Αυτή την εβδομάδα συνέρχεται στην Ουάσιγκτον η επετειακή Σύνοδος Κορυφής του  ΝΑΤΟ, 75 χρόνια μετά την ίδρυσή του. Είναι η πρώτη φορά που η Σύνοδος Κορυφής θα διεξαχθεί με 32 συμμάχους, μετά την ολοκλήρωση της διεύρυνσης της Συμμαχίας και της προσχώρησης της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Στην ατζέντα της Συνόδου θα βρεθούν η ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της Συμμαχίας και η μεγαλύτερη συνεισφορά από ευρωπαϊκά κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ για την υλοποίηση των προβλεπόμενων στην δέσμευση για τις αμυντικές επενδύσεις, η επιβεβαίωση της στήριξης της  Ουκρανίας, καθώς και η συνεργασία του ΝΑΤΟ με εταίρους όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και  τους Indo-Pacific Four (Αυστραλία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Νότια Κορέα).

Από την ίδρυσή του το 1949, το ΝΑΤΟ ακολούθησε μια βίαιη επεμβατική πολιτική, αν και προπαγανδιζόταν ως «αμυντική συμμαχία». Οι ΗΠΑ, η Γαλλία και άλλες ιμπεριαλιστικές-αποικιοκρατικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ διεξήγαγαν βάρβαρους πολέμους στην Ινδοκίνα, την Κορέα, την Αλγερία και αλλού. Το ΝΑΤΟ υποστήριξε πραξικοπήματα στην Ελλάδα και την Τουρκία και εναντίον μη αρεστών κυβερνήσεων σε όλη την Αφρική και την Λατινική Αμερική για να περιορίσει την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Ψυχρός Πόλεμος με την Σοβιετική Ένωση τέλειωσε το 1991 και το ΝΑΤΟ, το οποίο πάντα δικαιολογούσε την ύπαρξή του με τον κίνδυνο που έθετε η Σοβιετική Ένωση, δεν διαλύθηκε.

Με την Ρωσία αποδυναμωμένη, το ΝΑΤΟ άρχισε να εμπλέκεται πιο άμεσα σε ένοπλες επιθέσεις, ξεκινώντας με τους πολέμους στα Βαλκάνια και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κομμάτι-κομμάτι στην δεκαετία του 1990. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, τα μέλη της Συμμαχίας εντάχθηκαν στον πόλεμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και ανέπτυξαν στρατεύματα στο Ιράκ. Αργότερα, τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ συμμετείχαν στον βομβαρδισμό της Λιβύης και βοήθησαν να φυτρώσει στην χώρα ο εμφύλιος πόλεμος.

Παρά το γεγονός ότι η Συμμαχία άπλωσε τα πλοκάμια της προς νέους στόχους, η προσοχή δεν απομακρύνθηκε ποτέ από την αντιπαράθεση με την Ρωσία. Από το 2002, το ΝΑΤΟ προσέγγισε ανοιχτά την Ουκρανία για να την εντάξει στην συμμαχία του κατά της Μόσχας. Αν και απορρίφθηκε από τον πρώην πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, το αμερικανο-νατοϊκό πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο έφερε στην εξουσία μια κυβέρνηση ανδρεικέλων πρόθυμη να προσδεθεί στην Ουάσιγκτον. Τα όπλα που προμήθευσε το ΝΑΤΟ τροφοδότησαν την εκστρατεία του Κιέβου εναντίον των ρωσόφωνων  επαρχιών στα ανατολικά, πάντα με στόχο να οδηγήσει την χώρα μακριά από την συνεργασία με την Ρωσία και να ανοίξει ένα μονοπάτι για ενδεχόμενη ένταξη στο ΝΑΤΟ. Αυτή η απειλή, οι βαρβαρότητες και οι δολοφονίες εναντίον των ρωσόφωνων έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πυροδότηση του πολέμου που ξέσπασε μετά την ρωσική στρατιωτική επιχείρηση του 2022.

