Τους τελευταίους μήνες, τα σύγχρονα αμερικανικά οπλικά συστήματα που παρέχονται στις ένοπλες δυνάμεις του Κιέβου έχουν στριμωχτεί από τα ρωσικά στρατεύματα και πάρα πολλά έχουν καταστραφεί στο πεδίο της μάχης. Αυτά περιλαμβάνουν επιβεβαιωμένες (βίντεο) καταστροφές αμερικανικών συστημάτων M142 High Mobility Artillery Rocket System (HIMARS), την καταστροφή αρκετών αρμάτων μάχης M1 Abrams και την απώλεια αρκετών ακόμη οχημάτων μάχης πεζικού Bradley, όπως ανέφεραν συστημικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ (Newsweek, New York Times, CNN κ.α.). Πέρυσι, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ παραδέχτηκε ότι μια αμερικανική συστοιχία αεράμυνας Patriot κατεστράφη από ρωσική πυραυλική επίθεση, ενώ φέτος από άρθρο του Forbes έγινε γνωστό ότι ένας ρωσικός βαλλιστικός πύραυλος μικρού βεληνεκούς Iskander κατέστρεψε τουλάχιστον δύο εκτοξευτές πυραύλων Patriot. Αυτές οι εξελίξεις έθεσαν τέλος σε δεκαετίες ισχυρισμών των ΗΠΑ σχετικά με την ανωτερότητα των οπλικών συστημάτων τους, συμπεριλαμβανομένης της καυχησιολογίας ότι ο εξοπλισμός «σοβιετικής εποχής» της σημερινής Ρωσίας είναι πολύ κατώτερος από τα όπλα των ΗΠΑ.
Πολλά δυτικά μέσα ενημέρωσης επαναλάμβαναν τους τελευταίους πολλούς μήνες τον μύθο της ανωτερότητας της αμερικανικής στρατιωτικής τεχνολογίας, ο οποίος όμως βασίζεται σε μια λανθασμένη ανάλυση των στρατιωτικών επιδόσεων των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του πολέμου του Κόλπου το 1991 και της νατοϊκής εισβολής υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και Ιράκ το 2001 και 2003. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τα καλύτερα στρατεύματα και τον εξοπλισμό τους εναντίον ανεπαρκώς εκπαιδευμένων ιρακινών δυνάμεων που πολεμούσαν με εξοπλισμό της σοβιετικής εποχής της δεκαετίας 1960 που ήταν ήδη ξεπερασμένος εκείνη την εποχή.
Τα μονομερή αποτελέσματα των μαχών και στις τρεις συγκρούσεις αναφέρθηκαν ως απόδειξη της αμερικανικής υπεροχής έναντι της σοβιετικής και στην συνέχεια της ρωσικής στρατιωτικής τεχνολογίας. Χρησιμεύουν επίσης σήμερα ως καθοδηγητική βάση για την υποτιθέμενη στρατιωτική υπεροχή έναντι της κινεζικής στρατιωτικής δύναμης. Τέτοιες μονομερείς μάχες είχαν φανταστεί δυτικοί αναλυτές πριν φτάσουν τα αμερικανικά όπλα στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία και παρά την αδύναμη απόδοση αυτών των συστημάτων στην Ουκρανία, τέτοιες μονομερείς μάχες εξακολουθούν να είναι σήμερα πηγή ανάλυσης σε οποιαδήποτε πιθανή σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας ή Κίνας.
Παρακολουθώντας στενά την εξέλιξη του σύγχρονου πολέμου από το 1991 έως σήμερα σημειώνουμε ότι το χάσμα μεταξύ της δυτικής στρατιωτικής τεχνολογίας και εκείνης των μη κρατικών ενόπλων οργανώσεων (αντάρτικων ή παραστρατιωτικών) επίσης διευρύνεται. Κατά την διάρκεια της εισβολής του Ισραήλ στο νότιο Λίβανο το 2006, η Χεζμπολάχ χρησιμοποίησε σύγχρονα ρωσικά αντιαρματικά όπλα, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στις ισραηλινές δυνάμεις, όπως ανέφερε η ισραηλινή Haaretz. Χάρη στην αυξημένη στρατιωτική επιρροή της, η Χεζμπολάχ ήταν σε θέση να σταματήσει την προέλαση των ισραηλινών αρμάτων μάχης Merkava και των στρατευμάτων που τα υποστήριζαν πολύ πριν φτάσουν στον δηλωμένο στόχο τους, στον ποταμό Litani.
