Εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθούμε στενά την διαδικασία προς την οποία αλλάζουν οι χώρες της δυτικής «κοινωνίας αξιών». Παρ’ όλες τις αντιφάσεις, οι χώρες των δυτικών αξιών εξακολουθούν να υπερηφανεύονται ότι είναι δημοκρατικές και ανεκτικές, ακόμη κομπάζουν ότι είναι ένα πρότυπο για τον υπόλοιπο κόσμο. Ωστόσο, το γεγονός είναι ότι αυτή η κοινωνία είναι μια ψευδής άβυσσος αντιδημοκρατίας, μισαλλοδοξίας και δήθεν ειρήνης.
Όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, αλλά πολλοί δεν το βλέπουν. Η δημοκρατία έχει καταργηθεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να μην το αντιλαμβάνονται: Κάμερες παρακολούθησης παντού, λογοκρισία, πολιτική δικαιοσύνη. Το όλο θέμα δεν προέρχεται από μια δυστοπική ταινία, αλλά είναι η καθημερινή πραγματικότητά μας. Υφέρπουσες αλλαγές λαμβάνουν χώρα στις δυτικές κοινωνίες την ίδια στιγμή που πολλοί πιστεύουν ότι ο ολοκληρωτικός κομμουνισμός είναι ζήτημα ιστορίας. Όμως αυτό που είναι απολύτως σαφές είναι ότι ο κομμουνισμός δεν θα εμφανιστεί ποτέ ξανά με την παλιά του μορφή. Στην πραγματικότητα, δεν έχει εξαφανιστεί, έχει απλώς εκσυγχρονιστεί και εισέλθει στον κόσμο ως ένα παγκόσμιο σχέδιο, ένας υπερεθνικός καπιταλισμός των ελίτ, μια παγκόσμια διακυβέρνηση και ένα βιο-πολιτικό κράτος ασφάλειας. Ο νέος κομμουνισμός χρησιμοποιεί μαζική προπαγάνδα, σύγχρονες τεχνολογίες και εξελιγμένες ψυχολογικές επιχειρήσεις. Οι οικονομικά ισχυροί, η πολιτική κάστα, η νομενκλατούρα των υπέρ-πλουσίων, οι διεφθαρμένοι επιστήμονες και τα χειραγωγημένα μέσα ενημέρωσης τραβούν όλοι προς την ίδια κατεύθυνση.
Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με τον Μακιαβέλι, η διατήρηση και η επέκταση της εξουσίας είναι οι κεντρικοί πυλώνες της κρατικής πολιτικής και για τους σκοπούς αυτούς κάθε έγκλημα είναι δικαιολογημένο. Το κράτος γίνεται έτσι μια δομικά εγκληματική οργάνωση, οι «ελίτ» της οποίας έχουν ανοσοποιηθεί από την δίωξη των εγκλημάτων τους. Το κράτος τέτοιων διεφθαρμένων ελίτ γεννά την κρατική τρομοκρατία τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Εκτός από τις ψευδεπίγραφες φάσεις της κρατικής υπόστασης σύμφωνα με το σύνθημα: «Τολμήστε περισσότερη δημοκρατία», το κράτος και οι δυνάμεις που το υποστηρίζουν έχουν καταντήσει μια κατασταλτική δύναμη που κατευθύνεται εναντίον του ίδιου του πληθυσμού του εσωτερικά και δρουν εξωτερικά ως πολεμοκάπηλοι και κατακτητές εναντίον άλλων λαών. Σήμερα αναμφίβολα ζούμε σε μια φάση προφανώς οργανωμένου κυβερνητικού εγκλήματος.
