Εκείνοι μεταξύ των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών της Ελλάδας, της Ευρώπης και των ΗΠΑ που, μετά την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης, ευχήθηκαν καταστροφή είτε στους Ρώσους είτε στον ίδιο τον Πούτιν, έχουν όλοι αποδειχθεί απλώς ιδεολογικά ελεγχόμενοι κρετίνοι. Στην συνέχεια, όλοι αυτοί τους τελευταίους μήνες έχουν στραφεί σε μια απλή επιτακτική ανάγκη, λέγοντας «η Ουκρανία δεν πρέπεινα χάσει», και τέλος, μετά την αποτυχία του ουκρανικού στρατού, παρά τον εκτεταμένο εξοπλισμό από το ΝΑΤΟ, αυτο-ενθαρρυντικά ανακοινώνουν «…θα υποστηρίξουμε την Ουκρανία για όσο χρειαστεί».
Όλοι αυτοί οι κρετίνοι, παγιδευμένοι στις μυλόπετρες τις ιστορίας και συνεπικουρούμενοι από ιδιώτες*-ναζιστές, ισχυρίζονται τις τελευταίες ημέρες όλο και περισσότερο ότι η Ρωσία θέλει να επιτεθεί σε ευρωπαϊκά κράτη μετά από μια νίκη στην Ουκρανία. Γίνεται λόγος ακόμη και για ρωσική απειλή προς την Γερμανία ή την Γαλλία του μαϊμού-Ναπολέοντα Μακρόν. Κατωτέρω θα σας αποκαλύψουμε γιατί όλοι όσοι το ισχυρίζονται αυτό ψεύδονται σκόπιμα, εξετάζοντας τους λόγους για αυτά τα ψέματα.
Το ότι η Ρωσία έχει επιθετικές προθέσεις προς τα ευρωπαϊκά κράτη, τα κράτη του ΝΑΤΟ, είναι αντικειμενικά ανοησία. Η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και, όπως κάθε άλλη χώρα στον κόσμο, ενδιαφέρεται για καλές σχέσεις με τους γείτονές της. Δεν θα επαναλάβουμε γιατί η Ρωσία παρενέβη στην Ουκρανία (έχουμε αναλύσει αυτό το ζήτημα σε πολλά άρθρα της ιστοσελίδας μας), θέλουμε απλώς να σας υπενθυμίσουμε ότι ήταν το Κίεβο που τον Απρίλιο του 2014 έστειλε τανκς εναντίον των τότε άοπλων διαδηλωτών στο Ντονμπάς και ότι οι άνθρωποι που ζουν στο Ντονμπάς θεωρούν τους εαυτούς τους Ρώσους. Στην συνέχεια, η Ρωσία προσπάθησε να βρει μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων για οκτώ χρόνια, έως ότου κατέστη σαφές ότι το Κίεβο κατ’ εντολή του Βερολίνου, των Παρισίων και της Ουάσιγκτον δεν σκόπευε ποτέ να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ. Όταν η Δύση πίεσε για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα απέρριψε τις προτεινόμενες από την Μόσχα εγγυήσεις αμοιβαίας ασφαλείας, τότε αναγκάστηκε η Ρωσία να επέμβει.
Αρχικά να επισημάνουμε ότι καμία χώρα στον κόσμο δεν χαίρεται όταν ένα στρατιωτικό μπλοκ, το οποίο βλέπει την χώρα ως αντίπαλο, επεκτείνεται στα σύνορα αυτής της χώρας. Αλλά αυτό έκανε το ΝΑΤΟ όταν επεκτάθηκε όλο και πιο ανατολικά. Σήμερα, τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ απέχουν μόλις 150 χιλιόμετρα από την Αγία Πετρούπολη και όχι τα ρωσικά στρατεύματα 150 χιλιόμετρα από το Αμβούργο, την Λυών ή το Λος Άντζελες, γεγονός που δείχνει ποιος απειλεί ποιον.
Η Ρωσία έχει όλους τους φυσικούς πόρους που θα μπορούσε κανείς να επιθυμήσει και δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο αυτή η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο θα μπορούσε να χρειαστεί περισσότερα εδάφη. Όσοι επικαλούνται τα δημοψηφίσματα στις πρώην περιοχές της νοτιοανατολικής Ουκρανίας ως αντεπιχείρημα θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι η Ρωσία ενδιαφέρεται για την προστασία των εθνοτικών Ρώσων που ζουν εκεί. Εάν το Κίεβο είχε αναγνωρίσει και εφαρμόσει τους διεθνώς έγκυρους κανονισμούς για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων δεν θα υπήρχε ούτε ο πόλεμος στο Ντονμπάς από το 2014 ούτε η κλιμάκωση του Φεβρουαρίου 2022.
