι το θεμέλιο των λαών, η ιερή κληρονομιά εκείνων που ήλθαν πριν από εμάς. Οι Αμερικανοί στοχαστές Μάντισον Γκραντ και Λόθροπ Στόνταρντ το κατάλαβαν αυτό. Δεν κήρυξαν την διαίρεση. Υποστήριξαν τη διατήρηση. Δεν αναζητούσαν κυριαρχία. Αγαπούσαν τη συνέχεια. Δεν ήταν κακοποιοί. Ήταν φρουροί μιας αλήθειας που είναι τώρα θαμμένη κάτω από τα ερείπια της φιλελεύθερης αποσύνθεσης. Όπως ο Άμλετ κοιτάζοντας την άβυσσο, η Δύση δίστασε, αμφέβαλε για τον εαυτό της, ενώ όσοι γνώριζαν, στην καλύτερη περίπτωση ρίχθηκαν στην άκρη. Το τραγικό ελάττωμα του φιλελευθερισμού – η αλαζονεία του – έγινε το αργό δηλητήριό της.
Η αποικιοκρατία ήταν η μεγάλη αντίφαση. Επεξέτεινε τη Δυτική επιρροή ενώ διέβρωνε τον πυρήνα της ίδιας της Δύσεως. Οι αυτοκρατορίες εξαπλώνονται, καταναλώνουν ξένα εδάφη, αλλά με αυτόν τον τρόπο κατανάλωσαν τη δική τους αίσθηση του εαυτού τους. Οι Βρετανοί και οι Γάλλοι προσπάθησαν να διαμορφώσουν τον κόσμο κατ’ εικόνα τους, αλλά ξέχασαν να προστατεύσουν την καρδιά των δικών τους πολιτισμών. Ο Πρόσπερο, στην «Καταιγίδα», προσπάθησε να φέρει τη γνώση και την τάξη σε έναν άγνωστο κόσμο, αλλά στη διαδικασία, βρήκε τον εαυτό του ναυαγισμένο, εξόριστο, ανίκανο να επιστρέψει στην πατρίδα του. Οι Αμερικανοί, επεκτεινόμενοι πάντα προς τα έξω, πιστεύοντας στο ρητό «Εκδηλώστε το πεπρωμένο», αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των σοφών. Αγκάλιασαν την ανάπτυξη χωρίς ισορροπία, την αυτοκρατορία χωρίς ενδοσκόπηση. Το παρελθόν ξεχάστηκε, τα μαθήματα αγνοήθηκαν. Η εποχή της επέκτασης έγινε η εποχή της διάβρωσης.
Ο «Αναδυόμενος Δεσμός του Χρώματος» από τον Στόνταρντ και «Η Απώλεια της Μεγάλης Φυλής» από τον Γκραντ – δεν ήσαν όπλα μίσους, αλλά προειδοποιήσεις της διάλυσης. Δεν ζήτησαν αποκλεισμό. Ζήτησαν σεβασμό: Σεβασμό για τα όρια μεταξύ των λαών, για το δικαίωμα κάθε πολιτισμού να υπάρχει και ευδοκιμεί με τους δικούς του όρους. Ο νόμος περί μετανάστευσης του 1924 στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν πράξη κακίας. Ήταν μια πράξη αυτοσυντήρησης, μια αναγνώριση ότι ο κόσμος δεν είναι μια άμορφη μάζα, αλλά μια μήτρα ξεχωριστών λαών, του καθενός με το δικό του πεπρωμένο. Ωστόσο, ο φιλελευθερισμός, στην πυρετώδη του πορεία προς την ομογενοποίηση, κατέστρεψε αυτή την ισορροπία. Όπως και ο βασιλιάς Ληρ που μοιράζει το βασίλειό του ανάμεσα σε εκείνους που ζήτησαν μόνο να το χρησιμοποιήσουν και να το εκμεταλλευτούν, η Δύση πρόδωσε την κληρονομιά της, πιστεύοντας ότι είναι δίκαιη ενώ περπατούσε τυφλή προς τη λήθη.
