Η επιστήμη αναγνωρίζει την φυλή ως πραγματικότητα, το κάνει δε αυτό με βάση τις σκελετικές ιδιότητες ή με βάση το DNA. Ένας ανθρώπινος σκελετός αντανακλά τις βιολογικές διαφορές μεταξύ των φυλών του ανθρώπου, αλλά με το DNA συναντάμε δυσκολίες. Το DNA λέγεται ότι είναι το σχέδιο για την κατασκευή μιας βιολογικής μορφής ζωής και η υποτιθέμενη χαρτογράφηση ολόκληρου του ανθρώπινου γονιδιώματος θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπου. Ωστόσο, όταν θέτουμε απλές ερωτήσεις, ολόκληρη η θεωρία του DNA φαίνεται να αμφιταλαντεύεται.
Για παράδειγμα, όταν ένα έγκλημα πρέπει να εξιχνιαστεί ή να συλλεχθούν βιομετρικά δεδομένα, η φυλή είναι ένας σημαντικός παράγοντας. Κατά την επίλυση μιας υπόθεσης δολοφονίας, είναι σημαντικό να καθοριστεί η φυλή του δράστη ή του θύματος. Η φυλή σε τέτοια θέματα είναι ένα κρίσιμο συστατικό για την δημιουργία ενός προφίλ των ανθρώπων που εμπλέκονται. Έτσι, η επιστήμη αναγνωρίζει την φυλή ως βιολογική πραγματικότητα. Είναι εντελώς περίεργο το γεγονός ότι υπό άλλες συνθήκες, η φυλή ξαφνικά είναι ένα απλό «κατασκεύασμα». Στην εποχή μας του λεγόμενου «πεφωτισμένου» επιστημονισμού, η φυλή έχει γίνει ένα θέμα που έχει προικιστεί με ένα πολύ διφορούμενο νόημα.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα απλά και κατανοητά σε όλους μας επιστημονικά δεδομένα.
Πρώτα απ’ όλα, όταν το αρσενικό σπέρμα γονιμοποιεί ένα θηλυκό ωάριο, τα δύο κύτταρα συνδυάζονται και σχηματίζουν ένα κύτταρο στο οποίο, σύμφωνα με τη σύγχρονη επιστήμη, το γενετικό υλικό τόσο του αρσενικού όσο και του θηλυκού συνδυάζονται και σχηματίζουν ένα νέο γενετικό σχέδιο ως βάση για την νέα ζωή που θα αναπτυχθεί στη μήτρα του θηλυκού. Τώρα αρχίζει η δυσκολία. Τα κύτταρα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται, δημιουργώντας ακριβή αντίγραφα του εαυτού τους. Σε λίγες μέρες, υπάρχουν εκατομμύρια κύτταρα. Κάθε κύτταρο υποτίθεται ότι είναι ένα ακριβές γενετικό αντίγραφο όλων των άλλων κυττάρων. Ωστόσο, μετά από αρκετούς κύκλους αντιγραφής, τα κύτταρα αρχίζουν να διαιρούνται και αρχίζουν να σχηματίζουν τα διάφορα όργανα στο ανθρώπινο σώμα. Έτσι, ορισμένα κύτταρα μετατρέπονται σε καρδιακό ιστό, άλλα σε πνευμονικό, εγκεφαλικό ή οστικό ιστό. Εάν όλη αυτή η θαυμαστή βιολογική ανάπτυξη οφείλεται σε έναν βιολογικό ψηφιακό κώδικα, πρέπει τώρα να παραδεχτούμε ένα δεύτερο στρώμα υπερβολικής πολυπλοκότητας στον κώδικα που ευθύνεται για την αλλαγή της δομής μετά από ένα ορισμένο ποσό αναπαραγωγών. Για να ξεπεράσει ακόμη και αυτό το επίπεδο πολυπλοκότητας, ο κώδικας πρέπει επίσης να είναι σε θέση να λειτουργήσει αναδρομικά σε μέρη όπου έχει συμβεί βλάβη και να θεραπεύσει τον ιστό σύμφωνα με το σχεδιασμό του οργάνου στο οποίο συνέβη η βλάβη, παρακάμπτοντας την κωδικοποίηση για τον καθορισμένο αριθμό πανομοιότυπων αναπαραγωγών και πηγαίνοντας κατευθείαν στον συγκεκριμένο κώδικα για το σχετικό όργανο. Η απόδοση αυτής της πολυπλοκότητας στο τελικό αποτέλεσμα μη καθοδηγούμενων τυχαίων μεταλλάξεων αγγίζει τα όρια της θρησκείας, καθώς απαιτεί εξίσου ένα άλμα πίστης όπως και η πίστη στον Θεό.
