ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΗΣ;

cardinal-buoys

Ο φόβος του κινδύνου από την Ρωσία δεν μπορεί ούτε να εξηγηθεί ούτε να δικαιολογηθεί με ιστορικά γεγονότα και εμπειρίες από το παρελθόν. Ποτέ στην ευρωπαϊκή ιστορία η Ρωσία δεν εισέβαλε σε εκείνα τα δυτικά κράτη που βλέπουν τους εαυτούς τους να απειλούνται σήμερα από αυτήν. Οι εισβολές της Ρωσίας στην Δύση ήταν πάντα αντιδράσεις στην εισβολή των δυτικών κρατών. Δεν υπήρξε ποτέ ρωσική πρωτοβουλία για την κατάκτηση δυτικών εδαφών, το πολύ να συμμετείχε στις επιδρομές άλλων κρατών, όπως οι διαμελισμοί της Πολωνίας, στους οποίους η Πρωσία και η Αυστρία ήταν κινητήριες δυνάμεις, ή  το Σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν για την διχοτόμησή της.

Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι είναι τα πιο γνωστά παραδείγματα εισβολών από την Δύση. Λιγότερο γνωστή είναι η συμμετοχή των δυτικών χωρών στην απόπειρα καταστολής της Ρωσικής Επανάστασης του 1917-1918. Μετά την παραίτηση του τσάρου, ο γερμανικός στρατός είχε αδράξει την ευκαιρία και συνέχισε την προέλασή του στην Ρωσία. Μετά την Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ του 1918 μεταξύ της Μπολσεβικικής Ρωσίας και των Κεντρικών Δυνάμεων  του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μεγάλα τμήματα της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και των χωρών της Βαλτικής προσαρτήθηκαν στην Γερμανία. Ακόμη και η Πολωνία, η οποία είχε γίνει ανεξάρτητη μέσω της Ρωσικής Επανάστασης, διεξήγαγε πόλεμο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης το 1920/1921 προκειμένου να προσαρτήσει περαιτέρω εδάφη. Το 1918, εκστρατευτικοί στρατοί της Αντάντ αποτελούμενοι από γαλλικά, βρετανικά και αμερικανικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στην ανατολική Ρωσία (Βλαδιβοστόκ) για να υποστηρίξουν τους αντεπαναστάτες Λευκούς Φρουρούς στον αγώνα κατά των Μπολσεβίκων. Το 1919, γαλλικά και ελληνικά στρατεύματα κατέλαβαν την Κριμαία και την Οδησσό. Στην ανατολική Ρωσία εισέβαλαν 70.000 Ιάπωνες και κατέλαβαν το Βλαδιβοστόκ, ιδρύοντας την δική τους δημοκρατία.

Θυμίζουμε εν παρενθέσει ότι η ελληνική συμμετοχή στην εκστρατεία το 1919 προκάλεσε την εχθρότητα των μπολσεβίκων τα κρίσιμα επόμενα έτη. Αυτό εξηγεί αργότερα την υπογραφή της Συνθήκης Φιλίας και Αδελφότητος μεταξύ ΕΣΣΔ και Τουρκίας (Λένιν- Κεμάλ Ατατούρκ) στις 16 Μαρτίου 1921 που ήταν καταλυτική για την εξέλιξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Η επιλογή του Βενιζέλου για την συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία της Κριμαίας και η αντίληψη των συμμάχων μας, πως ότι κι αν συμβεί μας έχουν δεδομένους, ήταν καταστροφική, όχι μόνο για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, αλλά και για τους Έλληνες της Κριμαίας και της νότιας Ρωσίας, που θεωρήθηκαν αμφίβολης νομιμοφροσύνης από τις σοβιετικές αρχές. Το αποτέλεσμα ήταν να αναγκασθούν να καταφύγουν στην Ελλάδα ή να εξοριστούν από τις σοβιετικές αρχές.

