Οι ΗΠΑ και οι χώρες του ΝΑΤΟ ενέκριναν την εκτόξευση αμερικανικών και ευρωπαϊκών πυραύλων στο έδαφος της Ρωσίας από το φαύλο ουκρανικό καθεστώς, ενώ η Γαλλία ανακοίνωσε την ανάπτυξη «στρατιωτικών εκπαιδευτών» στην Ουκρανία το αμέσως επόμενο διάστημα. Αυτές οι εξελίξεις υπογραμμίζουν και καθιστούν σαφές ότι η ηγεσία του αμερικανο-νατοϊκού συμπλέγματος κλιμακώνει γρήγορα τον πόλεμο με την Ρωσία, ένα κράτος πυρηνικά εξοπλισμένο. Η Ουκρανία πνέει τα λοίσθια στην πρώτη γραμμή του πολεμικού μετώπου και οι δυτικοί εταίροι της προσπαθούν να την βοηθήσουν πριν καταρρεύσει. Συγκεκριμένα προ ολίγων ημερών οι υπουργοί Άμυνας της ΕΕ συζήτησαν στην Σόφια τον βομβαρδισμό ρωσικών πόλεων με ευρωπαϊκά όπλα.
Άλλα θέματα που συζητήθηκαν στην συνάντηση περιλάμβαναν την τυποποίηση των βλημάτων και των όπλων που κατασκευάζονται σε ευρωπαϊκές χώρες, την δημιουργία μιας δύναμης ταχείας αντίδρασης ικανής να ενεργεί γρήγορα οπουδήποτε στην Ευρώπη όπου συμβαίνει μια «κρίση» και την ανάπτυξη του PESCO (Permanent Structure Cooperation), ενός προγράμματος στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Ο στόχος όλων αυτών των μηχανισμών είναι προφανώς η Ρωσία, αν και προκαλούν τον γέλωτα κάποιοι στρατοί ευρωπαϊκών χωρών, με το τρελό κόστος των βλημάτων πυροβολικού τους, με την θηλυπρεπή φύση του στρατού τους και με την παντελή έλλειψη πολεμικής τους εμπειρίας.
Παρεμπιπτόντως «βλήματα πυροβολικού»: Κάθε μέρα, η ρωσική πολεμική βιομηχανία παράγει 12.320 βλήματα πυροβολικού, καθένα από τα οποία κοστίζει περίπου 1.000 δολάρια ex-factory. Αυτό σημαίνει ότι παράγονται 375.000 βλήματα πυροβολικού κάθε μήνα, 4,5 εκατομμύρια βλήματα ετησίως. Αυτός ο ρυθμός παραγωγής είναι σημαντικά υψηλότερος από τα 1,3 εκατομμύρια βλήματα που προορίζονται να παραχθούν το 2024 από τις ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές χώρες μαζί, που είναι μόλις το ένα τρίτο της παραγωγής της Ρωσίας. Ούτως, στο παράδειγμα της προμήθειας βλημάτων πυροβολικού από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, η αντιμετώπιση της ρωσικής απειλής από το Κίεβο δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική, καθώς για κάθε οβίδα που εκτοξεύουν οι ουκρανικές δυνάμεις οι Ρώσοι απαντούν με πέντε. Όσον δε αφορά το μέσο κόστος παρόμοιων βλημάτων στις ΗΠΑ και Ευρώπη, αυτό κυμαίνεται από 4.000-5.000 δολάρια ex-factory, ήτοι περίπου πέντε φορές πάνω από το κόστος της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας.