Ο ορθολογικός κόσμος – η τακτοποιημένη, ανερχόμενη Δύση – δεν πέθανε στη μάχη. Χάθηκε παραδινόμενη. Παραδόθηκε στην ενοχή, στην αυτοαμφισβήτηση, στην ψευδαίσθηση ότι μπορεί κανείς να διαγράψει την ιστορία χωρίς να διαγράψει τον εαυτό του. Η σημερινή φιλελεύθερη Δύση βλέπει εκείνους που αρνούνται την αφομοίωση ως εμπόδια, ως απειλές. Ωστόσο, αυτοί που στέκονται ακλόνητοι, που θυμούνται, που τιμούν τις ρίζες τους, που παραμένουν ζωντανοί. Η Ρώμη στάθηκε επί αιώνες, αλλά όταν εγκατέλειψε τις παραδόσεις της, όταν επέτρεψε να κυβερνάται από ξένους που δεν είχαν κανένα μερίδιο στην επιβίωσή της, έπεσε. Το να ανιστέκεσαι στην εισβολή τώρα είναι έγκλημα. Η φροντίδα της ταυτότητας χαρακτηρίζεται επικίνδυνη. Αλλά τι είναι πιο επικίνδυνο από το να ξεχνάς ποιός είσαι;
Οι επαναστάσεις δεν συμβαίνουν τυχαία. Οι λεγόμενες “εξεγέρσεις”, οι χρωματιστές επαναστάσεις, οι αλλαγές του καθεστώτος – κανένα από αυτά δεν είναι οργανικό. Η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή – κάποτε ισχυροί πολιτισμοί, τώρα σε πεδία μάχης για δυνάμεις πέρα από τον έλεγχό τους. Και αν η ιδεολογία αποτύχει, τότε έρχονται οι βόμβες : Ιράκ, Λιβύη, Συρία – Τα έθνη κομματιάστηκαν υπό το πρόσχημα της απελευθέρωσης. Η παλαιά τάξη αποσυναρμολογείται, αφήνοντας πίσω της μόνο στάχτες. Όπως ο Βρούτος δικαιολογώντας την δολοφονία του Καίσαρα, ο φιλελευθερισμός κηρύττει την ελευθερία ενώ κραδαίνει το μαχαίρι. Μιλάει με ευγενείς τόνους, αλλά αφήνει στο πέρασμά του μόνο το χάος. Η Δύση μιλάει για δημοκρατία ενώ αρνείται την κυριαρχία των άλλων. Διακηρύσσει “τα ανθρώπινα δικαιώματα” ενώ καταστρέφει τα δικαιώματα των λαών να υπάρχουν ως ο εαυτός τους.
Η ιδεολογία της «Αφύπνισης» (Woke), που είναι το νόθο παιδί του φιλελευθερισμού, προσποιείται ότι πασχίζει για τη δικαιοσύνη, ενώ καταβροχθίζει εκείνους που έχτισαν τον κόσμο στον οποίο κατοικεί. Δεν ανυψώνει. Σβήνει. Δεν προστατεύει. Διαλύει. Ο βασιλιάς Ληρ γνώρισε την παράνοια. Δεν έκανε λάθος: Η προδοσία προέρχεται από μέσα. Εκείνοι που απορρίπτουν αυτό το δόγμα – είτε έθνη, είτε πολιτισμοί ή άτομα – εξοβελίζονται, εξορίζονται, αποσιωπούνται. Αλλά η εξορία δεν είναι το τέλος. Είναι ο χώρος πριν από την επιστροφή, η στιγμή πριν από την αναγέννηση. Η καταιγίδα μπορεί να λυσσομανά. Θα περάσει ! Αυτό που θα παραμείνει είναι εκείνοι που αρνήθηκαν να γονατίσουν.
Οι δομές που κάποτε επιβεβαίωσαν την ταυτότητα και τη συνέχεια έχουν επαναπροσδιορισθεί. Το ένστικτο για τη συντήρηση παραμένει, ωστόσο, ντροπιασμένο, κατασταλμένο ή πνιγμένο σε τρελή ρητορική. Η σημερινή παγκόσμια τάξη δεν κυβερνά μέσω της δύναμης, αλλά μέσω οικονομικών αλυσίδων, συμβολαίων και ψευδαισθήσεων. Ο Κλαύδιος στον Άμλετ δεν σκότωσε με ένα σπαθί. Δολοφόνησε με δηλητήριο, με ψίθυρους, με εξαπάτηση. Έτσι κάνει και ο φιλελευθερισμός, αποσυναρμολογώντας την ταυτότητα όχι με τη δύναμη αλλά με τη χειραγώγηση. Δεν καίει βιβλία. Τα ξαναγράφει. Δεν καταστρέφει την ιστορία. Την επαναλαμβάνει, προσεκτικά, επιλεκτικά.
