Εάν θέλουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα, χωρίς να το καλύψουμε, πρέπει πρώτα να μάθουμε την αιτία του προβλήματος. Αυτό ισχύει για την τεχνολογία, την ιατρική, τις επιχειρήσεις και, φυσικά, την πολιτική. Ωστόσο οι δυτικοί πολιτικοί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ξεκινώντας από το τέλος αντί να κατονομάζουν τις αιτίες. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά: Το έναυσμα για την τελευταία κλιμάκωση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν απλώς αγνοείται σε αυτή την σύγκρουση στην Μέση Ανατολή. Το χτύπημα αντιποίνων του Ιράν, που ονομάστηκε ως συνήθως «βάρβαρο», τοποθετείται κάπου στον ανοιχτό χώρο, σαν να μην είχε πραγματοποιηθεί η προηγούμενη επίθεση στην ιρανική πρεσβεία στην Δαμασκό. Ομοίως, η 7η Οκτωβρίου του περασμένου έτους αντιμετωπίζεται σαν να μην υπήρχε σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων πριν από αυτή την ημερομηνία. Η ίδια προσέγγιση ακολουθήθηκε με την Ουκρανία. Υπάρχουν και άλλα πολλά παραδείγματα που ανάγονται έως τον 19ο αιώνα.
Γιατί ενεργούν έτσι οι πολιτικοί;
Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και δυστυχώς μακάβρια: Κάποιοι θέλουν, επιζητούν το «ατύχημα» ή, στην χειρότερη περίπτωση, τον πόλεμο. Αυτοί οι κάποιοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου να γίνει γνωστό το φαύλο προπαρασκευαστικό έργο τους. Ειδικότερα, εάν οι πραγματικοί δράστες του πολέμου κερδίσουν τον πόλεμο, θα γράψουν και θα παραχαράξουν την ιστορία με τέτοιο τρόπο ώστε ο ρόλος τους να μην είναι πλέον αναγνωρίσιμος (βλ. Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος). Ήταν ο Τσώρτσιλ που είπε: «Η ιστορία θα είναι ελεήμων για μένα, γιατί θα την γράψω». Σήμερα δεν είναι τόσο εύκολο να ξαναγραφούν αξιόπιστα τεκμηριωμένα γεγονότα. Δεν χρειάζεται. Είναι πολύ πιο εύκολο. Απλά πρέπει οι «κάποιοι» να επιλέξουν μια κατάλληλη στιγμή κατά την διάρκεια της εκδήλωσης, από την οποία η δική τους προπαρασκευαστική εργασία δεν είναι πλέον προφανής. Όλα όσα συνέβησαν πριν παραδίδονται σε μεγάλη αμνησία και η αιτία και το αποτέλεσμα μπορούν να αντιστραφούν.
Είναι λοιπόν σημαντικό να αποκαλύψουμε και να κατονομάσουμε τις πραγματικές αιτίες, τους υποκινητές και τους δράστες του «ατυχήματος» ή του πολέμου, ακόμη και εκείνους που μπορεί να είναι πίσω από την κουρτίνα. Ας πάρουμε το Ισραήλ ως παράδειγμα. Αν δεν είχε ιδρυθεί αυτό το κράτος, η σημερινή κατάσταση δεν θα υπήρχε. Αυτό βέβαια είναι κοινότοπο και έτσι πρέπει κανείς να πάει πιο πίσω και να αναρωτηθεί γιατί ιδρύθηκε αυτό το κράτος εξαρχής. Προκαταβάλλουμε την σκέψη σας λέγοντας ότι ο Χίτλερ δεν ήταν η αιτία. Αλλά ποιος τότε; Ποιος δημιούργησε το μίσος μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων; Και γιατί; Θυμηθείτε, η Παλαιστίνη ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και όσο συνέβαινε αυτό, οι Εβραίοι και οι Άραβες ζούσαν ειρηνικά μαζί σε αυτή την περιοχή. Στην συνέχεια, Αγγλία και Γαλλία συνέτριψαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τα προβλήματα πήραν τον δρόμο τους.