Παρ’ όλα αυτά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που επενδύονται/σπαταλώνται στην αμερικανική και ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία γίνονται αισθητά. Το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα στην Ευρώπη κερδίζει σιγά-σιγά δυναμική. Η δύναμη των στρατευμάτων πρόκειται επίσης να αυξηθεί. Ασκήσεις διεξάγονται συνεχώς και υπό συνθήκες όσο το δυνατόν πιο κοντά στο πολεμικό μέτωπο. Όλα δείχνουν ότι η Ευρώπη χτίζει αργά και συστηματικά τον δικό της στρατό, υπολογίζοντας να είναι ένας από τους μεγαλύτερους, πλουσιότερους στρατούς στον κόσμο. Η υπεράσπιση του Χάρκοβο ή της Οδησσού με μια τόσο μεγάλη στρατιωτική μηχανή θα ήταν ανόητη σπάταλη και εκτός χρονικών περιθωρίων. Ένας τόσο μεγάλος στρατός δημιουργείται για να επιτεθεί στην Ρωσία, όμως η δημιουργία ενός τέτοιου Λεβιάθαν απαιτεί χρόνο. Είναι ακριβός ο χρόνος που αγοράζουν με την ζωή τους οι Ουκρανοί στο μέτωπο. Όταν εξαντληθούν, θα αντικατασταθούν από τον ενωμένο στρατό της Ευρώπης με τα τυποποιημένα όπλα του.
Όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση ήταν και είναι ένας πόλεμος δια αντιπροσώπων μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ, στον οποίο οι Ευρωπαίοι ενεργούν ως σχετικά απρόθυμοι και δειλοί υποστηρικτές της Ουάσιγκτον. Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν τα δικά τους συμφέροντα. Οι οικονομίες τους έχουν πληγεί στην ρίζα τους αρνούμενοι να συναλλάσσονται με την Ρωσία. Στραγγαλίστηκαν με τις δικές τους κυρώσεις και έχουν δώσει πακτωλούς χρημάτων στην Ουκρανία. Μπορούν να ανακτήσουν αυτό το κόστος μόνο εάν λάβουν το κύριο βραβείο που ονειρεύονται να έχουν στη διάθεσή τους, τους φυσικούς πόρους της Ρωσίας, αυτό ήταν το κύριο τρόπαιο μετά την «πορτοκαλί επανάσταση» της πλατείας Μαϊντάν από δυτικόφιλους πραξικοπηματίες. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να νικήσουν την Ρωσία στο πεδίο της μάχης, δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Ο πόλεμος είναι η μόνη τους ευκαιρία να ανακτήσουν αυτά που ξόδεψαν, διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν δεκαετίες φτώχειας και παρακμής.
Είναι απερίσκεπτο να θεωρούμε τις ευρωπαϊκές ελίτ ληθαργικές, ηλίθιες και ανίκανες. Πίσω από τις γελοίες φιγούρες του Σολτς, του Μακρόν, της φον ντερ Λάιεν, του Στόλτενμπεργκ υπάρχουν πάντα πολύ πλούσιοι και έμπειροι άνθρωποι, η παρασκηνιακή άρχουσα τάξη που έχει δείξει ξανά και ξανά στην παγκόσμια ιστορία ότι μπορεί να ψεύδεται έξοχα, να επιτίθεται ύπουλα και να διεξάγει μακροχρόνιους, επίμονους και βάναυσους πολέμους. Φυσικά, δεν είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ θα βοηθήσουν τους Ευρωπαίους. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δεν είναι αντίθετος στην έναρξη ενός πλήρους κλίμακας πολέμου κατά της Ρωσίας προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές των ΗΠΑ.
