Το εβραϊκό κράτος ιδρύθηκε στις 14 Μαΐου 1948. Η ισραηλινή πολιτική φυλετικού διαχωρισμού συνεχίζεται μέχρι των ημερών μας, εδώ και 75 χρόνια αδιαλείπτως. Οι Παλαιστίνιοι είναι ο μεγαλύτερος προσφυγικός πληθυσμός ανά τον κόσμο. Σήμερα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζουν στην Γάζα και στην Δυτική Όχθη ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και υπόκεινται συστηματικά σε διακρίσεις «απαρτχάιντ».
Απαγορεύεται να ζουν στα χωριά και στα σπίτια τα οποία έχουν απαλλοτριωθεί και απ’ όπου έχουν βιαίως εκδιωχθεί. Από το 99% γης που κατείχαν οι Παλαιστίνιοι στο τέλος του 1800, σήμερα έχουν περιοριστεί στο 22% γης, ήτοι απώλεια παλαιστινιακής γης 77%.
Στην Δυτική Όχθη το ισραηλινό κράτος έχει αρχίσει εδώ και αρκετά χρόνια να κατασκευάζει οικισμούς που θα έχουν ως συνέπεια την εκδίωξη των τελευταίων Παλαιστινίων και από εκεί, ενώ η Λωρίδα της Γάζας είναι μια αποκλεισμένη περιοχή η οποία ελέγχεται πλήρως από ξηρά, αέρα και θάλασσα από το Ισραήλ.
Το ιστορικό αυτό πλαίσιο που ηθελημένα αγνοείται από πολλούς είναι η βασική αρχή της πολιτικής του Ισραήλ από τότε που ιδρύθηκε ως κράτος, η οποία αρχή συμπυκνώνεται στην εξής φράση: Οι Παλαιστίνιοι ή πρέπει να εκδιωχθούν από την γη τους ή πρέπει να εξολοθρευθούν δια της πολιτικής φυλετικού διαχωρισμού. Ακολουθούν 7 ισραηλινοί νόμοι που πληρούν τον ορισμό απαρτχάιντ και αποκαλύπτουν τις διαχρονικές, στυγνές προσπάθειες του Ισραήλ να εκδιώξει από την γη των προγόνων τους τους Παλαιστίνιους και να τους εξολοθρεύσει δια της εθνοκάθαρσης.
• Συνταγματικός Νόμος του 2018: Καθιερώνει ότι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση στο Ισραήλ και στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη «αποδίδεται μόνο στον εβραϊκό λαό» και προωθεί τον φυλετικό διαχωρισμό κατά των Παλαιστινίων στην στέγαση, καθοδηγώντας το κράτος να «αναπτύξει και να προωθήσει τους εβραϊκούς οικισμούς ως εθνική αξία».
• Νόμος της «Επιστροφής» του 1950: Δίνει το δικαίωμα σε Εβραίους από όλο τον κόσμο να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ και στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και να λάβουν αυτόματα την ισραηλινή υπηκοότητα. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ αρνείται το δικαίωμα στους γηγενείς Παλαιστινίους που εκτοπίστηκαν κατά την διάρκεια και μετά την δημιουργία του Ισραήλ να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι Εβραίοι.
• Νόμος της «Επιτροπής Εισδοχής» του 2011: Εξουσιοδοτούνται εκατοντάδες μικρότερες πόλεις να ιδρύσουν «επιτροπές εισδοχής» που απορρίπτουν αιτήσεις από Παλαιστίνιους που κρίνονται ανεπιθύμητες.
• Νόμος περί «Απουσίας Ιδιοκτησίας» του 1950 και Νόμος «Περί Κτήσης Γης» του 1953: Επιτρέπεται στην ισραηλινή κυβέρνηση να απαλλοτριώσει γη και άλλη περιουσία από Παλαιστινίους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους κατά την διάρκεια της ίδρυσης του κράτους. Αυτό επιτρέπει στην ισραηλινή κυβέρνηση να κλέψει τεράστιες εκτάσεις γης και ιδιωτικής περιουσίας από Παλαιστινίους που έχουν εκτοπιστεί και τους έχει στερηθεί το δικαίωμα να επιστρέψουν.
