Όλοι γνωρίζουμε ότι, η Ελληνική εξωτερική πολιτική στα Ελληνοτουρκικά ζητήματα, περιγράφεται ιδανικά με μια λέξη: υποχωρητικότητα. Οι αιτίες μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο πολλών αναλύσεων και συζητήσεων. Προσωπικά πιστεύω ότι η ρίζα αυτής της τακτικής βρίσκεται στο ότι οι πολιτικοί που την εφαρμόζουν, είναι άνθρωποι με χαμηλό δείκτη ικανοτήτων και υψηλή εξάρτηση από συμφέροντα, που τους βοήθησαν να αναλάβουν αξιώματα. Τις τελευταίες ημέρες όμως, βιώνουμε μιαν σοβαρή επέκταση αυτής της τακτικής. Φαίνεται ότι πλέον η υποχωρητικότητα, εκτείνεται και σε άλλους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, όπως οι Ελληνοαλβανικές σχέσεις.
Η σύλληψη του άρτι εκλεχθέντος Έλληνα Βόρειο-Ηπειρώτη Φ. Μπελέρη από την αλβανική κυβέρνηση κατόπιν προσωπικής παρέμβασης του Πρωθυπουργού Ράμα, με προσχηματικές και αστείες κατηγορίες αλλά και η σχεδόν μηδενική αντίδραση της Ελληνικής κυβερνήσεως, επιβεβαιώνει τους φόβους πως το μικρόβιο της υποχωρητικότητος, είναι δυνατό και κατατρώει τις σάρκες του Ελληνικού κρατικού κύρους.
Η σύλληψη αυτή, έρχεται να συμπληρώσει μιαν αλματικά αυξανόμενη παράνομη και καταχρηστική κακομεταχείριση των Ελληνικών πληθυσμών που ζουν στο σημερινό αλβανικό κράτος. Εδώ και αρκετά χρόνια, οι Έλληνες εκεί, βιώνουν μιαν πολιτειακή διάκριση, αρπαγή περιουσιών με δόλια και φωτογραφικά νομοθετήματα, επιθέσεις, εκφοβισμούς και δολοφονίες.
Σήμερα, η σύλληψη του μειονοτικού πολιτικού που αποτελούσε κίνδυνο για τον αλβανό αντίπαλό του και επιλογή Ράμα, η εκλογή του μέσα από την φυλακή και η άρνηση Ράμα να τον αφήσει να αναλάβει το αξίωμά του, ρίχνουν φως σε ένα καθεστώς παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων και καταδεικνύουν την αλβανική κυβέρνηση γι’ αυτό που είναι, δηλαδή για μια κυβέρνηση ύποπτων αντιδημοκρατικών συμφερόντων.
Μια πολιτική παρέα gangsters που δυστυχώς εγκληματεί με την ανοχή της Ελληνικής κυβερνήσεως αλλά και της (για άλλα θέματα λαλίστατης) Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μιλά.
Για να ζητήσουμε όμως ευθύνες από τους Ευρωπαίους, θα πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι, να έχουμε κάνει τα μέγιστα για να στηρίξουμε τους ομογενείς αλλά και να προστατεύσουμε το κύρος της Ελλάδος. Δεν έχουμε όμως πράξει το παραμικρό για να ενεργοποιήσουμε τους μοχλούς πίεσης που μας προσφέρει η θέση μας ως κράτους μέλους
της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Περισσότερες κινήσεις και δηλώσεις έχουν κάνει οι «αρμόδιοι» για το πρόβλημα Κίνας Ταιβάν, παρά για την Βόρειο Ήπειρο. Π.χ. ούτε καν τόλμησαν οι κυβερνώντες να ψελλίσουν μιαν απειλή veto για τις ενταξιακές διαδικασίες της αλβανίας στην Ε.Ε.
