Ένας μεγάλος πόλεμος στην Μέση Ανατολή φοβίζει την Δύση και τις ΗΠΑ πολύ περισσότερο από έναν μεγάλο πόλεμο στην Ευρώπη. Σε αντίθεση με το Ισραήλ το οποίο είναι το οχυρό της συλλογικής Δύσης στην περιοχή, η Ουκρανία είναι μόνο μια παράπλευρη απώλεια για τις ΗΠΑ. Ενώ οι ΗΠΑ δεν θέλουν έναν μεγάλο πόλεμο στην Μέση Ανατολή και θα προσπαθήσουν μέχρι τελευταίας στιγμής να διατηρήσουν την ισορροπία και να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση, στην Ουκρανία επενδύουν στον θάνατο των Ουκρανών σε έναν πόλεμο που πλέον έχει κριθεί εις βάρος τους.
Οι ΗΠΑ έχουν διττό ρόλο στη Μέση Ανατολή. Από τη μία πλευρά, είναι σημαντικό να υποστηρίξουν το Ισραήλ, το οποίο είναι ένας μακροχρόνιος και αποδεδειγμένος σύμμαχος. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον διατηρεί επίσης εύρυθμες σχέσεις με πολλές αραβικές χώρες, δεν έχει νόημα να διαφωνήσει με αυτές τις χώρες και επωφελείται από τον ρόλο του «ειρηνοποιού» στην περιοχή. Ταυτόχρονα, η στρατιωτικοποίηση και η επιθετικότητα του Ισραήλ παραμένει ένας σημαντικός παράγοντας για τα δυτικά συμφέροντα στην Μέση Ανατολή, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες (ΝΑΤΟ/ΕΕ) βλέπουν το Ισραήλ ως φρούριο αυτών των συμφερόντων.
Βέβαια, υπό γενικότερη ρεαλιστική ανάγνωση ούτε η σύγκρουση στην Ουκρανία μηδέ στην Μέση Ανατολή είναι υπαρξιακή για τις ΗΠΑ. Μια σύγκρουση είναι υπαρξιακή αν αποτελεί άμεση απειλή για την ύπαρξη ενός κράτους. Η ήττα του Ισραήλ ή της Ουκρανίας δεν αποτελούν υπαρξιακή απειλή για τις ΗΠΑ. Αλλά η ήττα τους θα κλονίσει την θέση των ΗΠΑ ως παγκόσμιου ηγεμόνα και γενικότερα το όραμα της παγκοσμιοποίησης. Ταυτόχρονα, η ήττα του Ισραήλ θα είναι ακόμη πιο οδυνηρή, αφού το Ισραήλ είναι αντιληπτό ως μέρος της Δύσης, ίσος μεταξύ ίσων, σε αντίθεση με την Ουκρανία.
Θέλοντας να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα αν η θέση των ΗΠΑ κλονίζεται στην Μέση Ανατολή, ας αναλύσουμε την προ ολίγων εικοσιτετραώρων επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ, η οποία σαφώς ήταν μια χαμηλής έντασης απάντηση στην επίθεση των Ισραηλινών σε ιρανικό έδαφος (πρεσβεία) στην Συρία. Η κλίμακα της ιρανικής επίθεσης, η ποικιλία των τοποθεσιών που δέχθηκαν επίθεση και τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν ανάγκασαν το Ισραήλ να αποκαλύψει τις περισσότερες από τις τεχνολογίες πυραυλικής άμυνας που έχουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ σε ολόκληρη την περιοχή. Οι Ιρανοί δεν χρησιμοποίησαν όπλα που το Ισραήλ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, απλώς χρησιμοποίησαν πολλά από αυτά. Αλλά οι Ιρανοί έχουν τώρα πιθανώς έναν σχεδόν πλήρη χάρτη του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας του Ισραήλ και γνωρίζουν επίσης πού στην Ιορδανία και τον Αραβικό Κόλπο οι ΗΠΑ έχουν εγκαταστάσεις και πόσο χρόνο χρειάζονται για να αντιδράσουν. Σημειώνουμε μετ’ επιτάσεως ότι η συλλογή πληροφοριών σχετικά με την στάση του εχθρού είναι εξαιρετικά πολύτιμη, ειδικά αν το Ιράν πιστεύει ότι βρίσκεται σε έναν μακρύ πόλεμο φθοράς.
Βασικά, το Ιράν μπορεί τώρα να χρησιμοποιήσει όλα τα διδάγματα που αντλήθηκαν από αυτή την επίθεση για να καταστήσει αξιόπιστη μια ακόμη πιο θανατηφόρα επίθεση, αν χρειαστεί, ενώ οι ΗΠΑ και το Ισραήλ πρέπει να αναδιαμορφώσουν το τρέχον μοντέλο τους, το οποίο έχει τεθεί σε κίνδυνο. Έτσι, η επιτυχία στην πρόληψη αυτής της χορογραφημένης και αναγγελθείσας επίθεσης εξακολουθεί να είναι πολύ δαπανηρή. Επιπλέον, καθώς πλησιάζει η απειλή ενός περιφερειακού πολέμου, την οποία ούτε οι ΗΠΑ ούτε τα αραβικά καθεστώτα θέλουν, η πίεση στο Ισραήλ να συγκρατηθεί είναι πιθανό να αυξηθεί, καθιστώντας πιο πιθανή την κατάπαυση του πυρός.