Όταν το έμβρυο είναι μόλις 23 ημερών, η καρδιά αρχίζει να χτυπάει. Έτσι, όχι μόνο τα κύτταρα έχουν εκτελέσει ένα απίστευτο κατόρθωμα βιολογικής μαγείας, αλλά τώρα ξέρουν επίσης πώς να επικοινωνούν μεταξύ τους και να ενεργούν από κοινού για να συστέλλουν τους μυς και να λειτουργούν τις διάφορες βαλβίδες στην καρδιά. Ολόκληρο το σύστημα της καρδιάς και των αιμοφόρων αγγείων είναι ένας μεγάλος βρόχος ανατροφοδότησης και, ως εκ τούτου, απαιτεί την ικανότητα της καρδιάς να «διαβάζει» τα σήματα ανατροφοδότησης του σώματος, όλα αυτά σε ηλικία 23 ημερών. Και όλα σύμφωνα με μια στατική κωδικοποίηση τεσσάρων γραμμάτων, σύμφωνα με την επιστήμη. Πιστεύοντας ότι όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας αυτού του κώδικα αγγίζει τα όρια του φανταστικού ή φανατικού.
Το έμβρυο αναπτύσσει κάθε είδους αντανακλαστικά. Αντιδρά σε ερεθίσματα, όπως ο πόνος ή ο ήχος της μουσικής. Στις 21 εβδομάδες, έχει ήδη το αντανακλαστικό να καταπιεί. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί με απλή στατική κωδικοποίηση, καθώς όταν παίρνουμε ένα παιδί που έχει γεννηθεί και μπορεί να σέρνεται λίγο και το βάζουμε σε ένα τραπέζι του οποίου το μισό είναι ημιδιαφανές και το άλλο μισό είναι χρωματισμένο και βάζουμε την μητέρα στην ημιδιαφανή πλευρά, το παιδί δεν θα διασχίσει το ημιδιαφανές τμήμα του τραπεζιού καθώς το αντιλαμβάνεται ως «γκρεμό». Ενστικτωδώς, καταλαβαίνει ότι ο γκρεμός αποτελεί κίνδυνο. Η απόδοση αυτών των αντανακλαστικών στην γενετική κωδικοποίηση αγγίζει ίσως τα όρια της παράνοιας.
Το DNA υποτίθεται ότι είναι ομοιόμορφο σε όλα τα κύτταρα, καθώς είναι το σχέδιο για το συνολικό σχεδιασμό της μορφής ζωής, ωστόσο υπάρχουν πολλές επιστημονικές μελέτες που προσδιορίζουν ότι το DNA δεν κατανέμεται ομοιόμορφα σε όλα τα κύτταρα του σώματος. Όχι σε ποσότητα, αλλά πολύ πιο σημαντικό, όχι σε είδος. Ένα άρθρο του Πανεπιστημίου McGill αναφέρει: «Το DNA δεν είναι το ίδιο σε κάθε κύτταρο του σώματος: Αποκαλύφθηκαν σημαντικές γενετικές διαφορές μεταξύ κυττάρων αίματος και ιστών» και «αυτή η ανακάλυψη μπορεί να υπονομεύσει το σκεπτικό πίσω από πολυάριθμες γενετικές μελέτες μεγάλης κλίμακας που διεξήχθησαν τα τελευταία χρόνια».
