Από τις δηλώσεις το τελευταίο διάστημα αμερικανικών και ισραηλινών ανωτάτων αξιωματούχων αντλούμε το συμπέρασμα ότι η ήττα και απομάκρυνση του ιρανικού καθεστώτος αποτελεί γεωπολιτικό αυτοσκοπό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ταυτόχρονα αυτός ο γεωπολιτικός αυτοσκοπός είναι ένα κρίσιμο εφαλτήριο στην οικονομική και στρατιωτική αντιπαράθεσή του με τον κύριο αντίπαλό του που είναι η Κίνα. Όλες οι φατρίες του βαθέος κράτους των ΗΠΑ υποστηρίζουν άνευ όρων το Ισραήλ επειδή γνωρίζουν ότι ο έλεγχος της πλούσιας σε πόρους Μέσης Ανατολής και ο τερματισμός της εξουσίας των Αγιατολάχ θα αυξήσει σημαντικά την δύναμη και την ευελιξία τους σε έναν πόλεμο με την Κίνα.

Θυμίζουμε ότι το Ιράν έχει μακρά ιστορία αποικιακής υποταγής, συμπεριλαμβανομένου του βρετανικού ελέγχου της πετρελαϊκής βιομηχανίας του κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, του πραξικοπήματος της CIA και MI6 το 1953 για να αποτρέψει την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας του από τον Μοσαντέκ και αρκετών δεκαετιών αιματηρής διακυβέρνησης από τον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ Σάχη Ρεζά Παχλεβί.

Όλοι γνωρίζουν ότι ο πλούτος του Ιράν προέρχεται κυρίως από το πετρέλαιο του. Το Ιράν παράγει περισσότερα από 3 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου την ημέρα, περίπου το 3% του παγκόσμιου συνόλου. Ωστόσο αυτό που δεν είναι τόσο καλά κατανοητό είναι η δυνατότητα επέκτασης της παραγωγής πετρελαίου του Ιράν. Μόνο τρεις άλλες χώρες στον κόσμο έχουν μεγαλύτερα αποθέματα εμπορικά ρεαλιστικού πετρελαίου, η Σαουδική Αραβία, η Ρωσία και το Ιράκ. Επιπλέον, το Ιράν έχει το δεύτερο μεγαλύτερο απόθεμα φυσικού αερίου στον κόσμο μετά την Ρωσία.

Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο παραμένουν το ενεργειακό υπόβαθρο της παγκόσμιας οικονομίας. Παρά τις προσπάθειες για την προώθηση νέων εναλλακτικών πηγών ενέργειας, η «ενεργειακή μετάβαση» παραμένει μια αντιφατική υπόθεση, καθώς η υπερθέρμανση του πλανήτη δεν είναι ανθρωπογενής και αποτελεί αφήγημα κύκλων του World Economic Forum που έχουν στόχο την παγκόσμια διακυβέρνηση. Έτσι σήμερα το 57% της παγκόσμιας ενέργειας προέρχεται από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, ένα άλλο 27% από τον άνθρακα και μόλις το 1% προέρχεται από την ηλιακή και αιολική ενέργεια.

