“ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ Μέρος 2″
Καθώς οι Μοίρες υφαίνουν το ταφικό κάλυμμα για την Σατανική – Παγκοσμιοποιητική «Νέα Παγκόσμια Τάξη» και την «Μονοπολική Δύση», ένα άξιο έργο που ημπορεί να επιτύχουν οι ολίγοι «παλαιοί πιστοί», οι αντιφρονούντες του σήμερα που εξακολουθούν να παραμένουν στη Δύση, είναι να κρατήσουν ένα αρχείο, εξηγώντας γιατί και πώς ο κάποτε μεγάλος πολιτισμός της έχει έλθει σ΄ αυτό το τελικό και θανατηφόρο κρίσιμο σημείο. Ημπορούν ακόμη να παρέχουν μιαν εξαιρετικήν υπηρεσία στην ανθρωπότητα, καταγράφοντες τα περιστατικά και τα ατυχήματα της Πτώσεως της Δύσεως, παρέχοντας ένα πολύτιμο αντικειμενικό μάθημα για τις επόμενες γενιές – καθώς και μιαν ανεκτίμητη προειδοποίηση για την υπερβολική τιμή που οι Μοίρες χρεώνουν πάντα για την ανθρώπινη ύβρη.
Αυτή η δραστηριότητα ημπορεί επίσης να αποκαταστήσει και να λυτρώσει τα πιστά υπολείμματα, τους ολίγους «παλαιούς πιστούς» της Δύσεως στα μάτια των επομένων γενεών, καθώς αυτές θα αναρωτιούνται με την αφήγηση της τελικής αναμετρήσεως της Δύσεως. Όταν το τελευταίο κύμα ξεσπάσει τελικώς επάνω στην μεγάλη αυτοκρατορία της Δύσεως, την Νέα Ατλαντίδα, καλύπτοντας για πάντα την Σατανική-Παγκοσμιοιητική Δυτική θαλάσσοκρατία 2 που έχει υποδουλώσει και καταστρέψει μεγάλο μέρος του κόσμου επί αιώνες, πολύτιμη γνώση και πολλές βαθιές ιδέες θα ταφούν μαζί της : Κάποιο αρχείο πρέπει λοιπόν να διατηρηθεί, ώστε να εξηγήσει γιατί και πώς συνήντησε το τέλος της.
Η Πόλη μες στη Θάλασσα 1
Το τελευταίο κύμα
Ω Συμφορά! Πήγεν ο χάρος κι έστησε θρονί
σε πολιτεία παράξενη, χαμένη, κάτω ‘κει
στης Δύσης τα σκοτάδια, που αιώνια καθείς,
καλός, κακός, φριχτός κι αγνός, γαλήνη ἔχει βρει.
Και οι βωμοί, τ’ ανάκτορα, τα κάστρα, εκεί,
(άπαρτα κάστρα μ’ απ’ το χρόνο φαγωμένα!),
κάτι ανθρώπινο πια δεν μηνάν. Μονάχα κάτι ωχρά,
ακόμα κι απ’ τον άνεμο ολογύρω ξεχασμένα,
κάτω απ’ τον ουρανό λιμνάζουν βαλτωμένα,
της πιο βαθειάς μελαγχολίας τα νερά.
Δε φτάνουν πια αχτίδες ιερές από τον ουρανό,
σ’ αυτής της πόλης πάνω την ατέρμονη νυχτιά.
Mόνο μακάβριο φως, από τη θάλασσα κι αυτό,
ξαστράφτει στους πυργίσκους σιωπηλό,
-στις κορυφές τους βέβηλα αντανακλά και πέρα-
σε τρούλους, σε πυργίσκους, σε φανούς,
τις στέγες, τις αψίδες, τα τυλίγει ζοφερά,
σαν τείχος βαβυλώνιο, τα ρημαγμένα, σκοτεινά,
παλιά τειχία, με κισσούς και λούλουδα
στη πέτρα λαξεμένα, βωμούς και μνήματα πολλά
και τάφους, πλήθος τάφους θαυμαστούς,
με τα στεφάνια τους πλεγμένα τρυφερά,
με βάτα, με βιολέττες και κρινιά.
