Εάν κάτι είναι σίγουρο για την Ursula von der Leyen είναι ότι νοιώθει πιο πολύ σπίτι της στο Βέλγιο παρά στην Γερμανία. Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1958, πέρασε εκεί τα παιδικά της χρόνια, μια που ο πατέρας της, Ernst Albrecht ήταν ένας από τους πρώτους υπαλλήλους της Ε.Ε. Η οικογένεια του, ανήκε στην υψηλή μπουρζουαζία του Αμβούργου, και ήταν ισχυρός εμπορικός οίκος εμπορευόμενος βαμβάκι. Υπήρξαν από τους βασικούς ιδρυτές της τάξης των ιδιοκτητών φυτειών βαμβακιού στο Τσάρλεστον των ΗΠΑ (και προφανώς ιδιοκτήτες σκλάβων).
Η Ursula von der Leyen πήγε στην Γερμανία αργότερα, όταν ο πατέρας της ασχολήθηκε με τα εκεί πολιτικά πράγματα. Σπούδασε αρχικά στο Λονδίνο και αποφοίτησε από το London School of Economics, αυτό το «περίφημο» πανεπιστήμιο που έχει βγάλει φοιτητές με τις μεγαλύτερες αποτυχίες στα οικονομικά… Κατόπιν σπούδασε στην Hannover Medical School ως γυναικολόγος. Αφού παντρεύτηκε τον Heiko von der Leyen, απόγονο μιας πολύ πλούσιας οικογένειας που εμπορευόταν μετάξι και πήρε αριστοκρατικό τίτλο από τον Ναπολέοντα, έζησε πάλι στις Βρυξέλλες. Μετά από μετανάστευση τεσσάρων ετών στις ΗΠΑ, παραδόξως την έπιασε η καούρα για τα πολιτικά πράγματα της Γερμανίας και αφού επέστρεψε, άρχισε την πολιτική της καριέρα. Μια καριέρα που το 2019 την έφερε στην θέση της Προέδρου της Κομισιόν.
Η θητεία της που έληξε πριν λίγο, σημαδεύτηκε απο τον COVID-19 και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Από μιαν ύποπτη κι απάνθρωπη υγειονομική κρίση, από μιαν αναίτια ενεργειακή κρίση, από την επίσημη αναγόρευση της Ρωσσίας σε ευρωπαϊκό εχθρό, από την οικονομική βύθιση του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, απο μιαν λαθρομεταναστευτική πολιτική πραγματική νάρκη για το ευρωπαικό δημογραφικό, και από ηλεκτροσόκ ηθικής διαλύσεως για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Είναι πιθανότατα τα σκοτεινότερα χρόνια από ιδρύσεως της Ε.Ε.
Η Ursula von der Leyen, διαχειρίστηκε αυτές τις κρίσεις, σαν αφοσιωμένος υπάλληλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν βγήκαν από το στόμα της ποτέ, δικά της λόγια. Ότι δήλωσε, κι ότι έκανε, εξυπηρετούσε πρωταρχικά τα συμφέροντα των ΗΠΑ, τις επιταγές της διεθνούς οικονομικής elite και τριτευόντως τα καθήκοντά της απέναντι στους Ευρωπαίους πολίτες. Τόσο έντονα έχει καταγραφεί η δυσαρέσκεια των πολιτών, που της έχουν “κολλήσει” το παρατσούκλι “von der Liar” δηλαδή Φον Ψεύτρα…
Η θητεία της ομολογουμένως, πέρασε πολλές δυσκολίες στις οποίες σε πρώτη ανάγνωση, η Ursula πολιτικά άντεξε. Φαίνεται όμως ότι η βαθμολογία της δεν ήταν πολύ ικανοποιητική στα τεφτέρια των προιστάμενων της, αφού αντί να την προωθήσουν στην θέση του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ που η ίδια επιθυμούσε, την κράτησαν στάσιμη στην σημερινή της θέση, δίνοντάς της έτσι, την ευκαιρία να περάσει άλλη μια θητεία ως Πρόεδρος της Κομισιόν. Τίποτε καλό δεν αναμένει η Ε.Ε. από την δεύτερη φορά μιας Προέδρου χωρίς πολιτικό αποτύπωμα, μιας Προέδρου μαριονέτας. Μιας δυσοίωνης βασίλισσας των Μπαστουνιών…
Κάπως έτσι, βρισκόμαστε στα 2024 και την Ευρώπη της «δημοκρατίας και της προόδου» δεν την κυβερνούν άνθρωποι με λαϊκό έρεισμα, εκπροσωπώντας την θέληση των λαών, αλλά απόγονοι μιας οικονομικής elite χτισμένης στην αποικιοκρατία και στα σαλόνια της οικονομικής «nobilite’» των περασμένων αιώνων. Και περιέργως, απόγονοι τέτοιων οικονομικών δυναστειών, αποκτούν πολιτική συνείδηση, μετά από διαμονή στις ΗΠΑ…
Τελικά πόσο έχει προοδεύσει το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης; Μήπως ακόμη καθορίζεται από δυναστείες του χρήματος και των ειδικών γνωριμιών, όπως για τόσα χρόνια στο παρελθόν;
Μήπως απλά μας κοροϊδεύουν αλλάζοντας τίτλους όπως π.χ. «βασιλεύς» με «πρόεδρος» και «ελέω θεού» με «κοινοβουλευτική δημοκρατία» ;
Μήπως η ευκολία με την οποία καταπίνουμε τα χονδροειδή ψέματά τους, μας καθιστά άξιους της τύχης μας;
Αχιλλέας Ξανθάκης