Περίπου πριν από ογδόντα χρόνια, το φθινόπωρο του 1944, σαν ένας ισχυρός ποταμός που φουσκώνει και ξεπερνά τις όχθες του, σαν ένα πελώριο παλιρροιακό κύμα που σαρώνει τα πάντα εμπρός του, ο Κόκκινος Στρατός σάρωσε στην Ανατολική Ευρώπη, συντρίβοντας εντελώς τους πολλούς συμμάχους του Άξονα και τους δυνατούς προμαχώνες του, διατεταγμένους σε χιλιάδες χιλιόμετρα, από τις παγωμένες ακτές της Αρκτικής έως τις ηλιόλουστες πλαγιές της Ροδόπης. Ο ίδιος στρατός είχε οδηγηθεί πίσω, στις πύλες της Μόσχας, αποδεκατισμένος κατά τη διάρκεια των μηνών του 1941 στην Επιχείρηση «Μπαρμπαρόσσα». Σφυροκοπήθηκε και βρέθηκεκαθηλωμένος «με την πλάτη στον τοίχο» κατά τη διάρκεια των μηνών της «Κυανής» Επιχείρησης του 1942, ενώ δηλώθηκε υπεροπτικά «νικημένος», ξανά και ξανά.

Η Ρωσία όμως επέστρεψε από τους νεκρούς, ως τρομακτικός εκδικητής σφιχτοδεμένος επάνω στον εχθρό του. Ο Κόκκινος Στρατός είχε σηκωθεί από τον τάφο του, ορμώντας στον ασεβή εισβολέα ως ανελέητη Νέμεση και κονιορτοποιώντας την πανίσχυρη Βέρμαχτ, μετέφερε τελικά τον αγώνα μέσα στην ίδια την Γερμανία. Το καλοκαίρι του 1943, όταν η Επιχείρηση «Ακρόπολη» απέτυχε στο Κουρσκ, η στιγμή ανάπαυλας της παλίρροιας πέρασε. Το καλοκαίρι του 1944, η παλίρροια έφτασε στον Δούναβη και στον Βιστούλα, όταν η Επιχείρηση «Μπαγκράτιον» κατέστρεψε το Ανατολικό Τείχος του Άξονος : Η κόκκινη σημαία μεταφέρθηκε στην Κεντρική Ευρώπη. Εκείνο το καλοκαίρι του 1944, η συρρίκνωση του «Ζωτικού Χώρου» του Άξονος επιταχύνθηκε σημαντικά, καθώς το «Φρούριο Ευρώπη» και η «Ασιατική Σφαίρα Κοινής Ευημερίας» παραβιάστηκαν από την Ανατολή, τον Νότο και την Δύση. Ο Άξων ήταν καταδικασμένος και οι ηγέτες του το εγνώριζαν: Με τις συγκλίνουσες σε βάρος τους δυνάμεις της εκδικήσεως, μεγαλύτερες από την ίδια την ζωή, η «γραφή φάνηκε στον τοίχο» ². Οι αυτοκρατορίες τους επρόκειτο να καταντήσουν  αποικίες, οι ιστορίες τους επρόκειτο να ξαναγραφούν, οι λαοί τους έπρεπε να πωληθούν δούλοι, τα παιδιά τους έπρεπε να «υιοθετηθούν» από τον εχθρό και τα ίδια τους τα ονόματά έπρεπε να καταστούν κατάρα:

[καὶ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων σέ ἐκδιώξουσι, καὶ μετὰ θηρίων ἀγρίων ἡ κατοικία σου καὶ χόρτον ὡς βοῦν ψωμιοῦσί σε, καὶ ἑπτὰ καιροὶ ἀλλαγήσονται ἐπὶ σέ, ἕως οὗ γνῷς, ὅτι κυριεύει ὁ ῞Υψιστος τῆς βασιλείας τῶν ἀνθρώπων, καὶ ᾧ ἂν δόξῃ, δώσει αὐτήν]

«Και θα αποπεμφθείς μέσα από την ανθρώπινη κοινωνία και θα πας να μείνεις μαζί με τα άγρια θηρία. Χορτάρι θα τρως, σαν το βόδι, εφτά χρόνια, ώσπου να καταλάβεις ότι ο Ύψιστος είναι κυρίαρχος όλων των ανθρώπινων βασιλείων και σ’ όποιον θέλει αυτός, τα δίνει» – Δανιήλ 4:29 (Η «φωνή εξ ουρανού» στον Βαβυλώνιο βασιλέα Ναβουχοδονόσορα τον B’, που οδήγησε τους Ιουδαίους στην αιχμαλωσία της Βαβυλώνος.)