• Νόμος «Περί Γης» του 1960: Καθορίζει ότι η ιδιοκτησία της κρατικής γης μπορεί να μεταβιβαστεί μόνο μεταξύ της κυβέρνησης και οντοτήτων που σχετίζονται με την κυβέρνηση, όπως το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο. Αυτό το ταμείο μισθώνει γη αποκλειστικά σε Εβραίους. Το 93% της χώρας είναι κρατική γη, συνεπώς οι Παλαιστίνιοι με ισραηλινή υπηκοότητα εμποδίζονται de facto να έχουν πρόσβαση σε γη για οικιστικούς, γεωργικούς ή άλλους σκοπούς.
• Νόμος «Για την Ιθαγένεια και την Είσοδο στο Ισραήλ» του 2003: Εμποδίζει τους Παλαιστινίους στην Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας που είναι παντρεμένοι με Παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλ να αποκτήσουν άδεια διαμονής ή υπηκοότητα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εκδιώχθηκαν από πόλεις εντός του κράτους του Ισραήλ που ιδρύθηκε το 1948. Ο νόμος αναγκάζει χιλιάδες Παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλ να εγκαταλείψουν την χώρα ή να ζήσουν χωριστά.
• Νόμος «Νάκμπα» του 2011: Απαγορεύει την δημόσια χρηματοδότηση οντοτήτων και οργανισμών που υπενθυμίζουν την βίαιη εκτόπιση των Παλαιστινίων κατά την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. Η ίδρυση του εβραϊκού κράτους αναφέρεται από τους Παλαιστινίους ως «νάκμπα» (καταστροφή).
Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης ας φαντασθεί τι θα συνέβαινε αν στην Ελλάδα δεν επιτρεπόταν σε μουσουλμάνους να παντρεύονται μεταξύ τους για να μην χαθεί η χριστιανική-ορθόδοξη πλειοψηφία στις περιοχές Ξάνθης και Κομοτηνής ή αν το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να πάρει το σπίτι από έναν μουσουλμάνο και να το δώσει σε έναν χριστιανό πολίτη στις ίδιες περιοχές. Φαντασθείτε τι θα συνέβαινε αν ένας μουσουλμάνος της Ξάνθης δεν θα μπορούσε να παντρευτεί μια μουσουλμάνα πέραν των ελληνικών συνόρων και αν το κάνουν δεν θα επιτρέπεται να μετακομίσουν μαζί στην Ελλάδα. Φαντασθείτε να υπήρχε στην Ευρώπη νόμος που απαγορεύει την χρηματοδότηση ιδρυμάτων που υπενθυμίζουν το «Ολοκαύτωμα».
Αυτή ακριβώς η σκληρότητα υπαγορεύεται από τους νόμους φυλετικής διάκρισης του Ισραήλ, αυτή είναι η πραγματικότητα για τους Παλαιστινίους. Τους βομβαρδίζουν επί δεκαετίες σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους στην Λωρίδα της Γάζας και οι νόμοι του ισραηλινού κράτους τους υποβιβάζουν σε πολίτες τρίτο-τέταρτης κατηγορίας λόγω της θρησκείας τους. Αν αυτό δεν είναι μια πολιτική φυλετικού διαχωρισμού που τείνει να γίνει πολιτική ολοκαυτώματος, τότε τι είναι;
Το Ισραήλ είναι ένα καθεστώς βασισμένο στον φυλετικό διαχωρισμό, ένα καθεστώς το οποίο θα δικαιώνει πάντα ρατσιστικά την δολοφονία άλλων λαών, ένα καθεστώς που σκοτώνει για να επιβιώνει. Πρόκειται για ένα κράτος που συνδυάζει τα χειρότερα χαρακτηριστικά του Ινδικού συστήματος καστών, το παλαιό μοντέλο απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής και την γαλλική κατοχή της Αλγερίας.
Το Ισραήλ αποτελεί ντροπή για την διεθνή κοινότητα.
του Γεωργίου Λιναρδή
