Οι ιδρυτές του Ισραήλ και οι σημερινοί Ισραηλινοί βλέπουν το Ισραήλ μέσα από ένα «βιβλικό πρίσμα». Οι Χριστιανοί συνηθίζουν επίσης να βλέπουν το Ισραήλ μέσα από ένα «βιβλικό πρίσμα». Δημιούργησαν το Ισραήλ μέσα από αυτό το πρίσμα. Μόλις πρόσφατα άρχισαν να δυσπιστούν απέναντι σε τούτον τον βιβλικό φακό. Λίγο αμήχανοι, οι Χριστιανοί προτιμούν τώρα να ξεχνούν ότι έδωσαν την Παλαιστίνη στους Εβραίους λόγω της Βίβλου και δεν θέλουν πλέον να βλέπουν το Ισραήλ μέσα από το βιβλικό πρίσμα. Ως αποτέλεσμα, βλέπουν μόνο την επιφάνεια του Ισραήλ. Δεν μπορούν ούτε να κατανοήσουν ούτε να προβλέψουν τι κάνει το Ισραήλ.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά και αναλυτικά.
Ο απώτερος λόγος για τον οποίο ο χριστιανικός κόσμος έδωσε την Παλαιστίνη στους Εβραίους είναι επειδή ο χριστιανικός κόσμος πάντα εξιδανίκευε το βιβλικό Ισραήλ. Είναι επειδή οι Χριστιανοί σέβονται τον λαό του βιβλικού Ισραήλ ως τον λαό που δημιουργήθηκε και αγαπήθηκε από τον Θεό, ούτως επέτρεψαν στον εαυτό τους να παρασυρθεί από το σιωνιστικό σχέδιο της αναβίωσης του Ισραήλ. Σίγουρα ήταν οι άρχουσες ελίτ που έφτιαξαν το Ισραήλ. Ωστόσο, δεν υπήρχε αντιπαράθεση μεταξύ των ελίτ και του χριστιανικού λαού για το θέμα αυτό, θεωρώντας ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια, ή τουλάχιστον ως αποδεκτή αντίληψη, ότι ο Θεός είχε δημιουργήσει το Ισραήλ στους βιβλικούς χρόνους. Η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, τόσο η καθολική όσο και η προτεσταντική και ορθόδοξη, ήταν μάλλον θετικά διακείμενη προς ένα σχέδιο που στόχευε ρητά στην αναβίωση αυτού του ίδιου του Ισραήλ.
Ότι το σύγχρονο εβραϊκό κράτος σχεδιάστηκε εμφανώς ως κλώνος του βιβλικού Ισραήλ το λέει ξεκάθαρα η Ιδρυτική Διακήρυξη του Κράτους του Ισραήλ (Eretz Yisrael): «Η γη του Ισραήλ ήταν η γενέτειρα του εβραϊκού λαού. Εδώ διαμορφώθηκε η πνευματική, θρησκευτική και πολιτική τους ταυτότητα. Εδώ έφτασαν για πρώτη φορά στην κρατική υπόσταση, δημιούργησαν πολιτιστικές αξίες εθνικής και παγκόσμιας σημασίας και έδωσαν στον κόσμο το αιώνιο Βιβλίο των Βιβλίων. Μετά την βίαιη εξορία τους από την γη τους, οι άνθρωποι διατήρησαν την πίστη τους σε όλη τη διάρκεια της Διασποράς τους και ποτέ δεν έπαψαν να προσεύχονται και να ελπίζουν για την επιστροφή τους σε αυτήν και για την αποκατάσταση της πολιτικής τους ελευθερίας. Ωθούμενοι από αυτή την ιστορική και παραδοσιακή προσκόλληση, οι Εβραίοι προσπάθησαν σε κάθε διαδοχική γενιά να επανεγκατασταθούν στην αρχαία πατρίδα τους».