Η επιτυχής χρήση από τον Συριακό Αραβικό Στρατό σοβιετικών και ρωσικών συστημάτων αεράμυνας κατά την διάρκεια της συνεχιζόμενης σύγκρουσης στην Συρία ανάγκασε τα πολεμικά αεροσκάφη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ να πραγματοποιήσουν επιθέσεις μεγαλύτερης εμβέλειας με όπλα μεγάλου βεληνεκούς. Τα ίδια συστήματα αεράμυνας χρησιμοποιήθηκαν για την αναχαίτιση δυτικών πυραύλων cruise, μειώνοντας την ζημιά σε στόχους σε ολόκληρη τη χώρα. Η επέμβαση της Ρωσίας στην Συρία μετά από πρόσκληση της νόμιμης κυβέρνησης της Δαμασκού το 2015 ακολουθήθηκε από μια αποτελεσματική ανάπτυξη σύγχρονων ρωσικών αεροπορικών δυνάμεων, οι οποίες έκοψαν τις γραμμές ανεφοδιασμού των μαχητών που υποστηρίζονται από την Δύση (ISIS, Al Kaida) και βοήθησαν τις συριακές χερσαίες δυνάμεις να τους περικυκλώσουν και να τους καταστρέψουν.
Την δεκαετία 2010 και 2020 γίνεται σαφές ότι ο μύθος της στρατιωτικής υπεροχής της Δύσης κλονίζεται όταν τα σύγχρονα δυτικά οπλικά συστήματα συναντούν την σύγχρονη ρωσική στρατιωτική τεχνολογία. Γίνεται επίσης σαφές ότι ένα παρόμοιο χάσμα έχει ανοίξει μεταξύ της στρατιωτικής τεχνολογίας των ΗΠΑ και της κινεζικής τεχνολογίας.
Στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία, οι ρωσικές δυνάμεις χρησιμοποιούν σύγχρονα ρωσικά όπλα για να καταστρέψουν ουκρανικές ταξιαρχίες που εκπαιδεύονται και εξοπλίζονται από τις ΗΠΑ και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ. Παρά τις υψηλές προσδοκίες ενόψει της εαρινής επίθεσης της Ουκρανίας το 2023, έως και 9 εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες από το ΝΑΤΟ ταξιαρχίες αποδεκατίστηκαν μετά από μήνες μαχών. Οι New York Times ανέφεραν στα τέλη του 2023 ότι η Ρωσία είχε σημειώσει τα περισσότερα εδαφικά κέρδη το έτος 2023, παρά την μαζική επιθετική εκστρατεία της Ουκρανίας. Βέβαια είναι αλήθεια ότι η Ουκρανία δεν είχε αρκετό χρόνο για να ενσωματώσει σωστά τα δυτικά όπλα που της προμηθεύτηκαν από το 2022, ωστόσο η απόδοση τόσο των δυτικών όσο και των ρωσικών όπλων στο πεδίο της μάχης κατέστησε σαφές ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η ιδέα της δυτικής στρατιωτικής υπεροχής είναι μια νοσταλγική ερμηνεία της ιστορίας και μακριά από την τρέχουσα πραγματικότητα.
Εκτός από την απόδοση των δυτικών και ρωσικών όπλων στο ίδιο το πεδίο της μάχης, τόσο οι δυτικές όσο και οι ρωσικές δυνατότητες της στρατιωτικής βιομηχανίας έχουν τεθεί σε δοκιμασία. Η παραγωγή όπλων, που διευθύνεται στην Δύση από την ιδιωτική βιομηχανία, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει την πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα που απαιτείται για τις παρατεταμένες, μεγάλης κλίμακας μάχες που λαμβάνουν χώρα σήμερα στην Ουκρανία. Από την πλευρά της, η ρωσική στρατιωτική βιομηχανία κληρονόμησε, βελτίωσε και εκσυγχρόνισε αυτές τις ικανότητες από την Σοβιετική Ένωση και, σύμφωνα με τους New York Times, είναι τώρα πολύ μπροστά από την συλλογική Δύση, παρά τις κυρώσεις.
Επιπλέον, λόγω της πολυπλοκότητας των σύγχρονων δυτικών όπλων, απαιτείται ένα εκτεταμένο δίκτυο υλικοτεχνικής υποστήριξης, συντήρησης και επισκευής για να διατηρηθούν αυτά τα όπλα επιχειρησιακά στο πεδίο της μάχης. Ένα πρόσφατο δελτίο τύπου από τον Γενικό Επιθεωρητή του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ αναφέρει ότι «δεν έχει δημιουργηθεί τέτοιο σύστημα για τα αμερικανικά όπλα που παρέχονται στην Ουκρανία και ότι χωρίς αυτό το σύστημα, οι Ουκρανοί δεν είναι σε θέση να διατηρήσουν αυτά τα οπλικά συστήματα». Τέτοια στήριξη δεν έχει δοθεί στην Ουκρανία, διότι θα ήταν ένα τεράστιο εγχείρημα. Ως γνωστόν, για κάθε δεδομένη δύναμη μάχης απαιτούνται πολλαπλάσια αυτής για την υποστήριξη και την επιχειρησιακή διατήρηση στο πεδίο της μάχης, καθώς και των όπλων και οχημάτων που χρησιμοποιεί.
