Η νεότερη κρίση στη Γάζα αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από την τελευταία δόση του «παντοτινού πολέμου» των σιωνιστικών ελίτ. Δείχνει ότι τα σχέδια της ελίτ έχουν μετατοπιστεί σε πλήρη κατάσταση «φυγής προς τα εμπρός». Ανίκανη να επιτύχει μια «νίκη» ή ακόμα και μια «ισοπαλία» στην Ουκρανία, η ελίτ της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται σε απελπιστική ανάγκη για απόσπαση της προσοχής και αποζημίωσης. Και τα δύο επιτυγχάνονται πιο εύκολα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου τα πολιτικά συμφέροντα και οι ιδεολογικές θέσεις της παγκοσμιοποιητικής ελίτ, όπως προβάλλονται μέσω των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ευθυγραμμίζονται τέλεια με εκείνα του σιωνιστικά κυβερνώμενου Ισραήλ. Η αυτόνομη φύση και η «perpetuum mobile σύγκρουση στην Μέση Ανατολή» παρέχουν στην αμερικανική άρχουσα ελίτ επιλογή φυγής από την Ουκρανία ανάλογα με την έκβαση της σύγκρουσης. Από τις «καλύτερες» έως τις «χειρότερες» επιλογές, μπορεί είτε να διεκδικήσει «νίκη για την δημοκρατία» (εάν το Ισραήλ νικήσει μια συμμαχία που συμπαθεί την Ρωσία και Κίνα), είτε «σωτηρία των Εβραίων» (εάν το Ισραήλ απειλείται με ήττα και οι ΗΠΑ παρέμβουν), είτε «ειρήνευση» (εάν η σύγκρουση καταλήξει σε αδιέξοδο), είτε ακόμη και «έντιμη διαμεσολάβηση» (εάν το Ισραήλ ηττηθεί και οι ΗΠΑ διαπραγματευτούν μια «λύση δύο κρατών»).
Βολικές αποστάσεις από την απώλεια της Ουκρανίας, μέσω μιας εγκατάλειψης του κλόουν Ζελένσκι, καλύπτονται καλά από οποιοδήποτε από αυτά τα αποτελέσματα. Σε αυτό το ευρύτερο πεδίο γεωπολιτικής, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη είναι απλά πιόνια. Με αυτό το γεωπολιτικό σκεπτικό δεν αρνούμαστε τα γεγονότα, ήτοι την αυτενέργεια τόσο του σιωνιστικού ισραηλινού πολιτικού κατεστημένου όσο και του ισλαμικού παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος. Απλώς τονίζουμε την εντελώς κυνική φύση της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας της «Μεγάλης Επαναφοράς», της επέκτασής της στην πολιτική εξουσίας της Μέσης Ανατολής και το γεγονός ότι αυτά καθορίζουν τώρα την μοίρα του ισραηλινού και του παλαιστινιακού λαού. Η Γάζα στην ατζέντα της σιωνιστικής ελίτ είναι μέρος της Ουκρανίας και κατά πάσα πιθανότητα αυτή η ατζέντα είναι μόνο εν μέρει ορθολογική και μπορεί να ενσωματώνει μια εσχατολογική συνιστώσα που είναι μόνο εν μέρει σκόπιμη, αλλά σίγουρα πραγματική.
Σημειώνουμε εξ αρχής ότι από την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική μαστίζεται από μια ατελείωτη ακολουθία ένοπλων συγκρούσεων και πολιτικών κρίσεων, που επιδεινώνονται και κατασκευάζονται από ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις, οικονομική εκμετάλλευση και πολιτιστική στρέβλωση. Μόνο αργά και μόνο εν μέρει ορισμένα από τα κράτη, περιορισμένα από τα σύνορα που χαράχτηκαν και χειραγωγήθηκαν από τις αγγλοσαξονικές μεγάλες δυνάμεις, όπως επιβεβαιώθηκε από την ίδια την Συνθήκη της Λωζάνης, κατάφεραν να αποτινάξουν αυτή την ιμπεριαλιστική κληρονομιά. Σε αυτή την περιοχή, μετά την καταστροφή του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας και του Σουδάν, υπάρχει σήμερα μόνο ένα πλήρως κυρίαρχο έθνος, χωρίς ξένες βάσεις και ξένες συμμαχίες: Το Ιράν, το οποίο διεξάγει μια πλήρους φάσματος αντιπαγκοσμιοποιητική (αντιαμερικανική, αντισιωνιστική) άμυνα που μόλις πρόσφατα μετατράπηκε σε μια περιορισμένη περιφερειακή αντεπίθεση.
