Η άνοδος του Τζουλανί από θυγατρική της Αλ Κάιντα σε έναν αναγνωρισμένο από την Δύση και το ΝΑΤΟ «μετριοπαθή» τζιχαντιστή ηγέτη είναι ένα παράδειγμα του πώς τα γεωπολιτικά συμφέροντα υπερισχύουν της ιδεολογίας. Για χρόνια, η Δύση προσποιούνταν ότι καταπολεμούσε την τρομοκρατία, ενώ χρησιμοποιούσε τον Τζουλανί και το τεράστιο τρομοκρατικό του δίκτυο που συνδέεται με την Αλ Κάιντα και το ISIS για να αποσταθεροποιήσει την Συρία.

Σήμερα εν μέσω μιας πλημμύρας σεναρίων καταστροφής, ΝΑΤΟ, Ισραήλ και Τουρκία τρέφονται από το κουφάρι της Συρίας με ταχύτητα αστραπής, μοιράζοντας ένα νεκρό έθνος με ένα συνονθύλευμα χρήσιμων ηλιθίων και μαριονετών, από σαλαφιστές τζιχαντιστές έως και αμερικανοποιημένους Κούρδους. Προφανώς, ένα συλλογικό IQ χαμηλότερο από οποιαδήποτε θερμοκρασία δωματίου εμποδίζει αυτή το συνονθύλευμα να συνειδητοποιήσει ότι αγωνίζονται για την ίδια επικυριαρχία.

Για το Ισραήλ, η λογική ήταν ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», ούτως η υποστήριξη του ISIS, της Αλ Κάιντα και ολόκληρης της συμμορίας, όπως και άλλων ομάδων που υποστηρίζονται από την Τουρκία και την «δημοκρατική» Δύση, ήταν η ενδεδειγμένη. Το Ισραήλ όπως και η Τουρκία μπήκαν στο παιχνίδι αφού η νόμιμη Συρία λιμοκτονούσε, εξαντλήθηκε και βυθίστηκε στην φτώχεια. Ο συριακός στρατός εγκατέλειψε τον αγώνα. Η Ρωσία και το Ιράν δεν μπορούσαν να πολεμήσουν για αυτούς.

Αυτό λειτούργησε απροσδόκητα καλά για το Ισραήλ, απλώς και μόνο επειδή το εβραϊκό κράτος  προτιμά να έχει αυτούς τους ηλίθιους της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» στην εξουσία, δεδομένου ότι δεν αποτελούν σημαντική απειλή. Για να διασφαλιστεί ότι αυτές οι ομάδες δεν θα λάβουν βαρέα όπλα από τον διαλυμένο Συριακό στρατό, οι ισραηλινή αεροπορία διεξήγαγε ασκήσεις στόχων καταστρέφοντας οτιδήποτε στρατιωτικής αξίας, όπως αντιαεροπορικό εξοπλισμό, αποθήκες πυρομαχικών, εξοπλισμό ηλεκτρονικού πολέμου, κέντρα πληροφοριών, ερευνητικές εγκαταστάσεις, αεροδρόμια, υπόστεγα, εναπομείναντα αεροσκάφη και ραντάρ. Ούτως, ακόμη και 100.000 μανιακοί οπλισμένοι με εκατοντάδες τεθωρακισμένα οχήματα και pickups είναι ένα αστείο για τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις, επειδή δεν είναι στρατός, αλλά μια χαλαρή συμμορία φανατικών που ενδιαφέρονται περισσότερο για λεηλασίες και την επιβολή του νόμου της Σαρία παρά για μάχες.

Η Συρία έχει πέσει σε παρακμή και είναι πιθανό να χωριστεί σε θύλακες όπου οι Τούρκοι θα έχουν τον έλεγχο βαθιά μέσα στην Συρία, αλλά ταυτόχρονα εμπλέκονται σε μια μάχη με τους Κούρδους, οι οποίοι με την βοήθεια των ΗΠΑ κατέχουν ένα σημαντικό μέρος των πλούσιων σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο περιοχών της Συρίας. Οι ΗΠΑ ελέγχουν τις πλούσιες πετρελαιοπηγές, ενώ έχουν και ισχυρή παρουσία μάχης  σε περίπτωση που κάτι ξεφύγει από τον έλεγχο. Το Ισραήλ έχει καταλάβει και προσαρτήσει τα Υψίπεδα του Γκολάν και πέραν αυτών, τοποθετώντας την Δαμασκό εντός της εμβέλειας του πυροβολικού του, ενώ την ίδια στιγμή παραβιάζοντας τα σύνορα του Λιβάνου ουσιαστικά τοποθετείται πολύ κοντά στις περιοχές που ελέγχονται από την Χεζμπολάχ.

