Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, από τα μέσα του 20ου αιώνος, είναι αδιαμφισβήτητα η «αυτοκρατορία της εποχής». Σίγουρα συνυπάρχουν ιστορικά και με άλλα μεγάλα κράτη και έθνη, αλλά ο αντίκτυπος των ΗΠΑ ως υπερδύναμης, είναι ισχυρότερος και βαθύτερος τόσο στα κέντρα εξουσίας, όσο και στους λαούς.
Πριν τα μέσα του 20ου αιώνος, θα έλεγα ότι υπήρχε μια προετοιμασία για την «αυτοκρατορική ημέρα». Οι ΗΠΑ δεν ήταν τόσο επεμβατικές σε ξένα κράτη και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Μετά το τέλος του Β’ ΠΠ όμως, η αμερικανική δύναμις, πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και στρατιωτική, κυριαρχεί.
Απολαμβάνει την απόλυτη υποστήριξη των συμμάχων της, είτε με το καρότο, είτε με το μαστίγιο. Ο Σοβιετικός κίνδυνος επιβάλει το δόγμα: «αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας».
Αυτό στην πραγματικότητα είναι ένα γκανγκστερικό δόγμα, το οποίο οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν χωρίς αιδώ, αφού είναι ένα δόγμα εμποτισμένο στην Αμερικανική κοινωνία. Σκεφθείτε μόνο, πόσο ηρωικά έχουν περιγράψει στις ΗΠΑ, τους παρανόμους και τους εγκληματίες. Για παράδειγμα, όταν στην Ελλάδα είχαμε τον Παύλο Μελά, εκείνοι είχαν τους Bonny και Clyde…
H μεγάλη δύναμη των ΗΠΑ, ήταν και είναι μια λέξη: «Business».
Νεόκτιστο κράτος, με τεράστιο πλούτο κάθε είδους (θερίζει τρεις φορές τον χρόνο) και σε μεγάλο βαθμό αυτάρκες, στάθηκε στα πόδια του με την εργασία και την επιχειρηματικότητα. Αυτές οι δύο παράμετροι καθόρισαν και την πολιτική και στρατιωτική ανάπτυξη της χώρας.
Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως, τα Αμερικανικά κέντρα εξουσίας, πίστεψαν ότι πλέον ο πλανήτης τους ανήκει. Έμενε μόνο να καμφθεί και ο σινικός κίνδυνος, αλλά δεν ανησυχούσαν και ιδιαίτερα. Τις άλλες μεγάλες χώρες όπως π.χ. την Ινδία, δεν τις μετρούσαν και πολύ, κοιτάζοντάς τες μέσα από το πρίσμα του αγγλοσάξονος κατακτητή.
Γιατί άραγε οι ΗΠΑ, που έφθασαν στο απόγειο της δυνάμεώς τους κρατώντας τα λάβαρα της ελευθερίας και δημοκρατίας, φέρθηκαν και φέρονται τόσο απάνθρωπα, τόσο άδικα και τόσο δικτατορικά στους λαούς; Γιατί άραγε οι Αμερικανοί πολίτες, χάνουν συνεχώς τις ελευθερίες τους και καταδικάζονται σε «πολιτικά ορθή» σκέψη και ζωή; Την απάντηση μας δίνει ο εξαίρετος Λόρδος John Dalberg-Acton: «Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».
Η μεγάλη αδυναμία των ΗΠΑ, ήταν και είναι μια λέξη: «Business».
Είναι τουλάχιστον ανόητο και μυωπικό να πιστέψεις πως μπορείς να καταπνίξεις την δημιουργικότητα και την επιχειρηματικότητα δισεκατομμυρίων ανθρώπων… επειδή έχεις χρήματα. Το πίστεψαν όμως κι αντί να αναπτύξουν δημιουργικές συνεργασίες με τα υπόλοιπα κράτη, προχώρησαν με μια νοοτροπία τσιφλικά, χώνοντας την μακριά μύτη τους, στον πλούτο κάθε ανθρώπου.
Οι ΗΠΑ λοιπόν, μέσα από το παραμορφωτικό γυαλί της απόλυτης εξουσίας του ενός «πόλου» που απήλαυσαν για αρκετό καιρό μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως, έγιναν εύκολος στόχος κυρίως μέσα από την επιχειρηματικότητα.