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην σοβιετική επικράτεια και για τέσσερα χρόνια μαινόταν ο πόλεμος με εκατομμύρια νεκρούς και από τις δυο πλευρές. Το επιγραμματικό των δυο Παγκόσμιων Πολέμων είναι ότι όλες οι χώρες που εισέβαλαν τότε στην Ρωσία και την Σοβιετική Ένωση είναι οι ίδιες που σήμερα αισθάνονται ότι απειλούνται. Δεν μετανιώνουν για τις εισβολές των στρατευμάτων τους στην Ρωσία ή την Σοβιετική Ένωση, αλλά παρουσιάζονται ξεδιάντροπα ως θύματα εισβολής που δεν τους έχει συμβεί ακόμα. Είναι δυνητικά θύματα πιθανών δεινών που εφευρίσκουν οι ίδιοι, αλλά σε αντίθεση με την Ρωσία, δεν έχουν βιώσει πραγματικά μέχρι στιγμής. Είναι αυτά τα πιθανά δεινά μια προσπάθεια να σβηστεί η υποσυνείδητα αισθανόμενη ενοχή; Ή είναι απλώς αδιαφορία για τα δεινά που οι ηγέτες των δυτικών χωρών έχουν προκαλέσει στους λαούς σε όλο τον κόσμο κατά την διάρκεια των αιώνων; Θέλουν να κάνουν τους ανθρώπους να ξεχάσουν όλα αυτά τα δεινά απεικονίζοντας σήμερα τον εαυτό τους ως απειλούμενο;

Μάλλον αυτό συμβαίνει, δεδομένης της παρακμής της ικανότητας αναλυτικής σκέψης στην Δύση, καθώς μεγάλα τμήματα των δυτικών ηγετών δεν γνωρίζουν πλέον όλα αυτά τα γεγονότα από την δική τους ιστορία. Δεν πρέπει επίσης να υποτιμάται η γενική αποχαύνωση έως τα υψηλότερα επίπεδα διοίκησης. Είναι τρομακτικό πόσοι άνθρωποι στην Δύση δεν γνωρίζουν όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα ή δεν θέλουν να τα παραδεχτούν ένεκα πολιτικής πεποίθησης ή άγνοιας. Δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ακόμη και ένα μεγάλο μέρος των δυτικών ηγετών είναι προφανώς βαθιά πεπεισμένοι ότι η Ρωσία έχει φέρει τον πόλεμο πίσω στην Ευρώπη. Αυτό ακούγεται ξανά και ξανά σε πολιτικές απόψεις και δηλώσεις. Πολλοί από αυτούς τους ηγέτες δεν γνωρίζουν πλέον ότι η επιδρομή του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ουσιαστικά το καθοριστικό γεγονός που εισήγαγε στην Ευρώπη ξανά τον πόλεμο για πρώτη φορά από το 1945.

Πρόκειται για γεγονότα που οι δυτικοί ηγέτες έχουν ξεχάσει, ίσως τα έχουν καταπιέσει, ίσως οι νεότεροι ποτέ δεν τα γνώρισαν. Επιπλέον, με τα χρόνια έχουν πείσει με επιτυχία τον εαυτό τους ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των δικών τους ενεργειών τότε και εκείνων της Ρωσίας σήμερα. Το κοινό των συστημικών ραδιοτηλεοπτικών φορέων είναι ικανοποιημένο με όλα αυτά. Πολλοί αισθάνονται politically correct λόγω της ανωτερότητας των δικών τους αξιών, τις οποίες προσποιούνται ότι υποστηρίζουν, χωρίς να γνωρίζουν τα ιστορικά γεγονότα. Οι δυτικοί ηγέτες αποποιούνται του γεγονότος ότι ήταν οι ίδιοι που κινήθηκαν πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Έχουν ξεχάσει ή καταστείλει το γεγονός ότι ήταν αυτοί που αθέτησαν τις υποσχέσεις προς την Ρωσία να μην επεκτείνουν το ΝΑΤΟ προς τα σύνορα της Ρωσίας. Μετά από πολλές προειδοποιήσεις, η Ρωσία αντέδρασε σε αυτό, και η πολιτική Δύση έμεινε εμβρόντητη.

