Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που εκπροσωπείται από τα πολιτικά του εργαλεία, τις υπηρεσίες πληροφοριών, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, τις αμυντικές εταιρίες και τους πολιτικούς που έχουν υποστηρίξει την στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, εργάζονται μεθοδικά για να κλιμακώσουν τις παγκόσμιες εντάσεις στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Καθημερινά γίνεται προφανές ότι η κορυφή της πυραμίδας του μεγάλου κεφαλαίου θέλει έναν μεγάλο πόλεμο, έναν πόλεμο που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τους δύο παγκόσμιους του 20ου αιώνα.
Τα think tanks που υποστηρίζονται από το μεγάλο κεφάλαιο διαδραματίζουν βασικό ρόλο στην προπαγάνδα για την φαινομενική ανάγκη ενός μεγάλου πολέμου (ή τουλάχιστον για την προετοιμασία ενός πολέμου στην Νοτιοανατολική Ασία) και πολύ συχνά δημοσιογράφοι ως διαμορφωτές σκέψεων παπαγαλίζουν με χαρά την φιλοπολεμική «έρευνα» αυτών των δεξαμενών σκέψης. Μια πρόσφατη μελέτη του think tank «Quincy Institute for Responsible Statecraft» διαπίστωσε ότι το 85% των δεξαμενών σκέψης που αναφέρονται στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ όταν καλύπτουν τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία χρηματοδοτούνται από εμπόρους όπλων όπως η Lockheed Martin, ο όμιλος Thales, η Boeing, η BAE Systems και η Raytheon. Πολύ λίγες αναφορές των μέσων ενημέρωσης αναφέρουν ποιος χρηματοδοτεί τα think tanks αφήνοντας το κοινό στο σκοτάδι. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ οι δεξαμενές σκέψης κατέχουν εξέχουσα θέση στην κάλυψη των μέσων ενημέρωσης. Συχνά αναφέρονται ως «ινστιτούτα» για να δώσουν την εντύπωση της ακαδημαϊκής αξιοπιστίας, αλλά συχνά είναι μόνο ένα κακώς συγκαλυμμένο φερέφωνο της στρατηγικής πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος.
Οι περισσότερες από τις «έρευνες» των think tanks που απεικονίζονται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να επηρεάσουν το κοινό δίνοντας μια ορθολογική απάντηση σε μια υποτιθέμενη όλο και πιο απειλητική Ρωσία και Κίνα. Η «απειλή» που θέτουν αυτές οι δυο χώρες μεγαλοποιείται προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι γεωπολιτικοί στόχοι της Δύσης και να αποτραπεί η άνοδος των δυο συμμάχων ως νέων υπερδυνάμεων που αμφισβητούν την παγκόσμια υπεροχή των ΗΠΑ (βλ. ανάρτηση από Απρίλιο 2022 με τίτλο «… ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΚΙΝΑ).
Η έλλειψη αξιόπιστων αποδεικτικών στοιχείων για άμεση στρατιωτική απειλή από την Ρωσία ή την Κίνα ουδόλως αποτελεί εμπόδιο για εκείνους που προετοιμάζουν το κοινό της Δύσης για μια στρατιωτική συσσώρευση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού και στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει να κάνει μόνο για την Ουκρανία. Πρόκειται για τον αγώνα επιβίωσης του δυτικού συστήματος. Τούτο το σύστημα δεν πρέπει να αποδειχθεί κατώτερο, διότι αυτό συνιστά την εξουσία του. Ακόμα κι αν η Ρωσία δεν είναι πλέον σοσιαλιστική, στα μάτια της Δύσης δεν είναι η δημοκρατία που θέλει η Δύση. Και σίγουρα το σύστημα της Κίνας δεν είναι αυτό που θέλει η Δύση. Επειδή κυβερνάται από ένα κομμουνιστικό κόμμα που είναι επιτυχημένο, σε αντίθεση με όλες τις θεωρίες των δυτικών εμπειρογνωμόνων και διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Ούτε μπορεί η κραυγή αξιών της Δύσης και η υποκριτική προπαγάνδα της για τα ανθρώπινα δικαιώματα να το κρύψουν αυτό. Ο «σοσιαλισμός» της Κίνας είναι πιο επιτυχημένος από τον σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ. Αλλά η Κίνα είναι επίσης πιο επιτυχημένη από την φιλελεύθερη Δύση, η οποία πάντα πίστευε ότι είναι ανώτερη από τον υπόλοιπο κόσμο με το δημοκρατικό της μοντέλο. Για την Δύση, διακυβεύονται πολύ περισσότερα από την νίκη επί της Ρωσίας σε αυτό που είναι στην πραγματικότητα μια ασήμαντη σύγκρουση για την Ουκρανία.
