Ένα σημαντικό εργαλείο της αριστερής προπαγάνδας, είναι η διαστρέβλωση των λέξεων. Με οργανωμένη και επίμονη χρησιμοποίηση κάποιων όρων σε ποιο γενικές έννοιες και σε ελαφρώς πιο απομακρυσμένη χρήση από εκείνη για την οποία η συγκεκριμένη λέξη πρέπει να χρησιμοποιείται, καταλήγουμε στην «θόλωση» της λέξεως και τελικά στην χρήση της για κάτι άλλο από εκείνο που θα έπρεπε να αποδίδει. Είναι μια διαδικασία που θέλει σύστημα και παίρνει χρόνο, αλλά που τελικά κάνει τον «δέκτη» να μην αντιλαμβάνεται τι πραγματικά εννοούν κάποιοι. Και ακόμη περισσότερο, αφού η πραγματική έννοια είναι διάφορη της χρησιμοποίησης, αυτό που επιτυγχάνει ο διαστρεβλωτής, είναι ο ακροατής να νομίζει ότι ενεργεί υπέρ μιας καταστάσεως ενώ ουσιαστικά ενεργεί υπέρ μιας άλλης και συνήθως αντίθετης! Αυτή είναι η «γλώσσα της αριστεράς». Και την χρησιμοποιούν υποχρεωτικά όλα τα ΜΜΕ (καθότι είναι ελεγχόμενα) αλλά και όποιος δεν την χρησιμοποιεί, αυτόματα λογοκρίνεται και στις μέρες μας ίσως και να διώκεται.
Υπάρχει ας πούμε το παράδειγμα της “ισότητος”. Μας λέει η «προοδευτική» πολιτική αφήγηση πως η ισότητα είναι απαραίτητη στην κοινωνία, ώστε να υπάρχει ισορροπία στις ευκαιρίες για τους πολίτες. Η πραγματικότητα όμως καθώς και η εμπειρία, διδάσκει ότι αν έχουμε ισότητα δικαιωμάτων, υποχρεώσεων, απολαβών και προνομίων, τότε δεν θα έχουμε ποτέ τις ίδιες ευκαιρίες αφού η πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες. Η ισότητα θα έπρεπε να ζυγίζεται κατά περίπτωση για να υπάρχει ισοστάθμιση. Οι προπαγανδιστές όμως, πουλάνε ισότητα στην θέση της ισοστάθμισης, ακριβώς διαστρεβλώνοντας την λέξη.
Με το ίδιο ακριβώς τρόπο, χρησιμοποιείται και η λέξη «φιλελευθερισμός». Και ποιος είναι εκείνος που θα δήλωνε μη φίλος της ελευθερίας; Το πολιτικο-κοινωνικό σύστημα του φιλελευθερισμού ωστόσο, πολύ λίγο έχει να κάνει με την φιλία προς την ελευθερία. Χρησιμοποιώντας όμως παραπλανητικά τον όρο, εγκλωβίζει πολλούς ανθρώπους στις τάξεις του που ουσιαστικά εργάζονται εναντίον της ελευθερίας στην οποία δηλώνουν… φιλία…
Ο όρος φιλελευθερισμός είναι απόδοση της ξένης λέξεως liberalism, που πιο σωστά θα μεταφραζόταν περίπου σαν, ελευθερισμός. Μόνο που τότε δεν θα είχε την ίδια διείσδυση. Στην συνέχεια θα αναφέρομαι με την λέξη “λιμπεραλισμό” στον φιλελευθερισμό ώστε να βρίσκομαι κοντύτερα στην πραγματική του έννοια.
Ο λιμπεραλισμός λοιπόν, έχει στο κέντρο της φιλοσοφίας και της δράσης του, την απελευθέρωση της ατομικότητος (individualism) του ανθρώπου. Και εκεί, ακριβώς στο πρώτο βήμα, κάνει και το μοιραίο λάθος. Διότι είναι βαθιά εσφαλμένο να θέλεις να «ελευθερώσεις» τον ατομικισμό του ανθρώπου, αποκόπτοντάς τον, από τα υπόλοιπα με τα οποία συμβαδίζει “βάσει εργοστασιακού σχεδιασμού” στο μονοπάτι της ζωής. «Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό» όπως μας έχει διδάξει ο Αριστοτέλης, ο οποίος πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα και αναγνωρίζει ως ελεύθερο άνθρωπο, μόνον εκείνον που αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του προς την κοινότητα.