Το ίδιο ισχύει και για την Ουκρανία, αλλά με μια διαφορά. Για περισσότερα από 100 χρόνια, οι εθνικιστές Ουκρανοί, μαθητές του Μπαντέρα, είχαν καλλιεργήσει ένα αβυσσαλέο μίσος για τους Ρώσους και την Μόσχα, το μίσος αυτό απέκτησε βαθιές ρίζες τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην σύγκρουση Γερμανίας και ΕΣΣΔ. Αυτό έκανε ακόμη πιο εύκολο να διασφαλιστεί ώστε αυτό το μίσος να ξεσπάσει ανοιχτά και να φτάσει στα άκρα μετά το πραξικόπημα της Δύσης στο Κίεβο το 2014. Παρεμπιπτόντως, ήταν το Γερμανικό Ράιχ που έθεσε τα θεμέλια για αυτό το 1917, όταν ανακήρυξε το πρώτο ουκρανικό κράτος για να το εργαλειοποιήσει εναντίον της Μόσχας.
Μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ το 1990, οι ΗΠΑ δήλωσαν ξεκάθαρα ότι ήθελαν να ακολουθήσουν αυτή την στρατηγική του Γερμανικού Ράιχ. Οι ΗΠΑ έγιναν σοβαρά ενεργές μόνο αφού ο Πούτιν απέσπασε την Ρωσία και τους φυσικούς πόρους της από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Δύσης. Όπως παραδέχεται σήμερα ανοιχτά η Ουάσιγκτον, έως το 2013 οι ΗΠΑ «επένδυσαν» πέντε δισεκατομμύρια δολάρια για να κατασκευάσουν το πραξικόπημα του Μαϊντάν στο Κίεβο. Αυτή ήταν η αρχή της ανοιχτής ρωσοφοβίας και η αρχή των δολοφονιών ρωσόφωνων στην ανατολική Ουκρανία. Ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς πολίτες ρωσικής καταγωγής. Στην συνέχεια ήρθε η απάτη της Μέρκελ, του Ολάντ και του Ποροσένκο με τις συμφωνίες του Μινσκ (Ι και ΙΙ), οι οποίες εξυπηρετούσαν μόνο τον σκοπό του εξοπλισμού του Κιέβου εναντίον της Ρωσίας. Αυτό σημαίνει κατηγορηματικά ότι αυτός ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει εκεί το 2014. Εδώ επιστρέφουμε στο σημείο όπου στην Δύση όλα όσα έγιναν πριν από τις 22 Φεβρουαρίου 2022 (ρωσική στρατιωτική επιχείρηση) έχουν παραδοθεί σε συλλογική αμνησία. Μόνο με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να κατηγορείται συνεχώς η Ρωσία για «βάναυση επίθεση και επιθετικό πόλεμο». Ακριβώς όπως γίνεται τώρα με το Ιράν, απλώς αγνοώντας την επίθεση στην ιρανική πρεσβεία στην Δαμασκό.
Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά στην Μέση Ανατολή. Πώς προέκυψε το συνεχιζόμενο πρόβλημα των ΗΠΑ με το Ιράν και στην συνέχεια με την Συρία; Ήταν η CIA που οργάνωσε πραξικόπημα στην Συρία το 1949 και μόνο εξαιτίας αυτού ο Άσαντ ο Πρεσβύτερος μπόρεσε να έρθει στην εξουσία αργότερα. Δεν θα βρείτε τίποτα σχετικά με αυτό στα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Το Ιράν είχε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Μοσαντέκ έως το 1952. Ο Μοσαντέκ στέρησε από τους Βρετανούς την πρόσβαση στο ιρανικό πετρέλαιο και το διεκδίκησε για τον λαό του. Υπενθυμίζουμε ότι οι Βρετανοί εκμεταλλεύονταν το πετρέλαιο για δικό τους λογαριασμό και το περσικό κράτος έμενε με λιγότερες εισροές χρημάτων από τους φόρους που εισπράχθηκαν στην Αγγλία για αυτό το πετρέλαιο. Οι αποδυναμωμένοι Βρετανοί δεν μπορούσαν να ανατρέψουν τον ίδιο τον Μοσαντέκ, οπότε η CIA το έκανε για αυτούς, εγκαθιστώντας στην εξουσία τον Σάχη Ρεζά Παχλεβί.