Τουτέστιν, η ιδέα για την ανωτερότητα του δυτικού μοντέλου δεν πρέπει να αποδειχθεί ένα ισόβιο ψέμα της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Και με κάθε περαιτέρω αύξηση της επιρροής των λεγόμενων αυταρχικών κρατών όπως η Ρωσία και η Κίνα, τα θεμέλια αυτής της δυτικής υπεροχής αποσύρονται. Αλλά η Δύση δεν γνωρίζει καμία θεραπεία για αυτό, εκτός από τα γνωστά μέσα στρατιωτικής και οικονομικής πίεσης. Στο παρελθόν η κατάκτηση κρατών και η εγκατάσταση ευχάριστων στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο κυβερνήσεων είχαν επιτύχει μόνο προσωρινές επιτυχίες. Στο τέλος, οι παλιές συνθήκες αποκαταστάθηκαν, όπως φάνηκε στο παράδειγμα του Αφγανιστάν. Στον ισλαμικό κόσμο, οι δυτικές αποστολές «δημοκρατίας» έχουν αφήσει καμένη γη στο πέρασμά τους. Ο πόλεμος για την κατάκτηση εδαφών είναι μια ξεπερασμένη έννοια εξασφάλισης επιρροής. Αυτό φαίνεται από την ιστορία του 20ου αιώνα. Τα κατακτημένα εδάφη δεν κρατήθηκαν μακροπρόθεσμα, ακόμη και αν διορίζονταν φιλικές κυβερνήσεις. Αλλά ακόμη και εκεί όπου η δυτική επιρροή ήταν διαδεδομένη για μεγάλο χρονικό διάστημα και υποστηριζόταν από ισορροπημένες ή ακόμη και εξαρτώμενες κυβερνήσεις, η πρόοδος της Ρωσίας και της Κίνας δεν μπορούσε να σταματήσει.
Στο πλαίσιο αυτό, ενώ η στρατιωτική συσσώρευση των ΗΠΑ εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα στο ευρασιατικό ημισφαίριο, αλλά και στην Αφρική, η ήττα της Ουάσιγκτον στην Ουκρανία έδειξε πόσο περιορισμένη έχει γίνει η δύναμη της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Έχει δείξει ότι η Ταϊβάν δεν μπορεί να είναι βιώσιμη αρένα για τον επόμενο πόλεμο δια αντιπροσώπων και ότι μια προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να χρησιμοποιήσει την Ταϊβάν ως τέτοια θα ήταν ακόμη χειρότερη από την αποτυχημένη προσπάθεια του ΝΑΤΟ να καταστρέψει την Ρωσία μέσω Ουκρανίας. Η Ταϊβάν ωθείται πίσω σε ρόλο εφεδρείας για τους ηγεμόνες της πυραμίδας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ενώ οι στρατηγοί της Ουάσιγκτον αναγκάζονται να λάβουν αμυντική στάση όταν πρόκειται για τις νέο-αποικίες τους. Η Αφρική γίνεται όλο και πιο πιθανή αρένα για τις επόμενες ιμπεριαλιστικές ψυχολογικές επιχειρήσεις και πολεμικές κινητοποιήσεις, ίσως του ίδιου είδους με την εκστρατεία αποσταθεροποίησης της Συρίας. Ωστόσο, στο δρόμο προς αυτόν τον στόχο, αυτοί οι απόλυτοι ηγεμόνες-καταστροφείς αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερα εμπόδια. Και η απάντησή τους σε αυτά τα εμπόδια φέρνει τους κινδύνους από τις περιφέρειες του αμερικανο-ιμπεριαλισμού πιο κοντά στον πυρήνα που είναι η Ρωσία και η Κίνα.
Οι φιλορωσικές και πατριωτικές δυνάμεις της Αφρικής κερδίζουν έδαφος στην Αφρική και η Γαλλία αναγκάστηκε πρόσφατα να ανακοινώσει την απόσυρση στρατευμάτων από τον Νίγηρα και άλλες χώρες της Ζώνης Σαχέλ. Αυτό σημαίνει ότι η αμερικανική αυτοκρατορία θα πρέπει να κινητοποιηθεί σύντομα αν θέλει να επιβιώσει. Το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο με τους φιλελεύθερους διαχειριστές του μπορεί να επιστρέψει στην ασφάλεια μόνο αν υποτάξει με επιτυχία την Κίνα (την ασιατική περίμετρο της Ρωσίας), μια πραγματικότητα που οι ιμπεριαλιστές δεν θέλουν μεν να αντιμετωπίσουν, αλλά μπορεί να το κάνουν από ανάγκη. Οι στρατιωτικοί στρατηγοί του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου εξετάζουν πώς να καταστήσουν δυνατή την νίκη επί της Κίνας, οι «λύσεις» που έχουν βρει μέχρι στιγμής είναι ακραίες. Προτείνουν πολιτικές που θα ωφελήσουν το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο σε ορισμένες περιοχές, αλλά με κόστος που το σύστημα μπορεί να μην είναι σε θέση να αντέξει.
