Το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν βασίζεται μόνο στις ΗΠΑ, μια μεγάλη προέκτασή του βρίσκεται και στην Ευρώπη. Αποτελείται από αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «παγκόσμια ιμπεριαλιστική φιλελεύθερη τάξη» που στοχεύει στην εξυπηρέτηση «κοινών συμφερόντων». Σε αυτό το πλαίσιο οι Ευρωπαίοι είναι ακόμη χειρότεροι από τους Αμερικανούς, επειδή θυσιάζουν ανοιχτά τα συμφέροντα των εθνών τους. Είναι προφανώς προδότες της πατρίδας τους. Και για αυτό συγκάλυψαν εγκλήματα όπως η πρόκληση του πολέμου στην Ουκρανία, η ανατίναξη των αγωγών Nord Stream, παλαιότερα η βάρβαρη νατοϊκή επίθεση στην Σερβία με σκοπό την δημιουργία υποτελών τεχνητών κρατιδίων (Σκόπια, Κόσοβο). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι ακόμη πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν την παροχή όπλων μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία και την αποστολή στρατευμάτων από νατοϊκές χώρες. (Είναι ενδιαφέρον ότι η Ουάσιγκτον δεν παρέχει ανοιχτά τέτοια όπλα μεγάλου βεληνεκούς, επειδή καταλαβαίνει ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε κλιμάκωση, ακόμη και σε πυρηνική κλιμάκωση). Έτσι, οι ΗΠΑ απλά θυσιάζουν τους Ευρωπαίους. Έχουν ήδη χρησιμοποιήσει την Ουκρανία ως τροφή για τα κανόνια και φαίνεται ότι ετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους ως τροφή για τα κανόνια.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έκοψαν τους δεσμούς τους με την Ρωσία και παρά την κατάρρευση της ικανότητάς τους να πολεμήσουν, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν μιλάει αλαζονικά για στρατιωτική αντιπαράθεση την ίδια ώρα που τα ρωσικά τανκς χτυπούν τις πόρτες των ευρωπαϊκών τειχών, ενώ είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ δεν θα έρθουν να πολεμήσουν για την Ουκρανία την οποία θεωρούν τελειωμένη υπόθεση. Παρ’ όλα αυτά η Ευρώπη ακολουθεί τις ΗΠΑ υπάκουα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τα δικά της συμφέροντα, και οι ηγέτες της έκαναν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει ένας κυβερνήτης στην χώρα του. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την καταστροφή, κατόπιν αμερικανικού αιτήματος, των αγωγών φυσικού αερίου Nord Stream, με αποτέλεσμα μια μεγάλη οικονομική χώρα όπως η Γερμανία να μείνει χωρίς αξιόπιστο προμηθευτή ενέργειας (εκτός από το ακριβό σχιστολιθικό αέριο από τις ΗΠΑ) και τα εργοστάσιά της να αρχίζουν να μεταναστεύουν; Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε και να δεχτούμε την ρατσιστική εκστρατεία που ξεκίνησε εναντίον κάθε τι ρωσικού, οδηγώντας στην κατάργηση της διδασκαλίας της ρωσικής λογοτεχνίας σε ορισμένα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, καθώς και σε χώρες που κόπτονται για την «ελευθερία» και τον «πολιτισμό»;

Η Ευρώπη θυσιάζεται στην ποδιά της Ουκρανίας την ίδια ώρα που το ανθρώπινο δυναμικό του ουκρανικού στρατού έχει τελειώσει και η ενότητά του έχει γίνει μια τεχνητή συγχώνευση μεταξύ των υπολειμμάτων των σχηματισμών του, των ξένων μισθοφόρων και των λίγων εθελοντών χωρίς στρατιωτική εμπειρία. Αυτό έχει ως απόρροια την αδυναμία πραγματοποίησης οποιασδήποτε επίθεσης και την αδυναμία προστασίας οποιασδήποτε τοποθεσίας από μια ρωσική αντεπίθεση, καθώς οι πόροι πυρομαχικών που απαιτούνται για την δημιουργία κάποιου βαθμού ισορροπίας έχουν εξαντληθεί. Η πύρινη ρωσική βροχή και η αποτυχία κατάρριψης ρωσικών drones και μαχητικών αεροσκαφών ή απόκρουσης βαλλιστικών πυραύλων είναι μια πραγματικότητα στο μέτωπο του Χάρκοβο, το οποίο η Ουκρανία είχε ανακτήσει μετά από την ρωσική απόσυρση από αυτό, συνοδευόμενη από την απόσυρση από το Κίεβο, κατόπιν συμφωνίας Κιέβου-Μόσχας το 2022 (λίγο μετά την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης) που όμως τορπίλισε η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Η Ρωσία προχωρά γρήγορα για να καταλάβει το Χάρκοβο με επόμενο σταθμό την Οδυσσό, ήδη ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Ουκρανικού Στρατού λέει ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και περίπλοκη. Αυτές είναι περιγραφές που χρησιμοποιούνται από τους αρχηγούς των επιτελείων πριν από την απόφαση να αποσυρθούν και να ανακοινώσουν την πτώση των περιοχών στα χέρια του εχθρού. Μιλούν για την αναδιάταξη που θα ανακοινώσουν σύντομα οι Ουκρανοί.