Κάτω απ’ τον ουρανό πλαγιάζουνε παθητικά
κι ατάραχα, τα μελαγχολικά της θλίψης τα νερά.
Και μπλέκοντας με τις σκιές οι θόλοι,
δείχνουν να τρεμουλιάζουν με τ’ αγέρι,
ενώ από τον πιο ψηλό πύργο στη πόλη,
τεράστιος ο Θάνατος, κάτω τα πανθ’ ορά.
Εκεί τάφοι ξεσκέπαστοι, ταφόπλακες σπασμένες,
κώχες που χάσκουνε, στο φως του κύματος λουσμένες.
Αλλα στα κοραλλένια μάτια απ’ τους νεκρούς
δεν έχει πλούτη ή στολίδια κι ούτε θησαυρούς,
μες στα στρωσίδια τους, καλμάρουν τα νερά,
ποτέ του πιά δεν κυματίζει τίποτε, αλιά!
Σ΄ όλην αυτή την γυάλινη και άγρια ερημιά,
κανένα κύμα άνεμο τον παραμικρό δεν μαρτυρά.
Σε άλλες θάλασσες μακρυα και πιο ευτυχισμένες
η κάλμα αυτή θα σήμαινε πως είν’ γαληνεμένες.
Μα στάσου! κάτι αναδεύει τον αγέρα!
Το κύμα εκεί… κάτι κινείται εκεί πέρα!
Σα να παραμερίζουνε οι πύργοι ελαφρά,
αργά βυθίζονται στα θεριεμένα τα νερά
κι οι κορυφές τους σα να σκίζουνε στα δυό
τον θαμποφωτισμένο κι ομιχλώδη ουρανό.
Πορφύρισαν τα κύματα κι οι ώρες ξεψυχάνε,
βουλιάζ’ η πόλη δίχως να βαρυγκομήσει,
όλο πιο κάτω ειν΄ οι πυργίσκοι βυθισμένοι.
Και να! Μεσ’ από χίλιους θρόνους ανεβαίνει
η ίδια η Κόλαση για να την ευλογήσει…
Έντγκαρ Άλλαν Πόε
Σύμφωνα με το αξίωμα πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά απλώς ομοιοκαταληκτεί με το παρελθόν, ένα σημαντικό γεγονός που πρέπει να καταγράψουν οι «παλαιοί πιστοί» της Δύσεως και τωρινοί αντιφρονούντες είναι ότι, ακόμη κι όταν οι Θαλασσοκράτες ηγεμόνες της Νέας Ατλαντίδας ξέφυγαν από την πορεία τους προσπαθώντας ταυτόχρονα να παραμορφώσουν και συνάμα να ιδιοποιηθούν προς όφελός τους το ιστορικό αρχείο του Τρίτου Ράιχ, το «Τέταρτο Ράιχ» των Νεο-Ατλάντειων, είναι στην πραγματικότητα εντελώς αντίθετο με τον υποτιθέμενο προκάτοχό του, τόσο σε πρόθεση όσο και σε ουσία.
