Η ψυχή της υστερίας του κλίματος είναι οι συνεχείς προειδοποιήσεις σχετικά με τους πιθανούς παγκόσμιους κινδύνους που αυξάνουν την υποτιθέμενη υπερθέρμανση του πλανήτη, η υστερία έχει φτάσει στο σημείο να κατηγορούνται οι αγελάδες ότι πέρδονται υπερβολικές δόσεις μεθανίου (που υποτίθεται ότι συμβάλλει στην υπερθέρμανση) και ως εκ τούτου θα πρέπει να μετριασθεί ο πληθυσμός τους.
Δεν περνάει ούτε μια μέρα χωρίς να αναφερθεί στα ΜΜΕ το τέλος του κόσμου από υποτιθέμενα όλο και πιο ακραία κύματα κρύου, καταιγίδες, χιόνια, καύσωνα και θερμοκρασίες ρεκόρ, με τους μετεωρολόγους να είναι εθισμένοι στο θέμα ωσάν να έχουν κοινό χορηγό. Τα αντίστοιχα προσχήματα είναι εντελώς αυθαίρετα. Αυτό που είναι το κρύο σήμερα μπορεί να είναι η ζέστη αύριο, όλα απλά αποδίδονται στην κλιματική αλλαγή. Ο στόχος είναι να κρατηθούν οι άνθρωποι σε συνεχή φόβο μιας πανταχού παρούσας απειλής. Όταν επισημαίνουμε αυτή την παράλογη ασυνέπεια και το γεγονός ότι τα δεδομένα δεν υποστηρίζουν αυτή την συνεχή αποκαλυπτική φλυαρία, συνήθως παίρνουμε ως υπόδειξη-απάντηση ότι πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ καιρού και κλίματος.
Ωστόσο, είναι ακριβώς αυτή η διάκριση που οι ίδιοι οι υστερικοί του κλίματος δεν κάνουν. Είναι αυτοί που πουλάνε μερικές ζεστές μέρες το καλοκαίρι ή θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν τον χειμώνα ως υπερβολές της «κλιματικής κρίσης». Το 2023 είναι «η πιο ζεστή χρονιά για τουλάχιστον (!) 125.000 χρόνια» ήταν ίσως ο πιο γελοίος τίτλος του περασμένου έτους στα συστημικά ΜΜΕ. Ενώ λοιπόν η ανθρωπότητα προβλέπεται να καεί λόγω υπερθέρμανσης, η Σουηδία κατέγραψε χειμερινή έναρξη με μείον 43 βαθμούς, όπως και η υπόλοιπη Σκανδιναβία, η Ρωσία, η Αλάσκα και ο Καναδάς. Η πολική ψύξη έφτασε σε επίπεδα ρεκόρ.
Μια ματιά στα αριθμητικά στοιχεία του συν. Πίνακα για τις καταστροφές από πλημμύρες, τις μεγάλες πυρκαγιές, τις ξηρασίες και τις ακραίες θερμοκρασίες από το έτος 2000 έως τον Σεπτέμβριο του 2023 δείχνει ότι τα στοιχεία είναι σταθερά, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και μειωμένα σε σύγκριση με προηγούμενες περιόδους.
Ουδόλως είναι αλήθεια ότι υπήρξε σημαντική αύξηση των ακραίων καιρικών φαινομένων. Παρ’ όλα αυτά, αυτό το παραμύθι λέγεται ξανά και ξανά, ενώ προφασίζεται μια υποτιθέμενη επιστημονική συναίνεση για την επικείμενη κλιματική καταστροφή, προκειμένου να αποφασιστούν νέα πολιτικά καταναγκαστικά μέτρα που οδηγούν σε εθελοντικές απώλειες ευημερίας.
Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται η επιθυμία για έναν κόσμο που θα κυβερνάται από αδιαφανείς μεγάλους οργανισμούς όπως η ΕΕ και το WEF χωρίς δημοκρατικό έλεγχο, σε έναν κόσμο στον οποίο ακραίοι ιδεολόγοι, εταιρείες, λομπίστες, ινστιτούτα, πολιτικοί και αυτοαποκαλούμενοι φιλάνθρωποι μπορούν να σπείρουν τον όλεθρο ανενόχλητοι και να φορέσουν τον μανδύα της υποτιθέμενης σωτηρίας του κόσμου. Αυτό είναι το πραγματικό υπόβαθρο ολόκληρης της φαρσοκωμωδίας του κλίματος.
Ο αγώνας κατά της υποτιθέμενης κλιματικής αλλαγής δεν αφορούσε ποτέ ούτε αφορά την κλιματική αλλαγή, αφορούσε και αφορά μόνο το χρήμα και τα κέρδη της διεθνούς πλουτοκρατίας. Από την πλευρά τους οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις ελπίζουν να δραματοποιήσουν σε τέτοιο βαθμό την φαρσοκωμωδία που οι άνθρωποι θα τις ικετεύουν να αναμορφώσουν εντελώς τον κόσμο με όρους παγκοσμιοποίησης. Όμως κάθε χρονιά που περνά χωρίς κλιματική καταστροφή, κάθε καλοκαίρι που είναι ζεστό και κάθε χειμώνας που είναι κρύος, είναι άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της αφηγήματός τους, μερικοί ακόμη κανονικοί άνθρωποι απομακρύνονται από τους γελοίους ισχυρισμούς τους.
του Γεωργίου Λιναρδή