Έτσι, η απόδοση της φυλής στο DNA είναι προβληματική και χρειάζεται μια άλλη εξήγηση. Εάν το DNA δεν λαμβάνει υπόψη τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, τότε πρέπει να υπάρχει ένας άλλος παράγοντας, καθώς η κληρονομικότητα είναι αναμφισβήτητη. Όλοι μας μπορούμε να δούμε ότι υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά που μεταφέρονται από τους γονείς στα παιδιά. Και έτσι ήταν για ολόκληρη την ύπαρξη των ανθρώπων στους οποίους ανήκουν η μητέρα και ο πατέρας. Όπως έχει ήδη δηλώσει πριν πολλά χρόνια ο Nikola Tesla: «Η πραγματικότητα είναι η μουσική στερεοποιημένη». Η πραγματικότητά μας χαρακτηρίζεται από συχνότητα και δόνηση. Ούτως, όλα τα φαινόμενα στην πραγματικότητά μας πρέπει να είναι αντανακλάσεις πλατωνικών ιδεωδών και επομένως να είναι μεταφυσικής φύσης. Η φυλή πρέπει να μελετηθεί ως ακριβώς αυτό: Μια γήινη αντανάκλαση των ιδιοτήτων που διατηρούνται στο μεταφυσικό βασίλειο.
Ο βιολόγος Rupert Sheldrake, PhD, είναι γνωστός υποστηρικτής της ιδέας των μορφογενετικών πεδίων. Σύμφωνα με τον Sheldrake υπάρχει ένα ενεργειακό ή πληροφοριακό πεδίο που περιέχει τις πληροφορίες που απαιτούνται για την οικοδόμηση μιας μορφής ζωής με όλες τις ιδιαιτερότητές της. Ο καθηγητής Kenneth E. Thorp, PhD, στο βιβλίο του «Morphogenic Fields: A coming of age» δηλώνει: «Τα μορφογενή πεδία περιλαμβάνουν δύο διακριτές αλλά συναφείς έννοιες: Την παρουσία ενός ενεργού οργανισμού που προσδίδει δομή και λειτουργία σε αδιαφοροποίητο κυτταρικό υλικό και την παρουσία ενός ευνοϊκού μέσου μέσα στους αναπτυσσόμενους οργανισμούς με το οποίο ενεργοποιούνται τα αποτελέσματα αυτού του οργανισμού χειροτονίας. Η έννοια του πεδίου, αν και δεν χαρακτηρίζεται συγκεκριμένα ως τέτοια, έχει βαθιές ιστορικές ρίζες που προέρχονται από τα γραπτά του Αριστοτέλη πριν από περίπου 2400 χρόνια». Για άλλη μια φορά ο Αριστοτέλης αποδεικνύεται εξαιρετικά διορατικός.
Η φυλή λοιπόν είναι εντελώς μεταφυσική, και στο μεταφυσικό σχέδιο της φυλής δεν βρίσκονται μόνο οι ιδιότητες που είναι εγγενείς στα άτομα που ανήκουν στην φυλή, αλλά είναι μια ενεργειακή και πληροφοριακή αποθήκη όλων εκείνων που πριν από εμάς αποτελούσαν την φυλή. Είναι μια καταγραφή της φυλετικής ζωής, της ζωής των προγόνων μας. Καθώς τα σημερινά μέλη της φυλής οφείλουν ολόκληρη την ύπαρξή τους στους προγόνους τους, προστάζουν τον σεβασμό μας, και κατ’ επέκταση τον σεβασμό της φυλετικής ζωής. Η φυλή κάποιου δεν πρέπει να γιορτάζεται μόνο στην γη, αλλά να αντιμετωπίζεται ως μια πολύ πραγματική οντότητα στην σφαίρα των πλατωνικών ιδανικών.
