Σε οποιοδήποτε θέατρο πολέμου λίγα είναι πραγματικά όπως φαίνονται. Με τις πολιτικές και μιντιακές ελίτ να κραδαίνουν λεκτικά φύλλα συκής για να κρύψουν όλες τις άβολες πραγματικότητες, ποια πιθανότητα υπάρχει να μάθουμε την αλήθεια για την Ουκρανία;

Ψευδο-στρατιωτικές προσωπικότητες, ανιστόρητοι-καρεκλοκένταυροι στρατιωτικοί που ποτέ δεν πολέμησαν,  παρελαύνουν καθημερινά στα ασφαλή για αυτούς τηλεοπτικά μέσα για να προσφέρουν το δικό τους προσωπικό δείγμα υποκρισίας και βλακείας, αναμεμειγμένο με την (αρχαιοελληνική) ύβρη. Αυτές οι αναρίθμητες στρατιωτικές κατσαρόλες των τηλεοπτικών εκπομπών αποδεικνύουν ξανά και ξανά ότι τα άδεια δοχεία κάνουν όντως τον περισσότερο θόρυβο.

Μήπως νομίζετε ότι οι νατοϊκοί στρατηγοί της πολυθρόνας θα είχαν πάρει ένα ή δύο μαθήματα σχετικά με το πώς τους βλέπουν οι άνθρωποι μετά το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Λιβύη και την Συρία. Όχι, δεν πήραν κανένα μάθημα. Κάθε φορά απλά στήνουν το σκηνικό για την επόμενη παράστασή τους. Τις τελευταίες δεκαετίες βομβάρδιζαν την μια χώρα μετά την άλλη, χωρίς καμία αντίδραση από το ευρύτερο κοινό τους και χωρίς να παρεκτραπούν από το καθήκον που ανέθεσαν στον εαυτό τους να χτυπήσουν τον επόμενο στόχο στην σειρά, πάντα για την «ελευθερία» και «δημοκρατία», πάντα για το δικό μας καλό.

Το παγκόσμιο κοινό, όλοι εμείς, παρακολουθώντας το θανατηφόρο παιχνίδι των ηγετών μας και των μαριονετών τους στα δυτικά μέσα ενημέρωσης σχετικά με το τι συμβαίνει στην Ουκρανία είμαστε όλο και πιο μπερδεμένοι. Μας λένε ότι ο προφανώς ηττημένος στην πραγματικότητα κερδίζει, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να αφουγκραζόμαστε με την όποια κριτική ικανότητά μας. Η Ουκρανία κερδίζει με τα υπερσύγχρονα δυτικά όπλα, η Ρωσία είναι απογοητευμένη από τις διαφωνίες στις τάξεις του στρατού της, το ηθικό των Ρώσων στρατιωτών καταρρέει, τεράστιοι αριθμοί ρωσικών στρατευμάτων χάνονται σε αυτοκτονικές επιθέσεις.  Και ο αρχηγός τους βασανίζει το μυαλό του για κάποια διέξοδο από ένα χάος που χειροτερεύει. Καημένε Πούτιν τι σου έμελλε να πάθεις.

Αλλά αυτό υποσχέθηκαν στο δυτικό κοινό και αυτό πρέπει να δώσουν. Να ηττηθεί η Δύση; Ποτέ. Αλλά αν αυτό το κοινό δεν πάρει αυτό που του υποσχέθηκαν, θα υπάρξει πρόβλημα. Ακούμε εδώ και χρόνια για αυτό το επιτυχημένο έργο, τον κεντρικό ρόλο ενός χαρακτήρα και το αναμφίβολα ένδοξο τέλος και περιμένουμε το αίσιο τέλος που μας έχουν υποσχεθεί. Έτσι είναι φυσικά γραφτό οι «καλοί» να κερδίζουν και οι «κακοί» να χάνουν. Ο Θεός της Δύσης είναι εκεί πάνω και παρακολουθεί και σίγουρα θα κάνει αυτούς τους κακούς Ρώσους να γυρίσουν πίσω με τις ουρές στα σκέλια τους, εγκαταλείποντας το ουκρανικό θέατρο πολέμου. Μπορεί να υπάρξει άλλο σενάριο; Μπορεί το κοινό να παρακολουθήσει ένα έργο που θα το κάνει δυστυχισμένο;

 Όμως καθώς το έργο συνεχίζεται να παίζεται υπάρχει ένα θρόισμα δυσαρέσκειας με τους άγιους Ουκρανούς να κερδίζουν σε κάθε σκηνή. Ορισμένοι ανησυχητικοί θόρυβοι εκτός σκηνής χαλάνε την παράσταση. Υπάρχουν ψίθυροι που συμβαίνουν εδώ κι εκεί που δεν αποτελούν μέρος του σεναρίου. Κυκλοφορεί η λέξη ότι στην πραγματικότητα οι Ουκρανοί χάνουν, ότι η Δύση χάνει. Γιατί, αρχίζει να ρωτάει το ακροατήριο, δεν ακούμε ότι η Ουκρανία παίρνει πίσω χωριά και πόλεις; Το μόνο που ακούμε είναι γενικευμένη γκάφα, γνώμες, ισχυρισμούς και φήμες. Πού είναι όλα τα σκηνικά που δείχνουν τις εικόνες των τεράστιων ρωσικών απωλειών που μας υποσχέθηκαν; Υπήρξαν ή όχι επιθέσεις στις οποίες οι Ρώσοι είχαν τεράστιες απώλειες;

Οι φορολογούμενοι πληρώσαμε δολάρια και ευρώ για όλα τα όπλα και τους πυραύλους που στάλθηκαν στην Ουκρανία, ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Ας δούμε τα εκπληκτικά αποτελέσματα της επένδυσής μας σε αυτή την ιστορία για την οποία το νατοϊκό σύστημα καυχιέται. Θέλουμε να δούμε τι μας υποσχέθηκαν. Πού είναι η κατάρρευση του ρουβλίου στα ερείπια της σκηνής, μια κατάρρευση για την οποία διαβάζουμε στην διαφήμιση του έργου, που είναι η κατάρρευση ολόκληρης της ρωσικής οικονομίας και του καθεστώτος Πούτιν που ήρθαμε να δούμε στο θέατρο ως ένα σημαντικό αποκορύφωμα; Και πώς γίνεται όλοι εμείς να υποφέρουμε αντί για αυτούς; Τι τρέχει;

Εντάξει, μην ανησυχούμε. Το έργο ανεβαίνει με νέο σκηνοθέτη, Μαρκ Ρούτε το όνομά του, ο οποίος εγγυάται την απόλυτη ικανοποίησή μας και το αίσιο τέλος. Εκτός κι αν το έργο κατέβει, λέγεται ότι θα υπάρξει νέος ιδιοκτήτης του θεάτρου, Ντόναλντ Τραμπ το όνομά του, ο οποίος σύμφωνα με τις φήμες δεν αρέσκεται σε αμφιβόλου επιτυχίας επαναλήψεις.