Ο σιωνισμός είναι επίσης βιβλικός, από την κορυφή ως τα νύχια. Εάν οι δηλώσεις των ίδιων των σιωνιστών δεν είναι αρκετές για να μας πείσουν, τότε ας δούμε τις πράξεις τους: Έχουν εγκατασταθεί στην βιβλική γη, διεκδικούν την βιβλική πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ και δίνουν βιβλικά ονόματα στα εδάφη που έχουν κλέψει. Ανέστησαν την βιβλική γλώσσα, εφαρμόζουν τον βιβλικό νόμο της ενδογαμίας (οι μικτοί γάμοι δεν αναγνωρίζονται στο Ισραήλ), καθώς και τον βιβλικό νόμο της περιτομής της όγδοης ημέρας (στο Ισραήλ σχεδόν όλα τα εβραϊκά αρσενικά μωρά περιτέμνονται). Τι άλλο χρειάζεται για να παραδεχτούμε αυτό που λένε συνεχώς: Οτιδήποτε σιωνιστικό είναι βιβλικό.
Μπορούμε επίσης να πούμε ότι ενδόμυχα κάθε χριστιανός είναι σιωνιστής. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους «χριστιανούς σιωνιστές», οι οποίοι είναι συνειδητά σιωνιστές, αλλά και για τους χριστιανούς γενικά, οι οποίοι είναι σιωνιστές στον βαθμό που είναι βιβλικοί. Οι Χριστιανοί, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, θεωρούσαν νόμιμη την αναγέννηση του Ισραήλ ως έθνος στην Παλαιστίνη και αποδοκίμαζαν έντονα τους Άραβες που το απεχθάνονταν. Ο χριστιανικός κόσμος είναι συνένοχος στην δημιουργία του Ισραήλ. Ο χριστιανικός κόσμος είναι επίσης συνένοχος στα εγκλήματα του Ισραήλ. Οι χριστιανοί πιστεύουν ότι το αρχαίο Ισραήλ είχε θεϊκό δικαίωμα ή μάλλον θεϊκό καθήκον να κλέψει γη από τους Χαναναίους και να σφαγιάσει πληθυσμούς ολόκληρων πόλεων. Οι Χριστιανοί βοήθησαν τους Εβραίους να αναδημιουργήσουν το Ισραήλ, με την υπόθεση ότι ήταν οι νόμιμοι κληρονόμοι του αρχαίου Ισραήλ.
Οι Χριστιανοί ούτως παραχώρησαν στο Ισραήλ το θεϊκό δικαίωμα να σφαγιάζει ολόκληρους πληθυσμούς. Αν το αρχαίο Ισραήλ είχε θεϊκό δικαίωμα στην γενοκτονία και αν το σύγχρονο Ισραήλ είναι η ανάσταση του αρχαίου Ισραήλ, τότε το σύγχρονο Ισραήλ έχει θεϊκό δικαίωμα στους σφαγιασμούς. Μπορεί κάποιοι να διαμαρτύρονται, αλλά αυτή είναι η ακαταμάχητη λογική της ιστορίας που έχει τεθεί σε κίνηση από τον Χριστιανισμό. Από την στιγμή που αγίασε το εβραϊκό Τανάκ, ήτοι τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, ο Χριστιανισμός εργάζεται, συνειδητά ή όχι, για την αναδημιουργία του Ισραήλ. Οι χριστιανοί σήμερα έχουν την τάση να ξεχνούν τη συλλογική τους ευθύνη στην γενοκτονική τρέλα του Ισραήλ, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους ότι, «δεν υπάρχει τίποτα το βιβλικό στο σύγχρονο εβραϊκό κράτος».
