«Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι γιατροί καταστρέφουν την υγεία, οι δικηγόροι καταστρέφουν την δικαιοσύνη, τα πανεπιστήμια καταστρέφουν την γνώση, οι κυβερνήσεις καταστρέφουν την ελευθερία, ο Τύπος καταστρέφει την αληθινή πληροφόρηση, οι θρησκείες καταστρέφουν την ηθική και οι τράπεζές μας καταστρέφουν την οικονομία, η οποία με την σειρά της καταστρέφει το περιβάλλον» (Chris Hedges, Αμερικανός δημοσιογράφος βραβευμένος με Πούλιτζερ).
Η κούραση αυτού του άψυχου συστήματος, στο οποίο η γλωσσική σύγχυση του καλού και του κακού, όπως την αποκαλεί ο Νίτσε, διαμορφώνει την καθημερινή μας ζωή, είναι αισθητή. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να επισκιάσει την πραγματική ισορροπία δυνάμεων στην Ελλάδα. Η συντριπτική πλειοψηφία συνεχίζει να παρουσιάζεται ως μια πειθήνια μάζα, η οποία με την «συμβουλή» μιας κυβέρνησης που δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί σε γελοιότητα, προετοιμάζεται ήδη διανοητικά για το «εμβόλιο» κατά της ευλογιάς των πιθήκων (ή οποιοδήποτε άλλο «εμβόλιο»), αν και ο εμβολιασμός εκατομμυρίων κατά την διάρκεια της υποτιθέμενης πανδημίας του κορωνοϊού αρχίζει να αποκαλύπτεται ως το μεγαλύτερο έγκλημα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.
Ο συγγραφέας του κλασικού δυστοπικού «1984», Τζορτζ Όργουελ, σε συνέντευξή του στο BBC λίγο πριν τον θάνατο του το 1955, είπε τα εξής: «Το βιβλίο μου δείχνει την κατεύθυνση προς την οποία αναπτυσσόμαστε. Στον κόσμο μας, δεν θα υπάρχουν συναισθήματα εκτός από φόβο, θυμό, θρίαμβο και αυτοταπείνωση. Αλλά πάντα θα υπάρχει η βιασύνη της εξουσίας. Αν θέλετε μια εικόνα του μέλλοντος, φανταστείτε μια μπότα να ποδοπατά ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Το ηθικό δίδαγμα που προκύπτει από αυτή την επικίνδυνη εφιαλτική κατάσταση είναι απλό: Μην το αφήσετε να συμβεί».
Σωστά τα είπε ο Όργουελ, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Οι παρωπίδες τυπωμένες με τους νόμους woke, τους οποίους οι ηθικολόγοι προπαγανδιστές από την πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης έχουν φορέσει στα κεφάλια των πολιτών, απειλούν να θολώσουν τις αισθήσεις της κοινωνίας σε τέτοιο βαθμό που ακολουθούν άνευ όρων τους πολιτικούς κλόουν που κινούνται από τα νήματα που κρατούν στο χέρι οι πραγματικά ισχυροί, οι ολιγάρχες. Οι ψεύτες και οι εγκληματίες στην κορυφή του κράτους χρειάζεται μόνο να κάνουν νεύμα και οι άνθρωποι θα βγουν στους δρόμους. Ενάντια στην ακροδεξιά, ενάντια στους ναζί, ενάντια στους αντι-εμβολιαστές, ενάντια στους άπιστους της κλιματικής αλλαγής, όλοι μαζί για να σώσουν την «δημοκρατία», η οποία διαλύεται μπροστά στα μάτια τους από εκείνους των οποίων τα δηλητηριασμένα καλέσματα ακολουθούν. Αυτοί που θέτουν κρίσιμα ερωτήματα για την δημοκρατία και το μέλλον της λογοκρίνονται και χαρακτηρίζονται ως «συνωμοσιολόγοι», «ναζί», «ακροδεξιοί» και καταλήγουν σε ένα κοινό δοχείο ευτελισμού. (Αυτό έχει μειώσει ένα όριο αναστολής που δεν θα έπρεπε ποτέ να πέσει, τουλάχιστον όσον αφορά τους εθνικοσοσιαλιστές και τους υποστηρικτές τους).
Και τώρα ας θέσουμε το ερώτημα: Πού είναι όλοι οι ναζί, οι δεξιοί, οι συνωμοσιολόγοι, οι αρνητές του κορωνοϊού και οι πολέμιοι του εμβολιασμού, οι πατριώτες, πού στο καλό εξαφανίστηκαν όλοι αυτοί; Έχουν ή δεν έχουν μεγάλη βαρύτητα στην κοινωνία; Πού γίνονται αισθητοί όλοι αυτοί, εκτός από τα φόρουμ οργής των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης, τα οποία βρίσκονται τώρα όλα υπό την αυστηρότερη παρακολούθηση. Στα οποία όποιος εκφράζεται σαφώς πρέπει να περιμένει ότι το κουδούνι θα χτυπήσει κάποια στιγμή το πρωί;
Αλλά θα ήταν πολύ εύκολο να εξηγήσουμε τα πάντα με την προπαγάνδα και τις woke-παρωπίδες και έτσι να αποφύγουμε την ευθύνη. Αν κοιτάξετε την Ελλάδα από την οπτική γωνία του πουλιού, οι ισχυροί είναι πολύ ισχυροί, οι ανθεκτικοί είναι πολύ λίγοι και οι ηλίθιοι είναι πολύ ηλίθιοι και πάρα πολλοί. Πάντα ίσχυε ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ήταν απολίτικα και δεν ενδιαφέρονταν για τα πολιτικά ζητήματα επειδή δεν τα επηρέαζαν άμεσα. Εν τω μεταξύ, ωστόσο, τίθενται θεμελιώδη κοινωνικά ζητήματα ελευθερίας, ευημερίας και δημοκρατίας. Είναι ζητήματα ζωής και θανάτου και σε αυτό το σημείο η αδράνεια των μαζών είναι αφόρητη.
Όποιος παραμένει παθητικός μπροστά σε αυτούς τους υπαρξιακούς κινδύνους, οι οποίοι ξεκινούν και επιδιώκονται από την πολιτική εξουσία, η οποία τρέχει πίσω από τις αφηγήσεις των ισχυρών, δεν μπορεί να είναι έξυπνος, πρέπει να είναι αδαής και ηλίθιος. Υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, τόσοι πολλοί που επιτρέπουν οικειοθελώς να οδηγηθούν στην άβυσσο. Οι λίγοι που βλέπουν τις διασυνδέσεις στα τεκταινόμενα οδηγούνται έκοντες άκοντες και αυτοί στο έρεβος της ηλιθιότητας. Δυστυχώς.
του Γεωργίου Λιναρδή
