Το πρώτο πολιτικό βήμα για τη σφυρηλάτηση μιας ενωμένης Ευρώπης θα ήταν η αποχώρηση όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων από τα Ηνωμένα Έθνη, έναν υποκριτικό οργανισμό, αν υπήρξε ποτέ.
Το έδαφος για μιαν ευρωπαϊκή πρωτοβουλία πρέπει να προετοιμαστεί προσεκτικά. Αλλά τα προβλήματα των συγκεκριμένων πολιτικών τακτικών δεν εμπίπτουν στο πεδίο αυτής της αναλύσεως. Εδώ μπορούμε μόνο να επισημάνουμε αυτό που πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι η μορφή και η πνευματική και δογματική βάση της ενωμένης Ευρώπης.
«Ομοσπονδιακές» και «συνεταιρικές» λύσεις, οικονομική και στρατιωτική συνεργασία — όλα αυτά είναι η εκδήλωση προϋποθέσεων για τον οργανικό χαρακτήρα της Ευρώπης (ή την έλλειψή του). Η προϋπόθεση μιας πραγματικά ευρωπαϊκής οντότητας πρέπει να είναι η δεσμευτική δύναμη μιας ιδέας και μιας παράδοσης, με την οποίαν η Ευρώπη είναι συνδεδεμένη αμετάκλητα. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το έθνος-κράτος, που δεν είναι θεϊκά καθορισμένο, αλλά η δημιουργία αποφασιστικών ομάδων οι οποίες ανταποκρίνονται επιτυχώς σε μια ιστορική πρόκληση, είναι ένα πρότυπο για το συγχωνευόμενο ευρωπαϊκό έθνος. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η πνευματική προϋπόθεση για μιαν ενωμένη Ευρώπη υπάρχει στο μύθο μιας κοινής μοίρας που υπερασπίζονται οι «εθνικοεπαναστατικές» ομάδες της Ευρώπης.
Αυτή η άποψη είναι ανεπαρκής. Η γέννηση των ευρωπαϊκών εθνών ήταν σε μεγάλο βαθμό έργο δυναστειών που αντιπροσώπευαν μια παράδοση πίστεως σε ένα συγκεκριμένο στέμμα. Σε κάθε περίπτωση, οι παράγοντες που δημιούργησαν τα ευρωπαϊκά έθνη ήσαν αυτοί που διατήρησαν την ευρωπαϊκή διχόνοια από τον Εκατονταετή Πόλεμο μέχρι σήμερα.
Ανάμεσα σε εκείνους που έχουν μια πνευματική και παραδοσιακή κατανόηση της Ευρώπης, μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ εκείνων που πιστεύουν σε μιαν Αυτοκρατορία του είδους που αναφέρθηκε παραπάνω, και εκείνων που μιλούν για την Ευρώπη ως έθνος. Η έννοια της εθνικότητος είναι κατά τη γνώμη μου ακατάλληλη. Η έννοια της ευρωπαϊκής ενότητος είναι πνευματική και υπερεθνική. Το έθνος της πατρίδας, η εθνοτική ομάδα επιβιώνουν σε ένα ουσιαστικά νατουραλιστικό «φυσικό» επίπεδο.
Η ενιαία Ευρώπη θα πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Οι παλαιοί εθνικισμοί και οι μνησικακίες εμβολιάζονται στην Ευρώπη μόνον όταν μια συγκεκριμένη εθνική κυριαρχία επιβάλλεται από ένα έθνος στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία θα ανήκει σε μιαν ανώτερη τάξη από τα συνθετικά μέρη της. Και το να είναι ευρωπαϊκή θα πρέπει να εκληφθεί ως κάτι ποιοτικά διαφορετικό από το να είναι ιταλική, πρωσική, βασκική, φινλανδική, σκωτσέζικη ή ουγγρική, κάτι που απευθύνεται σε μια διαφορετική πτυχή του χαρακτήρος μας. Ένα «Ευρωπαϊκό Έθνος» συνεπάγεται την ισοπέδωση και την ακύρωση όλων των «αντιπάλων» εθνών, εντός ή εκτός Ευρώπης.
