Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, που έφυγε στα 96 του, δεν θα ησυχάσει, γιατί η ειρήνη δεν του ταίριαξε ποτέ. Η Γαλλία, αυτή η διεστραμμένη ερωμένη, ένα έθνος για πάντα σε πόλεμο με το ίδιο της το δέρμα, τον έθαψε, αυτόν τον άνθρωπο που αρνήθηκε να υποκύψει στους νέους θεούς της «προόδου» και της ισότητας. Γρύλιζε στα «καθωσπρέπει» ευγενικά ψέματα της νεωτερικότητας, έσκιζε τα ψέματα σαν λύκος που ορμά μέσα στο μετάξι. Είπε : «Δεν μισούμε τους Τούρκους. τους αγαπάμε, αλλά στη χώρα τους !», βγάζοντας τα φαντάσματα της παλαιάς Ευρώπης από τους τάφους τους, με τα λόγια του σαν μια οδοντωτή λεπίδα. Και η Ιωάννα της Λωραίνης, η Ζαν ντ΄ Αρκ, νεκρή επί αιώνες, τον άκουσε. Σηκώθηκε από την πυρά της, με την πανοπλία της καμένη αλλά λαμπερή !. Η Ιωάννα επίσης αγαπούσε τους Άγγλους — αλλά μόνο στη χώρα τους. «Τους αγαπώ», είπε στους δικαστές της, στους εχθρούς της, «αλλά αγαπώ περισσότερο τη Γαλλία !». Εδώ συναντιούνται ο Λεπέν και η Ζαν ντ΄ Αρκ: στην άρνησή τους να γονατίσουν, στην αγάπη τους για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους.
Η Ιωάννα, δεκαεξάχρονη και ανήμερη, άκουσε φωνές στα λειβάδια του Ντομρεμύ, όπου βοσκούσε πρόβατα κάτω από έναν ουρανό που έβγαζε άγιο φως. Οι Άγιοι της μίλησαν – ο Αρχάγγελος Μιχαή. η Αγία Αικατερίνη, η Αγία Μαργαρίτα – λέγοντάς της να σώσει τη Γαλλία, να διώξει τους Άγγλους, να στέψει τον Κάρολο στην Ρας (Ρενς). Γι ατο καθήκον της αυτό δεν ήταν ευγενική. Απαίτησε έναν στρατό και τον έλαβε. Φανταστείτε την, ένα κορίτσι ντυμένο σαν αγόρι, να κόβει τους στρατιώτες του εχθρού με ένα σπαθί που ισχυριζόταν ότι ήταν από τον Θεό. Ο εχθρός την αποκάλεσε μάγισσα, πόρνη, βδέλυγμα. Η Γαλλία την αποκάλεσε σωτήρα. Ο Λεπέν δεν καθοδηγήθηκε από αγγέλους. Είχε τα δικά του οράματα. Η Γαλλία, γι’ αυτόν, ήταν μια γυναίκα που αιμορραγούσε, το σώμα της τρυπημένο από τα ξίφη της παγκοσμιοποίησης, της μετανάστευσης και της πολιτιστικής παρακμής. Ούτε ήταν ευγενικός με αυτό. Δεν έσωσε τη Γαλλία του με ένα σπαθί, αλλά με λόγια — αιχμηρά, κατευθείαν, αμετανόητα λόγια.
Ο Λεπέν βγήκε από τα ερείπια της μεταπολεμικής Γαλλίας, μιας χώρας συντετριμμένης και ντροπιασμένης. Γεννημένος στη Βρετάνη το 1928, μεγάλωσε με την ταπείνωση του Βισύ και το βάρος μιας Γαλλίας που είχε χάσει το δρόμο της. Εντάχθηκε στη Λεγεώνα των Ξένων, πολέμησε στην Ινδοκίνα και στην Αλγερία, πολέμους που σημάδεψαν μέσα του την πεποίθηση ότι η Γαλλία ήταν υπό πολιορκία. Όχι μόνο από στρατούς αλλά από ιδεολογίες, από τις υφέρπουσες σκιές της παγκόσμιας ομογενοποίησης. Ήταν στρατιώτης χωρίς πεδίο μάχης, οπότε έφτιαξε το δικό του. Το Εθνικό Μέτωπο, που ιδρύθηκε το 1972, έγινε το όπλο του, η σταυροφορία του. Μίλησε για τους ξεχασμένους, τους σιωπηλούς, τους θυμωμένους. Αποκάλυψε τις ελίτ, τους «αποικιστές των Βρυξελλών» και τους τεχνοκράτες, που πίστευε πως πούλησαν την ψυχή της Γαλλίας για μια θέση στο τραπέζι της παγκοσμιοποίησης. Ήθελε μια καθαρή Γαλλία, μια Γαλλία χωριών και καθεδρικών ναών, όχι γεμάτην τζαμιά και εμπορικά κέντρα. Η Ιωάννα θα τον είχε καταλάβει.
