«Οι Έλληνες δεν έχουν συνηθίσει να συζητούν, γι’ αυτό αλληλοσφάζονται» Ιωσήφ Στάλιν
Ας αφήσουμε λοιπόν τις κραυγές, τα συνθήματα και τις προσβολές. Ας μην κατηγορούμε την άλλη άποψη για σκοταδισμό, φέρνοντας έτσι το σκοτάδι. Ας δούμε τα ζητήματα με ψυχραιμία, κι ας μάθουμε για να μην πάθουμε.
Καταρχήν, να σημειώσουμε πως το πρόβλημα των ταυτοτήτων, δεν είναι καινούργιο και δεν έχει κομματική χροιά.
Πριν την σημερινή προσπάθεια της ΝΔ για τσιπαρισμένες ταυτότητες, να θυμίσουμε ότι, ο ΓΑΠ ανακοίνωσε το 2010 στην ΔΕΘ, την περιβόητη «Κάρτα Πολίτη» που θα συνδεόταν με θέματα εκπαίδευσης, υγείας, σύνταξης και επιδομάτων.
Στην συνέχεια το 2018 το ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ΚΥΑ (ΦΕΚ Β’ 1476/27-4-2018) σχετικώς με την έκδοση νέας ταυτότητος στην οποία προβλεπόταν η ύπαρξη ειδικού τσιπ (RFID) που θα περιείχε όλα τα σχετικά για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση στοιχεία (δηλαδή κάθε πληροφορία που βρίσκεται στη διάθεση του Δημοσίου και για χρήση όχι μόνο από το Δημόσιο).
Κι όταν διαφορετικά κόμματα στην Ελλάδα συμφωνούν και προωθούν μια πολιτική, δικαίως υποπτευόμαστε, την ύπαρξη κρυφής ατζέντας.
Αίνιγμα, αποτελούν επίσης οι προδιαγραφές της νέας ταυτότητος καθώς δεν αποκαλύπτονται στο σύνολό τους υπό την πρόφαση της εμπιστευτικότητος. Τέτοιες ενέργειες είναι απαράδεκτες σε ευνομούμενα κράτη, αφού έτσι, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική δέσμευση και το τελικό προϊόν θα μπορούσε να έχει τεχνικές προδιαγραφές κάθε είδους και που να απέχουν κατά πολύ από τις (ελάχιστα περιγραφόμενες) αρχικές.
Και πάμε στο κεντρικό ερώτημα: Υπάρχει στο Ελληνικό κράτος ανάγκη δημιουργίας μιας νέας μοντέρνας ταυτότητος; Χρειαζόμαστε μια νέα ταυτότητα;
Εφόσον η χώρα εντάσσεται σε εκείνες που απαιτούν ταυτότητες πιστοποίησης των πολιτών της, γιατί υπάρχουν και άλλες που δεν απαιτούν, τότε ναι, μας χρειάζεται μια καινούργια ταυτότητα.
Είναι γεγονός ότι οι σημερινές, είναι έγγραφα που εύκολα πλαστογραφούνται. Και έχουν υπάρξει πολλές περιπτώσεις εγκληματιών που απόκτησαν πρόσβαση στην Ε.Ε. με πλαστογραφημένες ελληνικές ταυτότητες.
Μην ξεχνάμε ότι η τεχνολογία που προοδεύει συνεχώς, είναι διαθέσιμη και στα εγκληματικά στοιχεία.
Ναι λοιπόν, μια νέα ταυτότητα εφοδιασμένη με ενισχυμένη ασφάλεια, όπως δηλαδή εφαρμόζεται π.χ. στα νέα διπλώματα οδήγησης και στο χαρτονόμισμα του ευρώ είναι απαραίτητη.
Αλλά όχι, μια ηλεκτρονική ταυτότητα δεν είναι απαραίτητη.
Και ακόμη περισσότερο, δεν μας την επιβάλλει καμία Ευρωπαϊκή συνθήκη ή νομοθεσία, όπως τεχνηέντως αφήνουν να υπονοείται από την κυβέρνηση. Οι Ευρωπαίοι πιέζουν για αναβάθμιση της ασφάλειας και όχι για ηλεκτρονική ταυτότητα.