Ογδόντα περίπου χρόνια μετά,  το φθινόπωρο του 2024, αλλά ακόμη και κατόπιν, όταν γράφονται αυτές εδώ οι λέξεις, οι αναμνήσεις των σημαντικών γεγονότων της πτώσης του 1944 συνδυάζονται σε μιαν απόκοσμη αίσθηση προμνησίας (ντεζά βου / déjà-vu – «ήδη ιδωμένου») – τουλάχιστον για εκείνους τους λίγους Δυτικούς που δεν είναι ολότελα αποκομμένοι από την πραγματικότητα – την πραγματικότητα με τις σεισμικές γεωπολιτικές μετατοπίσεις που αλλάζουν τον κόσμο, έξω από την κλεισμένη σε μια φούσκα, ψεύτικη ζωή της «Αλίκης στον Κόσμο των Θαυμάτων», [ένα κόσμο που έχουν δημιουργήσει οι «πορνοδημοσιογράφοι» (whorenalists = whore+journalists) του Σατανικού-Παγκοσμιοποιητικού-Ψευδόμενου Τύπου, για τις μεταβληθείσες σε ζόμπι νεκροζώντανες Δυτικές μάζες].

Το 1944, το γερμανοκίνητο Τρίτο Ράιχ επρόκειτο να συναντήσει την τελευταία από τις τρεις Μοίρες: Την Κλωθώ, την «αδραχτοκρατούσα υφαντουργό» (που αντιπροσωπεύει το παρόν), η οποία του είχε χαρίσει γέννηση το 1933, υφαίνοντάς το  από την πλούσια συγκομιδή μίσους που φανερώθηκε στις Βερασλίες Την Λάχεσι, την «διανεμήτρια» (που αντιπροσωπεύει το παρελθόν), η οποία του προσέφερε μια χρονοδιάσταση δώδεκα ετών, επαρκή για να ξαναγράψει και να αναστρέψει την ιστορία που γράφτηκε από τους νικητές των Βερσαλλιών και τώρα στο τέλος την Άτροπο, «την αμείλικτη» (που αντιπροσωπεύει το μέλλον). Αυτή επρόκειτο να κόψει την ζωική χορδή του, οδηγώντας εκείνους που κατοικούσαν στην υπαρξιακή του φωλεά, στο ενδιαίτημα του Ράιχ, είτε προς τα Ηλύσια Πεδία (για τους αθώους του, πεσόντες στο καθήκον νεκρούς του πολέμου), είτε προς τους Ασφοδέλους Λειμώνες  (για τους απλούς, απλοϊκούς και ουδετέρους ανθρώπους του)  ή προς τα κάτεργα του Ταρτάρου (για τις κακόβουλες διάνοιές του). Εξυπηρετώντας πιστά τις τρεις Μοίρες, οι Ερινύες επρόκειτο να κατέλθουν στο Τρίτο Ράιχ, απελευθερώνοντας την πλήρη μανία μιας αληθινής «κολλασμένης θύελλας» στους άτυχους λαούς της Ευρώπης, από ξηράς, θαλάσσης και αέρος.

Διά θαλάσσης, η δειλή αγγλοσαξονική αυτοκρατορία, με τα μικρά ή μεγάλα νησιά των πατρίδων της προασπισμένα με ασφάλεια από αδιάβατα νερά, επέβαλε αποκλεισμό πείνας, ενώ διεξήγαγε μια τρομοκρατική εκστρατεία από αέρος, με τους αεροπόρους της, σχεδόν ανέγγιχτους στα «ιπτάμενα φρούρια» τους, να σκορπόυν τον θάνατο σε μεγάλες εκτάσεις της ηπείρου μας ^. καίγοντας ζωντανούς τις γυναίκες, τα παιδιά της, τους ηλικιωμένους και τους ασθενείς. Διά ξηράς, ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός, ενθυμούμενος την απαράμιλλη θυσία αμέτρητων εκατομμυρίων συμπατριωτών του, επέπεσε στην πατρίδα του εχθρού με εκδίκηση, σκοτώνοντας εκατομμύρια σε αντάλλαγμα και καταδιώκοντας τους ηγέτες του κάτω από τις βαθύτατες υπόγειες σήραγγες και τα καταφύγια του Βερολίνου.

