Το τηλεφώνημα Τραμπ-Πούτιν έκανε σαφές ότι η διοίκηση Τραμπ έχει ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Ρωσία για την κρίση στην Ουκρανία, χωρίς να ερωτηθούν ή να ενημερωθούν εκ των προτέρων ούτε η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μήτε το Κίεβο. Παρόλο που ήταν προβλέψιμο ότι η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και η Ουκρανία θα έμεναν έξω από τις συνομιλίες, ο τρόπος με τον οποίο προχώρησε η διοίκηση Τραμπ ήταν απτή απόδειξη ότι οι σύμμαχοι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν λαμβάνονται πλέον σοβαρά υπόψη στην Ουάσιγκτον. Και ήταν σαφές ούτως ή άλλως ότι το Κίεβο δεν θα ερωτηθεί.

Μετά το τηλεφώνημα ακολούθησε δήλωση του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Πιτ Χέγκσεθ, ο οποίος περιέγραψε την επιστροφή της Ουκρανίας στα σύνορα του 2014 συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας ως μη ρεαλιστική και ότι η Ευρώπη πρέπει να παράσχει «την μερίδα του λέοντος της θανατηφόρας και μη θανατηφόρας βοήθειας στην Ουκρανία στο μέλλον, επειδή οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν έναν ισότιμο ανταγωνιστή στην κομμουνιστική Κίνα που απαιτεί την πλήρη προσοχή των ΗΠΑ». Ο Χέγκσεθ έκανε επίσης ξεκάθαρη πλάκα για τα κράτη της ΕΕ, λέγοντας ότι «είναι ευπρόσδεκτοι να στείλουν στρατεύματα στην Ουκρανία, αλλά το άρθρο 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ δεν θα ενεργοποιηθεί εάν δεχθούν πυρά».

Μετά τις ανακοινώσεις του Χέγκσεθ ξαφνικά δεν υπήρχε πλέον καμία συζήτηση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, με τον  γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε να δηλώνει ότι «πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η Ουκρανία θα βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή θέση όταν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το μέλλον της σύγκρουσης. Το αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων και της ειρηνευτικής συμφωνίας θα είναι ισχυρό και συγκεκριμένο και θα καταστεί σαφές ότι η Ρωσία δεν θα προσπαθήσει ποτέ να επιτεθεί ούτε σε ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο της Ουκρανίας». Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Ρούτε δεν έχει πλέον υποσχεθεί ένταξη στο ΝΑΤΟ. Και δεν υπήρχε πλέον καμία συζήτηση για την «θέση ισχύος», αλλά μόνο για μια «καλύτερη δυνατή θέση», όποια και αν υποτίθεται ότι είναι αυτή στο πλαίσιο της στρατιωτικής ήττας που δέχεται σήμερα η Ουκρανία.

Στο πλαίσιο της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς επιτέθηκε με σφοδρότητα, παρουσία της φον ντερ Λάιεν και Κάγια Κάλας, κατά της ΕΕ λέγοντας: «Η απειλή για την Ευρώπη δεν είναι η Ρωσία, δεν είναι η Κίνα, δεν είναι κάποιος άλλος εξωτερικός παράγοντας. Από όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα έθνη της Ευρώπης, πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο επείγον από την μαζική μετανάστευση. Κανένας ψηφοφόρος δεν πήγε στις κάλπες για να ανοίξει τις πύλες σε εκατομμύρια ανεξέλεγκτους μετανάστες».

Ο Ζελένσκι έκανε μια προσπάθεια να παραμείνει στην συζήτηση, λέγοντας ότι εάν ο Τραμπ καταφέρει να φέρει την Ουκρανία και την Ρωσία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, «θα ανταλλάξουμε ένα έδαφος με ένα άλλο». Ωστόσο, αυτή η προσπάθεια να φέρει τα λίγα χωριά που κατέχει προς ώρας το Κίεβο στην ρωσική περιοχή του Κουρσκ, με τεράστιες απώλειες, ως διαπραγματευτικό χαρτί στις συνομιλίες με την Ρωσία ήταν άχρηστη, ήταν απλώς άλλη μια βλακεία του Ζελένσκι. Θυμίζουμε ότι η έκταση των εδαφών που κατέχει το Κίεβο στο Κουρσκ είναι ίση περίπου με την έκταση της Θάσου, ενώ η Ρωσία κατέχει μια έκταση στην Ανατολική Ουκρανία που είναι περίπου ίση με την έκταση της Ελλάδας.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Ζελένσκι και η αλαζονική και πολύ μικρή Κάγια Κάλας, στην οποία επιτρέπεται να παίζει τον ρόλο της «εκπροσώπου εξωτερικών υποθέσεων» στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών (ολόκληρη η χώρα της έχει μόλις το ένα δεύτερο του ΑΕΠ του Μονακό), με την σε διαταραχή βρισκόμενη φον ντερ Λάιεν να δηλώνει ότι «ο πόλεμος θα συνεχιστεί όσο χρειάζεται», ενώ ο υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Μπόρις Πιστόριους διαμαρτυρόμενος ως σχολιαρόπαιδο να δηλώνει ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ «κάνει δημοσίως παραχωρήσεις πριν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις».