Δεδομένης της διαρκούς υπεροχής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, οι χώρες που κατέχουν μεγάλα, φθηνά αποθέματα αυτού του εμπορεύματος παραμένουν απαραίτητες για τους γεωπολιτικούς υπολογισμούς. Είναι εντυπωσιακό ότι η Ρωσία, το Ιράκ και το Ιράν, μετά τη Σαουδική Αραβία, είναι οι μεγαλύτεροι κάτοχοι φθηνών αποθεμάτων πετρελαίου στον κόσμο. Ούτως εξηγείται ότι οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ δυο φορές και τώρα βρίσκονται στο χείλος του πολέμου τόσο με την Ρωσία όσο και με το Ιράν, τον δεύτερο και τον τρίτο μεγαλύτερο κάτοχο αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Οι ΗΠΑ τα τελευταία 15 χρόνια έχουν βιώσει την μεγαλύτερη παραγωγή σχιστολιθικού πετρελαίου και φυσικού αερίου στην παγκόσμια ιστορία, μέσω της υδραυλικής ρωγμάτωσης (fracking). Αυτή η μέθοδος επέτρεψε στις ΗΠΑ να αυξήσουν την παραγωγή από περίπου 5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως (mb/d) σε πάνω από 14 mb/d. Αυτό αντιπροσωπεύει περίπου το 15% της παγκόσμιας προσφοράς πετρελαίου και είναι η μόνη σημαντική πηγή αύξησης της προσφοράς διεθνώς κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ σήμερα βρίσκονται σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση όσον αφορά τον έλεγχο της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου από ό, τι όταν σχεδίαζαν την εισβολή στο Ιράκ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Με το να είναι σε θέση να βάλουν μια οροφή στις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου μέσω του fracking, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι σε θέση να αντέξει οικονομικά την απώλεια πετρελαίου από την Λιβύη, την Ρωσία και το Ιράν στην παγκόσμια αγορά, επιτρέποντας στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ να πιέσουν αυτές τις χώρες και να κάνουν σχέδια για την ανατροπή των καθεστώτων τους. Στην περίπτωση της Λιβύης αυτό το σχέδιο επετεύχθη και οδήγησε σε μόνιμη κατάσταση εμφυλίου πολέμου και καταστροφή της χώρας. Όμως αυτή η «έκρηξη» του σχιστολιθικού πετρελαίου και φυσικού αερίου δεν θα διαρκέσει για πάντα. Οι γενναιόδωρες εκτιμήσεις προβλέπουν άλλα 10 χρόνια, μετά τα οποία θα υπάρξει σημαντική μείωση της παραγωγής. Δηλαδή οι εγχώριοι πόροι εξαντλούνται και αυτό σημαίνει για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό «κυνήγι» από τώρα.

Πού είναι λοιπόν οι μελλοντικές προμήθειες πετρελαίου και φυσικού αερίου, ζωτικής σημασίας για την παγκόσμια οικονομία, που θα υπάρχουν καθώς άλλες πηγές το fracking των ΗΠΑ στερεύουν; Είναι στην Μέση Ανατολή και την Ρωσία, με το Ιράν, την Ρωσία, το Ιράκ και την Σαουδική Αραβία να αποτελούν τις σημαντικότερες μελλοντικές πηγές.

Όμως τι σχέση έχει η Κίνα με τους ιρανικούς υδρογονάνθρακες και το «κυνήγι» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού; Ένας κεντρικός λόγος για τον έλεγχο γεωστρατηγικών πόρων όπως το πετρέλαιο και τα ορυκτά δεν είναι απλώς για να επωφεληθούν οι ΗΠΑ από αυτούς, αλλά για να πιέσουν τις χώρες αρνούμενες την πρόσβαση σε αυτόν τον ζωτικό εφοδιασμό ενέργειας και πόρων. Αυτό αναδεικνύεται και από μια μελέτη του γνωστού think tank «RAND Corporation», σχετικά με το πώς οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να κερδίσουν έναν πόλεμο εναντίον της Κίνας: «Εάν η Κίνα είναι ευάλωτη σε κρίσιμες ελλείψεις σε έναν πόλεμο με τις ΗΠΑ, θα μπορούσαν αυτές οι ελλείψεις να είναι σε προμήθειες πετρελαίου, αφού εισάγει περίπου το 60% από την Μέση Ανατολή και έχει δηλωμένο στρατηγικό απόθεμα μόλις δέκα ημερών».

Σημειώνουμε ότι σήμερα η Κίνα είναι ο κορυφαίος αποδέκτης ιρανικού πετρελαίου, εξαρτάται βέβαια από τις εισαγωγές πετρελαίου και από την Σαουδική Αραβία, το Ιράκ, τα ΗΑΕ και την Ρωσία. Αν κλείσουν τα Στενά του Ορμούζ ως απόρροια μιας πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ/Ισραήλ και Ιράν, μόνον η Ρωσία παραμένει ως προμηθευτής της Κίνας.