Η νέα «μετριοπαθής» κυβέρνηση στην Συρία, υπό την ηγεσία τζιχαντιστών, έχει εξυπηρετήσει τον σκοπό της, οπότε σύντομα θα την αφήσουν στην άκρη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μπορεί ο Τζουλανί να παραμείνει στο αξίωμα για λίγο, καθώς ένας χρήσιμος ηλίθιος που κάθεται αδρανής είναι καλύτερος από έναν χαρισματικό ηγέτη που κερδίζει δυναμική και γίνεται σημαντική δύναμη.

Στρατηγικά, η πτώση του Άσαντ ήταν ιστορικά μια χρυσή ευκαιρία για τους αντιπάλους του, διότι διακόπηκε η χερσαία σύνδεση μεταξύ του Ιράν και της Χεζμπολάχ. Ο συνοριακός πόλεμος με την Χεζμπολάχ στον Λίβανο έδειξε ότι η Χεζμπολάχ εξακολουθεί να είναι ισχυρή, αλλά είναι θέμα χρόνου πριν αρχίσει να αποδυναμώνεται, καθώς δεν θα υπάρχει ροή πολεμικού υλικού από την Τεχεράνη. Μπορεί να χρειαστούν χρόνια, αλλά είναι γνωστό ότι το Ισραήλ σχεδιάζει μακροπρόθεσμα και κοιτάζει δεκαετίες στο μέλλον. Το Ισραήλ αναπτύσσει τον στρατό του πίσω από τις ελεγχόμενες από την Χεζμπολάχ περιοχές και ο Λίβανος θα μπορούσε να καταλήξει να βυθιστεί σε θρησκευτικό πόλεμο, ειδικά τώρα που ο Συριακός στρατός έχει διαλυθεί. Η κατάσταση είναι τεταμένη (όχι εκρηκτική ακόμα, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει) και μια μικρή σπίθα θα μπορούσε να είναι αρκετή για να προκαλέσει έναν εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο. Ο ισραηλινός στρατός μπορεί να εισβάλει από τα κατεχόμενα συριακά εδάφη, να αποκόψει τον νότιο Λίβανο από την υπόλοιπη χώρα και να δημιουργήσει ένα σενάριο παρόμοιο με αυτό της Γάζας, ήτοι καταστροφή σε σημείο που οι άμαχοι είτε λιμοκτονούν, είτε βομβαρδίζονται, είτε αναγκάζονται να καταφύγουν στην Συρία μέσω ασφαλών διαδρόμων ή εξοντώνονται.

 Η Ευρώπη θα μπορούσε να επιστρέψει τους πρόσφυγες στην «νέα» Συρία, αλλά αυτό είναι μόνο ένα όνειρο. Υπό κανονικές συνθήκες, κανένας από τους Σύριους πρόσφυγες δεν θα εγκαταλείψει το ασφαλές καταφύγιο της ΕΕ για να ζήσει στην αβεβαιότητα στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα. Το να ζουν εις βάρος των φορολογουμένων της ΕΕ και να κερδίζουν χρήματα με επιδόματα που αφειδώς σκορπάει η ΕΕ είναι όπως όλοι γνωρίζουμε στην ημερήσια διάταξη. Από τα εκατομμύρια των προσφύγων, κάποιοι μπορεί να επιστρέψουν, αλλά πιθανώς μόνο εκείνοι που η Τουρκία αναγκάζει να φύγουν. Εκείνοι που κινδυνεύουν τώρα λόγω της απειλής αντιποίνων και του τρόμου των τζιχαντιστών θα προσπαθήσουν να εγκαταλείψουν την Συρία, ήδη το κάνουν. Ως εκ τούτου, ένας τύπος πρόσφυγα αντικαθίσταται από έναν άλλο.