Φυσικά, τα σχέδια με τα οποία Τραμπ και Πούτιν θα ξεκινήσουν τις διαπραγματεύσεις δεν είναι ακόμη γνωστά, αλλά πολλά πράγματα έχουν γίνει σαφέστερα μετά από το τηλεφώνημα και τις δηλώσεις αξιωματούχων, κυρίως από την πλευρά των ΗΠΑ.

Πρώτον, ο Τραμπ φαίνεται να θέλει να αφήσει στην Ρωσία τα νέα εδάφη της, το ερώτημα θα είναι εάν και ποιος θα αναγνωρίσει τα νέα ρωσικά σύνορα. Η διεθνής αναγνώριση είναι πιθανό να είναι μια ρωσική απαίτηση για τον οριστικό τερματισμό της διαμάχης για τα εδάφη.

Δεύτερον, ο Τραμπ δεν δίνει δεκάρα για το τι σκέφτονται το Κίεβο και οι Βρυξέλλες (ΝΑΤΟ και ΕΕ). Και η Μόσχα έχει επίσης δηλώσει αρκετά συχνά ότι δεν βλέπει πλέον ως συνομιλητή την ΕΕ. Έτσι, η ΕΕ μπορεί να συνεχίσει να οργανώνει την αντιρωσική υστερία της, για την οποία κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται εδώ και καιρό.

Τρίτον, η Ουκρανία θα συνθηκολογήσει de facto, ακόμη και αν αποφευχθεί αυτή η λέξη. Αλλά το Κίεβο δεν θα λάβει κανένα από τα αιτήματά του, ήτοι καμία ένταξη στο ΝΑΤΟ, καμία επιστροφή στα πρώην σύνορα και δεν χρειάζεται πλέον να ονειρεύεται οικονομική αποζημίωση από την Ρωσία.

Τέταρτον, ΗΠΑ και ΕΕ θα πρέπει να άρουν τις κυρώσεις και να αποδεσμεύσουν τα ρωσικά κεφάλαια που έχουν δεσμεύσει σε δυτικές τράπεζες.

Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν μια συμφωνία μεταξύ Τραμπ και Πούτιν θα προχωρήσει πέρα από την Ουκρανία, σε μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας για την Ευρώπη ή ακόμα και την Ευρασία.

Ο Τραμπ με πρόσφατη δήλωσή του αναγνωρίζει καθεστώς ισότιμων υπερδυνάμεων σε Ρωσία και Κίνα, ζητώντας επισήμως την συνεργασία τους για να επαναφέρουν στον πλανήτη «την ευημερία και την σταθερότητα που χάθηκαν εξ αιτίας των επιλογών της κυβέρνησης Μπάιντεν και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων». Αλλά αυτό πιθανώς να είναι δύσκολο, επειδή η στρατηγική του Τραμπ θα μπορούσε να είναι να απαιτήσει μείωση της ρωσο-κινεζικής συνεργασίας με αντάλλαγμα μια παραχώρηση προς την Ρωσία, με την οποία ο Πούτιν σίγουρα δεν θα συμφωνήσει, επειδή αυτό θα ήταν απλώς άλλη μια προσπάθεια των ΗΠΑ να απομακρύνουν την Ρωσία και την Κίνα την μία από την άλλη, προκειμένου να τις αποδυναμώσουν ξεχωριστά.

Ούτως, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ερωτηματικά, αλλά είναι προφανές ότι οι χώρες της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και το καθεστώς στο Κίεβο θα είναι οι πολιτικά χαμένοι, θα είναι αυτοί (με ολίγες εξαιρέσεις) οι οποίοι επέτρεψαν στον εαυτό τους να οδηγηθούν σε ένα αυτοκτονικό εγχείρημα λόγω της υποτελούς πίστης τους στην κυβέρνηση Μπάιντεν και σε σκοτεινά-παρασκηνιακά κέντρα εξουσίας.