Από τον «ανθρωπισμό» που γενικώς αναγνωρίζεται σαν υπέρτατο ιδανικό, στις μέρες μας βιώνουμε την πορεία προς τον «μετανθρωπισμό». Γιατί όμως; Ποιος είναι ο λόγος και ποιος ο στόχος;
Ο λόγος είναι η επιβίωση της ελίτ που κυβερνά τον κόσμο με σιδερένια πυγμή. Βλέπετε η ελίτ αυτή είναι ισχνή μειονότητα. Ένα πράγμα την φοβίζει μόνο: μην αυξηθεί ο πληθυσμός σε τέτοιο σημείο που γίνει αδύνατος ο έλεγχός του. Ένας ικανός αριθμός π.χ. Ιταλών με ισχυρή εθνική ταυτότητα και συνείδηση, θα έφερνε σίγουρα τα πάνω κάτω στον «globalism» που αγωνίζεται να εγκατασταθεί. Το ίδιο κι ένας αντίστοιχος πληθυσμός Κινέζων ή Ιαπώνων ή Ρώσσων ή Γερμανών ή Ελλήνων κλπ.
Ο στόχος είναι η συμπίεση του ανθρώπινου δυναμικού, από προσωπικότητα σε ατομικότητα. Διαχρονικά έχει αποδειχθεί ότι έτσι, είναι ευκολότερη η διαχείριση των πληθυσμών. Η προσωπικότητα είναι ενοχλητική. Σκέφτεται, επηρεάζει, εμπνέει. Η ατομικότητα όμως είναι ακίνδυνη ότι κι αν σκέφτεται. Είναι αποσυνδεδεμένη από το σύνολο και έτσι δεν ενοχλεί.
Το όχημα που έχει επιλεγεί για το ταξίδι στην απρόσωπη ανθρωπότητα είναι ο λιμπεραλισμός.
Ο λιμπεραλισμός λοιπόν, έχει στο κέντρο της φιλοσοφίας και της δράσης του, την απελευθέρωση της ατομικότητος (individualism) του ανθρώπου. Και εκεί, ακριβώς στο πρώτο βήμα, κάνει και το μοιραίο λάθος. Διότι είναι βαθιά εσφαλμένο να θέλεις να «ελευθερώσεις» τον ατομικισμό του ανθρώπου, αποκόπτοντάς τον, από τα υπόλοιπα με τα οποία συμβαδίζει “βάσει εργοστασιακού σχεδιασμού” στο μονοπάτι της ζωής. «Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό» όπως μας έχει διδάξει ο Αριστοτέλης, ο οποίος πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα και αναγνωρίζει ως ελεύθερο άνθρωπο, μόνον εκείνον που αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του προς την κοινότητα.
Η συλλογική συνειδητοποίηση του ανθρώπου αποτελεί θεμελιώδες ζήτημα για την ευημερία και την πρόοδό του. Η συλλογική ταυτότητα λοιπόν, και η ανθρώπινη ιδιότητα, αποτελούν τα κυριότερα συστατικά του “οικοσυστήματος” μέσα στο οποίο επιβιώνει η ψυχική και πνευματική υγεία των ανθρώπων.
Έχοντας τα πρώτα άνθη του στον Προτεσταντισμό, ο λιμπεραλισμός ξεκινά να αμφισβητεί την συλλογικότητα (collectiveness) στον άνθρωπο, να την θεωρεί δέσμευση και οπισθοδρόμηση και να υμνεί την ατομικότητα (individualism). Έτσι ο Προτεσταντισμός, διαρρηγνύει την σχέση του με την Καθολική Εκκλησία (με αφορμή τον Παπισμό) αρνούμενος την συλλογική ταυτότητα του Καθολικισμού. Δεν έχει ακόμη αρνηθεί την συλλογική ταυτότητα του χριστιανισμού, διότι θα έχανε το όχημα πάνω στο οποίο ταξιδεύει.