Άλλοι εδαφικά σημαντικοί μη κρατικοί και κρατικοί παράγοντες, ωστόσο, επιδιώκουν επίσης την αποκατάσταση της πλήρους κυριαρχίας, σε πολλές περιπτώσεις με φανερή ή συγκεκαλυμμένη ιρανική υποστήριξη. Παραδείγματα αυτών περιλαμβάνουν όχι μόνο αντιπαγκοσμιοποιημένους αλλά και εδαφικά περιορισμένους παράγοντες, όπως η κυβέρνηση Μπάαθ στην Συρία, το κίνημα της Χεζμπολάχ στον νότιο Λίβανο και το κίνημα των Χούθι στην βόρεια Υεμένη, αλλά και προσεκτικά ευθυγραμμισμένα αλλά πλούσια και ισχυρά κράτη όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η υπόλοιπη περιοχή, που κυβερνάται από τοπικές ελίτ που βαδίζουν στο τεντωμένο σχοινί μεταξύ του εκβιασμού της παγκοσμιοποίησης στο εξωτερικό και του επαναστατικού αισθήματος στο εσωτερικό, βρίσκεται βασικά σε κατάσταση αναμονής. Έτσι, η μεταπολεμική Συνθήκη της Λωζάνης εξακολουθεί να κρατά μεγάλο μέρος της περιοχής όμηρο στις ιδιοτροπίες των παγκοσμιοποιητών, κληρονόμων των ιμπεριαλιστών του 20ού αιώνα. Σε τελική ανάλυση, η μεσοπολεμική εγκαθίδρυση αγγλοσαξονικών προτεκτοράτων στην πλούσια σε πετρέλαιο ακτή του Περσικού Κόλπου, καθώς και η μεταπολεμική εισαγωγή του χρηματοδοτούμενου από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σιωνιστικού κρατικού σχεδίου ακριβώς στην καρδιά της περιοχής, βρίσκουν την ιστορική και νομική τους βάση στην Συνθήκη της Λωζάνης.
Ωστόσο πρόσφατα έχουν εμφανιστεί ρήγματα καταπόνησης στο εξαιρετικά τεχνητό οικοδόμημα της Συνθήκης της Λωζάνης. Οι νεο-ιμπεριαλιστικές μηχανορραφίες του διαίρει και βασίλευε της Δύσης και οι αιώνιοι πόλεμοί της, αμφότεροι με στόχο την διατήρηση του status quo με κάθε κόστος, έχουν οδηγήσει στη διάσπαση ή την καταστροφή πολλών κρατών (Λίβανος, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Σουδάν) και την επανευθυγράμμιση ή την αποξένωση πολλών άλλων (μοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία). Η πρόσφατη επέκταση του σχεδίου του σιωνιστικού κράτους, στο οποίο τα αιρετικά λατρευτικά δόγματα της παγκοσμιοποιητικής ελίτ βρίσκουν την πραγματική τους έκφραση, επιδεινώνει τώρα αυτά τα ρήγματα καταπόνησης, καθώς η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης κινείται σε υψηλότερη ταχύτητα και οι φρικαλεότητες που διαπράττονται στο όνομα του περιούσιου λαού του Ισραήλ μετακυλίονται αμετανόητα σε ανόθευτη γενοκτονία. Ακόμη και τα πιο συμμορφούμενα από τα παγκοσμιοποιημένα υποτελή καθεστώτα φτάνουν στα όρια της ικανότητάς τους να διαχέουν και να συνθλίβουν την μαζική οργή των συμπατριωτών τους Αράβων και των Μουσουλμάνων.