Η Ουκρανία, το Αφγανιστάν, η Μέση Ανατολή, η Βόρεια Αφρική, κανένα από αυτά δεν έχει αποδειχθεί αρκετό για εκείνους που ηγούνται του ΝΑΤΟ. Τα τελευταία χρόνια, έχουν επίσης στρέψει το βλέμμα τους στον Ειρηνικό, με τον γενικό γραμματέα της Συμμαχίας να δηλώνει πρόσφατα ότι η Κίνα αποτελεί «απειλή για την ασφάλεια και την δημοκρατία». Επί δεκαετίες είναι το ίδιο παλιό παιχνίδι. Όπως συμβαίνει από τότε που ιδρύθηκε η Συμμαχία, πίσω από όλα αυτά βρίσκεται η αποφασιστικότητα να προστατευθούν τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και του παγκόσμιου ελίτ-καπιταλισμού, με τον αντικομμουνισμό παλαιότερα και σήμερα με την απειλή της Ρωσίας ή της Κίνας ως βασικό ιδεολογικό πυλώνα όταν χρειάζεται.

Ας γίνουμε όμως πιο αναλυτικοί.

Το προφανές ερώτημα που προκύπτει από το «βιογραφικό» του ΝΑΤΟ είναι το εξής: Αν η Συμμαχία δημιουργήθηκε πράγματι ως αντίβαρο των δυτικών κρατών στην «σοβιετική απειλή», τότε γιατί δεν αυτοδιαλύθηκε μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας; Ποιος ήταν ο σκοπός της ύπαρξης του ΝΑΤΟ μετά το 1990, όταν το κομμουνιστικό στρατόπεδο έπαψε να υπάρχει; Η απάντηση είναι απλή: Το ΝΑΤΟ δεν ήταν ποτέ μια «αμυντική συμμαχία» όπως βαυκαλίζεται, αλλά ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός με στόχο την διασφάλιση και επέκταση των συμφερόντων του ελιτίστικου βαθέος κράτους των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο.

Η διάλυσητης Σοβιετικής Ένωσης στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έδωσε το«πράσινο φως» για τον νέο,πιο επιθετικό ρόλο του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους, προχώρησαν σε μια νέα φάση επεμβάσεων και πολέμων, κάτι που εκφράστηκε στην περίφημη «Νέα Παγκόσμια Τάξη»που διακήρυξε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, ο νεότερος. Αυτή η «νέα τάξη» αντανακλούσε ουσιαστικά την κοινή στρατηγική των ελίτ των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης να δρέψουν τους καρπούς της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, να επεκτείνουντην κυριαρχία τουςσε νέες περιοχές, να βρουν νέους φυσικούς πόρους για εκμετάλλευση.

Η αιματοβαμμένη ιστορία του ΝΑΤΟ δεν σημαδεύεται μόνο από ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου, ο οποίος υποτίθεται ότι βασίζεται μεταξύ άλλων στα ιδανικά της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας», φέρει σημαντική ευθύνη για  την υποστήριξη και την επιβολή αυταρχικών καθεστώτων ή της αναγκαστικής αλλαγής καθεστώτων σε μια σειρά κρατών. Μερικές από τις περιπτώσεις περιλαμβάνουν: Κονγκό (1960-65),Δομινικανή Δημοκρατία (1961), Βραζιλία (1964), Ινδονησία (1965-66  ), Χιλή (1973), Αγκόλα(1975-91), Ανατολικό Τιμόρ (1975-1999),Αργεντινή(1976), Τσαντ (1981), Νικαράγουα (1981-90), Γρενάδα(1983), Παναμάς(1989-94) και πολλές άλλες χώρες.

