Το δυτικό πολιτικό σύστημα θεωρεί τον εαυτό του φιλελεύθερο, φιλελεύθερο και, φυσικά, δημοκρατικό. Αυτά τα χαρακτηριστικά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται με επιτυχία από τις δυτικές ελίτ μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζουν το δυτικό σύστημα εκ των έσω ή φορούν παρωπίδες. Όμως η δυτική κοινωνία κάθε άλλο παρά ανοιχτή είναι, και είναι ανοιχτά αντιδημοκρατική, επειδή τα κορυφαία μέσα ενημέρωσης επιτρέπουν μόνο απόψεις που δεν έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ελίτ εξουσίας που κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο.
Ένα είδος φιλοσοφικής βάσης για το δυτικό σύστημα δόθηκε από τον Karl Popper με την περιγραφή αυτού του συστήματος ως «ανοιχτή κοινωνία». Σύμφωνα με τον Popper, θα ήταν ανοιχτό επειδή ο πολιτικός λόγος σε αυτό είναι ανοιχτός και δεν καθορίζεται από ιδεολογικούς στόχους ή ισχυριζόμενους ιστορικούς νόμους (ιστορικισμό)
ή παραδόσεις. Στο κοινωνικό ιδεώδες της «ανοιχτής κοινωνίας» δεν υπάρχει επομένως απόλυτη αλήθεια: Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Popper, δεν μπορεί κανείς να συμπεράνει από την παρατήρηση τόσων πολλών λευκών κύκνων ότι όλοι οι κύκνοι είναι λευκοί. Ένας μόνο μαύρος κύκνος αντικρούει αυτή την δήλωση. Τέτοιες λεπτές αποχρώσεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Με τον ίδιο τρόπο, μπορεί τώρα να υποστηριχθεί ότι από την παρατήρηση δισεκατομμυρίων ανθρώπων χωρισμένων σε άνδρες και γυναίκες, δεν μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα. Κάθε τρελός που τώρα ισχυρίζεται ότι ανήκει σε οποιοδήποτε άλλο φύλο θα μπορεί επομένως να αντικρούσει το εύρημα των δύο φύλων.
Η «Ανοιχτή Κοινωνία» του Karl Popper έχει ως στόχο την απελευθέρωση των κρίσιμων ικανοτήτων του ανθρώπου.
Η εξουσία του κράτους πρέπει να μοιράζεται όσο το δυνατόν περισσότερο, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάχρηση εξουσίας. Ο πολιτικός λόγος στην «ανοιχτή κοινωνία» είναι φυσικά δημοκρατικός, τον οποίο δεν αντιλαμβάνεται ως κανόνα της πλειοψηφίας, αλλά ως δυνατότητα καταψήφισης της κυβέρνησης χωρίς βία. Με αυτόν τον τρόπο,
η «Ανοιχτή Κοινωνία» διαφέρει από τον εθνικοσοσιαλισμό, τον κομμουνισμό, τον εθνικισμό και κάθε θεοκρατία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η πολιτική έννοια προσφέρει ελκυστικές πτυχές, ειδικά για εκείνα τα είδη ελεύθερων στοχαστών που δεν θέλουν να εξαναγκαστούν σε οποιαδήποτε ιδεολογική έννοια.
Από την άλλη, αυτή η έννοια έχει επίσης επικίνδυνες αδυναμίες (όπως δείχνει το παραπάνω παράδειγμα),
αφού αφενός δεν προσφέρει καθόλου μακροπρόθεσμες προοπτικές για μια κοινωνία και, αφετέρου, απορρίπτει επίσης την παράδοση. Στην παράδοση, ωστόσο, υπάρχουν συχνά εμπειρίες αιώνων, ή ακόμα και χιλιετιών,
σχετικά με την ζωή και τους νόμους της. Ο Popper απορρίπτει ρητά τέτοιους νόμους όπως ο ιστορικισμός.
Η αγνόηση αυτών των νόμων, ωστόσο, αργά ή γρήγορα γίνεται παγίδα θανάτου για μια κοινωνία. Αυτή η αγνόηση ανοίγει την πόρτα σε κάθε είδους ανοησίες, όπως η ψευδαίσθηση φύλου, η εξύμνηση κάθε είδους σεξουαλικών παρεκκλίσεων ή οποιωνδήποτε εναλλακτικών μορφών ζωής, που τελικά σημαίνουν την βέβαιη παρακμή και τον θάνατο της εν λόγω κοινωνίας. Ο Popper ανέπτυξε τις ιδέες του κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν υπήρχαν φυσικά άλλες προτεραιότητες από ό, τι σήμερα.