Η συλλογική συνειδητοποίηση του ανθρώπου αποτελεί κεντρικό όχημα για την ευημερία και την πρόοδό του. Η συλλογική ταυτότητα λοιπόν, και η ανθρώπινη ιδιότητα, αποτελούν τα κυριότερα συστατικά του “οικοσυστήματος” μέσα στο οποίο επιβιώνει η ψυχική και πνευματική υγεία των ανθρώπων.
Έχοντας τα πρώτα άνθη του στον Προτεσταντισμό, ο λιμπεραλισμός ξεκινά να αμφισβητεί την συλλογικότητα (collectiveness) στον άνθρωπο, να την θεωρεί δέσμευση και οπισθοδρόμηση και να υμνεί την ατομικότητα (individualism). Έτσι ο Προτεσταντισμός, διαρρηγνύει την σχέση του με την Καθολική Εκκλησία (με αφορμή τον Παπισμό) αρνούμενος την συλλογική ταυτότητα του Καθολικισμού. Δεν έχει ακόμη αρνηθεί την συλλογική ταυτότητα του χριστιανισμού, διότι θα έχανε το όχημα πάνω στο οποίο ταξιδεύει.
Στην ιστορική συνέχεια ο λιμπεραλισμός εξαπλώνεται. Τώρα αμφισβητεί το δυτικό πολιτικό κατεστημένο, ειδικότερα τον Δυτικό αυτοκρατορισμό, αρνούμενος και αυτήν την συλλογική ταυτότητα. Κατόπιν επαναστατεί εναντίον της συλλογικής ταυτότητος του Εθνικού κράτους, αναζητώντας και ιδρύοντας, ένα κράτος πολιτών (citoyen). Στην συνέχεια σε όλο τον 20ο αιώνα (πολιτικά και στρατιωτικά) λαμβάνει χώρα μια επική διαμάχη ανάμεσα σε Εθνικισμό, κομμουνισμό και liberalism, στην οποία διαμάχη τελικά επικρατεί ο λιμπεραλισμός. Στην περίοδο του 20ου αιώνος, ο λιμπεραλισμός εκφράζει και τις μεσαίες αστικές τάξεις, τάζοντας οικονομική ευμάρεια μέσω απελευθέρωσης της ατομικής δραστηριότητος. Διατηρεί έτσι την περίεργη στάση να εκφράζει και το ευρύτερο πολιτικό κέντρο ενώ ταυτόχρονα θεωρεί εαυτόν προοδευτικό και ριζώνει στους «προοδευτικούς» πολιτικούς χώρους.
Στον 21ο αιώνα, (αφού έχει καταρρεύσει και η Σοβιετική Ένωση) ο λιμπεραλισμός βρίσκεται χωρίς άλλον ουσιαστικό αντίπαλο. Είναι αυτό που απέδωσε ο Francis Fukuyama δηλώνοντας: «δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες» στο βιβλίο του «Το τέλος της Ιστορίας». Ο Fukuyama καταλήγει: «οι φιλελεύθερες δημοκρατίες και ο καπιταλισμός αποτελούν την τελική μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης και συνεπώς το τέλος της ιστορίας».
Σε αυτή την φάση λοιπόν, ο λιμπεραλισμός νοιώθοντας δικαιωμένος και δυνατός, υλοποιώντας τον αληθινό σκοπό του, ξεφορτώνεται τις μεσαίες αστικές τάξεις και τις ξεφορτώνεται βίαια, προσπαθώντας να τις εξολοθρεύσει. Όπως προσπαθεί να εξαφανίσει τα Έθνη (αφού νίκησε τα Εθνικά κράτη, μοιάζει σαν το λογικό επόμενο βήμα) με τα παραμύθια του ρατσισμού και της λαθρομετανάστευσης.
Έχει πλέον μετουσιωθεί σε neo-liberalism και δραστήρια απομακρύνεται από κάθε πολιτικό χαρακτήρα «κεντρώου». Οι επιτελείς του neo-liberalism, βλέπε Klaus Swab, George Soros κλπ, επιτίθενται εναντίον κάθε συλλογικής ταυτότητος.