Θα πρέπει να επισημανθεί ότι η καθιερωμένη αντίληψη των χριστιανών δεν μπορεί να κατανοήσει την εβραϊκή άποψη για την Αγία Γραφή. Όταν οι χριστιανοί λένε «θρησκεία», εννοούν «θρησκεία σωτηρίας» και με τον όρο «σωτηρία» εννοούν την «ατομική σωτηρία». Αλλά η ατομική σωτηρία δεν είναι ένα ζήτημα στο ιερό βιβλίο Τορά των Εβραίων. Το μόνο πράγμα που έχει σημασία για αυτούς είναι η σωτηρία του Ισραήλ ως λαού. Ας το θέσουμε πιο απλά: Οι Εβραίοι έγραψαν ένα βιβλίο που λέει ότι ο Θεός έδωσε την Παλαιστίνη στους Εβραίους, και οι Χριστιανοί έχουν πάρει αυτό το βιβλίο στα σοβαρά για δύο χιλιάδες χρόνια. Επιλέγοντας τον Χριστιανισμό, ο δυτικός πολιτισμός έχει αποδεχθεί όλα όσα γράφονται σε αυτό το βιβλίο που γράφτηκε από τους Εβραίους και που λέει για ζηλόφθονο Θεό, εκλεκτό λαό, γη της επαγγελίας, θεϊκό δικαίωμα στην γενοκτονία και ούτω καθεξής. Κάνοντάς το αυτό, ο χριστιανικός κόσμος παραχώρησε στους Εβραίους ανυπολόγιστη δύναμη. Ομολογουμένως, δεν έδωσε στους Εβραίους απεριόριστη άδεια να κλέβουν και να σκοτώνουν, καθώς σύμφωνα με το χριστιανικό δόγμα, ο Θεός απογοητεύτηκε από τους Εβραίους και αποφάσισε να αποσυρθεί μονομερώς από την συμμαχία, προκειμένου να αποτελέσει μέρος της Εκκλησίας, δηλαδή της κοινότητας των ανθρώπων που, από επιλογή ή υποχρέωση, πιστεύουν ότι ο Εβραίος μεσσίας Ιησούς θα τους σώσει.
Αν και οι χριστιανοί ισχυρίζονται ότι ο Θεός είναι ένας, στην πραγματικότητα λατρεύουν δύο Θεούς, τον Χριστό και τον Γιαχβέ. Βέβαια, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης παίζει δευτερεύοντα ρόλο στην χριστιανική συνείδηση. Παραμένει στα παρασκήνια. Ωστόσο, παίζει μια σειρά από μουσικά όργανα στην ορχήστρα του χριστιανικού δόγματος. Ήταν αυτός που ενέπνευσε τους χριστιανούς να υποσχεθούν την Παλαιστίνη στους Εβραίους τον Νοέμβριο του 1917 με την βρετανική Διακήρυξη Μπάλφουρ (Balfour), ενώ είχε προηγηθεί πέντε μήνες νωρίτερα η γαλλική Διακήρυξη Καμπόν (Cambon), με αποτέλεσμα τελικά να τους δώσουν την γη των Παλαιστινίων το 1948.
Κάποιοι αποδίδουν γεωπολιτικά κίνητρα στους Βρετανούς: Χρειάζονταν το Ισραήλ ως προγεφύρωμα στην Μέση Ανατολή, για να ελέγξουν την διώρυγα του Σουέζ. Δεν ισχύει. Από το 1916, η βρετανική εξωτερική πολιτική στην Μέση Ανατολή ευνόησε τις καλές σχέσεις με τα αραβικά καθεστώτα που είχαν δημιουργήσει στην Αραβία, την Ιορδανία και το Ιράκ. Η δημιουργία ενός «εβραϊκού σπιτιού» (έτσι το αποκάλεσαν αρχικά) στην Παλαιστίνη, που οδήγησε προβλέψιμα στην πλήρη κατάληψη της εξουσίας από τους Εβραίους, αναστάτωσε βαθιά τους Άραβες, οι οποίοι συγκρούστηκαν έντονα με την βρετανική πολιτική. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τον Μάιο του 1939, η βρετανική κυβέρνηση προσπάθησε να απαγκιστρωθεί από την δέσμευσή της προς τους σιωνιστές με μια «Λευκή Βίβλο» που προέβλεπε την ίδρυση ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους μέσα σε δέκα χρόνια.
Η λευκή Βίβλος ανέφερε τα εξής: «Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας πιστεύει ότι οι συντάκτες της εντολής στην οποία ενσωματώθηκε η Διακήρυξη Μπάλφουρ δεν θα μπορούσαν να έχουν την πρόθεση να μετατραπεί η Παλαιστίνη σε εβραϊκό κράτος ενάντια στην βούληση του αραβικού πληθυσμού της χώρας. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας δηλώνει τώρα απερίφραστα ότι δεν αποτελεί μέρος της πολιτικής της να γίνει η Παλαιστίνη εβραϊκό κράτος. Θα θεωρούσαν πράγματι αντίθετο προς τις υποχρεώσεις τους προς τους Άραβες βάσει της εντολής, καθώς και προς τις διαβεβαιώσεις που έχουν δοθεί στον αραβικό λαό στο παρελθόν, ότι ο αραβικός πληθυσμός της Παλαιστίνης θα πρέπει να υποταχθεί σε εβραϊκό κράτος παρά την θέλησή του».