Το να παρακολουθείς μια σφαγή αυτού του μεγέθους να εκτυλίσσεται, είτε παθητικά εξοργισμένος σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο, είτε ενεργά συμμετέχων με μια στρατιωτική στολή, συνεπάγεται μια υπαρξιακή επιλογή. Για τους πιο κοντινούς, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, πλησιάζει η ώρα για τέτοιες υπαρξιακές επιλογές. Για άλλους λαούς, άλλες χώρες που είναι ακόμη απομακρυσμένες από την εμπόλεμη ζώνη, υπάρχει μια άλλη «ανάπαυλα στις μάχες», μια άλλη «ανθρωπιστική κατάπαυση του πυρός», μια άλλη «διπλωματική πρωτοβουλία», ακόμη και μια άλλη «ειρηνευτική διαδικασία», μέχρι του σημείου στο οποίο μια τελική επιλογή θα γίνει αναπόφευκτη. Και αυτό το σημείο θα έρθει αναπόφευκτα.
Για πολλούς, εντός και εκτός των Αγίων Τόπων, Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, το σχέδιο του σιωνιστικού κράτους έχει ήδη εξαντλήσει εντελώς την ηθική του πίστη, κλονίζοντας την θεμελιώδη αφήγησή του, ωθώντας τους ακόμη και να επανεξετάσουν έως τώρα ανέγγιχτα θέματα όπως το Ολοκαύτωμα και η Νάκμπα. Ακόμη και εντός της Δύσης, παρά την απόλυτη αφοσίωση των συστημικών ΜΜΕ στην υποστήριξη της εξίσωσης Γάζα=Χαμάς=ISIS=Χίτλερ (συνδέοντάς την διστακτικά με την εξίσωση Ζελένσκι=Τσόρτσιλ εναντίον Πούτιν=Χίτλερ), το ερώτημα είναι: Μπορεί το σιωνιστικό κρατικό σχέδιο του 20ου/21ου αιώνα να διαρκέσει περισσότερο από (ή ακόμα και τόσο) το σχέδιο σταυροφορικού κράτους του 11ου/12ου αιώνα; Το τελευταίο κατάφερε να κρατήσει την Ιερουσαλήμ από το 1099 έως το 1187 και το 1229 έως το 1244. Μήπως οι Σιωνιστές είναι κοντά στο να ενώσουν ολόκληρη την περιοχή εναντίον τους και να αποξενώσουν τους συμμάχους τους από τον εαυτό τους, την δική τους στιγμή της Μάχης του Χαττίν; Μήπως οι επίγονοι των σιωνιστών ιδεολόγων που ίδρυσαν το «κράτος του Ισραήλ» με στόχο την δημιουργία ενός έθνους-κράτους για έναν επανεγκατεστημένο εβραϊκό λαό, αξιοποιώντας την εμπνευσμένη από τον χριστιανισμό οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ και χρησιμοποιώντας την διπλωματική και οικονομική υποστήριξη της Ευρώπης που εμπνέεται από την ενοχή του Ολοκαυτώματος, έχουν την τύχη του Γκυ των Λουζινιάν;
Οι σιωνιστές ιδεολόγοι που ίδρυσαν το «κράτος του Ισραήλ» ποτέ δεν φιλοδοξούσαν να αποκτήσουν νομιμότητα όσον αφορά την λειτουργικότητα της παγκοσμιοποίησης στα μάτια των αυτόχθονων πληθυσμών και των θρησκευτικών κοινοτήτων που αποκαλούν τους Αγίους Τόπους σπίτι τους. Ακόμη και μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967, κατά την διάρκεια του οποίου οι Σιωνιστές κατέκτησαν τα ελεγχόμενα από την Αίγυπτο και την Ιορδανία τμήματα της επικράτειας, απλώς συνέχισαν να εγκαθίστανται και να επεκτείνουν το στενόμυαλο και σφιχτοδεμένο σχέδιο έθνους-κράτους, αγνοώντας επιμελώς το γεγονός ότι ήταν τώρα υπεύθυνοι για τους Αγίους Τόπους του κόσμου. Οι πολλαπλές εκστρατείες εθνοκάθαρσης των Σιωνιστών, αντικαθιστώντας τον γηγενή παλαιστινιακό πληθυσμό με δήθεν Εβραίους εποίκους, οι επαναλαμβανόμενοι επιθετικοί πόλεμοι εναντίον γειτονικών κρατών και οι συνεχείς παραβιάσεις του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου, που τώρα διαρκούν πάνω από 75 χρόνια, έχουν αποδείξει, πέρα από κάθε αμφιβολία, την ανικανότητά τους και την απροθυμία να φιλοδοξούν, πόσο μάλλον να επιτύχουν το ελάχιστο επίπεδο υπερεθνικής εξουσίας, ηθικής ισορροπίας και ισορροπημένης πολιτικής ικανότητας που είναι απαραίτητα για να γίνουν οι νόμιμοι θεματοφύλακες των Αγίων Τόπων.
