Έχετε αναρωτηθεί ποτέ σε ποιους χρησιμεύει η Πομπηία; Εγώ έχω. Τα μουμιοποιημένα στην στάχτη θύματα της απαράμιλλης καταστροφής, χρησιμεύουν για την περιστασιακή ψυχαγωγία εκείνων που είναι ζωντανοί και διασκεδάζουν με το θέαμα. Ουσιαστικά είναι ένας διαχρονικός μέσα στους αιώνες θρίαμβος των ζωντανών, σε σχέση με εκείνους που σταχτοποιήθηκαν.
Οι πολίτες της Πομπηίας, ήταν γενναίοι, ήταν μορφωμένοι, ήταν περήφανοι, ήταν πλούσιοι. Δεν κατάφεραν όμως ποτέ να αντιληφθούν την σαρωτική δύναμη του βουνού κάτω από το οποίο διαβιούσαν. Και όταν ο Βεζούβιος αποφάσισε να καθαρίσει την περιοχή από τους εχθρούς του, ούτε τότε κατάλαβαν! Έμειναν για πάντα φυλακισμένοι μέσα στην ανελέητη στάχτη, γκροτέσκες φιγούρες αποτυχίας, με μιαν απορία αποτυπωμένη στα απομεινάρια των προσώπων τους.
Αυτή είναι και η περίπτωση με τον «χώρο» στην Πατρίδα μας.
Όταν σκέφτομαι τον «χώρο», ακριβώς η Πομπηία μου έρχεται στο μυαλό. Οι άνθρωποι μας, γενναίοι, μορφωμένοι, περήφανοι. Δεν κατάφεραν εντούτοις ποτέ να αντιληφθούν την σαρωτική δύναμη του «βουνού» κάτω από το οποίο «ξιφουλκούσαν». Στην πολεμική τέχνη του τζούντο, εκμεταλλεύεσαι την ορμή και την δύναμη του αντιπάλου σου. Έτσι κι εδώ. Εμείς στον «χώρο» έχουμε και ορμή και δύναμη, αλλά ο εχθρός είναι ένας Βεζούβιος του τζούντο.
Αυτό απέτυχαν να το αντιληφθούν και να το αποκωδικοποιήσουν, οι αρχηγοί, οι ηγέτες, οι καθοδηγητές και δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να το στοχασθούν οι ακόλουθοι…
Εκεί λοιπόν, που χτιζόταν μια όμορφη και σημαντική πόλη, εκεί ήταν το χειρότερο σημείο. Στην χειρότερη χρονική στιγμή και με την χειρότερη στρατηγική ανάπτυξης. Ή μάλλον χωρίς στρατηγική ανάπτυξης, γιατί πολλές φορές είναι καλύτερο να έχεις μιαν έστω κακή στρατηγική, από το να μην έχεις καθόλου…
Αυτό υπήρξε ανέκαθεν το κεντρικό πρόβλημα του «χώρου». Δεν είχε ποτέ και κανείς, μεθοδευμένη στρατηγική. Με αυτή την αλήθεια, είναι τόσο βαθιά εμποτισμένοι οι αγώνες που για δεκαετίες έχουν δοθεί, ώστε να αναρωτιέται κανείς, αν ήταν ανυστερόβουλη αστοχία ή PsyOp επιχείρηση του εχθρού. Η στρατιωτική τέχνη, μας διδάσκει πως όταν έχεις στρατηγική τότε οι τακτικοί ελιγμοί, είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την νίκη. Και αντίστροφα, τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική, είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την ήττα.
Επίσης, η στρατιωτική τέχνη μας διδάσκει να προσποιούμαστε ότι είμαστε κατώτεροι και να ενθαρρύνουμε την αλαζονεία του εχθρού. ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ κύριοι… όχι την δική μας !!!
Νομίζω ότι σε αυτές τις γραμμές, έκλεισα όλη την δραματική saga του αγώνα του «χώρου»…
Το πιο βαρύ όμως από όλα, ξέρετε ποιο είναι; Δεν είναι το θλιβερό θέαμα των απολιθωμένων προσδοκιών ψημένων στην λάβα και πασπαλισμένων με στάχτη. Είναι η ανοησία των εναπομεινάντων στον «χώρο», να σκαρώνουν ρηχούς θρύλους για την ανάσταση των αποτυχημένων. Να αυτό-παραπλανούνται αλλά και -το χειρότερο- να παραπλανούν την νεολαία, πως δήθεν θα αναστηθούν από την στάχτη οι ηγέτες και θα καταπιούν το βουνό…
Συνέλληνες στο Αίμα και συναγωνιστές στην Ιδέα, σκεφθείτε λίγο… σκεφθείτε ότι δεν αναστήθηκε ένας άξιος Βασιλιάς, μέσα από αγνό μάρμαρο…
Δεν πρόκειται ποτέ να αναστηθούν ηγέτες της προχειράντζας, μέσα από τοξική στάχτη. Η στάχτη λοιπόν σας λέει ψέματα. Αλλά έχετε κι εσείς ευθύνη που την πιστεύετε. Ακόμη κι αν δεχθούμε, σαν υπόθεση εργασίας, ότι θα αναστηθούν… Ακόμη κι έτσι, τι να τους κάνουμε; Να μας αντιμετωπίσουν για άλλη μια φορά με ναρκισσισμό; Να αντιμετωπίσουν για άλλη μια φορά τον εχθρό με προχειρότητα και ανοησία; Να τους ξαναδούμε να κοιτάνε καθημερινά τον καθρέπτη και να ρωτάνε «καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο Εθνικιστής» μπας και γεμίσουν το κενό που τους πανικοβάλλει;
Είναι θλιβερά τα λόγια μου, το ξέρω. Πρώτος απ’ όλους θλίβομαι εγώ που τα γράφω. Αλλά ποτέ κανείς δεν κέρδισε χωρίς να ξέρει τι αντιμετωπίζει. Κανείς ποτέ δεν κέρδισε με ψέματα, με αυτοκαταστροφικές τάσεις και με αδυναμία εκτίμησης καταστάσεων και κινδύνων.
Το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά είναι ποτέ δυνατόν να έχουμε παραλάβει την σκυτάλη της Ιδέας από τους προγόνους, μιας κοσμικής σκυτάλης που αλλάζει χέρια από γενιά σε γενιά από αρχής του Σύμπαντος, και να είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τον εξευτελισμό ή και τον θάνατό της; Το βάρος αυτού του κινδύνου είναι ασήκωτο και αφόρητο.
Ας δράσουμε λοιπόν. Ας πάρουμε την πιο σκληρή, την πιο μεγάλη βαριοπούλα που θα βρούμε, κι ας σπάσουμε, κι ας σμπαραλιάσουμε, κι ας θρυμματίσουμε, τα απολιθώματα της στάχτης.
Ας αρνηθούμε στον εχθρό την απόλαυση να διασκεδάζει επισκεπτόμενος την Πομπηία. Ας σβήσουμε την Πομπηία από τον χάρτη και από την Ιστορία και από την μνήμη.
Θα διαλέξουμε εμείς, κι όχι ο εχθρός το νέο πεδίο. Και εκεί θα χτίσουμε την Νέα Πόλη. Κανένας πόλεμος δεν έχει τελειώσει…
Αχιλλέας Ξανθάκης
