Με αφορμή την ημέρα Μνήμης ταξιδιού στα Ηλύσια Πεδία του αδάμαστου Γρηγορίου Αυξεντίου, θέλω να σας μεταφέρω μια προσωπική εμπειρία, σχετική με τον θάνατο ενός άλλου Έλληνος στρατιώτου στην Κύπρο, την εποχή της προδοσίας του νησιού απο τα σχέδια των μεγάλων δυνάμεων με την μικρή ψυχή.
Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν για αυτό το παλληκάρι αλλά η επανάλειψη τέτοιων κειμένων, αισθάνομαι ότι είναι μνημόσυνο. Και όταν το Ελληνικό Αίμα, ενώνει ιστορικές περιόδους, με παράλληλους στόχους, τότε οφείλουμε τουλάχιστον το ελάχιστο: να Τιμούμε τους Πεσόντες.
Τα παρακάτω πληροφορήθηκα το 2005 και σας τα μεταφέρω όπως χαράχτηκαν, για πάντα, στην μνήμη μου.
” Ο κυρ Τάσος “
Στο χωριό Αη Γιώργης κάπου στη Στερεά Ελλάδα, υπάρχει ένα μικρό καφενείο, για το οποίο έχω γράψει και παλαιότερα. Γνώρισα τους ανθρώπους εκεί σε μια χειμερινή εκδρομή πριν από αρκετά χρόνια. Άνθρωποι τόσο ζεστοί, που κράτησα επαφή και επισκέπτομαι το χωριό συχνά.
Ο καφετζής, ο κυρ- Τάσος ήταν απλός άνθρωπος. Έζησε τη ζωή του στο χωριό και ταξίδεψε ελάχιστα. Αγαπούσε τον τόπο του και πίστευε πως ήταν το κέντρο της γης. Το μαγαζί του κλασικό καφενείο, περιποιημένο, με προσωπικές πινελιές και μεράκι.
Ο κυρ Τάσος πέθανε πριν λίγο καιρό, σε βαθιά γεράματα και το καφενείο δουλεύει ακόμη, ο δεύτερος γιός του ο Δημήτρης, που αφού έκανε ένα πέρασμα από την Αθήνα, γύρισε εδώ και λίγα χρόνια στο όμορφο χωριό του. Απλή ιστορία, απλών ανθρώπων.
Με μια διαφορά. Στον κεντρικό τοίχο του μαγαζιού υπάρχει μια Ελληνική Σημαία και ακριβώς από πάνω ένα κάδρο με την φωτογραφία ενός στρατιώτη…. Όσοι μπαίνουν στο καφενείο, γνωρίζουν ότι πρόκειται για τον μεγάλο γιο του κυρ Τάσου, τον Γιώργο, ο οποίος είναι ένας από τους αγνοουμένους της Κύπρου…
Όταν τελείωσε η πολεμική περιπέτεια της Κύπρου, η πολιτεία αδιαφόρησε πλήρως για τις οικογένειες των νεκρών και των αγνοουμένων. Τον κυρ Τάσο όμως, επισκέφθηκε στο χωριό, ο Υπολοχαγός του Γιώργου. Παρουσιάστηκε στον πατέρα του στρατιώτη του και του πήγε μια Σημαία, που από τότε παραμένει στο καφενείο. Αυτή την ιστορία την γνωρίζει όλο το χωριό.
Τα λόγια όμως, που ειπώθηκαν ανάμεσα στους δύο άνδρες, είχα την εξαιρετική τιμή να μου εμπιστευθεί ο κυρ Τάσος, αφού πέρασαν μερικά χρόνια από την αρχική γνωριμία μας και κάποιο χειμώνα που ήμουν επίσκεψη στο χωριό του, είχαμε μείνει οι δυο μας στο καφενείο και μου άνοιξε τη καρδιά του κλαίγοντας το σπλάχνο του…
Ο Υπολοχαγός , μπήκε στο καφενείο μουδιασμένος με το κεφάλι κάτω. Όταν έγιναν οι συστάσεις, ο κυρ Τάσος έδιωξε τον κόσμο κι έκλεισε το μαγαζί. Έκατσαν οι δυο τους με ένα μπουκάλι τσίπουρο.
Ο αξιωματικός, ξέσπασε σε δάκρυα και ζήτησε συγγνώμη από τον κυρ Τάσο, όχι γιατί ο γιος του σκοτώθηκε υπό τις διαταγές του, αλλά γιατί δεν γνώριζε τι έγινε ο στρατιώτης του !! Υπέθετε με βάση κάποιες πληροφορίες ότι ήταν αιχμάλωτος αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξερε. Και αυτό το θεωρούσε μεγάλη ντροπή !!
Ο καφετζής του χωριού αγκάλιασε τον αξιωματικό των Ειδικών Δυνάμεων και του είπε:
_ Σώπα αγόρι μου, ο Γιώργος μου, ο πρωτότοκός μου, το καμάρι μου που γεννήθηκε εδώ στον πάνω όροφο και τον κράτησα στα χέρια μου, λερωμένο ακόμα από το αίμα της μάνας του, είναι νεκρός. Το ξέρω σίγουρα. Το κατάλαβα τη στιγμή που έγινε. Τον είδα και στον ύπνο μου και με χαιρέτησε. Μην στεναχωριέσαι άδικα. Ξέρουμε που είναι. Είναι με τον παππού του, που έχει το όνομά του κι έπεσε στην Αλβανία. Είναι μαζί και τα λένε τώρα.
_ Μα κύριε Τάσο, έγιναν όλα τόσο άδικα… είπε ο Υπολοχαγός.
_ Σώπα παιδί μου. Τίποτε δεν γίνεται άδικα όταν γίνεται για το χώμα της γης μας. Όλα έχουν το λόγο τους. Και μην με ξαναπείς «κύριο». Από σήμερα είσαι και συ γιος μου. Το τρίτο μου παιδί, το πιο αγαπημένο.
Να είσαι καλά κυρ Τάσο, εκεί που πήγες και χαιρετίσματα στον Γιώργο.
Αυτή την Ελλάδα αδυνατούν να καταλάβουν οι εχθροί της.
Αυτή την Ελλάδα δεν θα νικήσετε ΠΟΤΕ
Κι αυτή η Σημαία, δεσπόζει στον χώρο σαν μπλέ αίμα…
Αχιλλέας Ξανθάκης
- ο Υπολοχαγός είναι γνωστό όνομα απο τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Κύπρο αλλά δεν αναφέρω το όνομά του διότι αυτη η ιστορία είναι μια βαθιά προσωπική στιγμή