Ο θάνατος το 2004 του Γιασέρ Αραφάτ, του τελευταίου παλαιστίνιου ηγέτη που απολάμβανε λαϊκή νομιμοποίηση (και φημολογείται ότι δολοφονήθηκε), σηματοδότησε το τέλος της ψευδούς εποχής της «ειρηνευτικής διαδικασίας» που ξεκίνησε με τις συμφωνίες του Όσλο το 1993. Σε αυτό το σημείο, οι σιωνιστές έχασαν και το τελευταίο ίχνος διπλωματικής αξιοπιστίας. Στο εξής, υπολογίζοντας ότι η αρχή «η ισχύς έχει δίκιο» θα τους ευνοούσε, εμπιστεύονταν μόνο την δύναμη των όπλων, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτό θα μπορούσε τελικά να εκθέσει ολόκληρο το σχέδιο του έθνους-κράτους τους σε έναν υπολογισμό αληθινών βιβλικών διαστάσεων. Από εκείνο το σημείο και μετά, η σιωνιστική παρουσία στους Αγίους Τόπους συνιστά σφετερισμό και κατοχή, για να το πούμε απλά και καθαρά. Έχοντας προκαταλάβει το παλιό εβραϊκό όραμα της επιστροφής στην Σιών, το οποίο σύμφωνα με όλες τις βιβλικές αφηγήσεις και σύμφωνα με κάθε υγιές δόγμα εξαρτάται από την άμεση παρέμβαση του Μεσσία, οι Σιωνιστές εμποδίζουν τώρα ενεργά την εγκαθίδρυση της Βασιλείας των Ουρανών στους Αγίους Τόπους. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι αθώοι άνθρωποι που κατοικούν σήμερα στους Αγίους Τόπους, συμπεριλαμβανομένων αθώων Εβραίων που είτε δελεάστηκαν εκεί από σιωνιστικές υποσχέσεις είτε τυχαίνει να έχουν γεννηθεί εκεί και οι οποίοι κατέχουν σήμερα «ισραηλινά» ταξιδιωτικά έγγραφα, δεν έχουν απόλυτο δικαίωμα να συνεχίσουν να διαμένουν και να ζουν εκεί ειρηνικά. Σημαίνει απλώς ότι η «λύση ενός κράτους» δεν αρκεί, ούτε έχει ιστορική προοπτική.
Αυτή η προφανώς ανεπιθύμητη πρόταση για την σιωνιστική ελίτ φέρνει μαζί της μια εντελώς δυσάρεστη πιθανότητα, ήτοι, τελικά, οι «ψυχραιμότεροι» μπορεί να μην επικρατήσουν, ότι οι «καλοί άνθρωποι» μπορεί να μην κάνουν τίποτε και ότι οι «μετριοπαθείς» μπορεί να κάνουν λάθος. Ότι, τελικά, οι «εξτρεμιστές» μπορεί να έχουν δίκιο και από τις δυο πλευρές ταυτόχρονα. Ότι ήδη έχουν δίκιο, στον βαθμό που απαιτούν σαφήνεια, επιλογές και συνέπειες. Ότι είναι πρόθυμοι να κάνουν επιλογές, να δεσμευτούν, να πάρουν θέση. Ότι οι εξτρεμιστές και από τις δύο πλευρές, ανεξάρτητα από τα σωστά ή τα λάθη των αιτιών τους, έχουν δίκιο να προετοιμάζονται για μια ολομέτωπη μάχη, να προετοιμάζονται για μια τελική μάχη και να θέτουν την ζωή τους σε κίνδυνο. Έχουν δίκιο να αναζητούν, να απαιτούν και να συγκεντρώνονται για την τελική αποκάλυψη και την τελική κρίση, κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνουν, το οποίο είναι καλύτερο από το να βρεθούν μεταξύ των μετριοπαθών, οι οποίοι ήδη περπατούν στον δρόμο της κάθαρσης.