Ανακαλούμε στην μνήμη σας ότι στην Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, η Κίνα φέρεται ως ο μόνος ανταγωνιστής των ΗΠΑ που έχει «την πρόθεση  και την ικανότητα να αναδιαμορφώσει το διεθνές περιβάλλον υπέρ μιας τάξης που ανατρέπει τους παγκόσμιους όρους ανταγωνισμού προς όφελος της», πράγμα που σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να στοχεύουν να «ανταγωνιστούν» την Κίνα. Η τελευταία National Defence Strategy του Πενταγώνου  καταλήγει επίσης στο συμπέρασμα ότι η Κίνα «παραμένει ο πιο σημαντικός στρατηγικός ανταγωνιστής μας για τις επόμενες δεκαετίες», λόγω της «καταναγκαστικής και όλο και πιο επιθετικής προσπάθειας της να αναδιαμορφώσει την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού και το διεθνές σύστημα ώστε να ταιριάζει στα συμφέροντα και τις αυταρχικές προτιμήσεις της». Τουτέστιν, η Κίνα δεν αποτελεί απειλή επειδή υπονομεύει τα συμφέροντα ασφαλείας των ΗΠΑ, αλλά επειδή θα θελήσει να διαμορφώσει, και μάλιστα ήδη διαμορφώνει, την παγκόσμια πολιτική και οικονομική τάξη με τρόπο που να εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα και αυτά των συμμάχων της, και όχι εκείνα των ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών. Η πραγματική απειλή λοιπόν δεν είναι για τις ΗΠΑ, αλλά για τις ηγεμονικές μονοπολικές φιλοδοξίες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και όσων επωφελούνται από αυτόν.

Λαμβάνοντας υπόψη τα προαναφερθέντα, η γεωπολιτική κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής:

• Οι ΗΠΑ έχουν σήμερα τον έλεγχο των παγκόσμιων αγορών πετρελαίου και φυσικού αερίου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
• Αυτό το επίπεδο κυριαρχίας, ωστόσο, έχει ένα περιορισμένο παράθυρο περίπου 5 έως 10 ετών πριν ο έλεγχος αυτός διαβρωθεί σημαντικά λόγω της τελικής μείωσης του fracking.
• Οι ΗΠΑ, οικονομικά απειλούμενες, σχεδιάζουν μια στρατιωτική αντιπαράθεση με την Κίνα με επίκεντρο την Ταϊβάν.
• Η Κίνα είναι στρατηγικά ευάλωτη όσον αφορά το πετρέλαιο, βασιζόμενη στις μαζικές καθημερινές ροές πετρελαίου από την Μέση Ανατολή. Ο μεγαλύτερος εξαγωγικός εταίρος του Ιράν είναι η Κίνα.
• Η Μέση Ανατολή και η Ρωσία, μακροπρόθεσμα, θα είναι οι κύριες πηγές του εναπομείναντος πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο. Το Ιράν είναι μία από τις μεγαλύτερες πηγές μη ανεπτυγμένων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα στοιχεία μαζί, είναι προφανές ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο του Ιράν παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις ΗΠΑ και τους εταίρους τους. Ενώ πολλοί άλλοι παράγοντες υπεισέρχονται στην εξέταση του πολέμου, δεν είναι τυχαίο ότι οι κύριοι στόχοι του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ είναι οι πιο πλούσιες σε πόρους χώρες στον κόσμο.

Οι απειλές του Νετανιάχου ότι το Ιράν «σύντομα θα είναι ελεύθερο» αντικατοπτρίζουν το γεγονός ότι το Ισραήλ, ενεργώντας ως «σκύλος κυνηγίου» των ΗΠΑ, έχει λάβει λευκή επιταγή για την αναδιάρθρωση της Μέσης Ανατολής, με την ισραηλινή πολεμική μηχανή να χρηματοδοτείται, εξοπλίζεται και καθοδηγείται από τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, ουσιαστικά τα συμφέροντα του βαθέος κράτους των ΗΠΑ, στην περιοχή.

Αυτή είναι η ψυχρή γεωστρατηγική λογική που κρύβεται πίσω από τον πόλεμο ΗΠΑ-Ισραήλ εναντίον του Ιράν και των πληρεξουσίων του στην Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να ενισχύσουν και να εμβαθύνουν τον έλεγχό τους σε αυτή τη ζωτική περιοχή καθώς προετοιμάζονται για έναν πιθανό πόλεμο εναντίον της Κίνας.