Με την παραπλανητική παρουσίαση της ιστορικής πραγματικότητος του Τρίτου Ράιχ [δηλαδή διαστρέφοντας το πως προέκυψε το Τρίτο Ράιχ ως αντίδραση στην πρωτη, πρώιμη-παγκοσμιοποιημένη τυραννία των διεστραμμένων και των ληστοτραπεζιτών / «banksters», η οποία επεβλήθη στην Ευρώπη μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίον αυτό κατέρρευσε από την αγγλοσαξονική διπλωματική παγίδευση, την φρενίτιδα των μέσων, τις στρατιωτικές προκλήσεις, τον αποκλεισμό πείνας και τους τρομοκρατικούς βομβαρδισμούς] και ταυτόχρονα …. υιοθετώντας ιδέες και μεθόδους του Τρίτο Ράιχ (φυλετική υπεροχή, τεχνολογικός ολοκληρωτισμός, χειρισμός των ΜΜΕ, εθνοκάθαρση και συστηματική γενοκτονία), οι κυβερνήτες της Νεο-Ατλαντίδειας «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», με αυτήν την συνδυαστικήν ενέργειά τους, επιτυγχάνουν ταυτόχρονα δύο αντικειμενικούς τους σκοπούς :
(1) Ως κληρονόμοι των Αγγλοσαξώνων συν-νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διεκδικούν και διακηρύσσουν την νομιμότητα της παγκόσμιας – αυτοκρατορίας τους, στο εσωτερικό τους, και
(2) Ως κατακτητές των κατακτημένων κατανικημένων κρατών του Άξονος, οικειοποιούνται το κύρος, την επικράτεια του Άξονος, ώστε να διεξάγουν «δράσεις αστυνομεύσεως» στο εξωτερικό.
Έτσι, η Νέα-Ατλαντίδα έχει επιτύχει μιαν εντελώς πλαστή, αλλά-μέχρι στιγμής-ουσιαστικώς αμετάβλητη νομιμότητα στο εσωτερικό, καθώς και ένα σημαντικό γεωπολιτικό και στρατιωτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα δύο μεγάλα έθνη-κράτη που είχαν τις μεγαλύτερες συνεισφορές και τις μεγαλύτερες θυσίες για να επιτευχθεί η ήττα του Άξονος: Η Ρωσία στο Ευρωπαϊκό Θέατρο και η Κίνα στο Ασιατικό Θέατρο.
Όσον αφορά στην Ευρώπη, είναι δεδομένο η ιστοριογραφική παραμόρφωση και η πολιτιστική ιδιοποίηση και εκμετάλλευση όλων των πραγμάτων που αφορούν στο τρίτο Ράιχ και στους πολλούς Ευρωπαίους συμμάχους του (που περιελάμβαναν κομβικά μέλη των ελίτ και μάζες συμπαθούντων σε όλη την δυτική και κεντρική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και των τυπικά «συμμαχικών» και «ουδετέρων» κρατών).Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων εξηγεί την διπλή, φυσική και ψυχολογική, υποτελή θέση που κατέχουν τα κράτη της Ηπειρωτικής Ευρώπης (της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) αντίκρυ στο Αγγλοσαξωνικό κέντρο ισχύος της Νέας Ατλαντίδος «Five Eyes» («Πέντε Οφθαλμοί»)3.
Δεν θα υπάρξει «αφύπνιση» και «επανάσταση» στην Ηπειρωτική Ευρώπη, εφόσον το παραμορφωμένο ιστορικό αρχείο δεν έχει τακτοποηθεί και εφόσον δεν εξαλείφεται η ψευδής Ατλαντική αφήγηση. Εάν υπάρξει κάποια πρωτοβουλία «Ηπίας Ισχύος»/«Soft Power», η Ευρασιατική Ανατολή και ο Παγκόσμιος Νότος ημπορούν να επιδιώξουν επικερδώς μια στάση αντίκρυ στο ευρωπαϊκό τμήμα της Σατανικής-Παγκοσμιοποιητικής Δύσης, αν όχι προς χάριν της απλής αλήθειας και για την προσπάθεια διασώσεως κάποιων ψυχών, τουλάχιστον για να αποδυναμώσουν την κυβερνητική ελίτ αυτού του τμήματος, διαταράσσοντας και διακόπτοντας την ζώνη της «αφηγηματικής άνεσεώς» του και αποσταθεροποιώντας τα υποτελή του κράτη. Συνεπώς το σωστό είναι αυτό: Θα πρέπει να προωθήσουν την πάσα αλήθεια για την ιστορία, για τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο και το Τρίτο Ράιχ.