Κι έτσι φτάνουμε στις μέρες μας, όπου πλέον έχουν απομείνει μόνον δύο συλλογικές ταυτότητες για να σπάσουν.
Η πρώτη είναι η σεξουαλική ταυτότητα. Η οποία βεβαίως και είναι συλλογική, αφού βιώνει κανείς τον ανδρισμό ή την θηλυκότητα ενεργώντας διαδραστικά με τους υπολοίπους, εντός μιας συλλογικής βιολογικής ταυτότητας. Δημιουργεί επομένως έναν νέο, «σεξουαλικό ατομικισμό». Το φύλο μπορεί να είναι κάτι ρευστό και όχι στατικό. Εδώ λοιπόν εδράζονται οι woke παραλογισμοί, οι ακρότητες, οι αυθαιρεσίες των διάφορων μειονοτήτων. Η αστική δημοκρατία στην παραδοσιακή της μορφή, στηρίζεται στην θέληση των πολλών. Είναι όμως πιο εύκολο να κατευθύνεις κάποιες μειονότητες και έτσι οι δημοκρατίες (τα λεγόμενα δυτικά κράτη) στον 21ο αιώνα, επιβάλλουν πια την θέληση των μειονοτήτων, τις περισσότερες εκ των οποίων, τις έχουν οι ίδιες κατασκευάσει με πολιτικό κυνισμό και τις εκτρέφουν με κοινωνικό δηλητήριο.
Η δεύτερη και τελευταία συλλογική ταυτότητα που απομένει να σπάσει για να κυριαρχήσει τελικά κι ολιστικά αλλά και επίσημα ο neo-liberalism είναι η ανθρώπινη ταυτότητα!
Σπάζοντας η ανθρώπινη ταυτότητα, θα μπορεί «κάποιος» να επιλέγει να μην είναι άνθρωπος (?!). Αντιλαμβάνεστε την κατακλυσμιαία πολιτισμική πανωλεθρία που θα φέρει αυτό το τελευταίο στάδιο; Στην επιρροή συνθηκών, δικαιωμάτων, υποχρεώσεων, νόμων κλπ ; Στις διαπροσωπικές σχέσεις; Στον κοινωνικό ιστό; Και τελικά στην ίδια την ψυχική υγεία των ανθρώπων…
Η τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί ένα βασικό σκαλί για αυτό το στάδιο. Επίσης οι διάφορες «βελτιώσεις» που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται (ακόμη πειραματικά) σε ανθρώπους αλλά και βεβαίως η χωρίς βιο-ηθική γενετική, με τις επεμβάσεις της στην φυσιολογική αναπαραγωγική διαδικασία.
Σήμερα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μπορεί να τις θεωρήσετε επιστημονική φαντασία, αλλά σας προκαλώ να σκεφθείτε: πόσες από τις προβλέψεις της επιστημονικής φαντασίας του 20ου αιώνος, έχουν εφαρμοσθεί στην καθημερινότητα μας; Σχεδόν όλες !!!
Το ζήτημα του θρυμματισμού της συλλογικής ταυτότητος είναι εξαιρετικά σοβαρό. Το ζήτημα της αλλοίωσης ή και εξαφάνισης της συλλογικής ανθρώπινης ταυτότητος είναι κεφαλαιώδες.
Αλλά σας προειδοποιώ ότι βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή!!! Είναι πάμπολλα τα φόρα που «εξερευνούν» τον “transhumanism” ή τον “post humanism” και τον “μετανθρωπισμό”. Και αυτά τα φόρα διαθέτουν μυθικά κεφάλαια, διάσημες προσωπικότητες, επιστημονικές και πολιτικές διασυνδέσεις. Η προπαγάνδα βρίσκεται σε οργασμό για να στρώσει το χαλί για τις επερχόμενες απάνθρωπες ανάγκες του neo-liberalism.
Καλώς ή κακώς, τον τελευταίο λόγο τον έχουμε εμείς οι ίδιοι. Και στην εποχή της πληροφορίας, η άγνοια είναι επιλογή.
Αχιλλέας Ξανθάκης
