Πόσο; Πόσο κρατά το κλάψιμο του νεκρού; Ο αποχαιρετισμός; Ο αποδεσμευτικός λόγος;
Γιατί ναι, όλα τα παραπάνω είναι το μοιρολόι. Και βεβαίως και αποδεσμευτικός λόγος. Τον κλάψαμε, τον τραγουδήσαμε, άντε παραπέρα τώρα γιατί σα πολλά μας τα ‘πες… Τι;;;
Ναι, ακριβώς αυτό!
Ο μεταπολιτευτικός «πατριωτικός» χώρος, πέθανε. Επιτέλους!
Ένας χώρος άκρως προβληματικός. Το έχω ξαναγράψει. Ευτυχώς πέθανε! Είναι ώρα για τους Έλληνες να τελειώσουμε με τα μνημόσυνα και να κοιτάξουμε το μέλλον. Οι περισσότεροι από εμάς (κι εγώ) αυτό το μεταπολιτευτικό ουσιαστικά άμορφο χώρο, τον υπηρετήσαμε.
Μέχρις ενός σημείου ήταν δικαιολογημένο λάθος μας. Αλλά από ένα σημείο και μετά, δεν είναι λάθος. Είναι μαζοχισμός, είναι απαξίωση των Ιδεών, είναι αυτό-παραπλάνηση, είναι αυτό-γελοιοποίηση, είναι αυτοκτονία.
Ο χώρος αυτός, ήταν γεμάτος από πράκτορες του συστήματος. Από μισθωτούς χαφιέδες. Από επαγγελματίες προπαγανδιστές, από διαλυτικά στοιχεία. Από ελάχιστους. Από αμόρφωτους. Από νάρκισσους. Κάτι ψηφοφόρους της Ν.Δ. που όμως δήλωναν «χουντικοί». Κάτι «χουντικούς» που εξυμνούν την Βασιλεία, κάτι πρώην ΚΚΕδες που τελικά ήταν λέει εθνικιστές και πολλά άλλα τέτοια ευτράπελα.
Και όλοι το γνωρίζαμε, αλλά κάναμε ότι το ελέγχουμε.. Τρίχες. Μας έκαναν «μεροκάματο» που λένε και στην πιάτσα. Ήμασταν οι χρήσιμοι ηλίθιοί τους. Παραδεχτείτε το. Δεν είναι ντροπή. Έτσι συμβαίνει σε άνισους αγώνες.
Ντροπή είναι να μην αναγνωρίζουμε το λάθος μας. Να μην μαθαίνουμε από αυτό. Να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να μην σχεδιάζουμε την εκδίκησή μας.
Σήμερα, όλα τα μεγαλόπνοα σχέδια, των ‘’υπερμεγάλων αρχηγών’’, των ‘’ημίθεων σκακιστών’’, όλα ξεφούσκωσαν σαν τρύπια μπαλόνια.
Εκείνες οι ξιφολόγχες που ακονίζονταν στο πεζοδρόμιο, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από οδοντογλυφίδες που κρατάνε τα κομμάτια του κλαμπ σάντουιτς. Εκείνοι οι σκακιστικοί ελιγμοί των υπερμεγεθών μπέμπηδων δεν ήταν τίποτε άλλο από βρώμικες πάνες βρέφους… Οι «μεγάλοι» αποδείχτηκαν αφενός εκμαυλιστές της Πίστης μας και αφετέρου μεζεδάκια για δικηγορίσκους του συστήματος. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να μας υποδείξουν να ψηφίσουμε αριστερά (!) για το καλό του Έθνους (!!!).
Κάποιοι άλλοι, αγωνιστές πολυβίβλιοι και βιβλιοπώλες δεν ήταν τίποτε διαφορετικό από την πίσω Πλευρά του ίδιου νομίσματος.
Νάρκες. Νάρκες πολιτισμού, νάρκες πολιτικής, νάρκες ιδεολογίας, νάρκες κρατισμού. Όλοι όσοι έχουμε αφιερώσει ολόκληρη την ζωή μας στον «χώρο», πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν ήταν πολιτικός χώρος, αλλά χώρος ναρκοπεδίου.
Κι έπεσε πολύ θανατερό εκεί μέσα. Σκοτώθηκαν άνθρωποι. Σκοτώθηκαν ιδέες. Σκοτώθηκαν δυναμικές. Σκοτώθηκαν ευκαιρίες. Σκοτώθηκαν ελπίδες. Σκοτώθηκαν περιουσίες. Σκοτώθηκαν κόμματα. Έγιναν μάχες που δεν ήταν επικές, αλλά εξοντωτικές. Μια άνευ προηγουμένου κατασπατάληση του εθνικιστικού δυναμικού…
Όμως, κάποιοι βγήκαμε από τα όρια του ναρκοπεδίου. Κοιτάμε πίσω και βλέπουμε όλο αυτό το ρημαδιό. Και τι λέμε;
«Κάτσε να ‘ρθουν οι Ευρωεκλογές να σας δείξουμε…» ?!?! Είστε με τα καλά σας;
Μόλις απαλλαχτήκαμε από τα βαρίδια!
