Η ισραηλινή δολοφονική επίθεση στον πολιτικό ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια στην Τεχεράνη σημαίνει αναπόφευκτα περαιτέρω κλιμάκωση του ισραηλινού πολέμου εναντίον των Παλαιστινίων. Οι διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός θα ανασταλούν προς το παρόν, ταυτόχρονα υπάρχει απειλή επέκτασης του πολέμου στον Λίβανο και στο Ιράν, και αν ο πόλεμος γίνει στρατιωτικά απειλητικός για το Ισραήλ, μπορεί να συρθούν στον πόλεμο ακόμη και οι ΗΠΑ. Αυτό εγείρει το ερώτημα ποιος θα ωφεληθεί από όλα αυτά, από μια τέτοια κλιμάκωση και μια πιθανή ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή.
Ας αναλύσουμε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών όπως εξελίχθηκαν.
Στις 30 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία του εκλεγμένου Ιρανού προέδρου Μασούντ Πεσεσκιάν παρουσία αξιωματούχων από περισσότερες από 80 χώρες. Ο Πεσεσκιάν ορκίστηκε ως ο ένατος πρόεδρος του Ιράν μετά τον θάνατο του προκατόχου του Ιμπραχίμ Ραϊσί σε συντριβή ελικοπτέρου τον Μάιο. Μεταξύ των προσκεκλημένων ήταν ο πολιτικός ηγέτης της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια. Το Ιράν και η Χαμάς είναι σύμμαχοι, η Τεχεράνη είναι σημαντικός υποστηρικτής της παλαιστινιακής ένοπλης οργάνωσης και προμηθεύει το μεγαλύτερο μέρος των όπλων και των κεφαλαίων της.
Σύμφωνα με πληροφορίες οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες είχαν εντοπίσει πού θα περνούσε την νύχτα ο Χανίγια, ένα καλά φυλασσόμενο ιρανικό στρατιωτικό κέντρο, μέσω WhatsApp, επειδή το WhatsApp δίνει πάντα την ακριβή τοποθεσία όταν στέλνονται μέσω αυτής της εφαρμογής μηνύματα. Έχοντας το Ισραήλ την ακριβή τοποθεσία εξαπέλυσε επίθεση, με μη επανδρωμένο αεροσκάφος ή με πύραυλο αέρος-εδάφους που εκτοξεύτηκε από F-35, στο σπίτι διαμονής του Χανίγια στην βόρεια Τεχεράνη, σκοτώνοντας αυτόν και τον σωματοφύλακά του.
Αυτό δείχνει ότι το Ισραήλ χτύπησε στην Τεχεράνη πολύ σκόπιμα, διότι αν το Ισραήλ είχε πρόσβαση στο τηλέφωνο του Χανίγια, κάτι που δεν είναι δύσκολο μέσω σύγχρονου spyware, τότε το Ισραήλ θα μπορούσε να τον είχε δολοφονήσει οποτεδήποτε και οπουδήποτε, για παράδειγμα στο Κατάρ, όπου ζούσε και είχε το γραφείο του. Αλλά μια τέτοια επίθεση στο Κατάρ θα μπορούσε να οδηγήσει σε κρίση με τα αραβικά κράτη, τα οποία το Ισραήλ είναι απρόθυμο να ανταγωνιστεί καθώς επιδιώκει να βελτιώσει τις σχέσεις με την Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, τα οποία βρίσκονται επί του παρόντος σε αναμονή λόγω του πολέμου στην Γάζα.
Ούτως το Ιράν ήταν μια εξαιρετική επιλογή για τον Νετανιάχου για διάφορους λόγους, κυρίως, ήταν ένα μάλλον οδυνηρό πλήγμα στην εικόνα του Ιράν, το οποίο δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον επισκέπτη του. Στο Ιράν υπάρχουν ήδη συζητήσεις σχετικά με την διείσδυση στην χώρα των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, καθώς μια τέτοια επίθεση στην πρωτεύουσα δεν θα ήταν προφανώς δυνατή χωρίς επίγεια βοήθεια κοντά στο σπίτι διαμονής του Χανίγια. Ωστόσο πρέπει να τονισθεί ότι η δολοφονία δεν έχει καμία επίδραση στις στρατιωτικές δυνατότητες της Χαμάς, επειδή ο Χανίγια ήταν «μόνο» ο πολιτικός ηγέτης της Χαμάς, για παράδειγμα ήταν υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ.