Αυτή η έκφραση της αληθείας ημπορεί να ξεκινήσει με την απλή δήλωση ότι, παρά την υπέρμαχο της υπεροχής ύβρη και την γενοκτονική μανία του, το καταδικασμένο εθνικόσοσιαλιστικό Τρίτο Ράιχ, σχεδόν έτοιμο το 1944 να συναντήσει την Νέμεσή του, εξακολουθεί να εμφανίζεται ως …. φάρος υγείας και τιμής, σε σύγκριση με το καταδικασμένο Σατανικό-Παγκοσμιοποιητικό «Τέταρτο Ράιχ» του 2024, που ελπίζουμε να συναντήσει επίσης την Νέμεσή του. Ενω οι δυνάμεις του Άξονος της δεκαετίας του 1940 εξακολουθούσαν να ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για τα κυριαρχικά δικαιώματα των εθνών τους και τη μελλοντική ευημερία των λαών τους και ότι καθοδηγούντο από την αίσθηση της ιστορικής αποστολής και του ευρυτέρου οράματος τους (οσοδήποτε κοντόφθαλμα και με παρωπίδες εμφανίζονται εκ των υστέρων αυτά), δεν μπορούν να γίνουν τέτοιες αξιώσεις από τις Νεο-Ατλάντιες δυνάμεις της δεκαετίας του 2020.
Η Νέα Ατλαντίς είναι αποφασισμένη για την καταστροφή όλων των αληθινών εθνικών κρατών και όλων των αυθεντικών εθνικών ταυτοτήτων, επειδή είναι ασυμβίβαστες με το διεθνές υπερεθνικό πρόγραμμά της για την παγκόσμια «Κυριαρχία Πλήρους Φάσματος» 4.
Επίσης είναι λυσσαλέα αντίθετη σε οποιαδήποτε αναγωγική αποστολή και κάθε υπερβατικό όραμα για οποιαδήποτε ανθρώπινη συλλογικότητα ή άτομο, επειδή η αποστολή και το όραμά της ουσιαστικώς προορίζονται και αποσκοπούν στο μετα-ανθρώπινο και σε τελική ανάλυση, αντι-ανθρώπινο.
Το κοινωνικοπολιτικό πρόγραμμα της Νεας-Αλαντίδος για την διάλυση όλων των μορφών αυθεντικής θρησκείας, πολιτισμού, ιεραρχίας των γεννήσεων, οικογενείας και φύλου, συναντάται ως λογικώς αναγκαία συμπλήρωση του γεωπολιτικού της προγράμματος, της διαλύσεως όλων των μορφών αυθεντικού εθνικού κράτους, αυθεντικής εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ταυτότητος. Σε σύγκριση με τα ποικίλα δαιμονικά, αντι-ανθρώπινα κοινωνικοπολιτικά και γεωπολιτικά προγράμματα της Νεας Ατλαντίδος της δεκαετίας του 2020, [που περιλαμβάνουν την προγραμματισμένη μαζική δολοφονία των πιο ευάλωτων και αθώων («άμβλωση», «ευθανασία»), τον συστηματικό ακρωτηριασμό και τη χειραγώγηση των νέων («μετάβαση φύλου», «ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα»), την αποτελεσματική ανοχή στις πιο αρρωστημένες διαστροφές («παιδοφιλία», «κτηνοβασία», «σεξουαλική βιομηχανία») και την γνωστικώς δυσαρμονική κανονικοποίηση νομιμοποιημένων βασανιστηρίων και της σκληρότητας («βιομηχανία» στη διαχείριση της σφαίρας των ζώων, «ανύπανδρη μητρότης» στην κοινωνική σφαίρα, «εντολές εμβολίου» στην ιατρική σφαίρα)] εκείνα των δυνάμεων του Άξονος της δεκαετίας του 1940, όσο τερατωδώς σκληρά και λανθασμένα ήσαν, αφορούσαν στους τότε θεωρουμένους ως «ξένους», διακρίνονται δε ως δείκτες μιάς σχετικά λογικής συλλογικής ζωής που επεδίωκαν για τους πολίτες τους.