Εάν είχε απλώς επιτραπεί στο Ιράν να ακολουθήσει τον δημοκρατικό του δρόμο εκείνη την εποχή, δεν θα υπήρχε ο Σάχης και η σκληρή μυστική υπηρεσία του Σαβάκ, και δεν θα υπήρχε κράτος των Μουλάδων και των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης και σύγκρουση με το Ισραήλ σήμερα. Και για άλλη μια φορά, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πραγματικές αιτίες όλων των καταστάσεων σύγκρουσης με το Ιράν έχουν παραδοθεί στην λήθη. Αυτό ισχύει και για το Ιράκ. Και πάλι, ήταν οι ΗΠΑ που πρώτα χάιδεψαν και εξόπλισαν τον Σαντάμ Χουσεΐν, στην συνέχεια προώθησαν την εισβολή του Ιράκ στο Ιράν και στην συνέχεια ανακήρυξαν τον Σαντάμ «διάβολο» και κατέστρεψαν το Ιράκ και δολοφόνησαν τον Σαντάμ. Αυτή ήταν η βάση για την εμφάνιση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, το οποίο επίσης χρηματοδότησαν και εξόπλισαν οι ΗΠΑ, και τα επακόλουθα ρεύματα παράνομων μεταναστών προς την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Για να μην ξεχνάμε την καταστροφή της Λιβύης του Καντάφι από το ΝΑΤΟ, μια καταστροφή που κατέστησε δυνατή την ροή των λαθρομεταναστών μέσω της Μεσογείου.
Έτσι, μπορεί να ειπωθεί ότι δεν υπάρχουν τρέχουσες συγκρούσεις ή πόλεμοι που δεν μπορούν να αναχθούν στις δραστηριότητες της Αγγλίας και αργότερα των ΗΠΑ. Απλά πρέπει να κοιτάξουμε αρκετά μακριά στο παρελθόν, έως και τον 19ο αιώνα, για να το συνειδητοποιήσουμε. Ας δούμε και τι έγινε με την Γερμανία, μια χώρα και ένα έθνος που πρέπει να φοράει την σωφρονιστική φανέλα για 80 χρόνια. Χωρίς την αρχέγονη καταστροφή του 20ού αιώνα, θα υπήρχε ο Χίτλερ ως Führer της Γερμανίας που είχε καταστραφεί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο; Έτσι, όποιος υποκίνησε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο πρέπει τελικά να είναι επίσης υπεύθυνος για τον Χίτλερ και τις όποιες φρικαλεότητες που ακολούθησαν, χωρίς να ξεχνάμε ότι ο νικητής γράφει την ιστορία. Υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι ο Γερμανός Αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β΄ ήθελε να αποτρέψει τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τελευταίας στιγμής, αλλά ακόμη και αυτό τέθηκε υπό το ξόρκι της λήθης από τους νικητές.
Γιατί κάποιοι «ξέχασαν» να ασχοληθούν με τον βομβαρδισμό αγγλικών πόλεων από την Luftwaffe στις δίκες της Νυρεμβέργης; Γιατί τότε θα έπρεπε αυτοί οι κάποιοι να αντιμετωπίσουν και την καταστροφή των γερμανικών πόλεων από τους Συμμάχους. Έτσι αυτοί οι βομβαρδισμοί αποδόθηκαν επίσης σε συλλογική αμνησία και υποβαθμίστηκαν έως σήμερα. Ακριβώς όπως οι επιθέσεις των ΗΠΑ και των υποτελών τους στην Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και περίπου 50 άλλοι μικρότεροι επιθετικοί πόλεμοι κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, θρηνούμε μόνο τις συνέπειες αυτών των επιθετικών πολέμων, αλλά όχι τις προηγούμενες αιτίες και τους δράστες τους.
Έτσι, η ύπουλη δυτική πολιτική εξαπατά τους ανθρώπους καθορίζοντας τον χρόνο για την εξέταση των διαδικασιών με τέτοιο τρόπο ώστε οι πραγματικοί λόγοι για τις συνθήκες που έχουν προκύψει να γίνουν αόρατοι. Με αυτόν τον τρόπο, διατηρείται η ψευδαίσθηση ότι η Αγγλία και οι ΗΠΑ, η συλλογική Δύση, είναι πάντα οι καλοί και φυσικά σκοτώνουν μαζικά πολίτες μόνο για χάρη του καλού, της δημοκρατίας και ελευθερίας. Έχουμε να κάνουμε με την «αυτοκρατορία του ψεύδους»; Αλλά αυτοί οι ψεύτες είναι πολύ επιδέξιοι. Είναι πραγματικοί επαγγελματίες σε αυτό εδώ και αιώνες.
του Γεωργίου Λιναρδή