Η Δύση ήταν κάποτε ένα σπίτι. Τώρα είναι μια αγορά, όπου τα πάντα, ακόμα και η ψυχή της, είναι προς πώληση
Το παγκόσμιο έργο του φιλελευθερισμού δεν αφορά στην ενότητα. Αφορά στην αναγκαστική ομοιομορφία. Δεν τιμά την ποικιλομορφία. Την φοβάται. Δεν λατρεύει τη διαφορά. Τη συντρίβει. Θέλει έναν κόσμο, έναν τρόπο, ένα μοντέλο ύπαρξης. Αλλά ο κόσμος δεν χρειάζεται μια μοναδική τάξη. Ο κόσμος χρειάζεται εθνοπλουραλισμό, το δικαίωμα όλων των λαών στα δικά τους μονοπάτια. Η Δύση δεν πρέπει να επιβάλλεται στον κόσμο, ακριβώς όπως ο κόσμος δεν πρέπει να επιβάλλεται στη Δύση. Αφήστε κάθε πολιτισμό να περπατήσει το δικό του δρόμο. Ο Κοριολανός αρνήθηκε την υποταγή και εκδιώχθηκε. Η Δύση, αν δεν ξυπνήσει, θα υποστεί την ίδια μοίρα. Το να υπάρχει ως κάτι ξεχωριστό είναι τώρα η μεγαλύτερη πράξη ανυπακοής.
Ο μύθος της προόδου ισχύει επειδή είναι προσεκτικά επεξεργασμένος. Ο φιλελεύθερος κόσμος θυμάται τις νίκες του, ξεχνά τις αποτυχίες του. Μιλάει για την ελευθερία ενώ οικοδομεί αλυσίδες. Ο Ριχάρδος ο Γ’, ο πονηρός εξαπατητής, κρύφτηκε μέχρι που η στιγμή ήταν κατάλληλη για να καταλάβει την εξουσία. Το ίδιο συμβαίνει και με τον φιλελευθερισμό, που χαμογελά καθώς διαγράφει την ιστορία, καθώς ξαναγράφει την πραγματικότητα. Δεν έχει αληθινή αφοσίωση στους ανθρώπους, στον πολιτισμό, σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δική του επέκταση. Δεν ρωτάει τι είναι σωστό. Ρωτάει τι είναι χρήσιμο.
Ο φιλελεύθερος «ρατσισμός», το κομψό εταιρικό είδος, το είδος που πωλεί τον εαυτό του ως πρόοδο, ενώ κατακοματιάζει ολόκληρους πολιτισμούς σαν ένας κρεοπώλης που κομματιάζει κρέας. Δεν τιμά τη διαφορά. Την καταβροχθίζει, καταπίνοντας ολόκληρους πολιτισμούς και εξαπολύοντας ομοιόμορφους πλαστικούς κλώνους που βαδίζουν στον ίδιο νεκρό τυμπανισμό της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας». Δεν ρωτάει αν ένας λαός θέλει να διατηρήσει τον τρόπο ζωής του. Λέει ότι είναι οπισθοδρομικός όποιος προσπαθεί. Ο φιλελευθερισμός είναι ο αποικιστής τυλιγμένος με σημεία αρετής, ο ιεραπόστολος με ένα φωτοστέφανο δολαρίου, ο επιδέξιος πολυλογάς πωλητής που προωθεί έναν κόσμο όπου όλα φαίνονται τα ίδια, ακούγονται τα ίδια, σκέφτονται τα ίδια. Κατασκευάζει εμπορικά κέντρα σε ιερό έδαφος και αυτό το ονομάζει εκσυγχρονισμό. Αντικαθιστά τις γλώσσες με συνθήματα,τις παραδόσεις με τάσεις μόδας. Σκοτώνει την ποικιλομορφία στο όνομα της «συμπερίληψης». Και το χειρότερο μέρος; Ονομάζεται αντιρατσιστής, ενώ διαγράφει τις ίδιες τις ταυτότητες τις οποίες ισχυρίζεται ότι ανυψώνει.
Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος, πρέπει να δούμε μέσα από την ψευδαίσθηση. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι σωτηρία. Είναι υποταγή. Δεν χορηγεί ελευθερία. Προσφέρει ένα επιχρυσωμένο κλουβί. Η υποχώρηση δεν είναι απόρριψή του, αλλά η απαίτηση της ταυτότητας μας αυτής. Η Δύση δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, δεν είναι μια σειρά πολιτικών. Είναι ένα ζωντανό πλάσμα, μια γενεαλογία, μια κληρονομιά. Ο Μάκβεθ, στην τελευταία του πνοή, είδε την αλήθεια : Όλες οι κατακτήσεις του, όλα τα εγκλήματά του, έγιναν για το τίποτα. Επίσης, η Δύση πρέπει να ξυπνήσει πριν είναι πολύ αργά, πριν γραφεί πλήρως η δική της.
Ωστόσο, υπάρχει ακόμα χρόνος. Χρόνος για να θυμόμαστε. Χρόνος για ανοικοδόμηση. Ώρα να απορρίψετε την αυτοκρατορία, να αγκαλιάσετε την ταυτότητα και να περπατήσετε εμπρός – όχι ως κατακτητές. Αντ’ αυτού, ως θεματοφύλακες για κάτι που αξίζει να σωθεί.
