Σε πολύ λίγα πράγματα συμφωνούν όλα τα κόμματα. Ένα βασικό σημείο που οι πολιτικοί δεν διαφωνούν είναι ότι, σε κάθε εκλογές πρέπει να ψηφίζουμε. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να προκαλεί υποψίες…  Φυσικά η λαϊκή έκφραση είναι θεμέλιο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Αλλά ποιας δημοκρατίας; Ποια ακριβώς λαϊκή έκφραση υποστηρίζουν οι πολιτικοί; Τι νόημα έχει η ελεύθερη επιλογή των πολιτών, όταν οι επιλογές είναι από πριν όχι μόνο έντεχνα περιορισμένες αλλά προ-εγκεκριμένες από ένα καθορισμένο σύστημα εξουσίας;

Υπάρχουν πολλές απορίες στο ζήτημα αυτό.

Για παράδειγμα πως μπορεί να συνδυάζεται η «ελεύθερη έκφραση» των πολιτών με έναν εκλογικό νόμο που δίνει bonus (προσέξτε λέξη, σαν τζόγος) 50 εκλογικές έδρες, ακυρώνοντας έτσι την επιλογή των ψηφοφόρων; Όταν μάλιστα ο λαός ποτέ δεν αποφάσισε για αυτό το bonus, αλλά το αποφάσισαν εκείνοι που επωφελούνται από αυτό;

Ακόμη, πως εξυπηρετείται η ”αγωνία” των πολιτικών για «ελεύθερη έκφραση» όταν αποκλείονται από τις εκλογές όποιοι δεν συμφέρουν το πολιτικό σύστημα; Και μην βιαστείτε να υποθέσετε ότι αναφέρομαι σε «εγκληματικές οργανώσεις». Η πρακτική αποκλεισμού είναι ενσωματωμένη στο εκλογικό σύστημα από πολύ παλαιότερα. Να θυμίσω ότι στις εκλογές του 1958 επί Καραμανλή, αφαιρέθηκε από τους  στρατιωτικούς (!) το δικαίωμα του εκλέγειν, μετά από πιέσεις της αντιπολιτεύσεως. Το κράτος δηλαδή, απέκλεισε από την «ελεύθερη έκφραση» εκείνους που μόλις λίγα χρόνια πριν, πολεμούσαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την Ελλάδα και κατόπιν στα βουνά για το Ελληνικό Κράτος!

Είναι μεγάλος ο κατάλογος των πολιτικών κάθε χρώματος, που έχουν εμπλακεί σε αμφιλεγόμενες πολιτικές ενέργειες και επιλογές, που έχουν λερωθεί με σκάνδαλα, που χυδαία έχουν προκαλέσει ή και προσβάλλει το κοινό περί δικαίου αίσθημα αλλά απρόσκοπτα συμμετέχουν στις εκλογές και όταν εκλεγούν δηλώνουν ότι: η κάλπη αποφάσισε και άρα ο λαός τους αθώωσε. Γιατί κάτι τέτοιο να μην ισχύει για κάθε πολίτη; Γιατί να αποφασίζουν κάποιοι άλλοι, εκτός της κάλπης, κατά περίπτωση;

Στις ημέρες μας, κανένας δεν μπορεί να διαφωνήσει για την εμπλοκή – διαπλοκή των ΜΜΕ στις εκλογικές διαδικασίες. Η έντονη παρουσία στα ΜΜΕ και ειδικότερα στην τηλεόραση είναι ίσως η σημαντικότερη έως και κρισιμότερη παράμετρος για επιτυχημένη εκλογή. Πως ευνοείται η «ελεύθερη έκφραση» όταν εξαρτάται από την προβολή ιδιωτικών επιχειρήσεων; Όταν ο «τηλεοπτικός χρόνος» επιβάλλεται του «πολιτικού χρόνου»; Να θυμίσω εδώ πως το κόμμα ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ αποτελούσε για δεκαετίες πολιτικό ανέκδοτο, με μάχες ντομάτας, φραπέδων και πίτσας. Βρέθηκε όμως εντός Βουλής όταν ο Πρόεδρός του Βασίλης Λεβέντης είχε καθημερινή παρουσία σε ιδιωτικά κανάλια ως πολιτικός αναλυτής(!) επί περίπου ένα συνεχές έτος. Η «ελεύθερη έκφραση» λοιπόν, είναι η καθοδήγηση της ψήφου;

Πρόσφατα ακούσαμε για ένα «παράβολο» 20.000€ για όποιον κομματικό σχηματισμό επιθυμεί να συμμετάσχει σε εκλογές. Πως προωθείται η «ελεύθερη έκφραση» όταν θα αποκλείονται κάποιοι πολίτες λόγω έλλειψης χρημάτων;

Ο πολιτισμικός πόλεμος που επιτυχημένα διεξάγει η αριστερά για δεκαετίες, ακολουθώντας το δόγμα Γκράμσι (όταν κατακτήσουμε την Παιδεία, θα κατακτήσουμε την εξουσία), έχει πετύχει να θολώσει την πραγματική έννοια των λέξεων και εκφράσεων. Έτσι δυσκολευόμαστε σήμερα να καθορίσουμε τι σημαίνει αλλά και τι δεν σημαίνει ο όρος «δημοκρατία».