Η αλήθεια αυτής της συγκρίσεως επιβεβαιώνεται από την απαράμιλλη αγριότητα με την οποίαν το «Τέταρτο Ράιχ» της Νεας-Ατλαντίδος πολεμά επί του παρόντος τους εχθρούς του, τους οποίους απλώς δεν ημπορεί να αποδεχθεί ως ίσους ή ακόμη και ως ..συνανθρώπους. Δεν ημπορεί να ανεχθεί οποιαδήποτε σύγκριση ή οποιονδήποτε ανταγωνισμό, διότι κάτι τέτοιο το εκθέτει για αυτό που είναι, δηλαδή μία πραγματική αυτοκρατορία του κακού, ασυμβίβαστη με τη συνέχεια της υπάρξεως οτιδήποτε ορίζεται ως «ανθρωπότης» σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία. Κάθε φορά που πρέπει να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε σύγκριση και οποιοδήποτε ανταγωνισμό, απλώς το «Τέταρτο Ράιχ» δεν έχει άλλη επιλογή παρά να καταφύγει σε άρνηση. Αυτό εξηγεί την απαράμιλλη ολοκληρωτική λήψη αυστηρών μέτρων και την σχεδόν καθολική λογοκρισία που επιβάλλεται σε οποιαδήποτε εναλλακτική αφήγηση είτε από τους αντιφρονούντες στο εσωτερικό είτε από τους εχθρούς στο εξωτερικό.
Καθώς η αφήγησή τους δέχεται επίθεση σε πολλούς «υβριδικούς» πολέμους, μαχόμενη με αυξανόμενο αριθμό εχθρών στο εξωτερικό και ταυτοχρόνως σε πολλαπλά «πολυδιάστατα» μέτωπα, (από τα Ματωμένα Εδάφη της Μικρής Ρωσίας / Ουκρανίας έως τους Αγίους Τόπους της Εγγύς Ανατολής και μέχρι το Χείλος του Ειρηνικού στην Άπω Ανατολή), το καλύτερο που μπορουν να κάνουν οι Σατανικοί – Παγκοσμιοποιητές ηγέτες της Νέας Ατλαντίδος είναι να επιβάλουν ολική λογοκρισία στους αντιφρονούντες στο εσωτερικό, μέχρις ότου εξαλειφθούν όλοι οι αμφισβητίες τους στο εξωτερικό. Όμως, όσο περισσότερο διαρκεί αυτή η περίκλειστη «ζωή σε φυσαλίδα», τόσο περισσότερη ενέργεια απαιτείται για να αποτραπεί η διείσδυση της πραγματικότητος μέσα της και τόσο μεγαλύτερη είναι η ασυμφωνία μεταξύ της εσωτερικής «εικονικής πραγματικότητος» και της εξωτερικής «κινητικής πραγματικότητος».
Πολύ πριν το τελευταίο κύμα της πραγματικότητος συντρίψει την ζωή στην φούσκα, η Δύση θα έχει ήδη ολοκληρώσει την τελική της κάθοδο στην τρέλα.
Alexander Wolfheze
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Τίτλος ποιήματος του 1845, ενός από τα σπουδαιότερα που έγραψε ο Αμερικανός συγγραφεύς και ποιητής Έντγκαρ Άλεν Πόε (1809-49), με τίτλο σε παλαιότερες εκδόσεις του «Η καταδικασμένη πόλη» το 1831 και αργότερα «Η πόλη της αμαρτίας».