Με την βοήθεια της προπαγάνδας, το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης οργανώνουν πολέμους ή εμφύλιους πολέμους και τους νομιμοποιούν. Το κράτος στην εποχή μας έχει στην διάθεσή του ιδιαίτερα ύπουλες μεθόδους προπαγάνδας, το ζήσαμε κατά την διάρκεια του «καθεστώτος κορωνοϊού» με τα «λευκά βασανιστήρια» που χρησιμοποιήθηκαν από τις εγκληματικές κυβερνητικές κλίκες. Η σημερινή ψευδο-δικαιολόγηση και αυτο-νομιμοποίηση της μαζικής δολοφονικής πολιτικής μεγαλοστομίας εντοπίζει έναν νέο, παλιό εχθρό, καθώς πάντα πρέπει να υπάρχει ένας δακτυλοδεικτούμενος εχθρός : «Οι Ρώσοι φταίνε για όλα», με τους δράστες να παρουσιάζονται ως εκτελεστές μιας θεϊκής βούλησης, όπως παρατηρούμε στον τρέχοντα πόλεμο δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία και στην Γάζα.
Σήμερα είμαστε μάρτυρες της μόνιμης διάβρωσης των πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων ως αποτέλεσμα της διάλυσης της δημοκρατίας και του κράτους πρόνοιας στο πλαίσιο της ριζοσπαστικής αντεπανάστασης της αγοράς τα τελευταία 50 χρόνια. Στον πυρήνα της, η νεοφιλελεύθερη/ριζοσπαστική ιδεολογία της αγοράς δεν υπήρξε ποτέ τίποτα άλλο από μια ιδεολογία με αξίωση κομμουνιστικής ολότητας που δεν ανέχεται καμία αντίφαση με σύνθημα: «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Αυτό ήταν και είναι δομικά αντιδραστικό, γιατί είναι μια ιδεολογία αγώνα και κυριαρχίας βασισμένη σε έναν βάναυσο κοινωνικό δαρβινισμό και μια αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω σε ολόκληρη την «ελεύθερη Δύση». Χωρίς αυτή την αντεπανάσταση, η οποία ήταν επιτυχής για τους ισχυρούς, την νομενκλατούρα αυτού του κόσμου, ούτε η τρομοκρατία του κορωνοϊού ούτε η συνεχιζόμενη ολομέτωπη επίθεση στους λαούς του κόσμου προς την κατεύθυνση μιας δυστοπικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης θα ήταν δυνατές.
Ο πάντα αξιόπιστος εταίρος της ριζοσπαστικής αντεπανάστασης της αγοράς στην Δύση ήταν το κομματικό κράτος. Συμμάχησε με την διεθνή εταιρική, μιντιακή, στρατιωτική και εγχώρια κατασταλτική εξουσία για να σχηματίσει μια κυρίαρχη ολιγαρχία. Δεδομένου ότι οι υπεύθυνοι των κομμάτων έχουν ανοσοποιηθεί από την ποινική δίωξη, οι πύλες σε κατάχρηση εξουσίας έχουν ανοίξει διάπλατα, συμπεριλαμβανομένου του οργανωμένου πολιτικού εγκλήματος. Τα κομματικά κράτη ως εταίροι της εταιρικής και οικονομικής εξουσίας καθώς και του στρατιωτικού συμπλέγματος δεν μπορούν να είναι καθόλου δημοκρατικά κράτη, επειδή ενσαρκώνουν την ολοκληρωτική ιδεολογία της αγοράς. Επιπλέον, τα κόμματα έχουν ευθυγραμμιστεί ιδεολογικά, έτσι ώστε να μην αποτελούν πλέον απειλή για το βαθύ κράτος. Στον ίδιο βαθμό, η διάκριση των εξουσιών κατέρρευσε και η δικαστική εξουσία μεταλλάχθηκε στην πολιτικά εμπόλεμη δικαιοσύνη της εκτελεστικής εξουσίας.