Λόγω της έλλειψης κατευθυντήριων γραμμών για την οργάνωση της ζωής, σήμερα πολλοί άνθρωποι αποπροσανατολίζονται και ως εκ τούτου είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στην προπαγάνδα από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από τις ελίτ εξουσίας στο παρασκήνιο. Για τον λόγο αυτό, οπαδός αυτής της φιλοσοφίας είναι και ο Τζορτζ Σόρος, ο οποίος το εξέφρασε και με την ίδρυση του «Ιδρύματος Ανοικτής Κοινωνίας».
Οι αποφάσεις για τους σημερινούς στόχους της δυτικής κοινωνίας έχουν πάψει εδώ και καιρό να λαμβάνονται δημόσια, αλλά αποφασίζονται σε ορισμένους κύκλους εξουσίας που απομονώνονται από το κοινό. Το μόνο που διακυβεύεται είναι τα συμφέροντα των παραγόντων που εκπροσωπούνται σε αυτούς τους κύκλους εξουσίας.
Τα αποτελέσματα αυτών των αποφάσεων συσκευάζονται για το ευρύ κοινό σε κάποιο είδος ανθρώπινων αφηγήσεων, οι οποίες στην συνέχεια κοινοποιούνται μέσω των μέσων ενημέρωσης. Επομένως, η δυτική κοινωνία κάθε άλλο παρά ανοικτή είναι και είναι ανοιχτά αντιδημοκρατική, επειδή αυτά τα μέσα ενημέρωσης επιτρέπουν μόνο απόψεις που δεν έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ελίτ εξουσίας στο παρασκήνιο. Η μισαλλοδοξία αυτών των μέσων ενημέρωσης προς τους αντιφρονούντες έχει γίνει όλο και πιο ανυπόφορη τα τελευταία δέκα έως δεκαπέντε χρόνια. Το υπόβαθρο σε αυτό είναι αρκετά απλό: Από την οικονομική κρίση του 2008, ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση διαχείρισης κρίσεων. Το βαθύτερο υπόβαθρο της συνεχιζόμενης κρίσης έγκειται στις παγκόσμιες τεκτονικές μετατοπίσεις ισχύος, εις βάρος των δυτικών ελίτ.
Δεδομένου ότι, πριν από την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος, το δυτικό σύστημα ήταν προτιμότερο από οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σύστημα, οι δυτικές ελίτ ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν καλά την κριτική, συμπεριλαμβανομένης της θεμελιώδους κριτικής. Από αυτή την άποψη, ήταν «φιλελεύθεροι» με την έννοια του Popper. Η κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας σηματοδότησε το ζενίθ της δυτικής εξουσίας. Η ήττα της Σοβιετικής Ένωσης θεωρήθηκε ως ένα είδος τέλους της ιστορίας. Οι δυτικές ελίτ πίστευαν ότι ήταν οι κυρίαρχοι του κόσμου. Μετά από αυτό, τα πράγματα αργά αλλά σταθερά πήραν την κατηφόρα. Οι απλοί πολίτες το ένιωσαν αυτό στο πορτοφόλι τους. Στην συνέχεια, εμφανίστηκαν «λαϊκιστικά» κινήματα που αμφισβήτησαν την εξουσία των ελίτ. Από την εμφάνιση αυτών των κινημάτων, τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης έγιναν όλο και πιο ανελεύθερα προς τους διαφωνούντες.
Για τις δυτικές ελίτ, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένα είδος σεισμού που ακολούθησε τις τεκτονικές μετατοπίσεις ισχύος που αναφέρθηκαν παραπάνω. Η ηγεμονία τους είναι τώρα προς αρπαγή. Όλα τα οικονομικά οφέλη που αποκομίζουν από αυτό τον πόλεμο σύντομα θα ανήκουν στο παρελθόν. Δεν πρόκειται μόνο για την ευκαιρία απόκτησης πλεονεκτημάτων με την εκτύπωση χρήματος.
Ούτως, υπό αυτή την κατάσταση, οι ελίτ δεν ανέχονται καμία διαφωνία. Από τώρα και στο εξής, σκίζουν τελικά την φιλελεύθερη μάσκα και τους μορφασμούς της και προσπαθούν να εξαλείψουν τους διαφωνούντες. Έρχονται δύσκολοι καιροί λοιπόν για τους φίλους του Πούτιν και του Σι Τζινπίνγκ.
Το σίγουρο είναι ότι ο Karl Popper στριφογυρίζει στον τάφο του, ενώ ο George Orwell γελάει μέχρι δακρύων.
Σημείωση: Ουσιαστικά όλες οι ειδήσεις των δυτικών μέσων ενημέρωσης προέρχονται από τρία πρακτορεία, Associated Press, Reuters, AFP. Και τα τρία πρακτορεία ανήκουν σε μητρικές εταιρίες του παγκόσμιου τοκογλυφικού κατεστημένου. Άρα υπάρχει μόνο μια «αλήθεια».
του Γεωργίου Λιναρδή