Η δίκη της Ιωάννας ήταν μία κόλαση, ένα τσίρκο εχθρών που ήσαν πρόθυμοι να την κομματιάσουν. Οι Άγγλοι τη μισούσαν γιατί τους είχε ταπεινώσει στο πεδίο της μάχης. Η Γαλλική Εκκλησία τη μισούσε γιατί παρέκαμψε την εξουσία της. Το φύλο της, τα οράματά της, οι νίκες της — ήσαν πάρα πολλά για την εποχή της. Στάθηκε μπροστά στους κριτές της, αδάμαστη, απαντώντας στις παγίδες τους με αιχμηρή, ανυποχώρητη λογική. Έτσι κι αλλιώς την έκαψαν. Οι στάχτες της σκορπίστηκαν στον Σηκουάνα, σαν να μπορούσε να σβήσει η φωτιά της. Ο Λεπέν δεν κάηκε, αλλά δικάστηκε ξανά και ξανά — στα δικαστήρια, στα μέσα ενημέρωσης, στα σαλόνια του Παρισιού. Τον έλεγαν ρατσιστή, ξενόφοβο, φασίστα. Με τα λόγια του καψαλισμένα. οι προτάσεις του έγιναν φωτιά. Δεν αποκήρυξε ποτέ! Όπως η Ιωαάννα, αρνήθηκε να προδώσει την αποστολή του.
Η Γαλλία της Ιωάννας ήταν ιερή, ένα βασίλειο που ορίστηκε από τον Θεό, με τα ποτάμια και τα χωράφια της ευλογημένα από το ιερό αίμα. Η Γαλλία του Λεπέν ήταν πολιτιστική, ιστορική, χώρα ποιητών και αγροτών, μεσαιωνικών καμπαναριών και πεισματικής υπερηφάνειας. Δεν αξιώθηκε θεϊκές αποκαλύψεις. Το μήνυμά του είχε τη δική του ζέση. Η Γαλλία, για αυτόν, δεν ήταν απλώς ένας τόπος. Ήταν μια γυναίκα με ψυχή που έπρεπε να υπερασπιστεί. Πολέμησε για εκείνη όπως είχε πολεμήσει η Ιωάννα αιώνες πριν, αν και οι μάχες τους ήταν διαφορετικές. Η Ιωάννα αντιμετώπισε τα ξίφη και τα βέλη των Άγγλων. Ο Λεπέν αντιμετώπισε μηνύσεις, διαμαρτυρίες και την περιφρόνηση ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Και οι δύο στάθηκαν στη θέση τους, αψηφώντας τους εχθρούς τους.
Η Ιωάννα μπήκε στην Ορλεάνη σαν καταιγίδα, με το το λάβαρό της σηκωμένο ψηλά, καθώς οι στρατιώτες της βρυχώνταν το όνομά της. Η πόλη απελευθερώθηκε. η παλίρροια του πολέμου γύρισε. Παρέλασε στη Ρας και έστεψε τον Κάρολο τον Ζ΄, εκπληρώνοντας τη θεία αποστολή της. Αλλά η νίκη έκανε τους εχθρούς της πιο αποφασιστικούς. Όταν συνελήφθη από τους Βουργουνδούς και πουλήθηκε στους Άγγλους, προσπάθησαν να καταστρέψουν το σώμα της καθώς και το πνεύμα της. Οι νίκες του Λεπέν δεν ήταν στο πεδίο της μάχης. Ήταν στις κάλπες. Το 2002, συγκλόνισε τη Γαλλία φτάνοντας στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, μια στιγμή που προκάλεσε σοκ στο κατεστημένο. Οι εχθροί του προσπάθησαν να τον καταστρέψουν, αλλά κάθε δοκιμασία μόνο ενίσχυε τον θρύλο του ανάμεσα στους οπαδούς του
Η Ιωάννα δεκαετίες μετά τον θάνατό της κηρύχθηκε αθώα, το όνομά της αποκαταστάθηκε, τελικά η αγιότητα της εξασφαλίστηκε. Η Εκκλησία την αγιοποίησε το 1920, καθιστώντας την σύμβολο της γαλλικής ενότητας και πίστης. Ο Λεπέν, φυσικά, δεν θα ανακηρυχθεί ποτέ άγιος. Η κληρονομιά του είναι συγκεχυμένη, αμφιλεγόμενη, εξίσου αγαπημένη και απεχθής. Αλλά δεν χρειάστηκε την έγκριση της Εκκλησίας. Η αγιότητά του, αν υπάρχει, ζει στις καρδιές των υποστηρικτών του, των εκατομμυρίων που είδαν σε αυτόν έναν υπερασπιστή της Γαλλίας. Τώρα η κόρη του, Μαρίν Λεπέν, κουβαλά το λάβαρό του, πιο απαλό αλλά με το ίδιο μήνυμα: Η Γαλλία πρέπει να παραμείνει Γαλλική. «Τους αγαπώ στη χώρα τους», είπε η Ιωάννα . Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είπε μετά από αυτήν: «Δεν τους μισούμε. τους αγαπάμε, αλλά στη χώρα τους».
