Ακούμε κάθε μέρα από δημοσιογράφους, αναλυτές και πολιτικούς ασήμαντες ειδήσεις και σχολιασμούς για ασήμαντα προβλήματα, τους ακούμε να ασχολούνται για ό, τι συμβαίνει, έχει συμβεί ή πρόκειται να συμβεί. Τους αρέσει να συζητούν τα ζητήματα, όπως το αν ο Ζελένσκι εξακολουθεί να είναι ο νόμιμος πρόεδρος της Ουκρανίας, λες και αυτό το γεγονός θα αλλάξει την μοίρα του, ή κάνουν εικασίες σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών που έχουν προγραμματιστεί τον Ιούνιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση και φοβούνται μήπως η «ακροδεξιά» κερδίσει πάρα πολύ μεγάλο μέρος των ψήφων. Κάποιοι ασχολούνται με τα αθλητικά παπούτσια που φοράει ο Μητσοτάκης ή ο Κασσελάκης στην προεκλογική τους εκστρατεία ή ποιος κατέχει τις αυθεντικές επιστολές του Ιησού και αν ο τυχάρπαστος Στίγκας και οι ηλίθιοι της παρέας του θα χάσουν τις βουλευτικές τους έδρες. Επιδίδονται στις ίδιες εικασίες σχετικά με το αποτέλεσμα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών που πρόκειται να πραγματοποιηθούν αργότερα φέτος, λες και το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα νουθετήσει την προκλητική Τουρκία.
Πολλά στοιχεία ασήμαντων πληροφοριών. Αλλά γιατί πρέπει να ακούμε όλες αυτές τις ασήμαντες ειδήσεις και αυτές τις ασήμαντες αναλύσεις κάθε μέρα; Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε το σύνολο, τις κυρίαρχες τάσεις, τα φαινόμενα ως τέτοια. Ποια είναι αυτά τα φαινόμενα; Ποιες είναι αυτές οι γενικές τάσεις; Ποια είναι η μεγάλη εικόνα;
Έχουμε έναν μεγάλο πόλεμο στο έδαφος που κάποτε ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, ένας πόλεμος που δημιουργεί τεκτονικά ρήγματα στο αμερικανο-νατοϊκό σύμπλεγμα. Έχουμε αρκετές αναταραχές στον Καύκασο (βλ. Γεωργία), δηλαδή στο έδαφος που κάποτε ανήκε στην Σοβιετική Ένωση. Είχαμε επιτυχημένα ή αποτυχημένα πραξικοπήματα στην Λευκορωσία, το Καζακστάν και αλλού, επίσης στα εδάφη που κάποτε ήταν τμήματα της Σοβιετικής Ένωσης. Γινόμαστε μάρτυρες αυξημένων εντάσεων μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, με συχνές στρατιωτικές ασκήσεις και όλο και πιο συχνές συζητήσεις για την χρήση πυρηνικών όπλων.
Αυτά είναι τα μεγάλα, σκληρά γεγονότα. Τι κάνουμε με αυτά;
Ας απαλλαγούμε λοιπόν από όλα τα ασήμαντα δεδομένα και τα άχρηστα σχόλια των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των αναλυτών ή των εμπειρογνωμόνων. Αντ΄ αυτού, ας κάνουμε στον εαυτό μας μερικές σκληρές ερωτήσεις και ας προσπαθήσουμε να τις απαντήσουμε.