Είναι προφανές -και το προφανές παραδόξως αποτελεί από τις δυσκολότερες έννοιες για τον άνθρωπο- πως όταν προσθέτεις ένα επίθετο, τότε η συνολική έννοια διαφέρει από την αυτούσια αρχική. Όταν για παράδειγμα λέμε «βασιλευομένη δημοκρατία» ή «λαϊκή δημοκρατία» δεν μιλάμε για δημοκρατία αλλά για δυο εντελώς διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Έτσι κι όταν μιλάμε για «κοινοβουλευτική δημοκρατία» αναφερόμαστε σε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος δημοκρατίας, εκείνο που η «ελεύθερη έκφραση» τελικά εξαρτάται από εκείνους που ελέγχουν το κοινοβουλευτικό κράτος.

Κάπως έτσι αρχίζει να γίνεται κατανοητή η επιμονή των «κοινοβουλευτικών» για «καλπική αθώωση» και de facto στήριξη του κοινοβουλευτικού συστήματος μέσω της ευρείας συμμετοχής στις εκλογές.

Βλέπετε η ετυμηγορία των πολιτών δεν τους ενδιαφέρει ούτε τους φοβίζει. Μπορούν χωρίς συνέπειες να την αγνοήσουν. Την αγνόησαν στο δημοψήφισμα περί Προεδρευομένης  ή Βασιλευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το 1974, όταν το βασιλικό μπλοκ έλαβε περίπου 30% αλλά ο τέως βασιλιάς έπρεπε να φύγει από την χώρα(!) κι όταν ερχόταν στην Ελλάδα αποτελούσε σκάνδαλο, αλλά στον αντίποδα το ΚΚΕ του περίπου 7% εκφράζει τον λαό !?! Την αγνόησαν στο δημοψήφισμα του Τσίπρα, όταν την Κυριακή ο λαός ψήφισε ΟΧΙ αλλά την Δευτέρα ξύπνησε με ΝΑΙ. Την αγνοούν σε κάθε εκλογές όταν ένα κόμμα εκλέγεται παρουσιάζοντας μιαν ατζέντα αλλά στην 4ετία του, πράττει τα ακριβώς αντίθετα, χωρίς καμία ντροπή και κανέναν έλεγχο.

Οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές.

Όττο Φον Μπίσμαρκ

Η εκλογική ετυμηγορία συνεπώς τους αφήνει αδιάφορους αφού το «κοινοβουλευτικό εργαλείο» είναι ικανό να στρίβει την πολιτική βίδα, αναλόγως συμφερόντων. Εκείνο που τους τσουρουφλίζει, είναι η εκλογική συμμετοχή. Κι αυτό γιατί ένα εκλεγμένο κόμμα χωρίς εκλογική βάση, κινδυνεύει πολιτικά, νομικά και ουσιαστικά.

Η δημοκρατία, δεν εξαρτάται από το κοινοβουλευτικό σύστημα. Ναι, μην εκπλήσσεστε, μην παθαίνετε σοκ.

Στην υφήλιο και στην ιστορία των λαών, έχουν υπάρξει και υφίστανται πολλά δημοκρατικά συστήματα. Η αληθινή δημοκρατία δεν προσδιορίζεται από την εκλογική συχνότητα, τις επιτροπές, την ανώτατη πολιτειακή αρχή, το χρήμα ή τις ιδεολογίες. Το πυρηνικό συστατικό της δημοκρατίας είναι ένα και μοναδικό και είναι τόσο απαραίτητο όσο τα αυγά για την ομελέτα. Είναι η λογοδοσία. Αν το πολιτικό σύστημα γενικώς και η κυβέρνηση ειδικότερα είναι υπεράνω λογοδοσίας, δεν υπάρχει δημοκρατία. Όλα τα υπόλοιπα είναι τερτίπια επαγγελματιών της πολιτικής. Είναι υπόγειες διακλαδώσεις συμφερόντων. Είναι προσβολή της κοινής λογικής.

Ότι τίτλους και να δώσετε, ότι ψηφοφορίες και να κάνετε, αν δεν υπάρχει ο ουσιαστικός μηχανισμός ώστε, ο έχων την ευθύνη να είναι υπόλογος στον λαό και να υφίσταται τις συνέπειες των λαθών του, δεν έχετε δημοκρατία.

Να ψηφίζει λοιπόν κανείς ή να μην ψηφίζει; Ιδού η απορία. Δεν θα σας την απαντήσει όμως αυτό το κείμενο.

Γιατί κι εδώ ισχύει ο ίδιος κανόνας. Ο έχων την ευθύνη, δηλαδή ο ψηφοφόρος, πρέπει να λογοδοτήσει στην συνείδησή του. Πρέπει ο κάθε πολίτης να αποφασίσει με γνώση των συνθηκών και με γνώση ότι είναι υπόλογος για λογοδοσία στον εαυτό, του στα παιδιά του, στο Έθνος.

Να ψηφίζει λοιπόν κανείς ή να μην ψηφίζει; Ιδού η απορία.