Το 2024, ήταν το αμερικανοκίνητο «Τέταρτο Ράιχ», το οποίο προβαίνοντας σε μια κοροϊδία της ευρωπαϊκής ιστορίας, δημιούργησε μιαν ανεστραμμένη και διεστραμμένη επανεξέταση της ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε μια μεγαλύτερη από την ίδια την ζωή,  θέσπιση κι εφαρμογή κάποιου χολυγουντιανού τύπου σεναρίου ψυχολογικών επιχειρήσεων στον πραγματικό κόσμο, σεναρίου με μηδενική αξιοπιστία έξω από τον «χώρο των φυσαλίδων», (εκτός δηλαδή  των Δυτικών Καθεστωτικών Μέσων), αλλά με σαγηνευτική αποτελεσματικότητα μέσα σε αυτόν, το Σατανικό-Παγκοσμιοποιητικό «Τέταρτο Ράϊχ» που κατασκευάστηκε από τους Αγγλοσάξωνες Θαλασοκράτες έχει ρίξει την Ορθόδοξη και προσανατολισμένη στην Παράδοση Ρωσία της δεκαετίας του 2020 στον ρόλο γελοιογραφίας της ναζιστικής Γερμανίας της δεκαετίας του 1940 : Ο συγκρατημένος και χαμηλών τόνων Πούτιν του 2020 σε ρόλο «τρελού Χίτλερ» της προπαγανδιστικής φαντασίας του 1940. Ο ηθοποιός από τον κόσμο των κλόουν Ζελένσκυ στο ρόλο του φανταστικού κόσμου ως «Σοφός» Τσώρτσιλ της δεκαετίας του 1940.

Κάτω από αυτό το «επίσημο αφηγηματικό» στρώμα του σκηνοθετημένου έργου, φυσικά υπάρχει ένα άλλο στρώμα «υποσυνείδητης ανταλλαγής μηνυμάτων», όπου αναστημένοι νεοναζί («Μεραρχία Αζώφ») αναπτύσσονται σε ένα επίσης ….αναστημένο Ανατολικό Μέτωπο σε μιαν ανεστραμμένη σταυροφορία ενός Νέο-Μπολσεβικισμού («Αφυπνισμός» – Κίνημα Woke – «Γουοκισμός»),  διακινδυνεύοντας  με ευγένεια την ζωή και την αρτιμέλειά τους για κάποιες υποτιθέμενες «δυτικές αξίες» (το δρώμενο συνοψίστηκε κατάλληλα ως «ομοφυλοφιλική ντίσκο» από τον απαράμιλλο Παραδοσιοκράτη, Καθολικό και αντισιωνιστή Δόκτορα  E. Michael Jones).

Ένα μοντέρνο Δυτικό μοντέλο «Waffen-SS 2.0» (εκπαιδευτές, εθελοντές, μισθοφόροι), κατάλληλα εξοπλισμένο με τα τελευταία γερμανικά άρματα μάχης, θωρακισμένα οχήματα και πυροβολικό, παρέχει μια σπονδυλική στήλη στις αφαιμασσόμενες τάξεις του «Ουκρανικού» στρατού της «Ουκρανίας» του ΝΑΤΟστάν. Εκεί, οι μεγάλες μάχες «καλών-κακών» του ανατολικού μετώπου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ξαναπαίζονται  σκηνοθετημένς αντιστρόφως, με δομικά αντίστροφους ρόλους: Τώρα, οι επιθέσεις ανθρώπινων κυμάτων από το ΝΑΤΟστάν, από Δυσμάς προς Ανατολάς αντιμετωπίζουν τις ανωτέρες ρωσικές άμυνες με βάση την ρωσική τεχνολογία. Αντέστρεψαν δηλαδή τις εξ Ανατολών επιθέσεις των ρωσικών «ανθρωπίνων κυμάτων» κατά των οχυρών γερμανικών θέσεων στον  Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Συγκρίνετε Αρτεμόβσκ 2022-23 με Στάλινγκραντ 1942-43). Παράλληλα σχεδιάστηκαν και προπαγανδιστικά «φουσκωμένες» κινήσεις αρμάτων μάχης, οι οποίες επεδίωξαν να αναδημιουργήσουν τα «σημεία στροφής» του Β’ Πολέμου, ώστε να αναστρέψουν το ρεύμα του πολέμου (Κουρσκ Αύγουστος 2024 – 1943).