Να διευκρινίσουμε εδώ, τι σημαίνει ηλεκτρονική ταυτότητα. Θα είναι το κύριο έγγραφο του πολίτη, συναλλαγής του με την «ηλεκτρονική διακυβέρνηση». Αναλυτικότερα: σήμερα στο Δημόσιο καταγράφονται διαφόρων ειδών προσωπικά δεδομένα των πολιτών αναλόγως με την απαιτούμενη χρήση. Στην βάση των αναγκαίων πληροφοριών από την συγκεκριμένη υπηρεσία.
Έτσι π.χ. το υπουργείο Υγείας έχει πληροφορίες από το ιατρικό απόρρητο ενός πολίτη, το υπουργείο Οικονομικών από το φορολογικό απόρρητο και το υπουργείο Δικαιοσύνης από το ποινικό μητρώο του πολίτη.
Ηλεκτρονική διακυβέρνηση πρακτικά σημαίνει πως τώρα τα τρια αυτά διαφορετικά ευαίσθητα δεδομένα του πολίτη θα διασυνδεδεμένα και διαθέσιμα σε όσους έχουν πρόσβαση.
Και μάλιστα θα είναι διαθέσιμα μέσω ενός εγγράφου ηλεκτρονικής ανάγνωσης, που θα παραβιάζεται (χακάρεται) με ιδιαίτερη ευκολία. Έτσι, ολόκληρη η «ταυτότητα» του πολίτη θα βρίσκεται στη διάθεση υπηρεσιών που δεν έχουν δουλειά να ξέρουν, ιδιωτών που επίσης δεν έχουν δουλειά να ξέρουν και εγκληματιών που πολύ θα χαρούν από την αφέλεια των κυβερνώντων.
Το ευτράπελο της υπόθεσης είναι πως αυτά τα προωθούν οι ίδιοι που αφαίρεσαν το Θρήσκευμα από τις υπάρχουσες ταυτότητες, ως «ευαίσθητο δεδομένο». Κάπου λοιπόν είτε η κρυφή ατζέντα δεν κρύβεται πλέον πολύ καλά είτε η προχειρότητα και η αφέλεια του κράτους έγιναν πια ιδιαίτερα επικίνδυνες.
Οι κυβερνητικοί υποστηρικτές αυτού του νέου μέσου ταυτοποίησης, μας προτάσσουν και το ευφυολόγημα του: «αν δεν έχεις κάτι να κρύψεις, δεν φοβάσαι».
Πρώτη απάντηση σε αυτό το παιδιάστικο επιχείρημα είναι πως, κανείς τους δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι στο μέλλον δεν θα υπάρξει μια κυβέρνηση που θα είναι δικτατορική και που θα έχει στην διάθεσή της, έτοιμο ηλεκτρονικό φακέλωμα του πληθυσμού.
Επιπροσθέτως, οι πολίτες δεν πρέπει να παραχωρούμε το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, γιατί αλλιώς αποδεχόμαστε υπόνοιες παρανομίας. Αντίθετα η προσπάθεια της κυβέρνησης να ενοχοποιήσει την ιδιωτική ζωή, αφήνει υπόνοιες παρανομίας εκ μέρους της κυβέρνησης.
Τέτοιες κινήσεις, αποκαλύπτουν την υποκρισία του κράτους. Βλέπετε, το κράτος έχει πλατφόρμες διαφάνειας, στις οποίες αναρτώνται συμβάσεις αγορές κλπ, υποτίθεται για την ενημέρωση των πολιτών. Αλλά την ίδια στιγμή, θέλει να επιβάλλει μια ταυτότητα, την οποία υποχρεωτικά χρησιμοποιούν οι πολίτες αλλά δεν θα γνωρίζουν τι περιέχει για αυτούς, ούτε θα έχουν δικαιοδοσία στις πληροφορίες του.
Συνοψίζοντας, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη αναβάθμισης της ασφάλειας στο έγγραφο της ταυτότητος, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε την έλλειψη ανάγκης για ηλεκτρονική ταυτότητα αλλά και την υψηλή επικινδυνότητα αυτής.
Ο φιλόσοφος Επίκτητος, σίγουρα σοφότερος των σημερινών τεχνοκρατών μας είχε πει:
Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, αν δεν είναι κύριος του εαυτού του.
του Αχιλλέως Ξανθάκη
