Η αυτοαποκαλούμενη Δύση τείνει τα τελευταία 35 περίπου χρόνια (από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ) να επικεντρώνεται στην άμεση στιγμή ενός πολιτικο-στρατιωτικού γεγονότος ή μιας γεωπολιτικής κρίσης και να βλέπει πώς μπορεί αυτό να εξελιχθεί, επιζητώντας συνήθως μια άμεση απάντηση στις καταστάσεις που βλέπουμε να εξελίσσονται σήμερα. Η ιδέα ότι «η κατανόηση του πώς προέκυψε η κρίση δείχνει τον δρόμο για την λύση της» είναι εντελώς ξένη προς την Δύση. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε το «τεστ πάπιας»: «Αν μοιάζει με πάπια, κολυμπά σαν πάπια και πλατσουρίζει σαν πάπια, τότε μάλλον είναι πάπια». Με άλλα λόγια, το μόνο που χρειάζεται η Δύση για να κρίνει μια κατάσταση είναι μια εικόνα που αντιστοιχεί στις προκαταλήψεις της. Η πραγματικότητα είναι όμως πολύ πιο λεπτή από το μοντέλο πάπιας…
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ρώσοι είναι καλύτεροι στην Ουκρανία από την Δύση, διότι βλέπουν την σύγκρουση ως μια οργανική διαδικασία, ενώ η Δύση την βλέπει ως μια σειρά ξεχωριστών, μεμονωμένων ενεργειών. Οι Ρώσοι βλέπουν τα γεγονότα σαν ταινία. Η Δύση τα βλέπει σαν φωτογραφίες. Η Ρωσία βλέπει το δάσος, η Δύση εστιάζει στα δέντρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Δύση ορίζει την έναρξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022 ή την έναρξη της παλαιστινιακής σύγκρουσης στις 7 Οκτωβρίου 2023. Η Δύση αγνοεί τα πλαίσια που την ενοχλούν και συγκρούσεις που δεν τις καταλαβαίνει. Για αυτό χάνει τους πολέμους της… Οι εχθροί την καταλαβαίνουν καλύτερα από ό,τι η Δύση καταλαβαίνει τον εαυτό της.
Ο κύριος λόγος για τις «παρωπίδες» της Δύσης είναι το αποτέλεσμα μιας προσέγγισης που έχουμε ήδη δει στα κύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων των πολλών τελευταίων ετών, ο αντίπαλος δαιμονοποιείται με τόσο ηλίθιο τρόπο με αποτέλεσμα να μην γίνεται κατανοητός ο τρόπο σκέψης του. Τουτέστιν, η Δύση δεν είναι σε θέση να αναπτύξει στρατηγικές, να αρθρώσει τις δυνάμεις της ή ακόμα και να τις εξοπλίσει για τις πραγματικότητες των πολέμων που διεξάγει η ίδια ή αυτών που πραγματοποιεί μέσω των αντιπροσώπων της.
Με αυτό τον τρόπο σκέψης η Δύση υποκύπτει στον μηδενισμό και σε έναν δογματισμό που προσιδιάζει σε ένα είδος ιδεολογικού σολιψισμού, με επακόλουθο να μην βλέπει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Για να το πούμε πιο απλά: Η Δύση επιμένει ότι η γεωπολιτική έχει να κάνει με την «υποκείμενη φύση του ανθρώπου». Τα γεγονότα και η ιστορία δεν έχουν σημασία. Αυτό που μετράει είναι μια εικόνα που ταιριάζει στις προκαταλήψεις. Η συνέπεια όχι μόνο δεν είναι να βλέπει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, αλλά με μια ιδεολογική τελεολογία που αρνείται να δει τον κόσμο όπως είναι.
Για αυτό τον λόγο η Δύση αιφνιδιάζεται συστηματικά από την Ρωσία στην Ουκρανία, αυτή η εδραιωμένη προκατάληψη έδωσε στην Ρωσία ένα πλεονέκτημα έκπληξης, σε τέτοιο σημείο που η δυτική αφήγηση οδήγησε την Ουκρανία να υποτιμήσει εντελώς τις ρωσικές δυνατότητες, κάτι που ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την ήττα της. Ταυτόχρονα αυτό το μοντέλο σκέψης της Δύσης την οδηγεί σε γεωπολιτικές παρερμηνείες και ήττες.
Ακριβώς όπως η Δύση δεν κατάλαβε την Ρωσία και επέτρεψε στον εαυτό της να αιφνιδιαστεί, τοιουτοτρόπως αγνοεί την βιβλική διάσταση των έσχατων καιρών της ισραηλινής «πολεμικής σκέψης» και προτιμά να προσκολλάται στην «φιλελεύθερη-κοσμική» εικόνα του Ισραήλ. Ομοίως, η Δύση αρνείται να κατανοήσει την παλαιστινιακή αντίσταση στον σιωνισμό, με τον αντίπαλο να δαιμονοποιείται τόσο ηλίθια που έχει ως αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει ή να αποκρύπτει τον τρόπο σκέψης του.
Έτσι, η Δύση επιστρέφει στις παλιές καθιερωμένες αποικιακές απαντήσεις σε αυτά που παρατηρεί (π.χ. στην Γάζα ή στην Υεμένη), βλέποντάς τα απλώς ως «επαναστατικές» ή «στασιαστικές» ασύνδετες εκρήξεις που πρέπει να συντριβούν με μια πολεμική πράξη, δηλαδή τα βλέπει ως ασυνεχή, τακτικά γεγονότα. Οι λόγοι για αυτά τα εκνευριστικά για αυτήν αντι-αποικιακά ξεσπάσματα δεν διερευνώνται πραγματικά, ούτε υπάρχει ενδιαφέρον να μάθει αν έχουν ιστορία.
Ένα αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης είναι ότι οι γεωπολιτικές απογοητεύσεις της Δύσης μετατρέπονται από αδίστακτα μέσα ενημέρωσης σε αφηγήσεις που τροφοδοτούν το μίσος και αυξάνουν τα συναισθήματα ρωσοφοβίας, κινεζοφοβίας ή ιρανοφοβίας, με έναν δογματισμό που αποκρύπτει από τον μέσο πολίτη τις πραγματικές διαστάσεις των διεθνών εξελίξεων.
Η Δύση λοιπόν, δεν καταλαβαίνει τον εαυτό της, την έχουν όμως μελετήσει πολύ καλά οι αντίπαλοί της. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης και κατανόησης θα τα δούμε πολύ σύντομα στις σεισμικές γεωπολιτικές εξελίξεις που έρχονται.
του Γεωργίου Λιναρδή