Αυτές και πολλές παρόμοιες ασκήσεις με «Παίγνιο Ρόλων Ζωντανής Δράσης » και ασκήσεις «Διπλής Σκέψης», με πολλαπλά ισοδύναμα γιά πολλές άλλες πρώτες γραμμές μεταξύ της μονοπολικής «φούσκας μυθοπλασίας» και του πολυπολικού πραγματικού κόσμου (π.χ. στη Μέση Ανατολή «δεν υπάρχει γενοκτονία, αλλά ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ» και «Οι  Μαύρες Ζωές έχουν αξία» – αλλά όχι-εκεί στην υποσαχάρια Αφρική !), εξυπηρετούν δύο ταυτόχρονα στόχους, δηλαδή:

(1) Εξωτερικά, να τρομοκρατήσουν την Ευρασιατική Ανατολή και τον Παγκόσμιο Νότο μέσω μη διαδοχικής και αδιαμφισβήτητης «νεκροπολιτικής» εξουσίας,³ και

(2) Eσωτερικά, να οδηγήσουν τους ιθαγενείς της μονοπολικής Δύσης βαθύτερα σε γνωστική δυσανεξία και σε σχηματισμό μάζας. Ξεκινώντας από το «Σκάνδαλο της Πανδημίας των κατακαθιών» – «Covid’ Scamdemic» του 2020, η Εχθρική Σατανική Παγκοσμιοποιητική Ελίτ, διεξάγει μια σειρά από πειράματα εξαρτοποίησης και ελέγχου των μαζών τύπου «MK Ultra» στις Δυτικές μάζες. Αυτά τα πειράματα  βασίζονται στον επιτυχή «αποπρογραμματισμό» των μαζών κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών του μηδενισμού, τον οποίον επέφερε η   γενικευμένη «εκκοσμίκευση» και η  γενικευμένη «χειραφέτηση» [έννοιες που ευαγγελίζεται και προωθεί φανατικά η «Μεγάλη Επανεκκίνηση» του μεγάλου παγκοσμιοποιητή καθοδηγητή Κλάους Σβαμπ].

Αυτά τα πειράματα συνίστανται σε ποικίλουσες δόσεις τεχνολογικής  οπτικοποίησης («τηλε-εργασία», «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», «εφαρμογές συναντήσεων») – τροποίησης των ενδιαιτημάτων (εθνική αντικατάσταση, τροφική τροποποίηση, διαχείριση καιρού)- και βιοτεχνολογικής παρέμβασης («έλεγχος των γεννήσεων», «αναδιάταξη φύλου», «εντολή εμβολιασμού»), είναι δε όλα ευθυγραμμισμένα με ένα (έως τούδε μη ανακοινωθέν) ευρύ πρόγραμμα μετανθρωπισμού.

Αυτό το πρόγραμμα «Αποκάλυψη Ζόμπι», που συνειδητά θέλουν οι κοινωνικοί μηχανικοί και ασυνείδητα θέλουν οι απανθρωποποιημένες μάζες, ουσιαστικά είναι πράγματι μία λειτουργία της δαιμονικής πολιτιστικής ταυτότητας της εχθρικής ελίτ.

Η απόκοσμη γραφή βρίσκεται χαραγμένη στον τοίχο: Οι Μοίρες επιστρέφουν στη σύγχρονη ιστορία ! Από μέρα σε μέρα το βλέπουν σαφέστερα όλοι : Η παλίρροια της ιστορίας γυρίζει ακόμα και όταν οι Μοίρες, σιγά -σιγά αλλά σταθερά, ορίζουν με σαφήνεια την τιμή τους. Η αναζήτηση της Δύσης για Ζωτικό Χώρο, που ξεκίνησε την «Επιχείρηση Barbarossa 2.0» μέσω του «Σχεδίου Ουκρανία» απέτυχε. Καθώς οι Δυτικοί προσεπάθησαν  να «ακυρώσουν» την Ρωσία με πρωτοφανείς κυρώσεις, ο «Κοσμοθεωρητικός Πόλεμος» (Weltanschauungskrieg), έχει λειτουργήσειι υπέρ της. Ωσάν μία μεγάλη πυρκαγιά από τον ουρανό, ο έλεγχος της πραγματικότητας βυθίζεται τώρα προς την αυτοκρατορία των ψεμάτων της Δύσης και ο αντίκτυπός του δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν κόσμο που αλλάζει.