Στην βάση της ριζοσπαστικής αντεπανάστασης της αγοράς, ένας κομμουνισμός άγνωστου ως τώρα χαρακτήρα εισέρχεται στην πολιτική σκηνή με ένα νέο προσωπείο και σε μια προηγουμένως αδιανόητη διεθνοποιημένη κλίμακα. Παρ’ όλα αυτά, περιέχει πολλά στοιχεία του «παραδοσιακού», μερικά καθόλου, καθώς και νέα άγνωστα. Είναι ένας «νέος κομμουνισμός» με παγκόσμιες φιλοδοξίες, ο οποίος μέχρι στιγμής έχει επικεντρωθεί στην λεγόμενη ελεύθερη Δύση. Η ανθρωπότητα ζει σήμερα σε μια μεταβατική φάση τελικής ανοικοδόμησης προς την ολοκληρωτική παγκόσμια κυριαρχία. Αυτή η συνολική αναδιάρθρωση των εθνών-κρατών μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με δρακόντεια-δικτατορικά μέτρα σε βάρος των λαών, αλλά πρέπει να «πουληθεί» στην ανθρωπότητα ως λογική, αναγκαία, ακόμη και επιτακτική. Το γεγονός είναι ότι αυτή η διαδικασία μετασχηματισμού, που καθοδηγείται από τα κέντρα λήψης αποφάσεων του «βαθέως κράτους», δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί με βάση τις δημοκρατικές αρχές.
Ότι η δυτική «κοινωνία αξιών» εξελίσσεται σε ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό-κομμουνιστικό καθεστώς φαίνεται από τις τελευταίες εξελίξεις και σχέδια των Ηνωμένων Εθνών και του ΠΟΥ. Αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί, με την βοήθεια δυτικών εταιρειών, κυβερνήσεων, υπέρ-πλουσίων ατόμων και άλλων «ενδιαφερομένων», θέλουν να θέσουν τα κράτη υπό συνεχή πίεση μέσω πανδημιών, καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, lockdown, καραντίνας και ταξιδιωτικών κανονισμών που μπορούν να κηρυχθούν ανά πάσα στιγμή. Αυτό δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από μια Δύση σε μια μέγα-κομμουνιστική δυστοπία. Προφανώς μια σύγκριση του «παραδοσιακού» κομμουνισμού με τον νέο κομμουνισμό είναι μια σύγκριση φαινομένων που μπορεί να είναι μεν παρόμοια, αλλά δεν συμφωνεί απαραίτητα σε όλα τα σημεία, οπότε δεν είναι εξίσωση. Αυτό θα ήταν αδύνατο ούτως ή άλλως, διότι η ιστορία δεν μπορεί να επαναληφθεί, παρά μόνο ως φάρσα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η ιδεολογία «Οικολογία, Κοινωνία, Διακυβέρνηση» στην οποία ανήκουν όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά σχεδόν όλες οι μεγάλες δυτικές εταιρείες μαζί με τους οργανωτές του κεφαλαίου όπως η BlackRock, έχουν συμφωνήσει και προσυπογράψει το ίδιο πλαίσιο πλήρους σφετερισμού της εξουσίας. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε εδώ με μια ιδιωτικοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας υπό την αιγίδα παγκόσμιων εταιρειών τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Έχουμε να κάνουμε με μια διεθνοποιημένη μορφή ολοκληρωτισμού, με έναν ολοκληρωτισμό των ενδιαφερομένων, ένα σχέδιο παγκοσμιοποίησης με κομμουνιστικά χαρακτηριστικά υπό την εποπτεία του παγκόσμιου βαθέως κράτους.
