Άλλο να υπάρχει ένα κόμμα κι άλλο να έχει υποστήριξη από τους πολίτες. Ένα κόμμα μπορεί να υφίσταται για διάφορους λόγους: μπορεί να αποτελεί δημιούργημα – εργαλείο ενός μεγαλύτερου κόμματος ή μπορεί να προσφέρει πολιτικό επαγγελματισμό στα μέλη του ή να υπάρχει γιατί κάποιος αρέσκεται να λέγεται πρόεδρος ή αρχηγός. Μπορεί ακόμη να υπάρχει σαν μια προσπάθεια κάποιων (αφελών) ανθρώπων για βελτίωση των συνθηκών, αλλά μπορεί και να υπάρχει χρηματοδοτούμενο από «σκοτεινές δυνάμεις» για την προώθηση διεθνιστικών σχεδίων. Τέλος πάντων είναι πολλοί οι λόγοι ύπαρξης ενός κόμματος.
Ένα κόμμα όμως έχει «δύναμη» ή εκλογική βάση ή ανταπόκριση στην κοινωνία ή όπως θέλετε πείτε το, μόνο όταν έχει σημαντικό αριθμό οπαδών που δεν διστάζουν να το στηρίζουν. Να εμφανίζονται δηλαδή σε εκδηλώσεις και να είναι περισσότεροι από είκοσι και όχι πάντα οι ίδιοι είκοσι… Να αποτυπώνεται με σταθερά νούμερα στις δημοσκοπήσεις (ώστε να μην μπορούν οι δημοκόποι να το σφάζουν)… Να αποτυπώνεται με σταθερά ποσοστά στις κάλπες, ώστε να αποδεικνύεται η στήριξή του δια της ψήφου. Σε αυτές τις περιπτώσεις ένα κόμμα έχει δύναμη.
Ένα κόμμα δεν έχει δύναμη, επειδή το λέει ο αρχηγός του. Επειδή «έγραψε 100.000 συνδρομές» στο youtube… Επειδή καταγράφηκε σε δημοσκόπηση με 1.9% «άρα σκεφτείτε πόσο έχουμε και μας το κρύβουν»… Και άλλα τέτοια φαιδρά που μας έχουν ταΐσει κατά καιρούς, εκμεταλλευόμενοι την καλή μας προδιάθεση…
Ένα κόμμα δεν έχει δύναμη, όταν λέει πως βάζει στόχο π.χ. την δημαρχία Αθηνών και σε 400.000 δυνητικούς ψηφοφόρους, λαμβάνει ας πούμε 12.000. Αυτό δεν είναι δύναμη. Αυτό είναι απαξίωση από όσους πήγαν να ψηφίσουν. Ειδικά αφού στις επόμενες εκλογές, θα εξαφανιστούν και αυτοί…
Ένα κόμμα δεν έχει δύναμη όταν, εκμεταλλευόμενο μιαν ιδιαίτερη και ασταθή πολιτική κατάσταση, καταφέρνει να αποσπάσει ένα ποσοστό ας πούμε 6%, αλλά οι βουλευτές του αποτελούν ένα ψηφιδωτό διαφορετικών ανθρώπων, διαφορετικών ιδεολογιών, διαφορετικών αντιλήψεων και στόχων, ουσιαστικά αγνώστων μεταξύ τους! Αυτό το κόμμα απλά, επιτυχώς «καβάλησε το κύμα» αλλά δύναμη δεν έχει…
Και τέλος, ένα κόμμα βεβαιώνει ότι δεν έχει δύναμη όταν αντιλαμβάνεται πως δεν πρόκειται να εκλέξει κανέναν και δίνει εντολή στα έχοντα κάποια αναγνωρισιμότητα στελέχη του, να πάνε σε «γειτονικά ψηφοδέλτια» ώστε να κάνει διασπορά των πιθανοτήτων, μήπως και κάποιος από την παρέα εκλεγεί. Είναι μια σαφής αποδοχή εκλογικής πενίας.
Αυτό έχει σχεδιαστεί και για τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Συγκεκριμένο κόμμα του «χώρου», που όχι πολύ παλαιότερα είχε σημαία του την ρήση: «όποιος θέλει συνεργασία να μπει κάτω από το κόμμα μου», τώρα διέσπειρε τα στελέχη του σε όλα τα «γειτονικά» ψηφοδέλτια. Χωρίς κανένα φίλτρο. Όποιος άλλος και να βρίσκεται εκεί, δεν τους νοιάζει. Ότι λόγια και να είχαν ειπωθεί στο παρελθόν ξεχάστηκαν. Οι «γνήσιοι» που έβλεπαν παντού ανάξιους, πουλημένους, προδότες και ανθέλληνες, τώρα δεν βλέπουν τίποτε άλλο παρά την ταμπέλα «ευρωβουλευτής».