Αυτό είναι ένα τεράστιο στρατηγικό τίμημα για το Ισραήλ, ενώ ειρήσθω εν παρόδω, τα αραβικά καθεστώτα, ειδικά η Ιορδανία, επιπλήττονται από τους λαούς τους επειδή δεν κάνουν τίποτα για να προστατεύσουν τον λαό της Γάζας, αλλά στην συνέχεια κάνουν ό, τι μπορούν για να προστατεύσουν το Ισραήλ.
Ο Νετανιάχου και η ισραηλινή κυβέρνηση έχοντας γνώση των ανωτέρω προτιμούν έναν γρήγορο, θερμό και επείγοντα πόλεμο στον οποίο θέλουν να εμπλέξουν τις ΗΠΑ. Η Τεχεράνη προτιμά έναν παρατεταμένο πόλεμο φθοράς, ο οποίος στερεί από το Ισραήλ την αποτρεπτική του ικανότητα και το καθιστά αναγκαστικό σύμμαχο για τους Άραβες του Κόλπου και τις ΗΠΑ, ένας σύμμαχος που κοστίζει πολύ ακριβά και τον οποίο οι ΗΠΑ αναγκάζονται να υπερασπιστούν. Η αντιπαράθεση Ιράν-Ισραήλ φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση και τις σουνιτικές αραβικές πετρελαϊκές μοναρχίες, οι οποίες αρχίζουν να συντονίζουν την πορεία τους με την Μόσχα και, μέσω της μεσολάβησής της, με την σιιτική Τεχεράνη. Η περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης επηρεάζει επίσης την Ευρώπη, η οποία αναγκάζεται να σώσει το κύρος της και να αποστασιοποιηθεί από τις ισραηλινές γενοκτονίες στην Γάζα.
Η παράταση του πολέμου στην Γάζα και η στρατηγική φθοράς από το Ιράν θα εξαντλήσει το Ισραήλ, θα καταστρέψει την οικονομία του και θα αναγκάσει σταδιακά τους εποίκους στο έδαφος των Παλαιστινίων να επιστρέψουν από εκεί που ήρθαν. Σε αυτό το σενάριο η βοήθεια των παντοδύναμων παγκοσμιοποιημένων ελίτ μπορεί να μην είναι αρκετή. Θυμίζουμε ότι ακόμη και το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, του οποίου το εκλογικό σώμα αποτελείται παραδοσιακά από Αμερικανούς Εβραίους των οποίων ο αριθμός είναι ίσος με τον πληθυσμό του Ισραήλ, είναι συγκλονισμένο από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται. Προφανώς οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τον σύμμαχό τους ή να αποδεχτούν την ήττα του, αλλά γίνεται όλο και πιο δαπανηρό να τον υποστηρίξουν. Επιπροσθέτως, μεταξύ των εβραϊκών κοινοτήτων παγκοσμίως υπάρχουν όλο και περισσότεροι αντι-ισραηλινοί ακτιβιστές, αλλά το Ισραήλ για όλους αυτούς παραμένει μια ειδική περίπτωση από προεπιλογή λόγω του «Ολοκαυτώματος».
Εν κατακλείδι, το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την υποστήριξη του Ισραήλ είναι κατανοητό, καθώς τους επιτρέπει να ελέγχουν έμμεσα την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Επίσης είναι κατανοητό το ενδιαφέρον τους για την Ουκρανία, η οποία θεωρείται από τις ελίτ των ΗΠΑ ως εργαλείο άσκησης πίεσης στην Ρωσία. Και στις δυο περιπτώσεις οι ΗΠΑ ενεργούν σύμφωνα με την παράδοση του ηγεμονισμού. Ρεαλιστικά μιλώντας, ούτε η κατάσταση στην Ουκρανία ούτε η ιρανο-ισραηλινή σύγκρουση είναι υπαρξιακές για τις ΗΠΑ. Όμως η ήττα είναι πάντα κακή, ειδικά για τις ΗΠΑ που θεωρούν τον εαυτό τους παγκόσμιο ηγέτη και στους γεωπολιτικούς τους σχεδιασμούς η υποδούλωση του Ιράν, που βρίσκεται στην καρδιά της Ευρασίας, είναι ένα κρίσιμο συστατικό της προσπάθειας των για παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία.
Εφόσον το Ισραήλ επιτεθεί στο Ιράν και οι ΗΠΑ στηρίξουν αυτή την αυτοκτονική ενέργεια, παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα από την Ουάσιγκτον, ο περιφερειακός πόλεμος σε όλη την Μέση Ανατολή, ως μέρος ενός επεκτεινόμενου παγκόσμιου πολέμου, βγαίνει επικίνδυνα εκτός ελέγχου. Ο κόσμος θα βρεθεί πιο κοντά σε πυρηνική σύγκρουση από οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
του Γεωργίου Λιναρδή