Με τη Ρωσία να κατεδαφίζει αργά αλλά σταθερά το «Σχέδιο Ουκρανία» στα ματωμένα εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης, ο άξονας της αντίστασης φθείρει το «Σχέδιο της Σιών» στους Αγίους Τόπους της Μέσης Ανατολής και το συγκρότημα BRICS-SCO ωθεί  τις οικονομικές σφήνες του στην απέθαντη καρδιά του Σχεδίου «Μαμμωνάς». Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι έρχεται η Νέμεση για τη Δύση. Ένα αστέρι του θανάτου, ένα «nova et nullius aevi memoria prius visa stella»,⁴ ανέρχεται πάνω από την Σατανική και Παγκοσμιοποιητική «Νέα Παγκόσμια Τάξη» και πάνω από τη νεκροζώντανη μονοπολική Δύση:

“…..Αχνός ήταν ο μικρός δίσκος του, με μάτια αγγέλου μπορούσε μοναχά να δει το Φάντασμα στον ουρανό. Όταν η πρώτη Al Aaraaf γνώριζε πως είναι η πορεία της ορμητικά προς τα εκεί, πάνω στην αστροφώτιστη θάλασσα. Αλλά όταν η δόξα του μεγάλωσε στον ουρανό σαν προτομή ομορφιάς λαμπρής κάτω από μάτι ανθρώπου. Σταματήσαμε μπροστά στην κληρονομιά των ανθρώπων. Και τότε, το άστρο σου έτρεμε όπως κάνει η ομορφιά.
Έτσι, με συζήτηση, οι εραστές επέρασαν την ώρα τους. Τη νύχτα που χάθηκε κι’ εξαφανίστηκε δίχως να φέρει μέρα. Έπεσαν: Γιατί σ΄αυτούς που δεν ακούν τον χτύπο απ’ τις καρδιές τους ο ουρανός καμιά δεν φανερώνει ελπίδα …..”
Πόε “Al Aaraaf”

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 Αραβικά: «Ελ – Εαράφ» – «Τα ύψη», όρος που συνδέεται με την θρησκευτικήν έννοια του «καθαρτηρίου» και  τίτλος της εβδόμης Σούρας του Κορανίου. Επίσης, τίτλος του ποιήματος του 1829 «Al Araaf», ενός από τα πρώτα που εγράφησαν από τον Αμερικανόν συγγραφέα Έντγκαρ ΆλλανΠόε (Edgar Allen Poe,1809-49). Το “Al Aaraaf” είναι ένα πρώιμο ποίημά του. Αφηγείται τη μετά θάνατον ζωή σε ένα μέρος που ονομάζεται Αλ Αραάφ, εμπνευσμένο από τον τίτλο της Σούρας  όπως περιγράφεται στο Κοράνιο. Με  422 γραμμές, είναι το μεγαλύτερο ποίημα του Πόε.

2. Όταν  ο Βαβυλώνιος βασιλεύς Βελσαζάρ (Βαλτάσαρ), υιός του Ναβοναΐδ επολιορκείτο στην Βαβυλώνα από τους Μήδους, για να διασκεδάσει παρέθεσεν ένα μεγάλο δείπνο στους αυλικούς του. Του ήλθεν η ιδέα να διατάξει να φέρουν τα χρυσά και αργυρά σκεύη που ο πατήρ του Ναβουχοδονόσωρ είχε αφαιρέσει από το ναό της Ιερουσαλήμ. Αμέσως μόλις τα σκεύη εβεβηλώθησαν από τα χείλη των ασεβών, μια δυνατή βροντή ηκούσθη, το παλάτι εσείσθη εκ θεμελίων και μία ακατάληπτος φράση με τρεις λέξεις, ενεφανίσθη  χαραγμένη στα τείχη με πύρινα γράμματα: «Μανή, Θεκέλ, Φαρές». Στην θέα τους επήλθεν τρόμος και τότε έστειλαν να φωνάξουν ένα νεαρόν άνδρα που επροφήτευεν σε στιγμές παραληρήματος και του οποίου οι προφητείες προεκάλουν των γέλωτα. Αυτός ο νεαρός ήταν ο Ιουδαίος προφήτης Δανιήλ. Είχεν μεγαλώσει στην αυλή του βασιλέως και εμελέτα για να γίνει ιατρός και αστρολόγος – μάγος. Αμέσως μόλιςε διάβασε τις τρεις λέξεις τις εξήγησεν ανέτως, καθώς  η γλώσσα με την οποίαν ωμίλησεν ο Γιαχβέ στον Βαλτάσαρ ήταν ωσάν η μητρική του.