Η πόλη ευρίσκεται στη Δύση και κυβερνάται από τον Θάνατο, ο οποίος πάνω απ’ όλα είναι σεβαστός : «από τον πιο ψηλό πύργο στη πόλη,
τεράστιος ο Θάνατος, κάτω τα πανθ’ ορά». Αυτό είναι ένα άλλο κλασικό ποίημα του σπουδαίου λογοτέχνη Πόε στο οποίο ασχολείται με το θάνατο και τον παρουσιάζει με μη συμβατικό τρόπο. Στο ποίημα ο θάνατος θεωρείται θεός που κυβερνά πάνω από μια ένδοξη, ειρηνική πόλη στην Δύση, με «βαβυλώνιο τείχος». Υπάρχουν «βωμοί, …. ανάκτορα, … άπαρτα κάστρα εκεί». Το ότι η πόλη ευρίσκεται στη Δύση είναι επίσης σημαντικό επειδή η Δύση, η περιοχή στην οποίαν ο ήλιος δύει, συσχετίσθηκε παραδοσιακώς με τον θάνατο. Στο τέλος του ποιήματος «κάτι αναδεύει τον αγέρα !» ή «το κύμα εκεί… κάτι κινείται εκεί πέρα!» και οι κορυφές των πύργων «…σκίζουνε στα δυό τον θαμποφωτισμένο κι ομιχλώδη ουρανό». Ο Πόε ομιλεί στο τελευταίο μέρος του ποιήματος για τις έσχατες ημέρες, όταν «…Πορφύρισαν τα κύματα κι οι ώρες ξεψυχάνε, βουλιάζ’ η πόλη δίχως να βαρυγκομήσει». Τα κύματα που γίνονται πορφυροκόκκινα είναι ένα σημάδι του ερχομού της Κολάσεως, καθώς το κόκκινο είναι το χρώμα της φωτιάς και ως εκ τούτου το χρώμα της κολάσεως και του Διαβόλου. Ιδού: «Μεσ’ από χίλιους θρόνους ανεβαίνει η ίδια η Κόλαση για να την ευλογήσει». Οι τελευταίες γραμμές του ποιήματος ομιλούν για την ευγνωμοσύνη του Διαβόλου στον Θάνατο, ο οποίος του επιτρέπει να έλθει και να κυβερνήσει την Γη. Επιπλέον, το τέλος υποδηλώνει ότι αυτή η πόλη είναι πιο κακή και από την Κόλαση, γιατί αυτή θα κρατήσει την πόλη του Θανάτου με ευλάβεια. Εισημαίνεται συνεπώς ότι ο θάνατος ημπορεί να είναι χειρότερος από τον Διάβολο.
2. Θαλασσοκρατία σημαίνει «κράτος από την θάλασσα» ή «κράτος της θαλάσσης», συνδέεται δε περισσότερον με τον αρχαίο μεσογειακό κόσμο, όπου αρκετές κοινωνίες εχρησιμοποίησαν την θάλασσα πολύ αποτελεσματικά για να επεκτείνουν και να προβάλλουν την επιρροή τους. Από τότε έχει εφαρμοσθεί ευρύτερον σε κοινωνίες που γειτνιάζουν με την θάλασσα και σε θαλάσσιες αυτοκρατορίες διαφορετικών περιοχών και περιόδων. Από τον αρχαίο κόσμο ξεχωρίζουν η Αθήνα και η Καρχηδών, ενώ η Βρετανική Αυτοκρατορία είναι ίσως το αρχέτυπο σύγχρονο παράδειγμα. Η Αυτοκρατορία είναι ένας σημαντικός διασαφηνιστικός φακός, μέσω του οποίου ημπορεί να μελετηθεί ο ευρύτερος ρόλος των θαλασσών και των ωκεανών στην ιστορική ανάπτυξη.