Σε εκείνους που είναι αφοσιωμένοι στις αιτίες των ευρασιατικών και πολυπολικών κινημάτων, σε εκείνους των οποίων οι απελευθερωτικοί αγώνες του Παγκόσμιου Νότου ευθυγραμμίζονται τώρα με αυτά τα κινήματα, σε εκείνους που από τις 22 Φεβρουαρίου 2022, έχουν θυσιάσει πολλά ή όλα στο μέτωπο της Ουκρανίας και σε εκείνους που τώρα έχουν ήδη εμπλακεί στον Ιερό Πόλεμο στους Αγίους Τόπους: Όλοι οι αγώνες τους αλληλοσυνδέονται τώρα, δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ως προς το ποιος στέκεται στην σωστή πλευρά και ποιος στέκεται στην λάθος πλευρά. Για αυτούς, είναι σαφές ότι τα παγκοσμιοποιημένα σχέδια του Πύργου της Βαβέλ, όπως η Νεο-Χαζαρία και η Νεο-Σιών, είναι καταδικασμένα σε αποτυχία, επειδή στερούνται γείωσης σε εξισώσεις εξουσίας μακράς διαρκείας και επειδή απορρίπτουν την αναγνώριση της θείας πρόνοιας. Αυτοί που έχουν «μάτια για να δουν» θα αναγνωρίσουν τα σωστά και λάθος σημάδια με τα οποία πρέπει να γίνουν οι επιλογές. Έτσι, δεν θα ενωθούν με εκείνους που, στο πλαίσιο των χαρτοφυλακίων της «BlackRock» και των αξιών των LGBT, επέλεξαν να πάρουν τα όπλα εναντίον της ευρασιατικής πολυπολικότητας.
Αλλά όλα αυτά δεν μειώνουν την σημασία της στάσης εκείνων που επέλεξαν λανθασμένα. Επειδή, σε συνδυασμό, οι εξτρεμιστές και στις δύο πλευρές εξακολουθούν να έχουν συλλογικά δίκιο. Συλλογικά, επιμένουν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο όπως μια υψηλότερη αιτία και ότι οι αιτίες τους πρέπει, σε κάποιο σημείο, να τεθούν ενώπιον ενός τελικού διαιτητή. Για τον άπιστο αυτή η αιτία μπορεί να είναι η τύχη ή η μοίρα. Για τον πιστό αυτή η αιτία θα είναι η κρίση, η πρόνοια και ο Δημιουργός. Από αυτή την άποψη τουλάχιστον, οι εξτρεμιστές και στις δύο πλευρές είναι ηθικά ανώτεροι από τους μετριοπαθείς. Τουλάχιστον οι εξτρεμιστές έχουν κάτι που οι μετριοπαθείς, η καταναλωτική μάζα του καναπέ, η συνηθισμένη αστική τάξη, η διανόηση για την οποία τα πάντα είναι σχετικά και το συνονθύλευμα των ΜΚΟ, στερούνται: Μια υψηλότερη αιτία, μια αιτία που παρακάμπτει ριζικά τις ζώνες άνεσης της ζωής με φούσκες, τα ξεπλυμένα κέρδη των τραπεζών, τις διεφθαρμένες από τον άνθρωπο νομιμότητες και τις ναρκισσιστικές γνωστικές παραφωνίες. Τουλάχιστον, οι εξτρεμιστές και στις δύο πλευρές έχουν κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνουν, το οποίο είναι καλύτερο από το να βρεθούν μεταξύ των μετριοπαθών, οι οποίοι ήδη περπατούν στο ηλιοβασίλεμα των «ζωντανών νεκρών».
Τουλάχιστον, οι εξτρεμιστές και στις δύο πλευρές, ανεξάρτητα από τα σωστά ή τα λάθη των σκοπών τους, έχουν το θάρρος να κάνουν το επόμενο βήμα. Έτσι, μαζί, οι εξτρεμιστές μπορούν να επιλύσουν το ζήτημα, προσεγγίζοντας το Ομηρικό «έσχατον». Καθώς αυτό ισοδυναμεί με έκκληση στον Ανώτατο Διαιτητή, δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε. Με την Σκηνή του Θεού να πλησιάζει, μπορούμε με βεβαιότητα να δώσουμε τα πάντα, από την σωστή ή λάθος πλευρά της ιστορίας.
του Γεωργίου Λιναρδή