Ήταν η ιστορική παράκαμψη της Λευκής Βίβλου απαραίτητη για να καταρριφθεί η θεωρία ότι οι Βρετανοί υποστήριξαν, ακόμη και δημιούργησαν, τον Σιωνισμό από γεωπολιτικούς υπολογισμούς; Ουδόλως. Το άμεσο κίνητρο για την Διακήρυξη Μπάλφουρ είναι ότι δόθηκε στους Σιωνιστές σε αντάλλαγμα για να σύρουν τις ΗΠΑ στον πόλεμο. Ο Chaim Weizmann το είπε ξεκάθαρα όταν το 1941 υπενθύμισε στον Τσώρτσιλ ότι «ήταν οι Εβραίοι που στον τελευταίο πόλεμο βοήθησαν πραγματικά να γείρει η πλάστιγγα στην Αμερική υπέρ της Μεγάλης Βρετανίας. Είναι έτοιμοι να το κάνουν, και μπορούν να το κάνουν, ξανά». Ο Weizmann σε αντάλλαγμα για να δώσει στον Τσώρτσιλ έναν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ζήτησε μόνο ένα πράγμα: Ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, το οποίο ο Τσώρτσιλ ήταν περισσότερο από πρόθυμος να του δώσει.
Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι οι Βρετανοί υποστήριξαν τον Σιωνισμό για θρησκευτικούς λόγους, τον είδαν ως έναν τρόπο να επισπεύσουν τον ερχομό του Χριστού, ο οποίος περίμενε τους Εβραίους να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη για να εμφανιστεί. Αυτή η θεωρία, που προτιμάται από αντισιωνιστές Εβραίους συγγραφείς, δεν είναι εντελώς ψευδής, αλλά υπερβάλλει σε μεγάλο βαθμό τον παράγοντα του βρετανικού «οικονομισμού», μια τάση περισσότερο συμπτωματική παρά αιτιολογική. Κατηγορώντας τον Οικονομισμό για τον Σιωνισμό είναι ένας τρόπος αποφυγής της βασικής αιτίας της υποστήριξης του χριστιανικού κόσμου στον Σιωνισμό.
Ο Μπάλφουρ ήταν χριστιανός, αυτό αρκεί. Ο Τρούμαν ήταν επίσης Χριστιανός, φανατικός Βαπτιστής, και αναμφισβήτητα περισσότερο χριστιανός από τον Μπάλφουρ. Δεν περίμενε ιδιαίτερα την επιστροφή του Χριστού, αλλά όπως όλοι οι φανατικοί Βαπτιστές είχε μια εξαιρετική συμπάθεια για τους βιβλικούς ανθρώπους, και αυτό μέτρησε στην απόφασή του να αναγνωρίσει το 1948 το κράτος του Ισραήλ χωρίς δεύτερη σκέψη. Το αναγνώρισε έντεκα λεπτά μετά την δημιουργία του. Ήταν πολύ συγκινημένος που έλαβε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης έναν αυθεντικό κύλινδρο της Τορά, που του παρουσιάστηκε από τον πρώτο πρόεδρο του Ισραήλ, που δεν ήταν άλλος από τον Chaim Weizmann (ο οποίος είχε δηλώσει στις Βερσαλλίες το 1919, «Η Βίβλος είναι η εντολή μας»).
Συμπερασματικά: Ο σιωνισμός δεν είναι μόνο μια ιδεολογία, είναι μια βιβλική ιδεολογία. Το Ισραήλ βλέπει τον εαυτό του ως βιβλικό Israel redivivus, και έχει περάσει ως τέτοιο στον χριστιανικό κόσμο. Ο χριστιανικός κόσμος είναι συνένοχος στα εγκλήματα του Ισραήλ από το απλό γεγονός της έγκρισης, ακόμη και του αγιασμού, των εγκλημάτων του βιβλικού Ισραήλ. Ο Ισραήλ κοιτάζει τον εαυτό του στην Βίβλο σαν σε καθρέφτη και βρίσκει τον εαυτό του θεϊκά όμορφο, εν μέρει επειδή ο χριστιανικός κόσμος του λέει ότι το βιβλικό Ισραήλ είναι θεϊκά όμορφο.