Πιστεύω πως, η λαδιά της προβληματικής υποχωρητικής πολιτικής απέναντι στην τουρκία, έχει πλέον απλωθεί σε κάθε ζήτημα που αφορά στα συμφέροντα της χώρας, είτε αυτά είναι Ευρωπαϊκά, Νατοϊκά ή ζητήματα συνόρων και γειτονικών κρατών.
Η Ελληνική υποχωρητικότητα στο θέμα των Σκοπίων, στον βιασμό του Ελληνικού ιστορικού ίχνους και την αυτοκτονική εξωτερική πολιτική για την Μακεδονία, έχει δυστυχώς στείλει ένα τρανταχτό διεθνές μήνυμα σε κάθε πιθανό αντίπαλο και μη:
Η Ελλάδα, είναι αδύναμη, η Ελλάδα είναι φοβική, η Ελλάδα είναι πρόσφορη για λεηλασία.
Και στην περίπτωση της τουρκιάς, κάποια θέματα έχουν αντίλογο. Η τουρκιά σήμερα είναι μια πολυπληθής χώρα, με ισχυρό στράτευμα και υψηλό ηθικό. Έχει ικανότατη πολεμική βιομηχανία και σαφέστατη, αδιαπραγμάτευτη εξωτερική πολιτική, ανεξάρτητη από το ποιος κρατάει το τιμόνι. Είναι ένα δύσκολο ζήτημα.
Στην περίπτωση όμως της αλβανίας, τα πράγματα αλλάζουν. Η χώρα αυτή δεν συγκρίνεται ούτε στο οικονομικό επίπεδο, ούτε στο στρατιωτικό αλλά ούτε καν στο διπλωματικό με την Ελλάδα. Γιατί λοιπόν ανεχόμαστε σιωπώντας, να εγκληματεί σε βάρος μας; Γιατί δημιουργούμε τετελεσμένα και γιατί την αντιμετωπίζουμε φοβικά; Εξυπηρετούν οι πολιτικοί μας τα Ελληνικά συμφέροντα ή κάποιες άλλες κρυφές οδηγίες; Μήπως τελικά αυτό το «πρότυπο», αυτό το «προφίλ» που πρέπει να τηρεί όποιος θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα, είναι de facto φοβικό και υποχωρητικό;
Είναι πλέον ή βέβαιον ότι, η «πολιτική σχολή υποχώρησης» που χαρακτηρίζει τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, δημιούργησε ένα αποδυναμωτικό καρκίνωμα. Στο βάθος του μυαλού του ο Ελληνικός λαός σήμερα, δεν αναμένει τίποτε από τις κυβερνήσεις του, αλλά περιμένει τα μέγιστα από κάποιον Αμερικανό πολιτικό, ή την Ε.Ε. ή τους Ρώσσους ή την Ελληνογαλλική φιλία. Και αυτό περιλαμβάνει και τους χειριστές των διεθνών μας σχέσεων. Αποτέλεσμα αυτής της προσεκτικά χτισμένης πολιτικής είναι να έχουν ατροφήσει οι μύες των διπλωματικών αντανακλαστικών μας, αλλά δυστυχώς και των κοινωνικών.
Οι πολιτικοί μας θέλουν να ξεχνούν ότι, συμβιβασμός σημαίνει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Σε άλλη περίπτωση είναι ήττα. Συμβιβασμός παλιότερα σήμαινε ότι μισό καρβέλι ψωμί είναι καλύτερο από καθόλου ψωμί. Για τους σύγχρονους πολιτικούς, φαίνεται πως σημαίνει ότι μισό καρβέλι είναι καλύτερο από ολόκληρο καρβέλι !
Το κράτος αλλά και η κοινωνία μας έχει εκπαιδευτεί να φοβάται. Και δεν έχει εκπαιδευτεί σε τίποτε άλλο.
Θα κλείσω με τα λόγια ενός μεγάλου εθνικιστή πατριώτη:
Ο φόβος έχει κάποια χρησιμότητα, η δειλία όμως δεν έχει καμία (Μαχάτμα Γκάντι)
του Αχιλλέως Ξανθάκη