Κάποια βαρίδια πάτησαν την νάρκη από την πολιτική μυωπία τους.
Κάποια από το θολωμένο βλέμμα της ψωροπερηφάνιας τους.
Άλλα πάτησαν την νάρκη από αισχροκέρδεια.
Άλλα ανατινάχτηκαν από απλή, δηλητηριώδη, αποπνιχτική βλακεία.
Άλλα επειδή το πουλί τους «κελάηδησε» στα 98…
Άλλα επειδή την ψώνισαν και περνούν τον εαυτό τους για έξυπνο και τους υπολοίπους για υπηκόους…
Και τώρα που βγήκαμε από το ναρκοπέδιο, θέλετε να ξαναμπούμε μέσα; Να πάμε άλλη μια περατζάδα στον δρόμο που μας χάραξε το σύστημα;
Η σημερινή πολιτική έρημος, ήταν όχι μόνον αναμενόμενη αλλά και ευλογία για τον «χώρο». Τέλος οι δεδομένοι. Τέλος οι αντιγραφείς. Τέλος οι επαγγελματίες. Τέλος οι λαϊκιστές. Τέλος οι ψεύτες. Τέλος εκείνοι που ξεδιάντροπα έλεγαν: «θα μας ψηφίσουν…γιατί έχουν πουθενά αλλού να πάνε;»
Ήρθε η ώρα για αριστοκράτες. Τους αριστοκράτες της Εργασίας. Της Μελέτης. Της Προσφοράς. Του Παραδείγματος. Από τέτοια αριστοκρατία θα ξεπηδήσει ο νέος δρόμος. Η νέα ηγεσία.
Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά. Θέλουν σχεδιασμό, στρατηγική, τακτική, αποτελέσματα. Ποιος από όσους μας έταξαν επιτυχίες μέχρι τώρα, πέτυχε κάτι;
Από την γκάφα στην γελοιοποίηση, από την γελοιοποίηση στην απαξίωση και από την απαξίωση στον διωγμό. Αυτό ήταν το ταξίδι μας στον μεταπολιτευτικό «πατριωτικό χώρο». Και για την Πατρίδα ουδέν. Οι ‘’μεγάλοι αρχηγοί’’ αποδείχτηκαν περίτρανα φραγκουλοπαραδόπιστοι, μυωπικοί και άτολμοι.
Φτάνει ως εδώ. Απαιτείστε. Απαιτείστε αφοσίωση. Απαιτείστε σοβαρότητα. Απαιτείστε σχέδιο. Αλλά μην απαιτείτε μόνον. Μελετήστε. Μορφωθείτε. Εργασθείτε. Προσφέρετε.
Η επανάσταση που θέλουμε, αρχίζει από τον εαυτό μας. Φυσικά δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι Κολοκοτρώνηδες. Αλλά μπορούμε να παλεύουμε καθημερινά για αυτοβελτίωση. Για αυτοσεβασμό. Για λίγη γνώση παραπάνω. Μόνο έτσι θα ανατρέψουμε αυτό το φαύλο πολιτικό παραμύθι.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται να τους λένε τι θα κάνουν. Έτσι δεν χρειάζεται να σκέφτονται αλλά δεν έχουν και ευθύνη για τις επιλογές. Αυτό το εκμεταλλεύθηκε ο μεταπολιτευτικός χώρος. Και είπε σε πάρα πολλούς να μπουν μέσα από το ναρκοπέδιο… Και έγινε μακελειό. Όσοι περάσαμε από μέσα, είτε από τύχη είτε από επιτυχία, είμαστε σήμερα πιο ικανοί και πιο έμπειροι.
Μην περιμένετε καμιά εκλογή ή ευρωεκλογή. Στην Τέχνη του Πολέμου αναφέρει: μην αφήνεις τον εχθρό να επιλέγει το πεδίο της μάχης… Σταματήστε επιτέλους, να παρασύρεστε σε μάχες σικέ.
Τσακίστε τον κακό εαυτό. Τσακίστε τους αχυρανθρώπους αρχηγίσκους. Σκίστε τα χαρτιά της υπηκοότητος. Μια νέα αρχή είναι μπροστά μας.
Τέλος τα μοιρολόγια λοιπόν. Θάψτε το πτώμα και πάμε για δουλειά.
Όσοι επιζήσαμε στο ναρκοπέδιο, έχουμε κληρονομήσει ευθύνες. Αν όχι εμείς ποιοι;
του Αχιλλέως Ξανθάκη