Οι σιωνιστές είναι φρικιά της Βίβλου, η Βίβλος τους τρελαίνει. Γιατί; Η Βίβλος λέει ότι ο Θεός επέλεξε τους Εβραίους. Αυτή και μόνο η ιδέα μπορεί να τρελάνει, να αφιονίσει, τους Εβραίους. Ένας λαός πεπεισμένος ότι ο Θεός τους έχει επιλέξει για να κυριαρχήσουν στον κόσμο, ότι ο Θεός τους έδωσε την γη ενός άλλου λαού και ότι ο Θεός τους δίνει το δικαίωμα, ή μάλλον το καθήκον, να σφάζουν σαν «ανθρώπινα ζώα» τους ανθρώπους των οποίων την γη έκλεψαν, ένας τέτοιος λαός είναι τρελός. Είναι ψυχιατρικό. Αν ο ίδιος ο Θεός ήταν υπεύθυνος να πείσει τους Εβραίους ότι τους επέλεξε, τότε ο Θεός θα ήταν ένοχος που τους τρέλανε.
Ως εκ τούτου, η κύρια ευθύνη του χριστιανικού κόσμου σήμερα είναι να σταματήσει να υποθάλπει την σιωνιστική τρέλα και να πει στους Εβραίους: Δεν είστε ο εκλεκτός λαός. Δεν ήσασταν ποτέ ο εκλεκτός λαός. Δεν είστε ανώτερος λαός. Είστε απλά ένας λαός που πιστεύει ότι είναι εκλεκτός και ανώτερος, και αυτό είναι επικίνδυνη τρέλα. Ναι, είναι αλήθεια, πιστεύαμε για δύο χιλιάδες χρόνια ότι ο Θεός σας είχε επιλέξει. Καταφέρατε να μας κάνετε να πιστέψουμε αυτή την τρελή ιδέα. Και επειδή το πιστεύαμε, άθελά μας σας ενθαρρύναμε στην τρέλα σας. Αλλά φτάνει. Έχουμε έρθει στα συγκαλά μας και θα σας βοηθήσουμε, με κάθε μέσο, να συνέρθετε. Αν και δεν είναι εύκολο. Γιατί;
Διότι θα πρέπει να αποδομήσουμε την βιβλική αφήγηση. Το εργαλείο για αυτό είναι η ιστορική κριτική. Η ιστορική κριτική έχει δείξει ότι στις παλαιότερες εκδόσεις της Βίβλου, ο Γιαχβέ συλλαμβάνεται ως εθνικός Θεός, ο οποίος σε διαδοχικά στάδια (υπό τον Ιωσία, μετά τον Έσδρα, μετά τους Ασμοδαίους) έφτασε να αφομοιωθεί με τον Θεό δημιουργό του σύμπαντος, διατηρώντας παράλληλα την εθνοκεντρική ζήλια του. Συνοψίζουμε αυτή την διαδικασία ως εξής: Ο Γιαχβέ είναι ένας εθνικός Θεός που ζηλεύει τόσο πολύ τους άλλους θεούς που καταλήγει να αρνείται την ύπαρξή τους και θεωρεί τον εαυτό του τον μόνο αληθινό Θεό, επομένως «τον» Θεό. Ως εκ τούτου οι Εβραίοι δεν μπορούν να συγχωνευτούν με τα έθνη και να ορίσουν την μοίρα τους μαζί τους. Ως Εβραίοι πρέπει να περιμένουν ένα ιδιαίτερο μέλλον, το οποίο θα είναι μόνο δικό τους ως εβραϊκό έθνος, ήτοι ως παγκόσμια κυριαρχία. Ως Εβραίοι πιστεύουν μόνο στο δικό τους έθνος. Αυτή είναι η μόνη πεποίθηση για την οποία είναι ικανοί, είναι το καθήκον τους. Επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει χειραφέτηση των Εβραίων. Ένας Εβραίος μπορεί να χειραφετηθεί μόνο αν πάψει να είναι Εβραίος. Η «εβραϊκή χειραφέτηση» είναι οξύμωρο, επειδή η αλλοτρίωση του Εβραίου είναι η εβραϊκότητά του.