Όσον αφορά την Ουκρανία, και όχι μόνο, πολλές από τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ δεν έχουν πλέον αίσθηση της ιστορίας και έχουν χάσει την αίσθηση της αυτοσυντήρησης, μια κατάσταση που μπορούμε να την ονομάσουμε «στρατηγικό παρασιτισμό». Η κατάσταση είναι κάπως καλύτερη στις ΗΠΑ, οι οποίες φαίνεται να έχουν διατηρήσει τουλάχιστον τα απομεινάρια μιας στρατηγικά σκεπτόμενης πολιτικής τάξης, αλλά προφανώς δεν είναι αυτές που κάνουν κουμάντο, κάνοντας την κατάσταση κι εκεί αρκετά ανησυχητική αφού κυριαρχεί το βαθύ κράτος με το λόμπι του αέναου πολέμου (perpetual war, endless war).  Στο ίδιο μήκος, οι δυτικοί πληθυσμοί οι οποίοι έχουν συνηθίσει να αποθηκεύουν την «δημοκρατία», την ευημερία και την μαζική κατανάλωση εδώ και δεκαετίες, φαίνεται να έχουν παραλύσει και δεν ορθώνουν το ανάστημά τους για να σταματήσουν και να αποδυναμώσουν το λόμπι του πολέμου. Ούτε η διπλωματία λειτουργεί πλέον. Τι νομίζουμε ότι κρύβεται πίσω από αυτόν τον εφησυχασμό της Δύσης; Έλλειψη φαντασίας για το πώς θα μπορούσε να είναι ο πόλεμος στο δικό τους έδαφος; Μια περίπτωση γνωστικής εξασθένησης, παθολογικών παραληρηματικών ιδεών, ύβρεως, άγνοιας της ιστορίας; Ένα κάλυμμα για την απελπισία και το άγχος τους για την ίδια τους την ύπαρξη; Ή θα μπορούσε απλώς να είναι μια πρόσοψη για κάποια ψυχρά υπολογισμένη στρατηγική από την πλευρά τους;

Απάντηση στα ερωτήματα: Ο μεγαλύτερος παράγοντας είναι η ανικανότητα και η απροθυμία τους να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει τόσο πολύ σε αυτές τις εικόνες που τρεμοπαίζουν στις οθόνες τους που τις παίρνουν για πραγματικότητα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα για όλα τα δυτικά έθνη, ειδικά για εκείνα που επηρεάζονται περισσότερο από την ψηφιακή τεχνολογία. Ένας άλλος παράγοντας είναι ότι στους κυρίαρχους κύκλους της Δύσης υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν την ικανότητά τους να κυβερνούν τους λαούς τους λόγω αυξανόμενων προβλημάτων που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, όπως η αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα, η μετανάστευση, ακόμη και τα κλιματικά ζητήματα (δεν εννοούμε το αφήγημα περί της «κλιματικής αλλαγής»).

 Ο κατάλογος των ανεπίλυτων προβλημάτων και προκλήσεων είναι πολύ μακρύς. Οι κυρίαρχοι κύκλοι προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή των πολιτών τους από αυτά τα προβλήματα δημιουργώντας έναν εχθρό. Αυτή την φορά είναι η Ρωσία, ένας εύκολος στόχος λόγω της ήδη επικρατούσας, βαθιά ριζωμένης ρωσοφοβίας τους, αλλά και επειδή η Ρωσία είναι σχετικά «μικρή» όσον αφορά την οικονομία της και η απώλεια της Ρωσίας ως οικονομικού εταίρου είναι φθηνότερη από την απώλεια της Κίνας, αν και το αντικινεζικό  συναίσθημα είναι επίσης σε άνοδο, ειδικά στις ΗΠΑ.

Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει ένα αυξανόμενο στρώμα μεταξύ των δυτικών ελίτ που έχουν αρχίσει να προετοιμάζουν τους πολίτες τους για πόλεμο. Εν τω μεταξύ, οι δυτικοί ηγέτες έχουν διακόψει εντελώς κάθε δεσμό μεταξύ των πολιτών τους και των Ρώσων και της ίδιας της Ρωσίας. Το εμπόριο και ακόμη και οποιαδήποτε συζήτηση με τους Ρώσους απαγορεύονται λίγο-πολύ και όσοι επισκέπτονται την Ρωσία καταλήγουν να ανακρίνονται από την αστυνομία ή τις υπηρεσίες ασφαλείας. Αυτή η συσσώρευση εχθρότητας είναι σύμπτωμα μιας προετοιμασίας για πόλεμο. Προσπαθούν να μετατρέψουν τους λαούς σε ένα κοπάδι μισητών, ούτως ώστε όταν έλθει η στιγμή να τους κατευθύνουν υπάκουα προς το σφαγείο. Οι σημερινές πολιτικές τάξεις ή άρχουσες τάξεις της Δύσης είναι τόσο απελπισμένες που καταφεύγουν στην υποδαύλιση πολέμων για να κρύψουν την ανικανότητα τους ή και τα εγκλήματα τους.

Γιατί επιτρέπει η Δύση στον  εαυτό της να γίνει «sitting duck», εξιλαστήριο θύμα αν θέλετε, σε έναν θερμό πόλεμο κατά της Ρωσίας; Γιατί αυτοί οι δυτικές ελίτ θυσιάζουν τις χώρες τους και ποιον υπηρετούν πραγματικά; Δηλώνουν υποταγή σε μια άλλη οντότητα όπως το βαθύ κράτος των ΗΠΑ και όχι στις δικές τους χώρες;

Δυστυχώς, το επίπεδο της διάνοιας και του αισθήματος ευθύνης των περισσότερων από τις άρχουσες τάξεις, ειδικά στην Ευρώπη, έχει επιδεινωθεί κατάφωρα. Οι ΗΠΑ έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια κατηγορία πειθήνιας τάξης στην Ευρώπη που έχει τα συμφέροντα των ΗΠΑ πάνω από τα συμφέροντα των δικών της χωρών και λαών. Χρειαζόμαστε ένα νέο σύνολο θεσμών που δεν κυριαρχούνται από την Δύση, της οποίας η δύναμη φθίνει και της οποίας το ηθικό κύρος έχει χαθεί, επειδή έχει αποτύχει από κάθε άποψη, πολιτικά, οικονομικά και ιδιαίτερα ηθικά, έχοντας εξαπολύσει αμέτρητες βάναυσες πράξεις και πολέμους επιθετικότητας, ενώ είχε την ευκαιρία να υπαγορεύσει την μοίρα της παγκόσμιας κοινότητας. Αυτή η εποχή της λεγόμενης «μονοπολικής στιγμής» έφτασε στο αποκορύφωμά της στην δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με τις δυτικές δυνάμεις να έχουν δείξει ποια είναι η αξία τους. Θα πρέπει τώρα να παραμεριστούν.

Αλλά για να το επιτύχουμε, για να επιτύχουμε τον μελλοντικό κόσμο των ελεύθερων και ανεξάρτητων εθνών, για να δημιουργήσουμε περισσότερη ασφάλεια και να μειώσουμε τις πιθανές εντάσεις, θα πρέπει να επαναφέρουμε τις «κλειδαριές ασφαλείας» στο διεθνές σύστημα. Προς το παρόν, υπάρχει μόνο μία «κλειδαριά ασφαλείας» και αυτή είναι η πυρηνική αποτροπή. Πρέπει επίσης να οικοδομήσουμε ένα νέο θεσμικό σύστημα παράλληλα με το καταρρέον υπάρχον σύστημα. Ο ΟΗΕ μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, αλλά προφανώς δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός, επειδή η γραμματεία του κυριαρχείται από αξιωματούχους με δυτικό προσανατολισμό. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να οικοδομήσουμε ένα εντελώς νέο θεσμικό σύστημα βασισμένο σε οργανισμούς όπως οι BRICS+, SCO+ και άλλους τέτοιους θεσμούς.

Η απελευθέρωση του κόσμου από την αμερικανο-ιμπεριαλιστική ηγεμονία πρέπει να είναι το προφανές πεπρωμένο μας. Αυτό είναι το κοινό μας καθήκον.