Όλες αυτές οι αδυναμίες της δυτικής στρατιωτικής τεχνολογίας μαζί δεν αποτελούν καλό οιωνό για τις ΗΠΑ όσον αφορά μια πιθανή άμεση ή πληρεξούσια σύγκρουση με την Ρωσία ή την Κίνα. Θα αναφερθούμε κυρίως στην Κίνα, καθώς σύμφωνα με γεωπολιτικές αναλύσεις (βλ. μεταξύ άλλων ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ και ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΑ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ) η χώρα αυτή είναι ο επόμενος στόχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Όχι μόνο η Κίνα διαθέτει πολλά οπλικά συστήματα συγκρίσιμα με αυτά που χρησιμοποιεί σήμερα η Ρωσία στην Ουκρανία, αλλά έχει επίσης αποκτήσει μερικές από τις καλύτερες ρωσικές στρατιωτικές τεχνολογίες από την ίδια την Ρωσία. Αυτά περιλαμβάνουν επιθετικά αεροσκάφη και υπερσύγχρονα συστήματα αεράμυνας. Το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ αναγνωρίζει τις αυξανόμενες δυνατότητες των κινεζικών στρατιωτικών συστημάτων, ειδικά στον τομέα της πυραυλικής τεχνολογίας, τόσο των πυραύλων εδάφους-εδάφους όσο και των πυραύλων αέρος-αέρος που εκτοξεύονται από μαχητικά αεροσκάφη, πυραυλικά συστήματα που είναι συγκρίσιμα ή ακόμη και υπερβαίνουν τις δυνατότητες των αμερικανικών πυραύλων, σύμφωνα με το περιοδικό Air and Space Forces. Ένα άρθρο του Reuters από το 2023 αναφέρει επίσης ότι το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ παραδέχεται ότι το πολεμικό ναυτικό της Κίνας είναι ήδη μεγαλύτερο από το ναυτικό των ΗΠΑ.
Επιπροσθέτως, ακόμη και αν η στρατιωτική-βιομηχανική βάση της Ρωσίας ξεπεράσει ολόκληρη την Δύση, η βιομηχανική βάση της Κίνας είναι ακόμη μεγαλύτερη. Όλες οι δυσκολίες που έχουν οι ΗΠΑ να ξεπεράσουν την Ρωσία όσον αφορά τον στρατιωτικό εξοπλισμό και τα πυρομαχικά ωχριούν σε σύγκριση με την στρατιωτική βιομηχανική παραγωγή της Κίνας.
Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οποιαδήποτε πιθανή σύγκρουση που οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν με την Κίνα θα λάβει χώρα στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, χιλιάδες μίλια μακριά από τις ακτές των ΗΠΑ, και δεδομένων των εκτεταμένων δικτύων που απαιτούνται για την υποστήριξη της στρατιωτικής τεχνολογίας των ΗΠΑ στο πεδίο της μάχης, η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον θα πολεμήσει και θα κερδίσει μια ένοπλη σύγκρουση εναντίον της Κίνας, είναι ιδιαίτερα παράλογη και ανεδαφική. Ακόμη και αν η στρατηγική της Ουάσιγκτον δεν είναι να υποτάξει την Κίνα απειλώντας να διεξάγει και να κερδίσει έναν πόλεμο εναντίον της στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, αλλά να κρατήσει όμηρο τις κινεζικές στρατιωτικές της δυνάμεις στην περιοχή απειλώντας με πόλεμο ανεξάρτητα από την έκβασή του, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια δύσκολη θέση που αποδυναμώνεται προϊόντος του χρόνου.
Η τρέχουσα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ βασίζεται στην προϋπόθεση ότι «η ισχύς δημιουργεί δίκαιο». Ωστόσο, οι ΗΠΑ σαφώς δεν είναι πλέον «οι πιο ισχυρές». Προκαλώντας άμεσα ή έμμεσα συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο, έχουν υποστεί σοβαρές συνέπειες από τις οποίες τις προηγούμενες δεκαετίες τύγχαναν προστασίας λόγω των τότε πλεονεκτημάτων της στρατιωτικής ισχύος τους.
Αυτό που συμβαίνει στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας δίνει στην συλλογική Δύση μια γεύση του τι απειλεί την ίδια αν συνεχίσει να προκαλεί συγκρούσεις σε έναν κόσμο όπου η υπεροχή της Δύσης έχει εξασθενίσει και ο υπόλοιπος κόσμος είναι πλέον σε θέση να διεκδικήσει τα δικά του συμφέροντα ενάντια στην ιμπεριαλιστική Δύση και τις παγκόσμιες φιλοδοξίες της. Η συνέχιση μιας αστήρικτης πολιτικής όπως αυτή θα καταλήξει σε καταστροφή για την Ουάσιγκτον και τον αμερικανικό λαό. Οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον το πιο ισχυρό «έθνος» στον κόσμο και αν συνεχίσουν να ακολουθούν μια φιλοπόλεμη εξωτερική πολιτική θα καταλήξουν κάτω από πολύ δύσκολες και μη αναστρέψιμες συνθήκες.
Αν η συλλογική Δύση επιμένει στην αναζήτησή της για παγκόσμια κυριαρχία, το κάνει με δικό της κίνδυνο και με ορατή την ήττα.
του Γεωργίου Λιναρδή