Το «βαθύ κράτος» μπορεί να αναφερθεί επίσης ως «σκοτεινό κράτος», «μόνιμη κυβέρνηση» ή «σκιώδης κυβέρνηση». Τμήματα του «βαθέως κράτους» είναι ορατά στο κοινό, όπως μέλη της κυβέρνησης, πολεμοχαρείς βουλευτές ή εταιρικά και κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης που συμμορφώνονται με το σύστημα και τους κήρυκες μίσους τους. Το σημαντικότερο κομμάτι του «βαθέως κράτους» είναι αόρατο στο κοινό, λειτουργεί στο παρασκήνιο με πολύ μακροπρόθεσμο προσανατολισμό, δεν δεσμεύεται από εκλογές, δηλαδή δεν είναι ούτε εκλέξιμο ούτε ανακλητό, αλλά καθορίζει αποφασιστικά τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές ατζέντες και εξελίξεις. Το «βαθύ κράτος» μάχεται και υπονομεύει την δημοκρατία εκ των έσω. Σημαντικοί μη ορατοί παράγοντες του «βαθέως κράτους» είναι ο πλούτος και το οικονομικό σύμπλεγμα, το στρατιωτικό-βιομηχανικό και πληροφοριακό σύμπλεγμα, τα ερευνητικά ιδρύματα και οι παραγωγοί σύγχρονης (δήθεν) ιδεολογίας.
Το βαθύ κράτος αντιμετωπίζει τους πολίτες ως ολοκληρωτικό κράτος, ως κομμουνιστική δικτατορία ασφάλειας, υγείας και υγιεινής. Η δοκιμαστική λειτουργία αυτού του κράτους ήταν η σκηνοθετημένη κρίση του κορωνοϊού. Το βαθύ κράτος είναι μια κομμουνιστική δικτατορία άγνωστου τύπου, που χαρακτηρίζεται από παραβιάσεις του συντάγματος, απαγορεύσεις εμφανίσεων και διαδηλώσεων, μπλοκάρισμα τραπεζικών λογαριασμών, κατ’ οίκον έρευνες, κατάσχεση υπολογιστών, lockdown ολόκληρης της οικονομίας και της κοινωνίας, λογοκρισία των διαφωνούντων απόψεων, ολοκληρωμένη παρακολούθηση, πολιτική δικαιοσύνη και απεριόριστη προπαγάνδα. Η Σοβιετική Ένωση στα καλύτερά της.
Τα «ενδιαφερόμενα μέρη» αυτής της δικτατορίας είναι οι σχετικές ομάδες εξουσίας, όπως εταιρείες, κυβερνήσεις, συγκεκριμένες ΜΚΟ, ΟΗΕ, WEF, ΠΟΥ, ΟΟΣΑ, G7, ΝΑΤΟ. Η διακυβέρνηση των ενδιαφερόμενων μερών είναι ο κανόνας του ΟΗΕ, του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ισχυρών οικονομικών παραγόντων, κυβερνήσεων. Το συνολικό κατασκεύασμα της διακυβέρνησης των ενδιαφερόμενων μερών είναι εντελώς αντιδημοκρατικό, καθώς παίρνει την θέση δημοκρατικά νομιμοποιημένων θεσμών που αντικαθιστούν την δημοκρατία των πολιτών.
Η παραδοσιακή κυβερνητική εξουσία αντικαθίσταται από μια παγκόσμια διακυβέρνηση στην οποία η φωνή του λαού δεν εκπροσωπείται πλέον καθόλου. Μια παγκόσμια διακυβέρνηση με μέλη ιδιωτικοποιημένες (εγκληματικές) κυβερνήσεις, διευθύνοντες συμβούλους πολυεθνικών χρηματοπιστωτικών και εταιρικών βιομηχανιών, στρατιωτικούς μηχανισμούς, δεξαμενές σκέψης, ΜΚΟ. Στρατιές διεφθαρμένων επιστημόνων και μια γιγαντιαία μαφία χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης και δημοσίων σχέσεων χρησιμεύουν ως λειτουργικές «ελίτ» για το κατασκεύασμα αυτής της δικτατορικής διακυβέρνησης.
Έχουμε να κάνουμε με την πραγματοποίηση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης με οργανωτές τους υπέρ-πλούσιους στην θέση της πάλαι ποτέ νομενκλατούρας των σοβιετικών καθεστώτων.
του Γεωργίου Λιναρδή