Για την αντιμετώπιση της κρίσης το φημισμένο US Army War College προτείνει σε πρόσφατη ανάλυση του την επαναφορά της υποχρεωτικής στράτευσης, καθώς τα ποσοστά στρατολόγησης για τις Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν πέσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Την ίδια περίοδο η πλειοψηφία του πληθυσμού των ΗΠΑ απορρίπτει την ιδέα της αποστολής περισσότερης βοήθειας στην Ουκρανία, σε μια εποχή που ιδίως οι νέοι υποφέρουν από τον πληθωρισμό που έχει επιδεινώσει ο πόλεμος. Ο μόνος λόγος που δεν πραγματοποιούνται (ακόμα) μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο, όπως της εποχής του Βιετνάμ, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον επιστράτευση. Αυτό δείχνει πόσο συμβιβασμένη είναι η κατάσταση της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ, η οποία πρέπει να επιλέξει ορισμένες καταστροφές έναντι άλλων με την ελπίδα να μπορέσει να διαχειριστεί ένα τελικά ανυπέρβλητο δίλημμα. Ποιο είναι αυτό το δίλημμα;
Αυτό είναι η συνέπεια της προσπάθειας να σταματήσει η πορεία της ιστορίας: Συνειδητοποιείται ότι το σύστημα στο οποίο έχει επενδύσει το μεγάλο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δεν μπορεί να διατηρηθεί και αντιμετωπίζει όλο και περισσότερες επιπλοκές με την πάροδο του χρόνου. Δεν βρισκόμαστε πλέον στα πρώτα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο σεβασμός για τον στρατό και τις κυβερνήσεις ήταν ίσως ο ισχυρότερος στην ιστορία των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης. Το Βιετνάμ ήταν η στιγμή που η εμπιστοσύνη των πολιτών στα θεσμικά του όργανα αποδυναμώθηκε ανεπανόρθωτα. Η αυτοκρατορία δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τον χρόνο για να διεξάγει ολοκληρωτικό πόλεμο, διατηρώντας παράλληλα την πίστη του λαού των ΗΠΑ, ούτε μπορεί εύκολα να παρασύρει σε έναν τέτοιο πόλεμο τους λαούς της Ευρώπης. Και το κυριότερο. Δεν βρισκόμαστε στα πρώτα χρόνια μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Το ιδανικό σχέδιο για το χρηματιστικό κεφάλαιο στην μετα-ουκρανική φάση του νέου Ψυχρού Πολέμου είναι να καταστέλλονται επιτυχώς όλες οι πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν τον φιλελευθερισμό και την αμερικανική αυτοκρατορία, την καταστολή όλων των πατριωτικών και εθνικιστικών οργανώσεων, ένα σχέδιο που έχει ήδη ξεκινήσει την δεκαετία του 2010 και στην χώρα μας. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, αλλά μόνο εάν τα πατριωτικά-εθνικιστικά κινήματα αποτύχουν να οικοδομήσουν έναν επαρκή συνασπισμό που αντιτίθεται στο ΝΑΤΟ και στην αυτοκρατορία του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου. Οι λαοί της Δύσης αφυπνίζονται και πλέον δεν ενδιαφέρονται για την ψευδεπίγραφη δημοκρατία, θέλουν μια αξιοπρεπή ζωή, ευημερία και ένα φιλικό περιβάλλον και μέλλον για τα παιδιά τους.
Από αυτή την άποψη, οποιαδήποτε μορφή κοινωνίας και κάθε κυβέρνηση που δεν ανταποκρίνεται σε αυτές τις απαιτήσεις του λαού δεν θα επιβιώσει μακροπρόθεσμα. Αυτό φαίνεται από τις εξελίξεις στον κόσμο, ειδικά από τις αρχές του 21ου αιώνα, η οποία καθορίζεται από την αναβίωση της Ρωσίας ως πολιτικής και στρατιωτικής παγκόσμιας δύναμης και την άνοδο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ως οικονομικής ηγετικής δύναμης. Μια αλήθεια γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη: Ο κόσμος απομακρύνεται από την Δύση. Οι ηγεμόνες του κακού που θέλουν τον ολοκληρωτικό πόλεμο με την ελπίδα να διατηρήσουν με κάθε κόστος την μονοπολική τους κυριαρχία θα συντριβούν πριν τα σχέδια τους γίνουν υπαρξιακά επικίνδυνα για την ανθρωπότητα.
του Γεωργίου Λιναρδή