Όσον αφορά στον «ευρωπαϊκό πολιτισμό», είναι αυτές τις ημέρες η σφραγίδα, το υπόβαθρο του πραγματιστή Ευρωπαίου, του φιλελεύθερου, ουμανιστή διανοούμενου. Ο «ευρωπαϊκός πολιτισμός» του είναι ένα παράρτημα της «δημοκρατίας» και του «Ελεύθερου Κόσμου». Υπό αυτήν την έννοια, ο «πολιτισμός» είναι το εμπορικό απόθεμα του λεγομένου «αριστοκράτη της σκέψεως», στην πραγματικότητα είναι το ένδυμα του νεόπλουτου, το σήμα της επιτυχίας του. Μια γνήσια αριστοκρατία της διανοήσεως δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση επαρκής για το έργο που αναλαμβάνουμε : Την αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής βουλήσεως και την διατήρηση μιας επαναστατικής ελίτ η οποία θα μπορούσε να κάνει αυτήν την βούληση πολιτική δυνατότητα.
Επιπλέον, κάθε φορά που προσπαθούμε να δώσουμε στην έννοια του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» συγκεκριμένη σημασία, φαίνεται να αντιμετωπίζουμε αναρίθμητες «ερμηνείες», που δεν μας αφήνουν τίποτε απολύτως οριστικό. Ο καθένας έχει τη δική του ιδέα για το τι είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και πολλοί Ευρωπαίοι αισθάνονται επιφυλακτικοί ή ακόμα και ένοχοι που τον υπερασπίζονται, οπότε και οι νεόπλουτοι μπορούν έτσι, με βάση τα περιεχόμενα της καρδιάς τους, να επεξεργάζονται τις κριτικές και τα συμπληρώματα του χρώματος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις σε αυτόν ή σε εκείνον τον τομέα της τέχνης, με τέτοιον τρόπο ώστε για τον «σοβαρό κόσμο» ο «πολιτισμός» να διαχωρίζεται τελείως από αυτό που έχει πράγματι σημασία. Κατά ειρωνικό τρόπο, πολλά από αυτά που θαυμάζουν οι υπερασπιστές του πολιτισμού διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην πρόκληση μιας πνευματικής κρίσεως και ελλείψεως εμπιστοσύνης στον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Η «Δυτικοποίηση» του κόσμου έχει σημάνει ότι αυτή η αποσύνθεση επεκτείνεται σε ολόκληρο τον κόσμο – έτσι η Ευρώπη, από τον Διαφωτισμό έως τον Κομμουνισμό έχει γίνει το φυτώριο των ίδιων των δυνάμεων που εργάζονται για να καταστρέψουν οτιδήποτε είναι συγκεκριμένα ευρωπαϊκό.
Πρέπει να δημιουργήσουμε μιαν «ενότητα αγωνιστών». Αυτό είναι ένα προαπαιτούμενο. Το να παραμερίσουμε ένα όραμα για τον κόσμο και την Ευρώπη ως «άσχετο» θα εσήμαινε ότι βυθιζόμαστε στο τέλμα της εξεγερτικής κομματικής πολιτικής, μιας κυνικής υποθέσεως χωρίς ταυτότητα, χωρίς πνευματικό νόημα. Μια ενωμένη Ευρώπη, χωρίς κοινοτική πνευματική ταυτότητα και αίσθηση κατευθύνσεως θα γινόταν απλώς ένα ακόμα συγκρότημα εξουσίας.
Με ποιον τρόπο τέτοιες Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα ήσαν πνευματικά διαφορετικές από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή από την Κίνα ή θα ήσαν κάτι ευγενέστερο από την οργάνωση της Αφρικανικής Ενότητος; Η Ευρώπη δεν πρέπει να είναι ένα στάδιο προς τον εκδυτικισμό του κόσμου, αλλά μια κίνηση εναντίον του, στην πραγματικότητα μια εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο, υπέρ αυτού που είναι ευγενέστερο, ανώτερο, αληθέστερα ανθρώπινο.
Από τους «Προσανατολισμούς» του Ιουλίου Έβολα