[«Και αυτή η γραφή, η εντεταγμένη Μανή, Θεκέλ, Φάρες. Τούτο το σύγκριμα του ρήματος. Μανή, εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου και εκπλήρωσε αυτήν^. Θεκέλ, εστάθη εν ζυγώ και ευρέθη υστερούσα^. Φαρές, διηρήται η βασιλεία σου και εδόθη Μήδους και Πέρσαις».]

«Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής, για τούτο η βασιλεία σου θα διαμερισθεί». Την εξήγηση ηκολούθησεν μια νουθεσία του Δανιήλ προς τον Βαλτάσαρ, σχετικώς με την ιεροσυλίαν και την ασέβειάν του, που ετελείωσεν με την προφητεία του επικειμένου θανάτου του. Πράγματι, κατά την διάρκειαν της νυκτός, ο Κυαξάρης και ο Κύρος εκυρίευσαν την Βαβυλώνα και εθανάτωσαν τον Βαλτάσαρ. Η αφήγηση περί του ανωτέρω βιβλικού δείπνου αναφέρεται στο Ε΄κεφάλαιον του Βιβλίου του Δανιήλ, διαλαμβάνεται δε και  στην εισαγωγήν του «Συνοπτικού μαγειρικού λεξικού» του Αλεξάνδρου Δουμά (πατρός), που εξεδόθη στην ελληνικήν ως ιδιαίτερον βιβλίον με τίτλον «Περί Ορέξεως» !.

3. Ζοζέφ Ασίλ Μ’μπέμπε (Joseph-Achille Mbembe) : Καμερουνέζος ιστορικός και πολιτικός θεωρητικός, ερευνητής και Καθηγητής ιστορίας και πολιτικής στο «Wits Institute for Social and Economy Research» στο Πανεπιστήμιον του Witwatersrand της Νοτίου Αφρικής. Θεωρείται ο σπουδαιότερος εκφραστής της κριτικής θεωρίας στον σύγχρονο γαλλόφωνο κόσμο.

Η νεκροπολιτική είναι μια κοινωνικοπολιτική θεωρία περί  της χρήσεως της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας, ώστε αυτή να υπαγορεύσει πώς μερικοί άνθρωποι ημπορούν να ζήσουν και πώς κάποιοι πρέπει να πεθάνουν. Στην σύλληψή του ο Μ’μπέμπε θεωρητικοποιεί την γενεαλογία του σύγχρονου κόσμου, ενός κόσμου που μαστίζεται από διαρκώς αυξανόμενη ανισότητα, στρατιωτικοποίηση, εχθρότητα και τρόμο καθώς και από μια αναζωπύρωση διαφόρων και ποικιλώνυμων ρατσιστικών, φασιστικών και εθνικιστικών δυνάμεων αποφασισμένων να αποκλείσουν και να σκοτώσουν. Σκιαγραφεί πώς η δημοκρατία έχει αρχίσει να αγκαλιάζει ισχυρά την δική της  σκοτεινή πλευρά –αυτό που αποκαλεί «νυκτερινό σώμα» της–-μία πλευρά η οποία βασίζεται στις επιθυμίες, στους φόβους, στα συναισθήματα, στις σχέσεις και στη βία που οδήγησαν και οδηγούν ως ιστορικό και πολιτικοκονωνικο δρώμενο την αποικιοκρατία. Αυτή η «σκοτεινή» αλλαγή έχει καταστρέψει ενδογενώς την δημοκρατία, διαβρώνουσα έτσι τις ίδιες τις αξίες, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που πανηγυρίζει η φιλελεύθερη δημοκρατία. Ως αποτέλεσμα, ο πόλεμος έχει γίνει το θρησκευτικό μυστήριο, η ψυχονοητική θεία μετάληψη των καιρών μας, σε μια, αντίληψη κυριαρχίας που λειτουργεί με την εξόντωση όλων εκείνων που θεωρούνται εχθροί του κράτους.

4. Λατινικά: «Σχετικά με το αστέρι, νέο και ποτέ πριν ιδωμένο στη ζωή ή στη μνήμη  οποιουδήποτε» – Τίτλος της πραγματείας του μεγάλου Δανού αστρονόμου, αστρολόγου και αλχημιστή Τύχωνος Βραχίου (Tycho Brahe, 1546-1601) που εγράφη  το 1573, για τον Υπερκαινοφανή αστέρα  / Supernova του άστρου Κασσιόπη B το 1572, ορατού επί 17 μήνες, ένα αξιομνημόνευτο φαινόμενο που ενέπνευσε πολλά μεγάλα έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και άλλα, συμπεριλαμβανομένου του ποιήματος του Πόε.