Στην 50ή επέτειο του ΝΑΤΟ, η Σύνοδος Κορυφής της Ουάσιγκτον που πραγματοποιήθηκε στο αποκορύφωμα του εγκληματικού βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας, επικύρωσε μια αναθεωρημένη έκδοση της «Στρατηγικής Αντίληψης» της Συμμαχίας. Η τότε Σύνοδος Κορυφής της Ουάσιγκτον βασίστηκε «στα διδάγματα που αντλήθηκαν από την διαχείριση σύνθετων κρίσεων, όπως αυτές στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη και πιο πρόσφατα στο Κοσσυφοπέδιο. Θα αντικατοπτρίζει την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει στην ανάπτυξη εξαιρετικά πολύπλοκων μοντέλων επικοινωνίας, μια συνεργασία με κυριολεκτικά όλες τις χώρες που βρίσκονται στην ευρωατλαντική περιοχή που εκτείνεται από το Βανκούβερ έως το Βλαδιβοστόκ». Στην πραγματικότητα, η νέα Στρατηγική Αντίληψη επέκτεινε την δραστηριότητα του ΝΑΤΟ πολύ πέρα από την «ασφάλεια της Ευρώπης», μετατρέποντας την Συμμαχία σε παγκόσμιο σερίφη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Την άνοιξη του 1999, το ΝΑΤΟ διέπραξε την τελευταία σφαγή του 20ου αιώνα, την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 2.000 άμαχοι. Δύο χρόνια αργότερα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις της11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ παρείχαν το απαραίτητο πρόσχημα («πόλεμος κατά της τρομοκρατίας») για την ιμπεριαλιστική επίθεση στοΑφγανιστάν, έναν πόλεμο που διήρκεσε 20 χρόνια και οδήγησε σε χιλιάδες νεκρούς πολίτες, εκατομμύρια εκτοπισμένους και την καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας. Μετά από δύο δεκαετίες καταστροφικής στρατιωτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν ανακατέλαβαν την Καμπούλ το 2021, με τις δυνάμεις των ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να τρέπονται σε φυγή όπως στην Σαϊγκόν το 1975. Μια άλλη χώρα που βίωσε της ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα της Συμμαχίας ήταν το Ιράκ το 2003 και η Λιβύη το 2011, πόλεμοι που είχαν ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους, αγνοούμενους και τραυματίες πολίτες, καθώς και εμφυλίους πολέμους στις δυο αυτές χώρες.

Το ΝΑΤΟ φέρει επίσης τεράστια ευθύνη για την αιματοχυσία που λαμβάνει χώρα στην Μέση Ανατολή, κυρίως υποστηρίζοντας από το 2011 στην Συρία τους τρομοκράτες του ISIS και ενθαρρύνοντας την σφαγή της ισραηλινής κυβέρνησης στην Γάζα, που μέχρι στιγμής έχει οδηγήσει σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς Παλαιστίνιους από τον Οκτώβριο του 2023. Η εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί για τους λαούς της περιοχής είναι αποτέλεσμα των μακροπρόθεσμων στόχων για την «Νέα Μέση Ανατολή», που σχεδιάζουν εδώ και χρόνια οι ευρωατλαντικές δυνάμεις υπό την ηγεσία του βαθέος κράτους των ΗΠΑ.

Σήμερα,75 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, όλο και περισσότεροι άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο καταλαβαίνουν ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι μια δύναμη που παράγει «ειρήνη και δημοκρατία»,αλλά ο ένοπλος βραχίονας του αμερικανοσιωνιστικού ελίτ-καπιταλισμού. Το ΝΑΤΟ είναι η πιο εγκληματική, η πιο βάρβαρη ιμπεριαλιστική συμμαχία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με δεκάδες αιματηρές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και την Βόρεια Αφρική. Το ΝΑΤΟ με την καθοδήγηση των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και με την συνενοχή της ΕΕ, ήταν και παραμένει ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός για την παγκόσμια ειρήνη. Η αντίσταση στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι πιο επίκαιρη και αναγκαία από ποτέ.