Η ουσία μιας φυλής δεν είναι παροδική αλλά αμετάβλητη. Μπορεί ωστόσο να είναι αδρανής σε έναν λαό που έχει γίνει παχύδερμος και εφησυχάζει στην σύγχρονη εποχή μας. Όσο σκληρά και αν οι λεγόμενες «ελίτ» μας αρνούνται την πραγματικότητα της φυλής, δεν μπορούν ποτέ να εξορίσουν τις αρχέγονες πλατωνικές ρίζες μιας φυλής. Με την Λευκή φυλή, υπάρχει μια ανεξίτηλη φαουστική παρόρμηση να εξερευνήσουμε, να κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που μπορεί, κατ’ αρχήν, να φτάσει σε όλο και υψηλότερα πρότυπα και πνευματικότητα. Πάντα θα έλκεται από την ομορφιά και την αρμονία. Πάντα θα δημιουργεί μια πολύ συγκεκριμένη αισθητική και, αντιστρόφως, μια πολύ συγκεκριμένη αισθητική οδηγεί την Λευκή φυλή προς το νιτσεϊκό πάνω (über).
Προκειμένου η Λευκή φυλή να ενεργοποιήσει μια αναζωπύρωση, το μεταφυσικό αίμα της φυλής μας πρέπει να καλλιεργηθεί με νέα σάρκα στην γη, αλλά, εξίσου σημαντικό, με τις βαθύτερες σκέψεις και ενατένιση της μεταφυσικής ζωής της φυλής και τείνοντας στην αιώνια φλόγα που καίει ως σύμβολο της ζωτικότητας της φυλής. Καθώς η φωτιά τροφοδοτείται από τον σεβασμό μας γι’ αυτήν, η παρόρμηση της φυλετικής φωτιάς να εκφραστεί στην γη γίνεται όλο και ισχυρότερη. Δεν είναι η ποσότητα των παιδιών που καθορίζει την υγεία της φυλής, είναι η ένταση της φλόγας της ζωτικότητας, η φωτιά της ψυχής της φυλής που καθορίζει την υγεία της φυλής. Γιατί κάθε άτομο δεν είναι παρά μια πραγματική σπίθα της φλόγας της φυλετικής ζωής, αυτής της παλλόμενης μεγάλης βιταλιστικής δύναμης που είναι το υπόστρωμα όλης της ανθρώπινης ζωής.
Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα
Κωστής Παλαμάς
Το δικαίωμα στην λατρεία της Φυλής πρέπει να σφυρηλατηθεί μακριά από τα χέρια όλων όσων δυσφημούν τους προγόνους μας με το μίσος τους κατά των Λευκών. Τα στρέμματα της ψυχής της φυλής πρέπει να καλλιεργηθούν και να σπαρθούν προκειμένου να αποδώσουν ισχυρές καλλιέργειες στον κόσμο που κατοικούμε. Κάθε μέλος της φυλής μας πρέπει να δώσει προσοχή στην αέναη φλόγα. Αυτό θα πρέπει να γίνει ένα είδος θρησκείας, εδραιωμένο στην προσευχή και τις τελετουργίες. Μόνο τότε τα μέλη της φυλής γίνονται ευνοϊκά για την βιταλιστική δύναμη της ψυχής της φυλής και είναι ξύπνια στην σοφία που διατηρείται στο συλλογικό ενεργειακό πεδίο πληροφοριών στο οποίο συνέβαλε κάθε ένας από τους προγόνους μας. Η ζωή μας δεν είναι τίποτα χωρίς την έκφραση της αμετάβλητης ουσίας της φυλετικής μας ψυχής, και θα πρέπει να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις να είμαστε τόσο άξιοι σεβασμού όσο οι πρόγονοί μας όταν έχουμε πεθάνει και γλιστρήσει στην φλόγα της φυλετικής ζωής.
Ζήστε την ζωή με σεβασμό στην Φυλή και θα είστε πάντα υπό την θεϊκή χάρη των προγόνων μας!
του Γεωργίου Λιναρδή