Το λεγόμενο «βαθύ κράτος» το διέγνωσε αυτό και προσπάθησε να συγκρατήσει και να επιβραδύνει την ανάπτυξη των υπολοίπων κρατών, σπέρνοντας τον πόλεμο κοντά στα σύνορά τους και επιβάλλοντας διαφόρων ειδών embargos. Ταυτόχρονα έτσι, δημιουργούσαν κεφάλαιο για το οικονομικό-στρατιωτικό κλάδο των επιχειρήσεών τους. Στην αλήθεια όμως, αυτή ήταν μια καταστροφική στρατηγική. Οι ΗΠΑ, θύμα των οικονομικών επιλογών τους, πνίγονται στο χρέος. Βλέπουν το δολλάριο να εξοστρακίζεται από τις διεθνείς συναλλαγές και το κυριότερο, βλέπουν τους μέχρι τώρα άφωνους υποστηρικτές – συμμάχους να φλερτάρουν με το απέναντι στρατόπεδο. Δεν υπάρχει έξοδος από αυτή την δίνη παρακμής. Όπως προ είπα, θύματα των οικονομικών επιλογών τους, κάθε ένα δολλάριο που τυπώνουν, είναι δανεισμένο. Και κανείς δεν ξεπλήρωσε τα χρέη του δανειζόμενος περισσότερα.
Το κεφάλαιο και ο μαρξισμός ήταν πάντα στενά συνδεδεμένα. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος (του ίδιου κεφαλαίου). Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι «μεγάλοι κομμουνιστές» ήταν από εύπορες οικογένειες. Ο Ένγκελς ήταν πλούσιος. Ο Μπακούνιν ήταν Πρίγκηπας. Ο Τρότσκι ο Ζινόβιεφ ο Σοκόλνικοφ κι ο Κάμενεφ επίσης πλούσιοι. Ο Τσε ήταν εύπορος. Ο Μάο επίσης. Αυτό φυσικά είναι λογικό, διότι οι εργάτες και οι αγρότες δεν έχουν χρόνο να σχεδιάζουν πολιτικές ουτοπίες με στόχο την εξουσία. Αναλώνονται στην σκληρή εργασία για να θρέψουν την οικογένεια. Όλοι αυτοί λοιπόν, έταξαν στους εργάτες και στους αγρότες αναγνώριση και καλή ζωή και τους έδωσαν ξύλο, καταπίεση, φτώχια και γκούλαγκ.
Κοινή συνισταμένη των κομμουνιστών είναι η προσπάθεια κατάληψης της παιδείας. Ο Μάο το πήγε ένα βήμα πιο μακριά όταν κήρυξε την «Πολιτιστική Επανάσταση». Το έκανε μόλις ένοιωσε να χάνει την απόλυτη εξουσία. Η κινητήριος δύναμη κάθε μαρξιστή είναι η εξουσία. Όσο περισσότερη, όσο πιο απόλυτη, τόσο καλύτερα. Είναι ναρκομανείς της εξουσίας. Στην «Πολιτική Επανάσταση» η κεντρική ιδέα ήταν: «εξαφανίστε ότι παλαιό – δημιουργείστε νέο».
Έτσι, η Κόκκινη Φρουρά (όλοι νέοι μαθητές-φοιτητές) εξαπολύσαν μιαν άνευ προηγουμένου τρομοκρατία στην Κίνα, με τα σχολεία όλων των ειδών να παραμείνουν κλειστά για τρία χρόνια. Ότι είχε σχέση με το παρελθόν διεγράφη. Ακόμη και παλαιά έπιπλα ή βιβλία ή φωτογραφίες από τα σπίτια. Δημιουργήθηκε μια καινούργια γλώσσα. Απαγορεύθηκαν λέξεις. Απαγορεύθηκαν οι αντίθετες απόψεις. Δαιμονοποιήθηκε η τέχνη και προωθήθηκε η πολιτικά ορθή τέχνη. Η πρώτη δολοφονία καθηγητή, έγινε στο πλέον διακεκριμένο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, όπου φοιτούσαν μόνον εύποροι. Η μήτρα της μαρξιστικής πολιτιστικής επανάστασης ήταν τα πανεπιστήμια.
