Για ποιο ποδόσφαιρο; Για ποιο άθλημα μιλάμε;
Οι ομάδες όλες είναι εταιρίες. Οι ποδοσφαιριστές είναι επαγγελματίες. Είναι υπάλληλοι των εταιριών. Οι εταιρίες ενδιαφέρονται μόνο για τις πωλήσεις τους και τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Τα συμβόλαια των μεσιτών, φέρνουν ποδοσφαιριστές από όλα τα μέρη του κόσμου, αλλά όχι από την Ελλάδα… Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, ταλέντα έχει στην Γκάνα, στο Ιράκ, στην Αίγυπτο αλλά όχι στα Γιάννενα, στην Καβάλα ή στην Ζάκυνθο…
Τα γήπεδα, δηλαδή τα κεντρικά των εταιριών, στην πλειοψηφία τους ονομάζονται: «arena». Με τελευταίο παράδειγμα το «OPAP ARENA» της AEK F.C.
Και είναι στ’ αλήθεια αρένες. Γιατί αθλητικά γήπεδα δεν είναι. Χώροι ευγενούς αθλητικής άμιλλας, δεν είναι. Γυμναστήρια ψυχών και σωμάτων δεν είναι.
Εκεί μέσα, οι υπάλληλοι των εταιριών, παίρνουν κάθε είδους «έξυπνο» και νόμιμο φάρμακο για να μπορούν να αντέξουν στις υψηλές προσδοκίες του επαγγέλματός τους. Γι’ αυτό και αμείβονται πολύ καλά. Αλλά η αλήθεια δεν κρύβεται πάντα. Όπως είχε γράψει στο βιβλίο του ο Σουμάχερ, τερματοφύλακας της θρυλικής Δ. Γερμανίας: «μας δίνανε τόσα πολλά χάπια, που ταΐζαμε τις γλάστρες».
Ειδικά στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει πολύ σοβαρές πολιτικές διαπλοκές. Πρόεδροι των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών, υπουργοί, Πρωθυπουργοί και βουλευτές, βρίσκονται σε μια περίεργη σχέση αλληλεξάρτησης. Ο ένας ρουσφετολογεί για τον άλλον. Τι να πρωτοθαυμάσουμε… Τις σχέσεις Κοσκωτά με Ανδρέα; Τις ρυθμίσεις Βενιζέλου για ΠΑΟΚ; Τις σχέσεις Μαρινάκη με την πολιτική; Τις σχέσεις Βαρδινογιάννη με την πολιτική; Τις σχέσεις Κόκκαλη με την πολιτική; Πόσους και πόσους βουλευτές ανέδειξε το ποδόσφαιρο; Οι λίστες είναι ατελείωτες…
Η βία στα γήπεδα, είναι πολιτικό ζητούμενο. Η κοινωνική μηχανική που εξασκεί το πολιτικό σύστημα, θέλει τις διάφορες «θύρες» να εξασκούν παραβατική έως και εγκληματική δραστηριότητα. Έτσι εγκλωβίζει μια μερίδα νέων ανθρώπων, σε έναν ατέρμονα βίο «πίστης και λατρείας στην ομάδα». Αυτή η κατάσταση ονομάζεται στις business: win-win. Δηλαδή κερδίζουν όλοι, δεν υπάρχει χάσιμο…
Το πολιτικό σύστημα κερδίζει διότι, η πίστη και ο αγώνας είναι έμφυτα ένστικτα στον άνθρωπο και με αυτό τον τρόπο τα καθοδηγεί κάπου που δεν ενοχλούν την εξουσία. Επίσης μέσα από την παγκοσμιοποίηση, οι ομάδες γεμίζουν παίκτες και προπονητές που ούτε καν μιλούν Ελληνικά, αλλά κάποιοι στις κερκίδες, θα σκοτώσουν ή θα σκοτωθούν για αυτούς. Καταλαβαίνετε βεβαίως πόσο σημαντικό είναι αυτό για το αφήγημα της ισοπέδωσης της ταυτότητος, που προωθείται σήμερα σε όλη την Δύση. Δεν είναι τυχαίο πως επιβλήθηκε στις ομάδες ποδοσφαίρου να γονατίζουν πριν τον αγώνα, προς τιμήν ενός μαύρου εγκληματία των ΗΠΑ…
Ακόμη και το ότι η «προστασία της τάξης» στις αρένες, γίνεται από αστυνομικούς, δεν είναι τυχαίο. Γιατί να πληρώνουν οι Α.Ε. στρατιές από security, όταν οι πολιτικοί φίλοι τους, πολύ εύκολα μπορούν να διαθέσουν ατελείωτους αριθμούς αστυνομικών; Και ταυτόχρονα, δικαιολογείται έτσι και η ανάγκη ύπαρξης αυτών των στρατών καταστολής… Είπαμε είναι win-win.
Οι ομάδες-επιχειρήσεις κερδίζουν διότι αποκτούν οπαδούς-πελάτες ορκισμένους μέχρι τον θάνατο. Και τους χρησιμοποιούν για τα συμφέροντά τους και για να πιέσουν την πολιτική εξουσία.
Το κράτος και οι διοικήσεις των εταιριών, είναι τα δυο μέρη που πρέπει να ενεργήσουν για να εξαλειφθεί η βία στις αρένες. Κανένα από τα δυο αυτά μέρη δεν το θέλει. Αντίθετα, έχουμε δει αιματηρή βία ακόμη και στο βόλεϊ γυναικών…
Το ποδόσφαιρο και ο επαγγελματικός αθλητισμός ειδικά σήμερα, είναι βασικό εργαλείο της παγκοσμιοποίησης. Στις ομάδες «παύουν να αγωνίζονται κοινωνικά πρότυπα» αλλά πλέον «εργάζονται» διαφυλετικοί μετανάστες που χρησιμοποιούν την ιστορία κάθε ομάδος για να κάνουν εύπεπτη την διαγραφή εθνικής ταυτότητος.
Είναι άραγε τυχαίο πως, λίγο πριν/μετά που ανακοινώθηκε ο θάνατος αστυνομικού από έναν βλαμμένο νεαρό πελάτη της Α.Ε. που θεώρησε ένδειξη αγάπης προς την ομάδα να ρίξει μια φωτοβολίδα εναντίον του αστυνομικού, η Π.Α.Ε ΠΑΟ ανακοίνωσε την πρόσληψη τούρκου προπονητή στην ομάδα; Γιατί όχι και στην ΑΕΚ; Γιατί όχι και στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ;
Στην νεολαία δεν προτάσσεται η αθλητική υπεροχή αλλά η πολλές φορές εξωπραγματική και προκλητική οικονομική απολαβή των παικτών. Είναι λοιπόν λογικό, εκεί που μέσω του αθλητισμού θα έπρεπε να καλλιεργείται, ο χαρακτήρας και οι αξίες, να εκτρέφεται άλογη και άσκοπη βία, μέσω του χρήματος και του διαστροφικού πλουτισμού.
Π.χ. θυμηθείτε πως η Π.Α.Ε. ΟΣΦΠ F.C. είχε αγοράσει τον Ριβάλντο κοντά 38 εκατ. ευρώ, όσο περίπου πωλήθηκε ο ΟΣΕ στους Ιταλούς…
Τέλος, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, ο επαγγελματικός αθλητισμός, χαίρει τεράστιας προβολής από το άλλο εργαλείο της παγκοσμιοποίησης, την τηλεόραση.
Είναι ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να προστατεύσουμε την νεολαία.
Αχιλλέας Ξανθάκης
