ΦΥΤΕΨΤΕ ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙΤΕ

Όλοι έχουμε μια γνώμη για τα καλά και τα κακά σε αυτόν τον χώρο. Και ναι, αναφέρομαι στην χώρα ως «χώρο» γιατί η μυωπία μας και η βολή μας, την έχουν υποβαθμίσει σε χώρο. Στ’ αλήθεια όλοι εμείς -για τους άλλους δεν έχει νόημα αυτή η σκέψη- όλοι εμείς που λατρεύουμε τον Κολοκοτρώνη, που θαυμάζουμε τον Καποδίστρια, που τιμούμε τον Μελά, που μελετάμε τον Δραγούμη και τον Παλαμά, που εμπνεόμαστε από την τέχνη του Φειδία, που διδασκόμαστε από τον Θουκυδίδη, όλοι εμείς θα μπορούσαμε λέτε να σφίξουμε το χέρι κάποιου από εκείνους αν βρισκόταν μπροστά μας;

Όχι. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν θα μας έδιναν το χέρι! Θα μας έδιναν μόνον ένα βλέμμα απαξίωσης! Θα μας έλεγαν λίγους, κιοτήδες και ηλίθιους.

Ότι κι αν πιστεύετε σε πολιτικό επίπεδο. Όσες έξυπνες λύσεις κι αν φλυαρείτε στις συνάξεις σας. Μας ξεφεύγει η ουσία του πράγματος. Μας διαφεύγει το κέντρο της Ιδέας. Ταξιδεύουμε σε έναν ωκεανό θλίψης χωρίς πυξίδα κι έτσι έχουμε αναπόφευκτο προορισμό την Σκύλλα ή την Χάρυβδη.

Το κέντρο της Ιδέας, είναι η προσφορά στο Έθνος μας, ο φιλανθρωπικός κοινοτισμός. Αυτό έκαναν και όσοι ανέφερα παραπάνω, αλλά και τόσοι πολλοί άλλοι, γνωστοί και Άγνωστοι Έλληνες στο παρελθόν, για να διασφαλίσουν για τον λαό μας, την Πατρίδα ως χώρα. Κι εμείς αδιαφορώντας για την πυρηνική πραγματικότητα, αφήνουμε θυσίες, ιστορία και θαύματα να κλειδωθούν στο θησαυροφυλάκιο της λήθης.

Βρισκόμαστε εδώ, για να επιμεληθούμε την ευημερία της οικογενείας μας. Αυτού του -πρώτου- στενού κύκλου της υπάρξεως. Αφού εργασθούμε γι’ αυτό, ύστερα η ευθύνη μας επεκτείνεται στον επόμενο κύκλο των συγγενών και φίλων και ύστερα στον επόμενο των γνωστών, συνεργατών και ύστερα στον επόμενο των μελών της κοινότητός μας. Αυτός είναι ο δρόμος του Ηρακλέως. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Ας αναλογισθούμε λοιπόν πόσοι εξ’ υμών, έχουν συνειδητοποιήσει αυτό το απελευθερωτικό καθήκον, για να μην ρωτήσω πόσοι εξ’ υμών το εκπληρώνουμε…Όλα τα υπόλοιπα είναι άσχετα και αδιάφορα.

Τα κόμματα είναι παραπλανητική εικόνα, φτιαγμένη από τους αντιπάλους. Από εκείνους που κάνουν ότι μπορούν για να μας διχάσουν. Να παραμείνουμε τυφλοπόντικες της ζωής που αγωνιωδώς ψάχνουν μια τρύπα να χωθούν. Αυτό θέλουν για εμάς, οι εξουσιαστές.

Για εμάς! Τους γιους των Ηνίοχων του Πολιτισμού. Των θεμελιωτών επιστημών. Των καθοδηγητών της φιλοσοφίας. Των Μαικήνων των Τεχνών. Των φονέων Γιγάντων.

Κι εμείς κρυβόμαστε πίσω από την καθεστηκυία σκέψη, τον ρεαλισμό της εποχής και την αφοσίωση στα ελαττώματά μας, και το αποδεχόμαστε. Αποδεχόμαστε δηλαδή την υποβάθμισή μας σε ομιλούντα ζώα, γιατί αυτό μας επιβάλλει ο εχθρός. Λες και υπήρξε ποτέ ιστορικό προηγούμενο, όπου οι Έλληνες δεν αψήφησαν εκείνον που ήθελε τον αφανισμό τους. Πάντα αψηφούσαμε Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες, αλλά πάντα αψηφούσαμε και τα όρια της γνώσης, πηγαίνοντάς πάντα πιο πέρα, πιο μακριά. Και τώρα ιδρώνουμε στην ιδέα του ορίου των 12 ναυτικών μιλίων…

Όταν λοιπόν αψηφήσουμε την συστημική νόρμα, τότε τραβιέται η βαριά κουρτίνα και μπορούμε να αντικρύσουμε τις προκλήσεις και να θέσουμε τις προτεραιότητες με βάση την σημαντικότητα των θεμάτων. Και η φροντίδα της κοινότητός μας, είναι η κύρια προτεραιότητα. Οι ενέργειές μας, πρέπει να στοχεύουν στην επίτευξη αυτής της ανάγκης. Ακόμη και αν τα οφέλη είναι μακροπρόθεσμα και δεν θα τα ζήσουμε εμείς. Θα τα ζήσουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, η φυλή μας. Αυτό είναι το σημαντικό.

Για να μπορούμε όμως να ενστερνιστούμε αυτές τις ευθύνες, πρέπει να έχουμε ομφαλοσκοπήσει  τους εαυτούς μας και να επιθυμούμε να προσφέρουμε. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τέτοιους ρόλους. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί το σύστημα εξουσίας, καλλιεργεί ατομικότητες και όχι προσωπικότητες. Ο ατομικισμός είναι η ραχοκοκαλιά του συστήματος. Αλλά είναι μια καχεκτική ραχοκοκαλιά που δεν αντέχει σε πίεση και σκύβει εύκολα, καμπουριάζει.

Ας αναλάβουμε λοιπόν τον αληθινό ρόλο μας στην κοινωνική ιεραρχία.

Πρέπει να φυτέψουμε ένα δένδρο, ακόμη κι αν δεν το δούμε να μεγαλώνει. Στην σκιά του θα ξαποστάσουν όσοι αγαπάμε.