Και ας μην βιαστούν κάποιοι να μιλήσουν για πολεμική εναντίον αυτού του κόμματος από τους κατέχοντες. Ναι, παραδέχομαι την δίωξη. Όμως τα περισσότερα πυρομαχικά στον εχθρό τα έχουν δώσει μόνοι τους. Κάνοντας κινήσεις που θα έκαναν μόνον άνθρωποι πανικόβλητοι ή μεθυσμένοι. Πάντως όχι «πρωταθλητές της πολιτικής και του χώρου». Για την δεδομένη κι άδικη δίωξη λοιπόν, φταίνε κυρίως οι ίδιοι και η προχειρότητα με την οποία αντιμετώπισαν κι αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις.
Οδηγούμαστε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, το κίνητρο μιας τέτοιας κίνησης, αυτή της εκλογικής μετανάστευσης, είναι σαφές. Το κίνητρο είναι τα χρήματα. Η σκέψη είναι ότι, αφού 3% δεν πιάνουμε, ας πάμε για το ~1.5% που έχει κομματική επιχορήγηση. Και ίσως κάτσει κι ένας μισθός ευρωβουλευτή. Να πάρουμε μερικά χρήματα, για να συνεχίζουν κάποιοι λίγοι, να υποδύονται τους βαθυστόχαστους ηγέτες, τους πολιτικούς αρχηγούς και τα κομματικά στελέχη.
Ο στόχος δηλαδή κάποιων «πολύ σκληρών για να πεθάνουν» εθνικιστών, είναι να γίνουν ακριβώς αυτό που απεχθανόμαστε στον εθνικισμό (!) : αστικά κρατικοδίαιτα πολιτικά όντα, ιδεολογικά αφοπλισμένα και πολιτικά ουδέτερα για το αληθινό Εθνικό γίγνεσθαι.
Με λύπη μου, καταλήγω να αποδεχτώ αυτό που μου είχε πει ένας καλός φίλος και συναγωνιστής παλαιότερα, ότι αυτός ο «χώρος είναι αποχωρητήριο» και αν είναι να γίνει κάτι, πρέπει όχι μόνο να τον απαξιώσουμε αλλά και να τον πατήσουμε στο κεφάλι. Σοκαρίστηκα τότε που μου το είπε, αλλά τελικά έχει δίκιο. Αυτό το αποχωρητήριο, έχει για δεκαετίες βρωμίσει την ατμόσφαιρα του Έθνους, με σαλτιμπάγκους, μαφιόζους, νάνους, νάρκισσους, χαφιέδες, αμόρφωτους και μυαλοπλυμένους της τηλεόρασης.
Φτάνει! Ο Εθνικισμός είναι κίνημα κι όχι κόμμα. Ένα κίνημα ανθρώπων αγαθών, αλτρουιστών και ιδεολόγων. Ο Εθνικισμός είναι μια κυψέλη, με βασίλισσα την Πατρίδα. Ας διώξουμε μακριά από εμάς τους φαρισαίους και τους νάρκισσους.
Αφήστε τους αρχηγούς που καρφιτσώνουν μόνοι παράσημα στους εαυτούς τους, να ρωτάνε τον καθρέπτη, ποιος είναι ο πιο ωραίος και να δίνουν συνεχώς άφεση αμαρτιών στον εαυτό τους, αφού με κάποιον μεταφυσικό τρόπο, απολαμβάνουν το αλάθητο του Πάπα. Αφήστε τους πολιτικάντηδες να κάνουν συμφωνίες για μοίρασμα των «λαφύρων», να κάνουν συμβιβασμούς με κόμματα και κομματάκια..
Εμείς δεν θα κάνουμε συμβιβασμούς, εμείς θα κάνουμε μια σύμβαση, με τον εαυτό μας και την ιστορία. Μια σύμβαση που θα καταγράφει την προσήλωσή μας στην επιβίωση και ευημερία του Έθνους μας. Με σοβαρότητα, εργασία και σχεδιασμό.
Μην βιάζεστε, χρειάζεται υπομονή. Η Ρώμη δεν φτιάχτηκε σε μια ημέρα. Αλλά όταν φτιάχτηκε, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην Ρώμη.
Αχιλλέας Ξανθάκης