Η Ρωσία, όπως κάθε χώρα, ενδιαφέρεται για την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών της. Τι θα κέρδιζε λοιπόν η Ρωσία από μια επίθεση στην Ευρώπη; Τι θα κέρδιζε από την κατοχή της Πολωνίας ή της Γερμανίας; Αυτό δεν θα κόστιζε μόνο χρήματα, αλλά θα έβλαπτε ακόμη και την Ρωσία, φέρνοντας ανθρώπους στην επικράτεια της που δεν θέλουν να είναι εκεί. Και γιατί η Ρωσία θα διακινδύνευε έναν πυρηνικό πόλεμο για αυτό, το οποίο θα ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια μιας επίθεσης σε μια χώρα του ΝΑΤΟ;
Το γεγονός ότι η Ρωσία δεν έχει επιθετικές προθέσεις εναντίον του ΝΑΤΟ είναι γνωστό στους πολιτικούς της Δύσης. Γιατί;
Πρώτον, εάν το ΝΑΤΟ πίστευε ότι η Ρωσία ήθελε πραγματικά να επιτεθεί σε μια χώρα του ΝΑΤΟ, οι συνομιλίες εντός του ΝΑΤΟ θα ήταν διαφορετικές. Οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ θα ανέλυαν πόσα τανκς, αεροπλάνα και ούτω καθεξής έχει η Ρωσία και τι χρειάζεται το ΝΑΤΟ για να αποκρούσει μια ρωσική επίθεση και πόσοι επιπλέον στρατιώτες θα έπρεπε να στρατολογηθούν για να σχηματίσουν τις απαραίτητες μεραρχίες και ούτω καθεξής. Αλλά οι συνομιλίες στο ΝΑΤΟ διεξάγονται εντελώς διαφορετικά, καθώς τα πάντα έχουν να κάνουν μόνο με τα χρήματα. Είναι απλώς θέμα δαπανών για όπλα, με κάθε χώρα του ΝΑΤΟ να αποφασίζει μόνη της τι να αγοράσει. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι συντονισμένης προσέγγισης στο ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, πρόκειται μόνο για παραγγελίες για την βιομηχανία όπλων, αλλά δεν πρόκειται για την πραγματική ικανότητα μάχης του ΝΑΤΟ στο σύνολό του.
Δεύτερον, τι θα έκανε μια χώρα αν φοβόταν ότι θα δεχόταν επίθεση; Θα γέμιζε τα οπλοστάσια της για να είναι έτοιμη να αποκρούσει αυτή την επίθεση. Αυτό που σίγουρα δεν θα έκανε είναι να δώσει όλα τα όπλα της και να μείνει με σχεδόν καθόλου όπλα και πυρομαχικά. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο εάν δώσεις τα δικά σου πυρομαχικά σε μια χώρα που ήδη αγωνίζεται εναντίον του υποτιθέμενου επιτιθέμενου και πρόκειται να χάσει την μάχη. Κανείς δεν θα έριχνε τα τελευταία πυρομαχικά του σε μια χαμένη μάχη άλλης χώρας αν πίστευε ότι αργότερα θα επιτεθούν στον ίδιο. Με άλλα λόγια: Εάν οι χώρες του ΝΑΤΟ πίστευαν ότι η Ρωσία θα ήθελε να επιτεθεί στο ΝΑΤΟ μετά από μια νίκη στην Ουκρανία, θα σταματούσαν να προμηθεύουν πυρομαχικά στο Κίεβο και αντ’ αυτού θα αναπλήρωναν τα δικά τους αποθέματα το συντομότερο δυνατό. Αλλά κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό, όπως δείχνουν μερικά παραδείγματα.
(Δεν θα αναφερθούμε στο παράδειγμα της Ελλάδας, που ενώ η χώρα μας απειλείται με πόλεμο από την Τουρκία, στέλνει πυρομαχικά και οπλικά συστήματα στο Κίεβο απαξιώνοντας την άμυνα μας. Αυτές οι ενέργειες, πέραν των άλλων, χρήζουν ψυχιατρικής ανάλυσης.)
Στις 19 Φεβρουαρίου, η Δανία δήλωσε ότι είχε παραδώσει όλο το πυροβολικό της στην Ουκρανία. Την ίδια ημέρα, το Λονδίνο δήλωσε ότι είχε παραδώσει σχεδόν όλα τα αυτοκινούμενα οβιδοβόλα AS-90 στο Κίεβο. Στις 21 Φεβρουαρίου, ο αρχηγός των σουηδικών ενόπλων δυνάμεων δήλωσε ότι η Σουηδία δεν μπορεί να αντισταθμίσει τα όπλα που παρέχονται στην Ουκρανία. Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί, εξ άλλου όλοι γνωρίζουν σε πόσο άσχημη εξοπλιστική κατάσταση βρίσκεται ο γερμανικός στρατός.