Η Ιωάννα και ο Λε Πεν καταλάβαιναν και οι δύο τη δύναμη των συμβόλων. Το λάβαρο της Ιωάννας, ζωγραφισμένο με τα ονόματα του Ιησού και της Μαρίας, οδήγησε στρατιώτες στη μάχη, μια οπτική εκδήλωση της θεϊκής της αποστολής. Ο Λεπέν επικαλέστηκε την Ιωάννα ως σύμβολο του εθνικισμού, μια αγία που πολέμησε για τη Γαλλία ενάντια στην ξένη κυριαρχία. Οι κριτικοί τον χλεύασαν, αποκαλώντας το ευκαιριακό. Για τους οπαδούς του Λεπέν, ήταν μια πνευματική σύνδεση: η παρθένος της Ορλεάνης και ο άνδρας από τη Βρετάνη, και οι δύο τους πολεμιστές για τη δόξα της Γαλλίας. Ο ένας κρατούσε ένα σπαθί, ο άλλος τις λέξεις — και οι δύο ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν.
Ο Λεπέν δεν αγαπήθηκε από την ιστορία, ούτε και η Ιωάννα, τουλάχιστον όχι στη διάρκεια της ζωής τους. Η Ιωάννα κάηκε ζωντανή, οι στάχτες της σκορπίστηκαν στον άνεμο. Ο Λεπέν κάηκε μεταφορικά, η φήμη του θρυμματίστηκε, τα λόγια του διαστρεβλώθηκαν, η εικόνα του δυσφημίστηκε. Όμως η ιστορία έχει τον τρόπο να αλλάζει γνώμη. Η Ιωάννα έγινε αγία, η ιστορία της ξαναγράφηκε σε μια ιστορία ηρωισμού και πίστης. Η ιστορία του Λεπέν δεν έχει τελειώσει. Η άνοδος της κόρης του και η συνεχιζόμενη δύναμη της Εθνικής Συσπείρωσης υποδηλώνουν ότι η ιδανική Γαλλία του μπορεί ακόμα να βρει τη θέση της.
Ο θάνατος του Λεπέν σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, αλλά η κληρονομιά του είναι ζωντανή, ανήσυχη και προκλητική. Η Εθνική Συσπείρωση δηλαδή το Εθνικό Μέτωπο, που τώρα μετονομάστηκε αλλά φέρει την ίδια φωτιά, συνεχίζει να ανεβαίνει. Για τους υποστηρικτές του, ο Λεπέν ήταν πολιτικός και προφήτης, ένας άνθρωπος που έβλεπε τους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης και την απώλεια της ταυτότητας πολύ πριν από τους άλλους. Για τους επικριτές του, θα είναι πάντα ένας δημαγωγός, μια φωνή «μίσους». Όμως, όπως η Ιωάννα της Λωραίνης, ο Λε Πεν δεν θα ξεχαστεί. Και οι δύο παραμένουν σύμβολα μιας Γαλλίας που αρνείται να υποκύψει, μιας Γαλλίας που παλεύει για την ψυχή της.
Ο Βασιλεύς απέθανε . Ζήτω ο Βασιλεύς !