Ήταν ο Νίτσε και το φιλοσοφικό σφυρί του που έδωσε την πιο ισχυρή απάντηση στο βιβλικό ψέμα. Η «νιτσεϊκή αφύπνιση» που ανάγεται στον Καντ και κορυφώθηκε με τον Χέγκελ και τον Σοπενχάουερ αποκάλεσε τους Εβραίους «έθνος απατεώνων» (Καντ, 1798), αργότερα τους αποκάλεσε «μεγάλους δασκάλους του ψεύδους» (Σοπενχάουερ), με τον Νίτσε να γράφει στον Αντίχριστο(1888): «Στον Χριστιανισμό όλος ο Ιουδαϊσμός, μια εβραϊκή προπαρασκευαστική εκπαίδευση και τεχνική πολλών αιώνων του πιο σοβαρού είδους, επιτυγχάνει την απόλυτη κυριαρχία του ως τέχνη του ψεύδους με ιερό τρόπο. Ο Χριστιανός, αυτή η έσχατη αναλογίατου ψέματος, είναι ο Εβραίος για άλλη μια φορά, ακόμη και τρεις φορές Εβραίος».
Σημειώνουμε στο ίδιο μήκος κύματος τα λόγια του Μαρτίνου Λούθηρου (ηγέτη της εκκλησιαστικής μεταρρύθμισης τον 16ο αιώνα στην Γερμανία) από το βιβλίο του «Σχετικά με τους Εβραίους και τα ψέματά τους» (Von den Juden und ihren Lügen): «Ο ήλιος δεν έλαμψε ποτέ σε έναν πιο αιμοδιψή και εκδικητικό λαό από ό, τι είναι εκείνοι που φαντάζονται ότι είναι ο λαός του Θεού που έχει ανατεθεί και έχει διαταχθεί να δολοφονήσει και να σκοτώσει τους εθνικούς».
Ίσως τώρα είναι η ώρα να θέσουμε ξανά το εβραϊκό ερώτημα. Ας το θέσουμε έτσι: Οι Εβραίοι έγραψαν ένα βιβλίο που λέει ότι ο Θεός επέλεξε τους Εβραίους. Πρέπει να το πάρουμε στα σοβαρά; Πρέπει να πάρουμε αυτό το βιβλίο ως λόγο του Θεού ή ως λόγο των Εβραίων; Αυτό το βιβλίο που γράφτηκε από τους Εβραίους ισχυρίζεται ότι ο Θεός τους έδωσε μια εύφορη γη που κατοικείται από έναν άλλο λαό. Πρέπει να το πιστέψουμε; Αυτό το βιβλίο που γράφτηκε από τους Εβραίους ισχυρίζεται ότι οι Εβραίοι είχαν θεϊκό δικαίωμα να σφαγιάσουν τον Αμαληκίτες (αρχαίος νομαδικός λαός σημιτικής καταγωγής, απόγονοι του Αμαλήκ). Πρέπει να το πιστέψουμε; Αν το πιστεύουμε, ή αν δηλώνουμε ότι το πιστεύουμε, ή αν δεν το καταγγέλλουμε ως ψέμα, τότε πώς μπορούμε να αντιταχθούμε στον Νετανιάχου όταν σφαγιάζει τους κατοίκους της Γάζας ενώ λέει στους Ισραηλινούς: «Πρέπει να θυμάστε τι σας έκανε ο Αμαλήκ, λέει η Αγία Γραφή μας».
Ας φαντασθούμε τι θα γινόταν, αν ο δυτικός πολιτισμός αντί να λατρεύει το βιβλικό Ισραήλ είχε μάθει να το βλέπει ως το αρχετυπικό αξιολύπητο και εμπαθές έθνος και την εβραϊκή επιλογή ως το πιο διαβολικό ψέμα που είχε φανταστεί κανείς. Αν ο δυτικός πολιτισμός είχε έρθει στα συγκαλά του πριν από τον 20ο αιώνα, ο σιωνισμός δεν θα είχε πάει πουθενά. Η ίδια η ιδέα θα έστελνε ένα ρίγος φρίκης σε ολόκληρο τον εθνικό πληθυσμό της Δύσης και πολλοί πόλεμοι θα είχαν αποφευχθεί.
Η Δύση όμως δυστυχώς δεν είναι στα συγκαλά της.
του Γεωργίου Λιναρδή