Τι θα κάνουν οι αραβικές κυβερνήσεις; Απολύτως τίποτα (όπως πάντα). Θα καταδικάσουν διάφορες τζιχαντιστικές ομάδες, θα τους απειλήσουν ή ακόμη και θα τους στείλουν βοήθεια, αλλά όπως πάντα θα δηλώσουν ότι δεν έχουν αρμοδιότητα. Στην «αναρμοδιότητα» τους υπεισέρχεται και το γεγονός ότι με την πτώση του Άσαντ το σιιτικό τόξο της Μέσης Ανατολής, κυρίως το Ιράν, υπέστη μια βαριά ήττα από την οποία επωφελούνται τα σουνιτικά εμιράτα της Αραβικής Χερσονήσου.

Τι θα μπορούσε να συμβεί στην Υεμένη; Οι Χούθι αποτελούν σοβαρή απειλή για το Ισραήλ και η Υεμένη είναι πιθανό να δεχθεί σύντομα επίθεση από συνδυασμένες δυνάμεις του Ισραήλ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που υποστηρίζονται από τον συνασπισμό της Αραβικής Χερσονήσου, ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Η Υεμένη είναι μόνο ένα ενδιάμεσο βήμα στο δρόμο προς τον τελικό στόχο, το Ιράν. Προς το παρόν, η Μοσάντ, η CIA και άλλες νατοϊκές υπηρεσίες πληροφοριών θα συνεχίσουν και θα ενισχύσουν την «πέμπτη φάλαγγα» στο Ιράν, εάν το Ιράν συγκεντρώσει σύντομα επιχειρησιακά πυρηνικά όπλα και πραγματοποιήσει μια επίδειξη που θα μπορούσε να καθυστερήσει οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση. Τα πυρηνικά όπλα είναι ο μόνος αποτρεπτικός παράγοντας που το Ισραήλ και η Δύση φοβούνται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν προσπάθειες ανατροπής της ιρανικής κυβέρνησης, αλλά υπάρχει τουλάχιστον ένα καταστροφικό όπλο που κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει.

Αναμφίβολα, τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε πολλά περισσότερα από το ΝΑΤΟ και τα γεράκια στην Ουάσιγκτον που γιορτάζουν τον θρίαμβό τους στην Συρία. Στον Λευκό Οίκο του Μπάιντεν συζητούν αναμφίβολα πώς να εκμεταλλευτούν καλύτερα την ανατροπή του Άσαντ. Αυτό προφανώς περιλαμβάνει εκτιμήσεις και προσπάθειες εκδίωξης της Ρωσίας από τις στρατιωτικές βάσεις της (Ταρτούς, Χμεϊμίμ) στις ακτές της Μεσογείου της Συρίας, κάτι όμως που δεν είναι πιθανό, καθώς Μόσχα και Άγκυρα φαίνεται να έχουν συμφωνήσει στην παραμονή τους.

Ο μεγαλύτερος χαμένος στην Συρία είναι ο συριακός λαός, ο οποίος έχει υποβληθεί σε έναν βάναυσο και περίπλοκο πόλεμο για σχεδόν 15 χρόνια, χωρίς ορατό τέλος. Οι Σύριοι βομβαρδίστηκαν αυτά τα χρόνια ασταμάτητα από διάφορες δυτικές χώρες, από τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Γαλλία, την Αγγλία, την Ολλανδία και τακτικά από το Ισραήλ. Όλοι τους είχαν τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα. Ο συριακός λαός σκόπιμα λιμοκτονούσε και εξαθλιώθηκε από τις ΗΠΑ προκειμένου να επιφέρει την ανατροπή του Άσαντ, μόνο και μόνο έτσι ώστε τώρα ο τρομοκράτης Τζουλανί, ο οποίος εξακολουθεί να είναι επικηρυγμένος από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, να μπορεί να εγκαθιδρύσει μια ισλαμική τυραννία στην χώρα.

Τώρα ένας βαμμένος τρομοκράτης της Αλ Κάιντα κάθεται στον θρόνο της Δαμασκού ως εμίρης με την υποστήριξη, φανερή ή κεκαλυμμένη, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Τουρκίας και του Ισραήλ. Όλοι αυτοί βάζουν κόκκινο κραγιόν στο γουρούνι, νομίζοντας ότι θα το κάνουν πιο ευπαρουσίαστο για την κοινή γνώμη της Δύσης, η οποία τρέφεται με τον σανό της «δημοκρατίας» και «ελευθερίας».