Στην ιστορική συνέχεια ο λιμπεραλισμός καταφέρνει κι εξαπλώνεται. Τώρα αμφισβητεί το δυτικό πολιτικό κατεστημένο, ειδικότερα τον Δυτικό αυτοκρατορισμό, αρνούμενος και αυτήν την συλλογική ταυτότητα. Κατόπιν επαναστατεί εναντίον της συλλογικής ταυτότητος του Εθνικού κράτους, αναζητώντας και ιδρύοντας, ένα κράτος πολιτών (citoyen).
Στην συνέχεια σε όλο τον 20ο αιώνα (πολιτικά και στρατιωτικά) λαμβάνει χώρα μια επική διαμάχη ανάμεσα σε Εθνικισμό, κομμουνισμό και liberalism, στην οποία διαμάχη τελικά επικρατεί ο λιμπεραλισμός αλλά επιβιώνει και ο κομμουνισμός. Στην δεύτερη περίοδο του 20ου αιώνος, ο λιμπεραλισμός καταφέρνει να εκφράζει και τις μεσαίες αστικές τάξεις, τάζοντας οικονομική ευμάρεια μέσω απελευθέρωσης της ατομικής δραστηριότητος. Διατηρεί έτσι την περίεργη στάση να εκφράζει και το ευρύτερο πολιτικό κέντρο ενώ ταυτόχρονα θεωρεί εαυτόν προοδευτικό και ριζώνει στους «προοδευτικούς» πολιτικούς χώρους. Κάπως έτσι, καταφέρνει να διαλύσει και τον κομμουνισμό.
Στον 21ο αιώνα, (αφού έχει καταρρεύσει και η Σοβιετική Ένωση) ο λιμπεραλισμός βρίσκεται χωρίς άλλον ουσιαστικό αντίπαλο. Είναι αυτό που απέδωσε ο Francis Fukuyama δηλώνοντας: «δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες» στο βιβλίο του «Το τέλος της Ιστορίας». Ο Fukuyama καταλήγει: «οι φιλελεύθερες δημοκρατίες και ο καπιταλισμός αποτελούν την τελική μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης και συνεπώς το τέλος της ιστορίας».
Σε αυτή την φάση λοιπόν, ο λιμπεραλισμός νοιώθοντας δικαιωμένος και δυνατός, υλοποιώντας τον αληθινό σκοπό του, ξεφορτώνεται τις μεσαίες αστικές τάξεις και τις ξεφορτώνεται βίαια, προσπαθώντας να τις εξολοθρεύσει. Όπως προσπαθεί να εξαφανίσει τα Έθνη (αφού νίκησε τα Εθνικά κράτη, μοιάζει σαν το λογικό επόμενο βήμα) με τα παραμύθια του ρατσισμού και τις πρακτικές της λαθρομετανάστευσης.
Έχει πλέον μετουσιωθεί σε neo-liberalism και δραστήρια απομακρύνεται από κάθε πολιτικό χαρακτήρα «κεντρώου». Οι επιτελείς του neo-liberalism, βλέπε Klaus Swab, George Soros Bill Gates κλπ, επιτίθενται εναντίον κάθε συλλογικής ταυτότητος και με κάθε τρόπο.
Κι έτσι φτάνουμε στις μέρες μας, όπου πλέον έχουν απομείνει μόνον δύο συλλογικές ταυτότητες για να σπάσουν.
Η πρώτη είναι η σεξουαλική ταυτότητα. Η οποία βεβαίως και είναι συλλογική, αφού βιώνει κανείς τον ανδρισμό ή την θηλυκότητα ενεργώντας διαδραστικά με τους υπολοίπους, εντός μιας συλλογικής βιολογικής ταυτότητας.
Δημιουργεί επομένως έναν νέο, «σεξουαλικό ατομικισμό». Το φύλο μπορεί να είναι κάτι ρευστό και όχι στατικό. Εδώ λοιπόν εδράζονται οι woke παραλογισμοί, οι ακρότητες, οι αυθαιρεσίες των διάφορων μειονοτήτων.