Πρώτον. Θα είχε γίνει ο πόλεμος στην Ουκρανία και τα πραξικοπήματα (αποτυχημένα ή μη) στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης εάν δεν είχε καταρρεύσει η ΕΣΣΔ;
Δεύτερον. Θα μπορούσε ποτέ η Δύση να στείλει στρατεύματα-μισθοφόρους, στρατιωτικό εξοπλισμό και κατευθυνόμενες από δυτικές μυστικές υπηρεσίες ΜΚΟ εντός της Σοβιετικής Ένωσης;
Τρίτον. Θα είχε χάσει η Ουκρανία τουλάχιστον το 50% του πληθυσμού της, το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας της; Θα πουλούσε μεγάλο μέρος της εύφορης γης της σε εταιρείες πλουτοκρατών αν η Σοβιετική Ένωση υπήρχε έως σήμερα; Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξέσπασε επειδή η Ρωσία δεν μπορούσε να ανεχθεί την Ουκρανία ως μέλος του ΝΑΤΟ ή ως χώρα που χρησιμοποιείται από το ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας; Για την Δύση η Ρωσία είναι φυσικά υπεύθυνη για την απρόκλητη επίθεση, έτσι δεν είναι; Αλλά αν το Μεξικό ή ο Καναδάς επρόκειτο να ενταχθούν σε μια στρατιωτική συμμαχία με την Ρωσία ή την Κίνα, αν το Μεξικό ή ο Καναδάς πραγματοποιούσαν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με την Ρωσία ή την Κίνα, δεν θα εισέβαλαν οι ΗΠΑ στο Μεξικό; Θα ήταν αυτή η εισβολή απρόκλητη; Αν η Ουκρανία δεν φλέρταρε με την Δύση, αν δεν είχε προκαλέσει την Ρωσία δολοφονώντας ρωσόφωνους πολίτες στο Ντονμπάς, αν είχε τηρήσει τις συμφωνίες του Μινσκ, δεν θα είχε τώρα όλη την επικράτειά της του 1991 ανέπαφη;
Τέταρτον. Θα ήταν ακόμα η Σοβιετική Ένωση μια κομμουνιστική χώρα ή, πιθανότατα, θα είχε πάρει το δρόμο της Κίνας, όπου ο καπιταλισμός είναι η βάση, ενώ ο κομμουνισμός είναι το ιδεολογικό της εποικοδόμημα; Με άλλα λόγια, δεν είναι αλήθεια ότι η Σοβιετική Ένωση, αν συνέχιζε να υπάρχει σήμερα, θα ήταν κομμουνιστική αλλά μόνο κατ’ όνομα;
Πέμπτον. Θα θέλαμε ποτέ να γίνουμε μέρος της παγκόσμιας αγοράς και της μεταποίησης, καταργώντας ορισμένες από τις βιομηχανίες μας; Έχει αποκαλυφθεί ότι αφήνοντας την χώρα μας να γίνει μέρος του παγκόσμιου συστήματος, καταστήσαμε το έθνος μας πολύ ευάλωτο: Εξωθεσμικοί παράγοντες μπορούν να μας αποκόψουν από τα δικά μας χρήματα και μπορούν να προσπαθήσουν να μας λιμοκτονήσουν σε περίπτωση που τους δυσαρεστήσουμε.
Έκτον. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς, μαθαίνοντας ξανά και ξανά ότι οι ΗΠΑ, ένα υποτιθέμενο παράδειγμα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, του ελεύθερου οικονομικού ανταγωνισμού και όλων αυτών των ελευθεριών, επιβάλλουν δασμούς στα κινεζικά προϊόντα επειδή τυχαίνει να είναι καλύτερα και φθηνότερα; Μπορούμε δηλαδή να έχουμε οικονομία της ελεύθερης αγοράς αρκεί να εξυπηρετεί τους σκοπούς της Δύσης; Την στιγμή που δεν το κάνει, δεν μπορούμε να έχουμε ελεύθερη αγορά. Παρεμπιπτόντως, εάν οι δασμοί επιβάλλονται από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή προστατεύουν αντίστοιχα την αμερικανική και την ευρωπαϊκή αγορά, γιατί τότε οι δασμοί μεταξύ συγκεκριμένων ευρωπαϊκών κρατών θεωρούνται επιζήμιοι; Δεν θα προστάτευαν τις εθνικές οικονομίες; Ή οι εθνικές οικονομίες δεν αξίζει να προστατευθούν;
Έβδομον. Ένας υπεύθυνος ηγέτης οποιασδήποτε χώρας, ένας πατριώτης του οποιουδήποτε έθνους, ή απλά ένας καλός διαχειριστής της εθνικής οικονομίας και της ασφάλειας του οποιουδήποτε λαού, με την γνώση των τελευταίων τριάντα περίπου ετών, θα είχε υπογράψει ΠΟΤΕ τα σύμφωνα μετανάστευσης που εξυπηρετούν μόνο το σκοπό της αραίωσης των τοπικών πληθυσμών και τελικά της καταστροφής εθνών και κρατών;