Προφανώς δεν συμπεριφέρονται έτσι χώρες που πιστεύουν ότι θα δεχθούν επίθεση. Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από όλα αυτά; Γιατί ψεύδονται οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες της Δύσης, όταν μιλούν συνεχώς για την υποτιθέμενη ρωσική απειλή; Η απάντηση στο ερώτημα θα έπρεπε να είναι αυτονόητη.
Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα κράτη της ΕΕ είναι υποτελείς των ΗΠΑ, οι οποίες εφαρμόζουν την πολιτική τους εις βάρος της ΕΕ. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας βλάπτουν πάνω απ’ όλα την Ευρώπη. Ενώ η ΕΕ βρίσκεται στο χείλος της ύφεσης ως αποτέλεσμα των κυρώσεων και της επακόλουθης έκρηξης του ενεργειακού κόστους, η ρωσική οικονομία αναπτύχθηκε το 2023 κατά 4,6%. Αυτά όσον αφορά τις κυρώσεις. Επιπλέον, τα υποτελή κράτη της ΕΕ έχουν αγοράσει ή παραγγείλει τα περισσότερα από τα όπλα τους από την αμερικανική βιομηχανία όπλων. Για τις ΗΠΑ, ο πόλεμος είναι μια επιχείρηση από την οποία κερδίζουν αδρά εις βάρος των Ευρωπαίων. Και οι Ευρωπαίοι καταστρέφονται στην διαδικασία για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Αυτό είναι καλό για την οικονομία των ΗΠΑ, επειδή αποδυναμώνει τον οικονομικό ανταγωνιστή της, την Ευρώπη.
Δεύτερον, ακόμη και αν η ΕΕ και τα κράτη μέλη της αποσχιστούν αύριο από τις ΗΠΑ και επιστρέψουν στα δικά τους συμφέροντα (κάτι που είναι φυσικά απατηλό), οι πολιτικοί θα πρέπει να εξηγήσουν στους πολίτες γιατί οδήγησαν την οικονομία στο χάος, κατέστρεψαν τον πλούτο και πέταξαν δισεκατομμύρια από το παράθυρο για ξένα συμφέροντα. Φυσικά δεν το θέλουν αυτό, γι’ αυτό οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης παγιδεύονται στην δική τους παγίδα και αναγκάζονται να δικαιολογήσουν με κάποιο τρόπο τις δικές τους αποτυχίες και ασυναρτησίες. Για να γίνει αυτό, όλοι αυτοί οι κρετίνοι χρειάζονται την ρωσική απειλή.
Αρχίζει όμως να γίνεται σαφές ότι μετά την ήττα της Δύσης στην Ουκρανία, μια ήττα που λειτουργεί ως καταλύτης, τα πολιτικά ρεύματα που καλλιεργούν την μανία του μίσους εναντίον της Ρωσίας θα φαίνονται αρκετά ηλίθια στην ύπαρξή τους. Αυτά και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί τους θα πρέπει να διασχίσουν τον πολιτικό τους Ρουβίκωνα χωρίς τον προστάτη τους από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτό δεν μας δίνει ελπίδα για ένα επικείμενο στάδιο ειρήνης, αλλά για ένα στάδιο παραγωγικής ρήξης. Αυτός ο δρόμος πρέπει φυσικά να ξεκινήσει με την ανάκτηση της πλήρους εθνικής κυριαρχίας, με την αποχώρηση από το ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής «ασπίδας» των ΗΠΑ.
Σήμερα, στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης στην Ουκρανία και την περαιτέρω απώλεια ισχύος των ΗΠΑ, αντιμετωπίζουμε πιθανώς μια νέα έκδοση του Ψυχρού Πολέμου, αν και οι πεπατημένες πορείες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν φαίνεται να αποτελούν εναλλακτική λύση για μια ευρωπαϊκή προοπτική σε αυτή την νέα έκδοση του πολέμου. Για την Ευρώπη ανοίγεται μια ελκυστική πολυπολική πλατφόρμα, καθώς και για την ευρασιατική ήπειρο γενικότερα, κάτι που θα γίνει ορατό μετά την στρατηγική ήττα της Δύσης στην Ουκρανία.
του Γεωργίου Λιναρδή
*στα αρχαία ελληνικά η λέξη ιδιώτης σημαίνει ηλίθιος, στην Κλινική Ψυχολογία ο όρος χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει αυτόν που πάσχει από βαριάς μορφής νοητική υστέρηση.