Οι δυτικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης από τα μέσα ενημέρωσης, την γεωπολιτική επιστήμη και την πολιτική πιστεύουν τα δικά τους σενάρια τρόμου ότι μετά από μια ήττα της Ουκρανίας, η Ρωσία δεν θα είναι ικανοποιημένη με αυτή την νίκη. Είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι η Μόσχα θα συνεχίσει να επεκτείνεται προς τα δυτικά. Αυτό είναι εν μέρει προπαγάνδα, αλλά στον πυρήνα του αντιστοιχεί στην δική τους σκέψη, και αυτή η σκέψη είναι ο πυρήνας του φόβου τους. Φοβούνται ότι η Ρωσία θα μπορούσε να ενεργήσει ακριβώς όπως θα ενεργούσε η Δύση αν ήταν στην θέση της Ρωσίας. Αντιστοιχεί στη δική τους σκέψη να μην τα παρατάνε όταν ένας αντίπαλος φαίνεται αδύναμος και θα μπορούσε κανείς να είναι σίγουρος ότι δεν θα ήταν σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στην ανωτερότητά τους. Αυτό συνέβη στην Γιουγκοσλαβία, όπου δεν επαναπαύθηκαν έως ότου να διαμελιστεί η χώρα. Αυτό συνέβη και με τις επιτυχημένες έγχρωμες επαναστάσεις στον μετασοβιετικό χώρο. Όσο πιο επιτυχημένη ήταν αυτή η προσέγγιση, τόσο πιο συχνά χρησιμοποιήθηκε. Ο χρόνος και οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές και γιατί να μην χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία προς όφελός τους;

Αν ήταν στην θέση της Ρωσίας, έτσι θα ενεργούσαν, γιατί έτσι το έκαναν πάντα οι ίδιοι. Προώθησαν τις επεκτάσεις του ΝΑΤΟ προς ανατολάς όταν ήταν σίγουροι ότι η Ρωσία ήταν πολύ αδύναμη για να αντιμετωπίσει αυτή την προέλαση. Εξακολουθούσαν να την θεωρούν αδύναμη και υπερεκτίμησαν την δική τους δύναμη όταν άρχισαν να εξοπλίζουν την Ουκρανία. Παρά τις ήττες στο Αφγανιστάν και τον αραβικό κόσμο, τις οποίες γρήγορα αγνόησαν, ήταν ακόμα σταθερά πεπεισμένοι στην αρχή του πολέμου στην Ουκρανία ότι θα μπορούσαν να διαλύσουν την Ρωσία όπως έκαναν με την Γιουγκοσλαβία.

Καθώς η Ουκρανία αποδυναμώνεται και διαλύεται, οι φόβοι και οι προειδοποιήσεις σχετικά με την ρωσική απειλή αυξάνονται. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν κουράζονται να τρομάζουν καθημερινά τον πληθυσμό της Ευρώπης για την ρωσική απειλή. Κυριολεκτικά ξεχειλίζουν στην δημιουργία σεναρίων ρωσικής εισβολής. Αναζητούνται τρόποι για την αύξηση της αμυντικής ικανότητας των ενόπλων δυνάμεων της Δύσης και της αμυντικής ετοιμότητας του πληθυσμού (στην Γερμανία κατασκευάζουν πυρηνικά καταφύγια). Οι δημόσιες συζητήσεις και οι εκκλήσεις να είναι όλοι έτοιμοι για πόλεμο ενισχύουν την εντύπωση του υψηλότερου κινδύνου.