Ο όρος θαλασσοκρατία χρησιμοποιείται με την στρατηγικήν έννοια από τον ναυτικό θεωρητικό Άλφρεντ Θάγιερ Μέηχαν (Alfred Thayer Mahan), αναφέρεται δε σε κράτη, περιοχές ή ηγέτες που ελέγχουν ή κυριαρχούν σε μια μεγάλη έκταση της θαλάσσης ή διαθέτουν ναυτική υπεροχή, είτε με την εμπορική είτε με την στρατιωτική έννοια. [Alfred Thayer Mahan : «Η επιρροή της θαλασσίας ισχύος στην ιστορία 1660-1783» (Βοστώνη, εκδόσεις Little, Brown & Company, 1890)]. Εν ολίγοις, περιγράφει μια πολιτικήν οντότητα που χρησιμοποιεί το πολεμικό ναυτικό και/ή το εμπορικό ναυτικό της για να διεκδικήσει, να επιβεβαιώσει και να προβάλλει την ισχύ της και να ενώσει κτήσεις της που χωρίζονται από το νερό. Παραδείγματα θαλασσοκρατιών περιλαμβάνουν την Αθήνα, την Βενετία και την Ολλανδική Δημοκρατία. Ο μεγάλος σύγχρονος μελετητής των κρατών με θαλασσία ισχύ, Andrew Lambert, υποστηρίζει ότι οι αληθινές θαλασσοκρατίες είναι το προϊόν συνειδητών πολιτιστικών και πολιτικών αποφάσεων από μία ολόκληρη κοινωνία, [Andrew Lambert, «Κράτη Θαλασσία Ισχύος: Ναυτικός πολιτισμός, Ηπειρωτικές Αυτοκρατορίες και η σύγκρουση που δημιούργησαν τον σύγχρονο κόσμο» (εκδόσεις Yale University Press, 2018)]. Ως εκ τούτου, οι θαλασσοκρατίες κατανοούν την ασυμμετρία ισχύος στο παγκόσμιο παίγνιο ισχύος ανάμεσα σε μια θαλασσία δύναμη, όπως για παράδειγμα η Μεγάλη Βρετανία και σε μία ηπειρωτική ηγεμονική δύναμη όπως η Γαλλία του Μεγάλου Ναπολέοντος.
Γιά την λεπτομερή πολιτισμική και ιστορική ανάλυση του συγγραφέως του άρθρου, Αλεξάντερ Βολφχέτσε, περί των καταβολών της συγχρόνου Δυτικής Νεο-Ατλάντειας αυτοκρατορίας στην πρωιμότερη «Παγκόσμιο Νεωτεριστική Θαλασσοκρατία», την καθοδηγούμενη από τους Αγγλοσάξωνες, όρα το πόνημά του «Μία Παραδοσιοκρατική Ιστορία του Μεγάλου Πολέμου-Βιβλίο 2» (εκδόσεις Cambridge Scholars, Νιούκαστλ επί του Τάϊν, 2020), από σελίδα 70 και ένθεν.
3. Το μόρφωμα «Five Eyes» (συντομογραφική σύντμηση FVEY) είναι μια συμμαχία πληροφοριών της «Αγγλοσφαίρας», που περιλαμβάνει την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Αυτές οι χώρες είναι τα επιπλέον συμβαλλόμενα μέρη στην πολυμερή πλέον και αρχικώς αμερικανοβρεττανική συμφωνία UKUSA, μια συνθήκη κοινής συνεργασίας στον τομέα των σηματικών πληροφοριών. Ανεπισήμως, το «Five Eyes» ημπορεί να αναφέρεται επίσης και στην ομάδα των υπηρεσιών πληροφοριών αυτών των χωρών. Ο όρος «Five Eyes» προήλθε ως συντομογραφία για μια διαβάθμιση ασφαλείας «AUS/CAN/NZ/UK/US Eyes Only».
«Αγγλόσφαιρα» είναι ένα σύνολο αγγλοφώνων εθνών με βρετανικές πολιτισμικές ρίζες και επίκεντρο τις ΗΠΑ, τα οποία σήμερα διατηρούν στενή πολιτιστική, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική συνεργασία. Υπάρχουν διάφορες απόψεις για το ποία έθνη περιλαμβάνει πράγματι, αλλά η αγγλόσφαιρα δεν θεωρείται συνήθως ότι περιλαμβάνει όλες τις χώρες όπου τα αγγλικά είναι η επίσημη γλώσσα. Τα έθνη που συνήθως περιλαμβάνονται ήσαν κάποτε μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Ο όρος καλύπτει τις ΗΠΑ, τον Καναδά (εκτός από το Κεμπέκ), την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, δηλαδή κράτη που στη μετα-αυτοκρατορική εποχή διατηρούν στενή πολιτισμική και πολιτική σχέση μεταξύ τους. Μεταξύ των κοινών δεσμών περιλαμβάνεται η αναγνώριση του Βασιλέως Καρόλου του Γ’ ως ηγέτη του κράτους και η χρήση του βρετανικού κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβερνήσεως. Μετά την απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, συμφώνως προς το δημοψήφισμα του 2016, έχει εκδηλωθεί πολιτική και λαϊκή στήριξη για τον σχηματισμό μιας περιοχής ελευθέρων μετακινήσεων και κοινής αγοράς μεταξύ Καναδά, Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας και Ηνωμένου Βασιλείου, γνωστή ως CANZUK.