Από την πλευρά τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες βλέπουν ότι η Ουάσιγκτον τους έχει κλέψει τα πάντα και είναι έτοιμη να τους εγκαταλείψει και να στραφεί ανατολικά προς την Κίνα. Η μόνη ευκαιρία να πάρουν τα πάντα πίσω είναι να επιτεθούν στην Ρωσία. Επομένως, οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές είναι σημαντικοί παίκτες στην κλιμάκωση του πολέμου και ποντάρουν τα πάντα στον πόλεμο για να επιτύχουν τις παγκόσμιες φιλοδοξίες τους, καθοδηγούμενοι από την «παραληρηματική» πεποίθηση ότι η Μόσχα δεν θα ανταποδώσει αν δεχθεί επίθεση από δυτικά όπλα στο έδαφος της. Αυτός είναι ο τελευταίος σε μια σειρά καταστροφικών λανθασμένων υπολογισμών από τον Μπάιντεν, τον Σολτς, τον Μακρόν και τον Σούνακ από το ξέσπασμα του πολέμου. Πώς θα αντιδράσουν όλοι αυτοί όταν αποδειχθούν λάθος οι υπολογισμοί τους, δίνοντας στην Ρωσία την ευκαιρία να επιτεθεί στα κέντρα από τα οποία γίνονται επιθέσεις στο έδαφός της; Ο μόνος λόγος που ο Μακρόν, ο Σολτς δεν βλέπουν αυτή την λογική συνέπεια είναι πιθανώς λόγω της αλαζονείας τους, της διγλωσσίας τους και της αξιολύπητης υποταγής τους στον θείο Σαμ και στα συμφέροντα των πλουτοκρατών.
Ποια κέντρα του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να είναι για την Ρωσία νόμιμοι στόχοι; Η βάση Ramstein στην Γερμανία θα ήταν ένας κατάλληλος στόχος. Εκεί συναντώνται τακτικά οι επικεφαλής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να σχεδιάσουν την επόμενη φάση των παραδόσεων όπλων στην Ουκρανία. Επίσης το γαλλικό Υπουργείο Άμυνας στο Παρίσι; Την τελευταία εβδομάδα, ο Γάλλος υπουργός Άμυνας πραγματοποίησε συνομιλίες υψηλού επιπέδου με τους Ουκρανούς ομολόγους του για να δώσει το πράσινο φως για την αποστολή Γάλλων εκπαιδευτών για να βοηθήσουν στην εκτόξευση πυραύλων στο έδαφος της Ρωσίας. Ή η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη απ’ όπου προωθούνται όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία. Τι γίνεται με το Βερολίνο, το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες και την Μαδρίτη, όπου περαιτέρω σχέδια εκκολάφθηκαν αυτή την εβδομάδα για την παράδοση στρατιωτικού εξοπλισμού αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία για να συνεχιστεί ο πόλεμος δια αντιπροσώπων;
Εν κατακλείδι. Τα ίδια συμφέροντα που παρήγαγαν εκατομμύρια νεκρούς στα χαρακώματα των δυο παγκόσμιων πολέμων ωθούν σήμερα τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να διακινδυνεύσουν την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας σε μια πυρηνική σύγκρουση για χάρη των αμερικανο-νατοϊκών αρπακτικών και των παγκόσμιων φιλοδοξιών τους. Αυτά τα συμφέροντα θέλουν την υποταγή της Ρωσίας στο καθεστώς μιας ημιαποικίας προκειμένου να λεηλατηθούν οι φυσικοί πόροι της, την υποστήριξη για την «τελική λύση» του παλαιστινιακού ζητήματος από το Ισραήλ ως μέρος των προετοιμασιών για έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν και την προετοιμασία του εδάφους για πόλεμο με την Κίνα για τον έλεγχο της ευρασιατικής γης.
Οι νοήμονες Ευρωπαίοι πολίτες γνωρίζοντας όλα αυτά ανησυχούν όλο και περισσότερο για την διεστραμμένη λογική των ευρωπαίων ηγετών. Οι επερχόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπόσχονται να είναι μια αναμέτρηση μεταξύ δυνάμεων που οδηγούν την Ευρώπη σε ολοκαύτωμα και εθνοκεντρικών δυνάμεων που βάζουν πάνω απ’ όλα την πατρίδα τους και τα συμφέροντα του λαού τους έναντι των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Ο πληθυσμός της Ευρώπης όντας θυμωμένος και αηδιασμένος από την αδίστακτη πολεμοκαπηλεία των αμερικανο-ιμπεριαλιστών ελπίζουμε να τους τιμωρήσει.
του Γεωργίου Λιναρδή