Η ακέφαλη Δύση οδηγούμενη από την αλαζονεία από την μία πλευρά και την αυτο-εξαπάτηση από την άλλη, δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να κατανοήσει τις αρχές της ρωσικής δράσης. Αλλά φαίνεται να έχει ακόμη λιγότερη επίγνωση του τι πραγματικά την οδηγεί και ποιους πολιτικούς στόχους επιδιώκει. Τι ακριβώς θέλει να επιτύχει σε αυτή την σύγκρουση με την Ρωσία ή ακόμα και με την Κίνα ή ακόμα και με τις δύο; Οι ηγέτες της πολιτικής Δύσης, μαριονέτες της Ουάσιγκτον, βλέπουν τους εαυτούς τους ως θύματα, που απειλούνται από όλες τις πλευρές. Η Κίνα «καταστρέφει» την δυτική οικονομία  με την πλεονάζουσα παραγωγική της ικανότητα. “Η Ρωσία θέλει να εισβάλει και να συντρίψει την δυτική «δημοκρατία». Οι ακροδεξιοί «απειλούν» την κοινωνική συνοχή και όλα αυτά εν μέσω «κλιματικής αλλαγής»”. Οι πληθυσμοί στην Δύση βρίσκονται σε πανικό και έχουν μείνει χωρίς προσανατολισμό.

Οι δυτικοί ηγέτες δημιουργούν φόβους επειδή φοβούνται οι ίδιοι. Οι ίδιοι πιστεύουν στους κινδύνους με τους οποίους εκφοβίζουν τους πολίτες. Είναι οι δικοί τους φόβοι που διαδίδουν στα μέσα ενημέρωσης και τις δηλώσεις τους σχετικά με την κατάσταση στον κόσμο. Είναι η διεθνής πλουτοκρατία που φοβάται  για την ευημερία της. Αυτός είναι ο πυρήνας του φόβου τους. Ρώσοι, Κινέζοι, όλοι εκτός της αυτοαποκαλούμενης Δύσης κατηγορούνται ότι απειλούν την ευημερία που έχουν αποκτήσει οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι με τα άνομα συμφέροντα και τις απαιτήσεις τους. Η ελευθερία, η δημοκρατία, η δυτική στάση απέναντι στην ζωή και όλες οι άλλες ωραίες «αξίες» είναι απλώς άλλες λέξεις για τα συμφέροντα της παγκόσμιας ελίτ.

Η πολιτική Δύση και οι ελίτ της δεν έχουν κανένα σχέδιο, ακόμα κι αν κάποιοι δεν κουράζονται ποτέ να υποψιάζονται ότι υπάρχει ένα πίσω από όλο αυτό το χάος. Προσποιούνται ότι γνωρίζουν, ή προσποιούνται ότι είναι μυστηριώδεις, ή επιδίδονται σε ζοφερούς υπαινιγμούς. Οι ηγέτες στην Δύση οδηγούνται άσκοπα από τις εσωτερικές αντιφάσεις των κοινωνιών τους. Ποιο λογικό σχέδιο υποτίθεται ότι κρύβεται πίσω από την ταυτόχρονη αντιμετώπιση της Ρωσίας και της Κίνας, αφού αναγκάστηκαν να το βάλλουν στα πόδια από έναν στρατό ξυπόλητων Αφγανών ανταρτών; Ποιος πιστεύει σοβαρά ότι άνθρωποι όπως ο Scholz, η Baerbock, ο Macron, ο Biden, η von der Leyen ή τσιράκια όπως Μητσοτάκης και όπως αλλιώς αποκαλούν τα ανδρείκελα της Ουάσιγκτον, έχουν μια ρεαλιστική και σε βάθος εικόνα των εξελίξεων στον κόσμο;

Η Ρωσία έχει μια στρατηγική για τους πολεμικούς και πολιτικούς στόχους της στον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά στο πλαίσιο των χωρών BRICS και SCO. Η Κίνα έχει επίσης στρατηγική για την οικονομική και πολιτική της ανάπτυξη, κάτι που είναι αναγνωρίσιμο στις ήρεμες ενέργειες και την ήρεμη προσέγγισή της.

Το γεγονός ότι η πολιτική Δύση δεν τα έχει όλα αυτά είναι ακριβώς αυτό που την κάνει να αισθάνεται απειλή από τον κίνδυνο εξ Ανατολής.

του Γεωργίου Λιναρδή

tweet
fb-share-icon
Insta
Tiktok