Όλες αυτές οι χώρες συμφωνούν σε κάποια κοινά προγράμματα, όπως η αμερικανοβρεττανική «Συμφωνία UKUSA» (σηματικές πληροφορίες), η προαναφερθείσα «Five Eyes» (πληροφορίες ασφαλείας πάσης φύσεως), το «Συμβούλιο Συνδυασμένων Επικοινωνιών – Ηλεκτρονικών» / «Combined Communications Electronics Board» (ηλεκτρονικά – επικοινωνίες), το «Πρόγραμμα Τεχνικής Συνεργασίας»/«Technical Cooperation Program» (τεχνολογία και επιστήμη), το «Συμβούλιο Διεπιχειρησιακότητος Αέρος και Διαστήματος»/«Air and Space Interoperability Council» (αεροπορικές δυνάμεις), η AUSCANNZUKUS (ναυτικές δυνάμεις), και το πρόγραμμα στρατιωτικής συνεργασίας «Στρατοί ABCA», που αφορά στην διεπιχειρησιακότητα και στην τυποποίηση εκπαιδεύσεως και υλικού των ενόπλων δυνάμεων των εν λόγω χωρών.
Ο όρος ημπορεί επίσης να περιλαμβάνει μια σειρά από χώρες της Κοινοπολιτείας στην Καραϊβική θάλασσα, όπου τα αγγλικά είναι ευρέως διαδεδομένα, συμπεριλαμβανομένης της Τζαμάϊκα, της νήσου Μπαρμπάντος και της Κοινοπολιτείας των Μπαχαμών.
Τον Σεπτέμβριο του 2021, με την αφορμή της δημιουργίας συμφώνου αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Αυστραλίας, Βρετανίας και ΗΠΑ (AUKUS) ορισμένοι διεθνολόγοι και γεωπολιτικοί αναλυτές, καθώς και ολίγοι πολιτικοί εθεώρησαν ότι η «Αγγλόσφαιρα» επανέρχεται ή επεκτείνεται στην Ανατολή. Η AUKUS είναι μία τριμερής συνεργασία ασφαλείας επικεντρωμένη στην απόκτηση πυρηνοκινήτων επιθετικών υποβρυχίων από την Αυστραλία.
4. Η «Κυριαρχία Πλήρους Φάσματος» – «Full Spectrum Dominance», γνωστή επίσης και ως «Υπεροχή Πλήρους Φάσματος» – «Full-Spectrum Superiority», είναι η επίτευξη μιας στρατιωτικής οργανώσεως για τον έλεγχον όλων των διαστάσεων του χώρου μάχης, διαθέτουσα επιτυχώς μια συντριπτική ποικιλία πόρων σε τομείς όπως ο χερσαίος, εναέριος, θαλάσσιος, υπόγειος, εξωγήινος, ψυχολογικός και βιο-τεχνολογικός ή κυβερνο-τεχνολογικός πόλεμος. Η «Κυριαρχία Πλήρους Φάσματος» περιλαμβάνει τον φυσικό χώρο μάχης. Δηλαδή την ατμόσφαιρα, την γηίνη επιφάνεια και την υπόγειο στιβάδα, καθώς και το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα και τον χώρο των πληροφοριών. Ο έλεγχος συνεπάγεται ότι η ελευθερία της αντιπάλου δυνάμεως για εκμετάλλευση του χώρου μάχης είναι ολοσχερώς περιορισμένη.