Όλα εκείνα που χαρακτήρισαν την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, τα βλέπουμε να γίνονται σήμερα στις ΗΠΑ και γενικότερα στην Δύση, με ανατριχιαστική ακρίβεια.
Το υπόστρωμα στην Κίνα ήταν οι τάξεις και στην Δύση η φυλή. Μόνο αυτή η διαφορά υπάρχει. Στην Κίνα βεβαίως, δεν γινόταν να υπάρχει φυλετικό υπόστρωμα αφού επρόκειτο για εθνικά σχεδόν αμιγή χώρα.
Η αρχή και στις ΗΠΑ έγινε στα Πανεπιστήμια και κυρίως στα Πανεπιστήμια των πλουσίων. Από την δεκαετία του ’70 και μετά. Πέρασε γενικότερα στα σχολεία και κατέλαβε τα ΜΜΕ. Η πολιτική ορθότητα κι εδώ απαγορεύει λέξεις και εκφράσεις. Απαγορεύει την αντίθετη άποψη. Δαιμονοποιεί την ιστορία και την τέχνη (παλαιό). Υπονομεύει την οικογένεια, τα ήθη και τα έθιμα.
Ο John Adams, από τους «ιδρυτές – πατέρες» του Αμερικανικού Κράτους, μιλώντας για το Αμερικανικό Σύνταγμα είχε πει ότι είναι ιδανικό διότι προστατεύει τους τίμιους και ηθικούς και οι τίμιοι και ηθικοί μπορούν να προστατεύουν το Σύνταγμα.
Στις μέρες μας, ο John Adams θα ήταν τουλάχιστον εκτός θέματος. Σήμερα στην Αμερική οι τίμιοι και ηθικοί άνθρωποι είναι μειοψηφία και υπο διωγμό και το Σύνταγμα δεν τους προστατεύει αλλά ούτε και οι ίδιοι μπορούν να το προστατεύσουν.
Είναι λοιπόν προφανές πως οι ΗΠΑ έχουν χάσει την ηθική τους, έχουν χάσει τον στόχο τους, έχουν χάσει τον λόγο υπάρξεως τους.
Σε κάθε έκφανση της Αμερικανικής εξουσίας, είτε αυτή είναι οικονομική, είτε πολιτική, είτε στρατιωτική, έχουν παρεισφρήσει μαρξιστές και προωθούν την δική τους πολιτιστική επανάσταση.
Στρατηγικός στόχος τους η απόλυτη εξουσία. Τακτική τους, η εξαθλίωση του λαού, μέσα από ναρκωτικά, σεξουαλική αποχαύνωση, καταναλωτικό εθισμό και πολιτισμική παράλυση. Εργαλεία τους τα ΜΜΕ, η προπαγάνδα, ο εκφοβισμός και η καταπίεση.
Σήμερα στις ΗΠΑ, είναι στρατιές οι άστεγοι, οι άποροι και οι αγράμματοι. Η σκληρή εγκληματικότητα είναι το πραγματικό πρόσωπο της Αμερικανικής κοινωνίας. Το κράτος ξοδεύει δις για την Ουκρανία και αφήνει τους Αμερικανούς βετεράνους να κοιμούνται στον δρόμο. Η κατηφόρα είναι οδυνηρή. Η πάλαι ποτέ «land of the free» έχει γίνει «land of the fear». Και για τους ίδιους τους Αμερικανούς αλλά και για τον πλανήτη ολόκληρο.
Δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη η πολιτιστική επανάσταση στις ΗΠΑ, ούτε έχουν χάσει την παγκόσμια δύναμή τους, αν και υποχωρεί σε όλα τα επίπεδα. Ένας από τους κύριους λόγους υποχώρησης είναι ακριβώς η εσωτερική παρακμή της, που τροφοδοτούν οι πάμπολλοι μαρξιστές των κέντρων εξουσίας.
Παραμένουν σήμερα οι ΗΠΑ μια αυτοκρατορία; Βεβαίως.
Αλλά και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αυτοκράτορας ήταν…
Αχιλλέας Ξανθάκης