Για εμάς που είμαστε αηδιασμένοι από το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή και τον αιματοβαμμένο, υποκριτικό ρόλο των ΗΠΑ, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι μια «πολιτική επιλογή». Ο αμερικανικός καπιταλισμός, στην επιδίωξη του τοκογλυφικού κέρδους με κάθε κόστος, οδηγεί τις ΗΠΑ σε μια σύγκρουση που απειλεί τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Όσο παράλογο και επικίνδυνο κι αν είναι, η αμερικανική άρχουσα τάξη, το βαθύ κράτος, δεν βλέπει άλλη διέξοδο από την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση που είναι ο απόλυτος εφιάλτης της.

Επιμύθιο: Το 1904 ο Τζακ Λόντον, ο πιο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας της εποχής, στάλθηκε ως δημοσιογράφος για να καλύψει τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας.  Αλλά ήταν η Κίνα, η χώρα που εντυπωσίασε περισσότερο τον Τζακ Λόντον στο ταξίδι του και όχι η Ιαπωνία ή η Ρωσία.

Το 1907 ο Λόντον έγραψε ένα διήγημα με τίτλο «Μια Απαράμιλλη Εισβολή» (Un Unparalleled Invasion) στο οποίο φαντάζεται την μελλοντική οικονομική ισχύ της Κίνας να αμφισβητεί την υπεροχή της Δύσης. Σε αυτό το διήγημα ο Τζακ Λόντον αποκαλύπτει, με υποδειγματικό τρόπο, τον φόβο και την βία της υπεροχής της Δύσης όταν αυτή έρχεται αντιμέτωπη με τον «κίτρινο κίνδυνο». Ο Τζακ Λόντον στο διήγημα του φανέρωσε μια βαθιά αλήθεια, όταν έγραψε ότι «ο δυτικός κόσμος δεν θα επιτρέψει την άνοδο του κίτρινου κινδύνου. Είναι απόλυτα σίγουρο ότι δεν θα επιτρέψει στο κίτρινο και το καφέ να αναπτυχθούν δυνατά και να απειλήσουν την ειρήνη και την άνεση του… Ο δυτικός κόσμος προειδοποιείται, αν δεν είναι οπλισμένος, ενάντια στην πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο». Το «καφέ» για τον Τζακ Λόντον είναι οι λαοί της Αφρικής και Λατινικής Αμερικής που ενωμένοι με το «κίτρινο» αντιπροσωπεύουν την μεγαλύτερη απειλή για την «ειρήνη και την άνεση» της δυτικής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Έναν αιώνα μετά, η Κίνα επιδρά και συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξη των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, προσφέροντας επενδύσεις σε υποδομές, εμπορικές συνθήκες και μια εναλλακτική λύση στις ιδιωτικοποιήσεις των δυτικών θεσμών που έχουν δεσμευτεί για την διατήρηση της νεοφιλελεύθερης και νεοαποικιακής τάξης, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ.

Εν όψει της τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας τον 20^ο και 21^ο αιώνα, των πολιτικών συμμαχιών της με την Ρωσία και αρκετές αφρικανικές, λατινοαμερικανικές και ασιατικές χώρες και της προόδου των κινεζικών εταιρειών τεχνολογίας, οι ΗΠΑ προετοιμάζονται για πόλεμο κατά της Κίνας, όπως προέβλεψε ο Τζακ Λόντον στο διήγημα «Μια Απαράμιλλη Εισβολή».

Οι ΗΠΑ αντιμέτωπες με την προφανή παρακμή της αμερικανικής οικονομίας, ανίκανες να συμβαδίσουν και να ανταγωνιστούν την κινεζική ανάπτυξη, αντιμέτωπες με την φτωχοποίηση του αμερικανικού λαού και με την αδυναμία του αμερικάνικου καπιταλισμού να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις στα επείγοντα παγκόσμια προβλήματα, αντιμέτωπες με τις πολλές εξεγέρσεις που αμφισβητούν με επιτυχία τις νεοαποικιακές επιβολές και τον νεοφιλελευθερισμό, προσφεύγει στο τελευταίο προπύργιο της αυτοαποκαλούμενης ανωτερότητας της:

Στον πόλεμο!