Όγδοον. Γατί οι λαθρομετανάστες-λαθροεισβολείς στον δυτικό κόσμο αναφέρονται πεισματικά ως «μετανάστες» σαν να επρόκειτο να εγκαταλείψουν την Δύση μια από αυτές τις μέρες ως αποδημητικά πουλιά; Γιατί εφαρμόζεται αυτός ο εσφαλμένος χαρακτηρισμός και γιατί εμείς, πολλοί εξ ημών, απερίσκεπτα επαναλαμβάνουμε αυτόν τον όρο ενώ μιλάμε για ανθρώπους που έχουν φτάσει στην Γηραιά Ήπειρο ή στις ΗΠΑ για να μείνουν; Σκοτεινές δυνάμεις συνεχίζουν να μας λένε ότι οι μετανάστες εμπλουτίζουν κάθε ευρωπαϊκή χώρα ή τις ΗΠΑ. Αν οι μετανάστες μας εμπλουτίζουν, με τον ίδιο τρόπο φτωχαίνουν τις χώρες που έχουν εγκαταλείψει. Δηλαδή συνεχίζουμε να βοηθάμε τις φτωχές χώρες, προωθώντας την εξαθλίωσή τους; Μας διαβεβαιώνουν ότι οι μετανάστες θα αφομοιωθούν και θα ενσωματωθούν και ταυτόχρονα κηρύττουν τα πολλά ανθρώπινα δικαιώματα, μερικά από τα οποία εγγυώνται σε όλους ότι η εθνότητα, η θρησκεία, τα έθιμα και η γλώσσα τους είναι απαραβίαστα, αναφαίρετα, ιερά. Πώς λοιπόν θα αφομοιωθούν και θα ενσωματωθούν;
Ένατον. Αν η ένωση εθνών-χωρών είναι καλό πράγμα, γιατί τότε η Δύση ήθελε την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, της Τσεχοσλοβακίας και της Γιουγκοσλαβίας; Γιατί τα έθνη των τριών πολιτικών οντοτήτων που αναφέρονται στην προηγούμενη πρόταση επεδίωξαν να διαχωριστούν από την ένωση την πρώτη ημέρα μόνο και μόνο για να υποβάλουν αίτηση προσχώρησης σε άλλη ένωση την δεύτερη ημέρα; Οι Τσέχοι και οι Σλοβάκοι δεν ήθελαν να ζήσουν μέσα στην ίδια πολιτική δομή γνωστή ως Τσεχοσλοβακία, αλλά και οι δύο εισήλθαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι είναι μέλη της ίδιας πολιτικής δομής. Το ίδιο ισχύει και για τα έθνη της πρώην Γιουγκοσλαβίας: Χώρισαν για να ενσωματωθούν ξανά μέσα σε μια ευρύτερη οικογένεια. Γιατί δεν χώρισαν τα γερμανικά κρατίδια πριν από τη συλλογική ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Δέκατον. Όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, οι πολίτες της παρουσιάζονταν στον κόσμο ως ομοιογενείς άνθρωποι που μπορεί να μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες ή να τηρούσαν διαφορετικές παραδόσεις, αλλά βασικά ήταν σοβιετικοί πολίτες. Το ίδιο ίσχυε και για την Γιουγκοσλαβία. Η χώρα μπορεί να αποτελούνταν από Σλοβένους, Κροάτες, Σέρβους. Καθολικούς, Ορθοδόξους και Μουσουλμάνους, αλλά συνολικά ήταν γνωστοί ως Γιουγκοσλάβοι. Χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά (από ιστορική άποψη) για αυτά τα πολλά έθνη να ξαναγεννηθούν με έντονα εθνικά αισθήματα και να επιτεθούν το ένα στο άλλο.
Το μεγάλο ερώτημα είναι: Γιατί δεν περνάει από το μυαλό των Επιτρόπων της ΕΕ ότι ακριβώς η ίδια μοίρα περιμένει αυτό το πολιτικό εποικοδόμημα; Γιατί δεν τους περνάει από το μυαλό ότι εισάγοντας ανθρώπους από την Αφρική και Ασία κατά εκατομμύρια ρίχνουν λάδι στην φωτιά ενός μελλοντικού εμφυλίου πολέμου στην ήπειρο; Από πού προέρχεται αυτή η ύβρις; Πόση ύβρις χρειάζεται για να κάνει τους σκοτεινούς διαχειριστές του κόσμου και αυτούς που τους πιστεύουν ότι αυτή την φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά;
Ας τολμήσουμε να απαντήσουμε με ειλικρίνεια στα ερωτήματα. Ας δούμε την μεγάλη εικόνα.
του Γεωργίου Λιναρδή
