Με τον κ. Μεταξά Σωτήριο, με χωρίζουν καίριες πολιτικές αντιρρήσεις. Δεν συμφωνώ σχεδόν με καμία κομματική του επιλογή. Αναγνωρίζω όμως ότι, είναι ένας άνθρωπος που ενεργεί για τις ιδέες του, που τον εντάσσουν στον ίδιο ευρύ «χώρο» με τις δικές μου. Και είμαι από εκείνους που αρνούμαι πεισματικά να θεωρήσω εχθρούς όσους από τον «χώρο» δεν συμφωνούν μαζί μου ή δεν συμφωνώ εγώ μαζί τους.
Οφείλουμε να κατανοήσουμε πως είμαστε όλοι εχθροί, εκείνων που σκοτώνουν νέους άνδρες στο Ηράκλειο κι εκείνων που ανοίγουν κεφάλια μεγαλυτέρων ανθρώπων σε εκθέσεις βιβλίου.
Και δεν είμαστε εχθροί από επιλογή μας, αλλά από επιλογή τους.
Ο κ. Μεταξάς, είναι δικηγόρος, δημοσιογράφος και Δημοτικός Σύμβουλος ! Τα χτυπήματα που δέχθηκε ήταν πολύ σοβαρά και δεδομένης της ηλικίας του, κινδύνευσε η ζωή του. Για να δούμε τώρα που παραλίγο να δολοφονηθεί ένας θεσμικός παράγων, θα έχει περισσότερα αποτελέσματα η έρευνα των αρχών, από όταν δολοφονήθηκαν δυο «παλιόπαιδα» στο Νέο Ηράκλειο;
Αν κρίνω βέβαια, από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου, μάλλον το ίδιο αποτυχημένες θα είναι με τις προηγούμενες.
Όταν κάποιοι γράφουν ένα σύνθημα στην πόρτα ενός πολιτικού ή δημοσιογράφου, όταν ένας ιδιώτης σηκώνει χέρι σε μια ταβέρνα σε ένα δημοσιογράφο, όταν κάποιοι πετάξουν δυο φυλλάδια έξω από το σπίτι πολιτικού, τότε σύσσωμη η πολιτική χορωδία ψάλλει το «απεταξάμην». Ζητούνται παραδειγματικές τιμωρίες και όλοι μιλούν για καταδίκη βίας και δόξα της δημοκρατίας.
Όταν όμως ένας πολίτης, δικηγόρος, δημοσιογράφος και δημοτικός σύμβουλος περπατάει ανέμελος σε μια έκθεση βιβλίου και κάποιοι νοσταλγοί των κομμουνιστικών εγκλημάτων της ΟΠΛΑ, προσπαθούν να τον δολοφονήσουν,
όλοι οι παραπάνω σιωπούν!
Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά; Είναι ότι ο κ. Μεταξάς υποστηρίζει Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια. Είναι λοιπόν επικίνδυνος. Είναι κατακριτέος. Είναι ενοχλητικός. Και τελικά, είναι στόχος.
Ξαφνικά η δημοκρατία δεν κινδυνεύει, ή αν κινδυνεύει είναι γιατί δεν «ψόφησε» το θύμα.
Ξαφνικά η βία δεν είναι κατακριτέα, ή μήπως είναι κατακριτέα η ανεπαρκής βία που δεν αρκούσε για να τον σκοτώσει;
Η επίσημη κοινωνία δεν αισθάνεται απειλούμενη από αυτή την βία. Και δεν καταλαβαίνει πως έτσι, επιβεβαιώνει ότι είναι υπεύθυνη γι’ αυτήν.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, πολλοί, μα πραγματικά πολλοί άνθρωποι του «χώρου» έχουν πέσει σε ενέδρες και έχουν ξυλοκοπηθεί, τους έχουν βάλει φωτιά και έχουν υποστεί σοβαρότατα εγκαύματα, τους έχουν σπάσει χέρια και κεφάλια. Έχουν βανδαλιστεί και καεί γραφεία και μαγαζιά και αυτοκίνητα πολιτών. Και κανείς δεν έχει συλληφθεί. Φαίνεται πως οι αρμόδιες αρχές δεν ενδιαφέρονται για όσους εγκληματούν σε βάρος πατριωτών ή είναι τόσο χαμηλού επιπέδου που αν δεν παραδοθεί μόνος του ο δράστης, δεν μπορούν να τον βρουν. Να δείτε πως και στην περίπτωση του κ. Μεταξά, το ίδιο θα γίνει. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά δεν νομίζω.
Εύχομαι στον κ. Μεταξά καλή και γρήγορη ανάρρωση. Και του εύχομαι να ξεχάσει την δύσκολη στιγμή που βίωσε.
Και του εύχομαι να ανακαλύψει, ποιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε.
Είναι όμως πολύ ειρωνικό ότι, οι άνθρωποι του «πατριωτικού χώρου» είναι εκείνοι που τιμούμε τα σώματα ασφαλείας. Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση που κάποιο όχημα των αρχών χτυπήθηκε ή στοχοποιήθηκε από ανθρώπους του «χώρου». Και φυσικά ποτέ δεν υπήρξε ενέργεια εναντίον των οργάνων του νόμου. Είμαστε οι τελευταίοι υποστηρικτές του σοβαρού λειτουργήματος που επιτελούν. Και οι πλέον απροστάτευτοι.
Κλείνω παραφράζοντας τον Κομφούκιο:
«Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η ανομία είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, η ευνομία είναι ντροπή»
του Αχιλλέως Ξανθάκη
