Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η Δύση στον πόλεμο των πολιτισμών που ήδη διεξάγει η Ρωσία, είναι απαραίτητο να ληφθεί υπόψη η ιεραρχία των σχεδίων.
Το υψηλότερο επίπεδο είναι η ταυτότητα:
- Ποια είναι η ταυτότητα του εχθρού; (Ποιον, σε γενικές γραμμές, πολεμάμε;)
- Ποια είναι η δική μας ταυτότητα;
- Ποια είναι η ταυτότητα των υπόλοιπων πολιτισμικών δρώντων;
Πρέπει να ξεκινήσουμε με έναν τέτοιο πολιτισμικό χάρτη. Ήδη σε αυτό το επίπεδο θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα: ο εχθρός έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στον δικό μας πολιτισμό που έχει εν μέρει υποκλέψει, σαν χάκερ, τον έλεγχο των νοημάτων και των νοητικών δομών για να καθορίσει ποιος είναι ποιος – όχι μόνο από το εξωτερικό της Ρωσίας αλλά και από το εσωτερικό της. Επομένως, πρέπει να ξεκινήσουμε με την εκκαθάριση του νοητικού πεδίου και την κυριαρχία της συνείδησης.
Εδώ είναι το επόμενο πρόβλημα: η λεγόμενη πολιτισμική προσέγγιση. Ο εχθρός κατάφερε να επιβάλει στη ρωσική κοινωνικο-ανθρωπιστική επιστήμη ότι η πολιτισμική προσέγγιση είναι είτε λανθασμένη, είτε περιθωριακή, είτε προαιρετική. Ωστόσο, η απόρριψη της πολιτισμικής προσέγγισης σημαίνει αυτόματα μόνο ένα πράγμα: πλήρη αναγνώριση της καθολικότητας του παραδείγματος του δυτικού πολιτισμού και συναίνεση στον εξωτερικό έλεγχο της συνείδησης της ρωσικής κοινωνίας από εκείνους με τους οποίους βρισκόμαστε σε πόλεμο.
Δεν έχει σημασία αν αυτό γίνεται σκόπιμα, από βλακεία ή από αδράνεια
Με άλλα λόγια, όποιος αμφισβητεί την πολιτισμική προσέγγιση γίνεται αυτόματα ξένος πράκτορας – υπό την κυριολεκτικότερη έννοια. Δεν έχει σημασία αν αυτό γίνεται σκόπιμα, από βλακεία ή από αδράνεια. Αλλά τώρα είναι μόνο ένας τρόπος και τίποτε άλλο. Μόνο μια πολιτισμική προσέγγιση μας επιτρέπει να μιλάμε για κυρίαρχη δημόσια συνείδηση και επομένως για κυρίαρχη επιστήμη και κυρίαρχη εκπαίδευση.
Αυτό είναι το τελευταίο κάλεσμα για τις ρωσικές ανθρωπιστικές επιστήμες: είτε κινούμαστε ταχύτατα προς τη θέση μιας πολιτισμικής προσέγγισης (Ρωσία = κυρίαρχος πολιτισμός), είτε γράφουμε επιστολή παραίτησης. Μερικές φορές η αύξηση της επιστημονικής γνώσης επιτυγχάνεται με αφαίρεση και όχι με πρόσθεση – αν αφαιρέσει κανείς τις ανοησίες, τους τοξικούς αλγόριθμους, τις ανατρεπτικές επιστημολογικές στρατηγικές, με μια λέξη, τον φιλελεύθερο ιό του δυτικισμού.