Μετά την δολοφονία η Μέση Ανατολή βρίσκεται στο χείλος ενός γενικευμένου πολέμου, στον οποίο ο κίνδυνος να εμπλακούν άμεσα ο Λίβανος με την Χεζμπολάχ, η Υεμένη με τους Χούθι, η Συρία, το Ιράκ και το Ιράν είναι πολύ υψηλός. Ενώ όλοι διακηρύσσουν ότι κανείς δεν θέλει πόλεμο, οι ενέργειες του Ισραήλ και των ΗΠΑ δείχνουν το αντίθετο. Και είναι απίθανο το Ισραήλ να πραγματοποίησε την επίθεση χωρίς την γνώση της Ουάσιγκτον. Η δολοφονία δείχνει ότι η ισραηλινή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται σοβαρά για διαπραγματεύσεις, διότι όσοι θέλουν να διαπραγματευτούν δεν δολοφονούν τον διαπραγματευτή της άλλης πλευράς. Γιατί λοιπόν ο Νετανιάχου έδωσε την εντολή εξόντωσης του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς;
Ο Νετανιάχου έχει αρκετά προβλήματα. Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει εναντίον του δικαστική έρευνα περί διαφθοράς, η οποία έχει ανασταλεί λόγω του πολέμου στην Γάζα. Επιπλέον, οι πολιτικές του Νετανιάχου έχουν οδηγήσει το Ισραήλ διεθνώς στην απομόνωση και μόνο η Δύση βρίσκεται σήμερα πίσω από το Ισραήλ. Δεδομένου ότι η κριτική για την γενοκτονία στην Γάζα αυξάνεται και στην Δύση, ο Νετανιάχου πρέπει να φοβάται ότι η συγκαταβατική διάθεση της Δύσης προς το πρόσωπο του θα μπορούσε επίσης να αλλάξει. Ως εκ τούτου, μια κλιμάκωση στην οποία οι ΗΠΑ θα συρθούν σε έναν πόλεμο στην Μέση Ανατολή (για παράδειγμα εναντίον του Ιράν) θα ήταν πλεονέκτημα για τον Νετανιάχου, επειδή ούτως θα υπήρχαν περαιτέρω εγγυήσεις υποστήριξης του από τις ΗΠΑ.
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Χανίγια σκοτώθηκε στην ιρανική πρωτεύουσα, τίθεται το μεγάλο ερώτημα: Τι θα κάνει το Ιράν;
Το Ιράν έχει ήδη ανακοινώσει στρατιωτική απάντηση με τον πιο επίσημο τρόπο. Ο Ιμπραχίμ Αζίζι, Πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας και Εξωτερικής Πολιτικής του ιρανικού Κοινοβουλίου, δήλωσε ότι το Ιράν θα αντιδράσει σκληρά στην δολοφονία του Χανίγια από το Ισραήλ: «Χωρίς αμφιβολία, η απάντηση του Ιράν στο ισραηλινό καθεστώς θα είναι οδυνηρή και αγωνιώδης, αναγκάζοντάς το να μετανοήσει, το καθεστώς δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την απάντηση. Το Ιράν θεωρεί ιερό καθήκον του να εκδικηθεί το αίμα του μάρτυρα Ισμαήλ Χανίγια». Ο Ανώτατος Ηγέτης Χαμενεΐ δήλωσε ότι η εκδίκηση για την δολοφονία του Χανίγια «είναι καθήκον της Τεχεράνης».
Η ύπαρξη του Νετανιάχου, πιθανώς και η ελευθερία του, εξαρτάται από το αν το Ισραήλ συνεχίζει να διεξάγει πόλεμο. Αυτό του επιτρέπει να περάσει άλλο ένα χρόνο ως πρωθυπουργός αντί ως κρατούμενος φυλακής. Επιπλέον, επιβάλλεται μια ιρανική απάντηση που είναι πολύ πιθανό να μην είναι πλέον συμβολική, όπως στα τελευταία αντίποινα για την αεροπορική επιδρομή σε διπλωματικό κτίριο στην Δαμασκό, όπου σκοτώθηκαν 16 Ιρανοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του Διοικητή της Δύναμης Κούντς, ταξίαρχου Μοχάμεντ Ρεζά Ζαχεντί, του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης. Ο Νετανιάχου παίρνει λοιπόν τον πόλεμο που θέλει, μέσω του οποίου αναμένει μια δραστική αποδυνάμωση των απείθαρχων γειτονικών χωρών μέσω της εισόδου των ΗΠΑ στην σύρραξη. Και, φυσικά, είναι ένα ακόμη βήμα στο δρόμο προς ένα Μεγάλο Ισραήλ.
Εάν κάποιος δεν σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο για να απομακρύνει τον Νετανιάχου από την εξουσία, θα υπάρξει άλλο ένα λουτρό αίματος στην Μέση Ανατολή, με απρόβλεπτες ακόμη συνέπειες, πιθανώς μέχρι της «αμοιβαίας εξασφαλισμένης καταστροφής», ίσως σε ένα πραγματικό αυτή την φορά Ολοκαύτωμα.
του Γεωργίου Λιναρδή