Η αστική δημοκρατία στην παραδοσιακή της μορφή, στηρίζεται στην θέληση των πολλών. Είναι όμως πιο εύκολο να κατευθύνεις κάποιες μειονότητες και έτσι οι δημοκρατίες (τα λεγόμενα δυτικά κράτη) στον 21ο αιώνα, επιβάλλουν πια τις επιθυμίες των μειονοτήτων κι όχι της πλειοψηφίας, τις περισσότερες εκ των οποίων, τις έχουν οι ίδιες κατασκευάσει με πολιτικό κυνισμό και τις εκτρέφουν με κοινωνικό δηλητήριο.
Η δεύτερη και τελευταία συλλογική ταυτότητα που απομένει να σπάσει για να κυριαρχήσει τελικά κι ολιστικά αλλά και επίσημα ο neo-liberalism είναι η ανθρώπινη ταυτότητα!
Σπάζοντας η ανθρώπινη ταυτότητα, θα μπορεί «κάποιος» να επιλέγει να μην είναι άνθρωπος (?!). Αντιλαμβάνεστε την κατακλυσμιαία πολιτισμική πανωλεθρία που θα φέρει αυτό το τελευταίο στάδιο; Στην επιρροή συνθηκών, δικαιωμάτων, υποχρεώσεων, νόμων κλπ ; Στις διαπροσωπικές σχέσεις; Στον κοινωνικό ιστό; Και τελικά στην ίδια την ψυχική υγεία των ανθρώπων…
Η τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί ένα βασικό σκαλί για αυτό το στάδιο. Επίσης οι διάφορες «βελτιώσεις» που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται (ακόμη πειραματικά) σε ανθρώπους αλλά και βεβαίως η χωρίς βιο-ηθική γενετική, με τις επεμβάσεις της στην φυσιολογική αναπαραγωγική διαδικασία.
Σήμερα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ίσως τις θεωρήσετε επιστημονική φαντασία, αλλά σας προκαλώ να σκεφθείτε: πόσες από τις προβλέψεις της επιστημονικής φαντασίας του 20ου αιώνος, έχουν εφαρμοσθεί στην καθημερινότητα μας; Σχεδόν όλες !!!
Το ζήτημα του θρυμματισμού της συλλογικής ταυτότητος είναι εξαιρετικά σοβαρό. Το ζήτημα της αλλοίωσης ή και εξαφάνισης της συλλογικής ανθρώπινης ταυτότητος είναι κεφαλαιώδες.
Αλλά σας προειδοποιώ ότι βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή!!! Είναι πάμπολλα τα φόρα που «εξερευνούν» τον “transhumanism” ή τον “post humanism” και τον “μετανθρωπισμό”. Και αυτά τα φόρα διαθέτουν μυθικά κεφάλαια, διάσημες προσωπικότητες, επιστημονικές και πολιτικές διασυνδέσεις. Η προπαγάνδα βρίσκεται σε οργασμό για να στρώσει το χαλί για τις επερχόμενες απάνθρωπες ανάγκες του neo-liberalism.
Όμως η ανθρώπινη ιστορία διδάσκει ότι ΚΑΝΕΙΣ και ΠΟΤΕ δεν κατάφερε κάτι ως άτομο. ΟΛΑ τα επιτεύγματα (αλλά και τα προβλήματα) της ανθρωπότητος είναι αποτέλεσμα συλλογικής δράσης. Είτε αναφερόμαστε στην τέχνη, είτε στον πολιτισμό, είτε στην επιστήμη, είτε στην θρησκεία, είτε στον πόλεμο.
Συνεπώς μια «ατομιστική ανθρωπότητα» απλά δεν θα επιβιώσει. Κάπως έτσι θα επιβληθεί η μεγάλη μείωση πληθυσμών που στοχεύει η κυβερνούσα ελίτ, για να νοιώσει ασφαλής, ξαπλωμένη επάνω σε μιαν περιορισμένη, αποκομμένη και εύκολο-διαχειριζόμενη μετα-ανθρωπότητα.
Η διάσωση λοιπόν της ταυτότητος είναι το endgame, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο.
Αχιλλέας Ξανθάκης